Γράφει
ο
Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας
Στην κατάμεστη από συγκίνηση και κόσμο αίθουσα της νέας πτέρυγας του Νεστορίδειου Μελάθρου το απόγευμα της 19ης Φεβρουαρίου παρουσιάστηκε το βιβλίο της Ελένης Καρύδη, με την υποστήριξη της ΕΥΘΥΤΑ - Παρατηρητηρίου Οδικής Ασφάλειας Ρόδου.
Ήταν
μια ανάταση ψυχής και μια φωνή σεβασμού στον αδικοχαμένο γιο της συγγραφέως.
Ένα ταξίδι μνήμης της μαμάς Ελένης μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, μεταξύ
ζωής και παραδείσου. Η βιωματική εμπειρία της μαμάς-Ελένης ανοίγει το βιβλίο
και το κλείνει με μια σειρά προτροπών και ανησυχιών για το «αύριο» της οδικής
ασφάλειας στον τόπο. Ένα βιβλίο ύμνος στις θύμησες και στην υπευθυνότητα.
«Θέλω να σώσω τα παιδιά των άλλων μητέρων», γράφει η μαμά-Ελένη δηλώνοντας τον προβληματισμό της για την καταστροφική συνέχεια αυτής της γάγγραινας των δυστυχημάτων που έχει καταλάβει τους δρόμους μας ως μια άλλη μορφή τρομοκρατίας.
Αλλά και ο Δημήτρης έρχεται σαν πουλί στο βιβλίο, σαν φύσημα του ανέμου για να
μας νουθετήσει για ένα μήνυμα: «Μηδέν θανατηφόρα στους Δρόμους».
Ως ένας επιτυχημένος Δάσκαλος παραδίδει μαθήματα ευθύνης και διαπαιδαγωγεί τους
φίλους του αλλά και μαθητές της τάξης του προκαλώντας τους σε μια δημιουργική
σχέση σχεδιασμού και αντιμετώπισης αυτής της σύγχρονης «κατάρας». Η παιδεία και
η τόλμη στη πράξη επιτυχίας.
Το βιβλίο παντρεύει αρμονικά το συναίσθημα με τη ρεαλιστικότατα, την αγάπη με
τον αποτροπιασμό, την αγωνία με το στρατηγικό σχεδιασμό, το όνειρο με την
πράξη, τα «γιατί» με τις απαντήσεις. Ουσιαστικά αποτελεί ένα εγχειρίδιο για την
αντιμετώπιση των «εγκλημάτων της ασφάλτου» και πώς εμείς θα παιδευτούμε για να
αντιδράσουμε στη διαρκή βαρβαρότητα όχι με κουκούλες αλλά με την ταχύτητα του
κοντέρ του τρόμου.
«Είμαι εδώ για να σταματήσω τον πόλεμο στον δρόμο… Να μην καταστρέψει αυτός ο πόλεμος της ασφάλτου και άλλες οικογένειες» (σ. 297), αναφωνεί ο Δημήτρης πριν πετάξει και πάλι στον δικό του χώρο, στη δικιά του παραδεισένια φωλιά. Και πριν ταξιδέψει ο Δημήτρης, θέτει την αγαπητή μαμά-Ελένη πρέσβειρα για να μεταφέρει το μήνυμά του με πειστικότητα και ηρωισμό. Αλλά δεν ξεχνά και τους προξένους του: τον λατρευτό μπαμπά κα τις δύο αγαπημένες αδελφές του: τη Μαρία και την Ιωάννα.
Στη σελίδα 297 γράφεται ενδεικτικά: «Πεθαίνουν μονό αυτοί που ξεχνιούνται…» και
συμπληρώνω: «μα πώς μπορεί να ξεχαστούν άτομα που η αγάπη στο πρόσωπό τους
ευωδιάζει ακόμη και τώρα»… «Γιατί η αγάπη δεν παλιώνει, δεν στεγνώνει, αλλά
δηλώνεται».
Και αυτή η αγάπη διαχέεται παντού από τη Μαμά και τον Μπαμπά του Δημήτρη για το
αστέρι τους που σιγοτριγυρίζει σαν ηλιαχτίδα στο σπιτικό τους και δεν
λησμονείται. Λάμπει γιατί το θέλει «ο ίδιος» και αυτό το συναίσθημα μ’ ένα
μαγικό τρόπο και με το μητρικό φίλτρο της Ελένης μοιράζει άπλετα σ’ όλους μας
ως ιερός ψαλμός
Ποια
είναι η μαμά-Ελένη;
Η εθελόντρια, η ηρωίδα, η στοργική μαμά, η υπερήφανη σύζυγος, η αξιοπρεπής
οικογενειάρχης, το υπόδειγμα γυναικός, η αγωνίστρια, η τρυφερή μητέρα.
Ακόμη και στον επίλογο του βιβλίου η μαμά-Ελένη νοιάζεται για όλους και μας
συμβουλεύει σαν μια «ομπρέλα προστασίας» για να μην πονέσουμε και εμείς «γιατί
η ζωή είναι ανεκτίμητη» γράφει (σ. 313).
Αλλά αυτή τη δράση της αξιοπρόσεκτης ΕΥΘΥΤΑ, που είναι απότοκος των ταξιδιών
του Δημήτρη στη Γη, δεν την κάνει μόνη της αλλά μαζί με το δεξί της χέρι… Τον
συνοδοιπόρο της στη ζωή… Το δικό της ήρωα» σ.314, τον γιόκα της.
Αυτή η πηγαία δύναμη της συγγραφέως, αυτό το πόνημα που μας παρέδωσε γεμάτο
ειλικρίνεια και πάθος, αλτρουισμό και ενσυναίσθηση, επιστημοσύνη και
πρακτικότητα καταλήγει σ’ ένα «βήμα παραπάνω», σε μια πάλη με το θεριό του
Μολώχ για να γίνει τελικά μια αξία που θα χαρίζει ασφάλεια για τη ζωή.
Το
βιβλίο κατατεθεί τη δάδα, ας ανάψουμε εμείς τη φωτιά της ανάγκης της
ανθεκτικότητας και το φως της φροντίδας στην ανάπτυξης αλλαγής οδικής
συμπεριφοράς για το καλό μας.
Τα μάτια του Δημήτρη στο εξώφυλλο του βιβλίου δηλώνουν τη σεμνότητα αλλά και
την αγωνιστικότητα για μια ριζική στροφή αντίληψης για την κουλτούρα οδήγησης.
Επιτέλους, ας τα σεβαστούμε…
Ου καιροί ου μενετοί.
ΥΓ: Στον κ. Μάνο Κόκκινο, στον κ. Παναγιώτη Παπαντωνίου, στον κ. Μανώλη
Ανδριωτάκη, στη συντονίστρια της εκδήλωσης κ. Μάνθα Ζιώγου και όλους τους
εθελοντές/εθελόντριες που στήριξαν την παρουσία ένα «ευχαριστώ» αλλά
περισσότερο στην οικογένεια Καρύδη που υπάρχει σαν μια γενναία σταγόνα δροσιάς
σε μια αφυδατωμένη και γκρίζα εποχή.
Δημοσιεύθηκε
https://www.rodiaki.gr/article/472758/o-hrwas-moy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου