Όταν πριν λίγο καιρό η κυβέρνηση θέσπισε το ακαταδίωκτο για τα μέλη που η ίδια όρισε να διερευνήσουν το έγκλημα των Τεμπών, οι πάντες εντυπωσιάστηκαν με την θρασύτητα του να δημιουργηθεί ένας προστατευτικός κλωβός που θα προστάτευε τους «ερευνητές» και την «αλήθεια» από τις οικογένειες των θυμάτων. Το ακαταδίωκτο αποτελεί μια σαφή επιλογή στο δίλημμα με τους θύτες ή με τα θύματα.
Οι νεκροί έχουν δύναμη και η κοινωνία οργή. Το ακαταδίωκτο είναι στρατηγική επιλογή προστασίας της εξουσίας, συνέχεια τον πολλαπλών ακαταδίωκτων που η εξουσία έχει θεσπίσει για την αυτοπροστασία της από τα θύματα των ίδιων της των εγκλημάτων. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών αποτελεί την κορυφή αυτής της πυραμίδας που χτίστηκε πάνω στις πιο αντιδραστικές παραδόσεις του ελληνικού κράτους, της πολιτικής και της δικαστικής εξουσίας. Οι παλιότεροι θα θυμούνται πως ακόμα και το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 που οδήγησε σε τόσες τραγωδίες κρίθηκε από τα δικαστήρια της Δημοκρατίας ως «στιγμιαίο αδίκημα» (και όχι διαρκές που κράτησε πάνω επτά χρόνια) με τις ανάλογες για τους δράστες συνέπειες. Σήμερα ο «αντικειμενικά υπεύθυνος» υπουργός για το Έγκλημά των Τεμπών είναι ξανά υποψήφιος βουλευτής και αν εκλεγεί, ακόμα κι αν κριθεί μελλοντικά ότι έχει ποινικές ευθύνες, η επερχόμενη διαδικασία πολλαπλών εκλογών αν θυμόμαστε καλά προεξοφλεί την παραγραφή των όποιων πιθανών εγκλημάτων του.
Τα μαζικά εγκλήματα στο χώρο των μετακινήσεων – μεταφορών στην Ελλάδα παρέμεναν πάντα ατιμώρητα. Και η πολιτική εξουσία μόνον αμέτοχη δεν ήταν σ αυτό. Αυτή το μεθόδευε.
Ποιο πρόσφατο παράδειγμα: η ναυτική τραγωδία του Normand Atlantic (28 Δεκεμβρίου 2014) με περισσότερους από 30 νεκρούς. Το πλοίο ήταν ναυλωμένο από την ελληνική εταιρεία ΑΝΕΚ. Τον Μάιο του 2019 ο πρόεδρος και ο Διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, μαζί με άλλους παραπέμφθηκαν στην Ιταλία για ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ. Και ενώ αν έχει ασκηθεί δίωξη σε μια ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να ασκηθεί δίωξη για το ίδιο θέμα και για τα ίδια πρόσωπα και σε άλλη χώρα, με πρωτοφανείς κυβερνητικές και δικαστικές μεθοδεύσεις, στις 18 Νοεμβρίου 2019 ξεκίνησε δίκη και στην Ελλάδα, αλλά εδώ αποδόθηκαν κατηγορίες όχι για κακούργημα αλλά σε βαθμό πλημμελήματος για «ανθρωποκτονίες από αμέλεια»… Η απόφαση στο πρωτόδικο: πενταετής φυλάκιση που μετατράπηκε σε χρηματική (εξαγοράσιμη) και η έφεση να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα. Για πάνω από 30 νεκρούς….
Αν πάμε λίγο πιο πίσω: πτώση του αεροπλάνου Helios (14 Αυγούστου 2005). Φεβρουάριο του 2013 το Εφετείο επέβαλε σε τρεις κατηγορουμένους στελέχη της εταιρείας, δεκαετείς ποινές φυλάκισης, εξαγοράσιμες έναντι 80.000 ευρώ, για ανθρωποκτονία από αμέλεια… Για 121 νεκρούς.
Όποιος έχει όρεξη μπορεί να συνεχίσει μελετώντας τι έγινε με την υπόθεση του ναυαγίου του Εξπρές Σαμίνα (26 Σεπτεμβρίου 2000) με 81 νεκρούς… Υπάρχουν όλα τα στοιχεία στο διαδίκτυο κάτω από τη διαβεβαίωση του αρμόδιου τότε Υπουργού Χ. Παπουτσή πως «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο». Σε τίνος το κόκκαλο δεν είχε βέβαια διευκρινίσει.
Η πολιτική και η δικαστική αντιμετώπιση αυτών των εγκλημάτων προδιαγράφει δυστυχώς το μέλλον του Εγκλήματος των Τεμπών. Αν και σήμερα υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά, πως αυτό το Έγκλημα κινητοποίησε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έθεσε το ζήτημα της ασφάλειας και της Δικαιοσύνης στην πρώτη γραμμή. Αν πραγματικά συνεχίσει να υφίσταται αυτή η δυναμική στην κοινωνία υπάρχουν ελπίδες για μια διαφορετική έκβαση.
Αλλά όταν μιλάμε για μαζικά εγκλήματα στις μετακινήσεις/μεταφορές δεν πρέπει ένα πολύνεκρο συμβάν να κλείνει την εικόνα μας και να μη βλέπουμε το μεγαλύτερο διαρκές έγκλημα που συντελείται σ αυτόν το τομέα εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας. Δεκάδες χιλιάδες νεκροί και πολλαπλάσιοι σοβαρά τραυματίες, πολλοί από τους οποίους με βαριές αναπηρίες είναι τα θύματα των τροχαίων εγκλημάτων στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες.
Βασικός παράγοντας της αναπαραγωγής αυτών των εγκλημάτων αποτελεί το ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟ των δραστών που πάντα επιτυγχάνεται με το ένα ή τον άλλο τρόπο χάρις στην αμέριστη φροντίδα της πολιτείας και της Δικαιοσύνης για τους Δράστες. Κατηγορίες σε βαθμό πλημμελήματος (αμέλεια πάντα), ουσιαστική αρνησιδικία μέσω διαρκών αναβολών ακόμα και παραγραφές εγκλημάτων με νομοθετικές ρυθμίσεις είναι μερικά από τα όπλα προστασίας των δραστών.
Η περίπτωση του θανάσιμου τραυματισμού του 14χρονου πεζού Αλέξη Τσεκρέζι στις 8 Ιουνίου 2018: στην Λ. Ποσειδώνος στον Άλιμο που περπατούσε σε διάβαση πεζών είναι ενδεικτική της «κανονικότητας» που επικρατεί στη χώρα μετά από ένα θανατηφόρο τροχαίο.
4 χρόνια 10 μήνες και 16 ημέρες μετά το συμβάν τη Δευτέρα 24 Απριλίου 2023 θα γίνει μια ακόμη απόπειρα, η 6η (!) να εκδικαστεί το πρωτόδικο!
Η κατηγορία που αποδόθηκε στο δράστη: Ανθρωποκτονία από αμέλεια. Φυσικά δεν κρατήθηκε ούτε λεπτό ούτε του αφαιρέθηκε η άδεια οδήγησης. Ενώ ακολούθησε μια αλυσίδα αναβολών καμία από τις οποίες δεν προκλήθηκε από την οικογένεια του θύματος.
15 Νοεμβρίου 2019: ορίστηκε το πρωτόδικο αλλά αναβλήθηκε γιατί η κλήση στον κατηγορούμενο στάλθηκε σε «λάθος» διεύθυνση…
12 Μαίου 2020: νέα δικάσιμος -αναβολή σύμφωνα με τα μέτρα περιορισμού λειτουργίας των δικαστηρίων (λόγω COVID)…
4 Απριλίου 2021: νέα δικάσιμος – αναβολή λόγω COVID.
29 Οκτωβρίου 2021: νέα δικάσιμος – αναβολή λόγω παρελεύσεως του ωραρίου…
16 Σεπτεμβρίου 2022: νέα δικάσιμος – αναβολή λόγω παρελεύσεως του ωραρίου…
24 Απριλίου 2023: νέα δικάσιμος ή μάλλον νέα απόπειρα μήπως και εκδικαστεί το πρωτόδικο.
Η αντιμετώπιση του εγκλήματος με θύμα ένα παιδί, τον 14χρονο Αλέξη δείχνει έναν από τους τρόπους πραγμάτωσης του ακαταδίωκτου για τους δράστες, είναι αυτός που αποτελεί ταυτόχρονα το μαρτύριο της σταγόνας για τα θύματα. Και εδώ πολιτεία και Δικαιοσύνη είναι αποφασισμένες: να φτάσει η σταγόνα στο κόκκαλο.
Γιώργος Κουβίδης
…………………………………………………………………………………………………
Η δίκη έχει οριστεί: Δευτέρα 24 Απριλίου 2023 κτίριο 12 αίθουσα 1 στο Πλημμελειοδικείο Αθηνών (πρώην σχολή Ευελπίδων) – 5η στο πινάκιο.
Περισσότερα για τον Αλέξη: ΕΔΩ
Αναδημοσίευση: https://sostegr.wordpress.com/
