Ένα σημαντικό θέμα που προκαλεί εντύπωση στο προτεινόμενο από την Κυβερνητική Επιτροπή Εθνικο Στρατηγικο Σχεδιο 2030 είναι τα μέτρα που αφορούν στις άδειες οδήγησης και την εκπαίδευση των οδηγών όπως περιγράφονται στη σελίδα 36, στην ενότητα Μέτρα Συμπεριφοράς Χρήστη Οδού.
Επί δεκαετίες διατυπώνεται η αναγκαιότητα ριζικής επανεξέτασης του συνολικού πλαισίου που αφορά στην χορήγηση και την ανανέωση των αδειών οδήγησης. Και δεν υπάρχει κυβέρνηση να μην το έχει υποσχεθεί. Ούτε κυβέρνηση που να το έχει εφαρμόσει.
Σε μια χώρα που ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών οδηγεί χωρίς καν να έχει άδεια οδήγησης, που οι αγορασμένες άδειες οδήγησης αποτελούν «θεσμό», με ένα εξεταστικό σύστημα που εξαντλείται στον τύπο και όχι στην ουσία και που θεωρεί δεδομένο πως ο καθένας μπορεί να οδηγεί από τα 17 (με άδεια) μέχρι και τη μέρα του θανάτου του, με υποτυπώδεις, συχνά ανύπαρκτους «ιατρικούς επανελέγχους» που ακόμα κι αν γίνουν σωστά δεν διασφαλίζουν τίποτα μια και αφορούν πολύ μερικά θέματα σε σχέση μ αυτά που θα έπρεπε να ελέγχονται για την πιστοποίηση της ικανότητας οδήγησης, θα περίμενε κανείς κάποιες τολμηρές προτάσεις ιδιαίτερα όταν οι συντάκτες του κειμένου είναι απ αυτούς που αρέσκονται να επαναλαμβάνουν πως «όλα είναι θέμα παιδείας».
Τα 11 συνολικά προτεινόμενα μέτρα σε δύο ενότητες, 5 για τις Άδειες Οδήγησης και 6 για την Εκπαίδευση Οδηγών είναι:
Άδειες Οδήγηση
- Αναβάθμιση συστήματος εκπαίδευσης και εξέτασης των οδηγών.
- Εκπαίδευση και εξέταση στην αντίληψη κινδύνου
- Συνοδευόμενη οδήγηση
- Συνεχής εκπαίδευση επαγγελματιών οδηγών
- Εκπαίδευση και επανεξέταση ηλικιωμένων οδηγών
Εκπαίδευση Οδηγών
- Προγράμματα συνεχιζόμενης εκπαίδευσης οδηγών
- Εκπαίδευση στα νέα συστήματα υποστήριξης οδηγού
- Εκπαίδευση και έλεγχος απόδοσης επαγγελματιών οδηγών από εταιρείες
- Διαγνωστική (κυκλοφοριακή-ψυχολογική) αξιολόγηση παραβατών
- Επανεκπαίδευση υποτροπιαζόντων παραβατών
- Εκπαίδευση με χρήση προσομοιωτή
Από τα 11 αυτά μέτρα που περιλαμβάνει το Σχέδιο κανένα δεν θεωρείται από τους συντάκτες του και την κυβερνητική επιτροπή που το ενέκρινε ως Μέτρο Υψηλής Προτεραιότητας!
7. κατατάσσονται στα Μέτρα Μεσαίας προτεραιότητας: Αναβάθμιση συστήματος εκπαίδευσης και εξέτασης των οδηγών, Συνεχής εκπαίδευση επαγγελματιών οδηγών, Εκπαίδευση και επανεξέταση ηλικιωμένων οδηγών, Εκπαίδευση στα νέα συστήματα υποστήριξης οδηγού, Εκπαίδευση και έλεγχος απόδοσης επαγγελματιών οδηγών από εταιρείες, Διαγνωστική (κυκλοφοριακή-ψυχολογική) αξιολόγηση παραβατών, Επανεκπαίδευση υποτροπιαζόντων παραβατών, και, 4 στα Χαμηλής προτεραιότητας: Εκπαίδευση και εξέταση στην αντίληψη κινδύνου, Συνοδευόμενη οδήγηση, Προγράμματα συνεχιζόμενης εκπαίδευσης οδηγών, Εκπαίδευση με χρήση προσομοιωτή).
Και για τα 11 μέτρα κρίνεται αναγκαία η θέσπιση Νομοθετικών Ρυθμίσεων ενώ όλα θεωρείται ότι εμπίπτουν στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Υπουργείου Μεταφορών (Γενική Γραμματεία Μεταφορών) και μόνο στο μέτρο «Διαγνωστική (κυκλοφοριακή-ψυχολογική) αξιολόγηση παραβατών» προτείνεται εμπλοκή και του Υπουργείου Υγείας. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για την ανάγκη ριζικής αναμόρφωσης διαφόρων πραγμάτων, για την ανάγκη ουσιαστικής εμπλοκής υπηρεσιών του Υπουργείου Υγείας και σε άλλες περιπτώσεις, όπως το θέμα της επανεξέτασης των ηλικιωμένων οδηγών (και ποια θα πρέπει να είναι αυτή), της περιοδικής επαναξιολόγησης όλων των οδηγών απ άποψη υγείας, της χρόνιας λήψης φαρμάκων και των εξαρτήσεων, πράγμα πολύ εύκολο να γίνει αν η πολιτεία το θέλει μια και τα απαραίτητα στοιχεία υπάρχουν πλέον καταχωρημένα ψηφιακά (αφού υπάρχει ηλεκτρονική συνταγογράφηση, και όχι μόνο).
Αλλά τι ψάχνουμε; Όταν κατά τη γνώμη της κυβερνητικής επιτροπής κανένα μέτρο δεν θεωρείται υψηλής προτεραιότητας υπάρχει ελπίδα μέχρι το 2030 να αγγιχτεί κάποιο απ αυτά τα θέματα;
Έχουμε πολλές φορές διατυπώσει την άποψη πως η άδεια οδήγησης, ή σωστότερα η οδήγηση (γιατί στην Ελλάδα μπορεί να γίνει και χωρίς άδεια) αποτελεί για την πολιτεία το σημαντικότερο, ιερό δικαίωμα.
Ακόμα και αυτοί που οδηγούν χωρίς άδεια, πλήθος ενηλίκων αλλά και ανηλίκων που οδηγούν κυρίως μηχανάκια αλλά και αυτοκίνητα (ανάλογα με το υψόμετρο) αν συλληφθούν και αν το κρίνουν οι ίδιοι σκόπιμο (και δεν προτιμούν να συνεχίσουν να οδηγούν χωρίς άδεια) επιτρέπεται χωρίς κανένα πρόβλημα να βγάλουν μία κανονική, ή μια αγορασμένη.
Ακόμα κι αυτοί που θα διαπιστωθεί πως οδηγούν με αγορασμένη άδεια δεν υφίστανται καμία επίπτωση.
Ακόμα κι αυτοί που σκοτώνουν ή αφήνουν ανάπηρους συνανθρώπους μας, με αποκλειστική τους ευθύνη στο οδικό δίκτυο, δεν θα στερηθούν ούτε λεπτό την άδεια (αν έχουν) ούτε το δικαίωμα να δώσουν εξετάσεις για να αποκτήσουν αν δεν έχουν. Ακόμα κι αν το ξανακάνουν για δεύτερη ή και τρίτη φορά κανείς δεν θα τους στερήσει το ιερό χαρτί.
Ανήλικα παιδιά με ποδήλατα, πατίνια και skateboard μπορούν νόμιμα να οδηγούν χωρίς καμία άδεια (και εκπαίδευση) στο δρόμο που κυκλοφορούν μηχανοκίνητα σε δρόμους, υψηλής επικινδυνότητας, με όριο ταχύτητας τα 50 km/h.
Δεν είναι λοιπόν υψηλής προτεραιότητας αυτά τα ζητήματα.
Μπορεί και να κάνουμε λάθος.
Ίσως υψηλή προτεραιότητα να έχει η αγωνιώδης προσπάθεια του κράτους να βρει ένα τρόπο ώστε οι υπερήλικες να οδηγούν ακόμα και μετά το θάνατο τους. Κανένας ουσιαστικός ιατρικός έλεγχος πάνω στην δυνατότητα οδήγησης. Ούτε κατά διάνοια σκέψη για διαβαθμισμένες άδειες, με περιορισμό ταχυτήτων, οδήγηση μόνο μέρα ή μόνο συγκεκριμένων κοντινών αποστάσεων ή οριστική αφαίρεση της άδειας.
Καμία σκέψη για αφαίρεση της άδειας οδήγησης από τους δολοφόνους της ασφάλτου.
Είπαμε ότι το δικαίωμα στην άδεια είναι ιερό και δεν επείγει κάτι να αλλάξει.
Αυτό που συμβαίνει στους δρόμους δεν έχει καμιά σχέση με την άδεια.
Είναι θέμα τύχης και κακιάς ώρας.
Μη φτάσουμε τώρα να λέμε πως στις τροχαίες συγκρούσεις υπάρχει σχέση αιτίου αποτελέσματος.
Είναι α-τυχήματα λέμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου