Το Ελληνικό Κράτος αναθέτοντας στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης την αρμοδιότητα σήμανσης και σηματοδότησης της περιοχής τους, παράτησε ουσιαστικά τους πολίτες απροστάτευτους στα χέρια τεχνικών υπηρεσιών Δήμων και Νομαρχιών με προσωπικό απαρτιζόμενο από υπαλλήλους ασχέτων ειδικοτήτων και χωρίς τα απαραίτητα προσόντα και εκπαίδευση στον τομέα αυτό.
Η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Έργων του ΥΠΕΧΩΔΕ, η οποία σύμφωνα με το άρθρο 10 του Κ.Ο.Κ. ασκεί σε όλη τη χώρα την εποπτεία και παρέχει τις οδηγίες για θέματα κυκλοφοριακής σήμανσης, αγνοεί τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το ίδιο άρθρο: «Σε περίπτωση που τα αρμόδια όργανα της διαπιστώσουν ελλιπή ή εσφαλμένη σήμανση …. από τις προς τούτο αρμόδιες υπηρεσίες (τεχνικές υπηρεσίες των Ο.Τ.Α.) είναι υποχρεωμένη να τις καλεί προς εκτέλεση των αναγκαίων ενεργειών…….τάσσοντας τους σχετική προθεσμία ενέργειας. Αν η προθεσμία παρέλθει άπρακτη, τα αρμόδια όργανα της Γ.Γ.Δ.Ε. δύνανται να προβούν σε όλες τις αναγκαίες ενέργειες καθ' υποκατάστασή των».
Στην Ελλάδα, στην χώρα που είναι ΠΡΩΤΗ σε θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι υπεύθυνοι των Δήμων θεωρούν περιττή π.χ. τη διαγράμμιση της διάβασης πεζών στα φανάρια. Το χειρότερο είναι ότι έστω κατόπιν καταγγελίας δεν γίνεται αντιληπτό το λάθος για να διορθωθεί. Αξιοθρήνητο και εγκληματικό όταν καταγγέλλοντας το γεγονός σε «υπεύθυνους» της Γ.Γ.Δ.Ε. του ΥΠΕΧΩΔΕ και μάλιστα τονίζοντας σύμφωνα με ποιο άρθρο του ΚΟΚ η εν λόγω Γραμματεία έχει κάποιες υποχρεώσεις, παίρνεις γραπτή απάντηση ότι αρμόδιες είναι μόνο οι υπηρεσίες του Δήμου στον οποίο έχει τεθεί η αρμοδιότητα αυτή.
Οι Δήμαρχοι, πρώτον λόγω άγνοιας και δεύτερον πεπεισμένοι ότι στην πραγματικότητα δεν ελέγχονται από κανένα, τουλάχιστο στο θέμα της οδικής ασφάλειας, απαξιούν όχι μόνο να δράσουν αλλά και να απαντήσουν.
Δρόμοι των οποίων την αρμοδιότητα συντήρησης έχει το ίδιο το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε, ο κατ’ εξοχήν φορέας υπεύθυνος για την σήμανση και σηματοδότηση ολόκληρης της επικράτειας, έχουν υποτυπώδη μεν κατακόρυφη σήμανση, ανύπαρκτη δε οριζόντια, προσβάλλοντας, ντροπιάζοντας και εκθέτοντας σε κίνδυνο όλους τους Έλληνες. Κάποιοι «υπεύθυνοι» κρατούν την ασφάλεια, την σωματική ακεραιότητα και την ζωή μας στα χέρια τους, παραβλέποντας το γεγονός ότι στους δρόμους κυκλοφορούμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ και ότι δεν υπογράψαμε με αυτούς τους κυρίους κανένα συμβόλαιο.
Το Υπουργείο Παιδείας μιλά για δημιουργία εκπαιδευτικού υλικού μαθημάτων κυκλοφοριακής αγωγής το οποίο οι μαθητές πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης χρησιμοποιούν στα λειτουργούντα πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής. Μιλά επίσης για προαιρετικά μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής τα οποία θα έπρεπε να διδάσκονται βάσει Υπουργικών αποφάσεων στα πλαίσια των προγραμμάτων Αγωγής και Υγείας τόσο στα Δημοτικά Σχολεία όσο και στα Γυμνάσια.
Στην Ελλάδα, στη χώρα που διατυμπανίζουμε ότι «ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ», που η συνείδηση οδικής ασφάλειας είναι ανεπτυγμένη σε αξιολύπητο βαθμό, το προνόμιο ορισμένων σεμιναρίων κυκλοφοριακής αγωγής, στα ελάχιστα λειτουργούντα πειραματικά πάρκα, έχουν μόνο ορισμένα δημοτικά σχολεία. Όσο αφορά την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μοναδική αναφορά στο θέμα γίνεται σε σχολικό βιβλίο μίας μόνο τάξης Γυμνασίου και με ελάχιστες μόνο σελίδες. Η πλειοψηφία των μαθητών Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων της χώρας, δεν έχουν ποτέ παρακολουθήσει ένα σεμινάριο κυκλοφοριακής αγωγής. Γεγονός το οποίο ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει ερωτώντας δειγματοληπτικά διδάσκοντες και μαθητές διαφόρων βαθμίδων της εκπαίδευσης.
Πως περιμένουμε αλήθεια να αναπτυχθεί η συνείδηση οδικής ασφάλειας τουλάχιστο στην νέα γενιά, όταν η κυκλοφοριακή αγωγή των μαθητών σ’ αυτό τον τόπο βρίσκεται ακόμα στο στάδιο του πειραματισμού και τα μεμονωμένα προγράμματα εκπαίδευσης των μαθητών σ’ αυτό το θέμα βρίσκονται μόνο καταγεγραμμένα στα χαρτιά;
Και ενώ σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες σκοπός είναι η εφαρμογή μιας πολιτικής μείωσης τροχαίων ατυχημάτων βασισμένη ουσιαστικά στην εκπαίδευση των πολιτών να τηρούν τον Κ.Ο.Κ., στην Ελλάδα συμβαίνει το εξής παράδοξο. Πολίτες προβαίνουν σε ψυχοφθόρες διαδικασίες και αγωνίζονται απεγνωσμένα για να πείσουν και να «εκπαιδεύσουν» τους αυτοαποκαλούμενους αρμόδιους κρατικούς φορείς που εμπλέκονται στο θέμα οδική ασφάλεια, ούτως ώστε και αυτοί με τη σειρά τους να μπορέσουν να εκπαιδεύσουν τους πολίτες.
Σ’ ένα τέτοιο φαύλο κύκλο με «αναρμόδιους» αρμόδιους για σήμανση της χώρας, που δεν έγινε ακόμα κατανοητό ότι η οδική ασφάλεια είναι επιστήμη και όπως κάθε επιστήμη πρέπει να αφήνεται στα χέρια ειδικών, που δεν έγινε κατανοητή η διαφορά μεταξύ πολιτικού μηχανικού και συγκοινωνιολόγου, που οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους δεν λειτουργούν, που οι νόμοι και η εκπαίδευση των μαθητών παραμένουν μόνο στα χαρτιά, είναι πραγματικά άξιον απορίας, με ποιο τρόπο μέχρι το 2010 θα μειωθούν οι νεκροί από τροχαία ατυχήματα κατά 50% σε σχέση με το έτος 2000 όπως είναι και ο Ευρωπαϊκός στόχος.
Μάλιστα κάτω από τέτοιες συνθήκες το τροχαίο στην Ελλάδα δεν πρέπει να θεωρείται «ατύχημα». Ο καθένας πρέπει να το θεωρεί «ευτύχημα» όταν καταφέρνει να γυρίζει σώος στο σπίτι του.
Επιβάλλεται:
Α) Να γίνει έλεγχος στις αρμόδιες τεχνικές υπηρεσίες όλων των Ο.Τ.Α. για να διαπιστωθεί ποιες απ’ αυτές δεν απαρτίζονται από εξειδικευμένο προσωπικό.
Β) Να γίνουν ειδικά σεμινάρια σε υπαλλήλους της ΓΓΔΕ του ΥΠΕΧΩΔΕ σχετικά με τα άρθρα του ΚΟΚ τα οποία τους αφορούν και από τα οποία απορρέουν υποχρεώσεις τους.
Γ) Η εν λόγω Γραμματεία πρέπει αυτεπάγγελτα να ελέγχει σε τακτά χρονικά διαστήματα αν οι Ο.Τ.Α. τηρούν τις οδηγίες σήμανσης.
Δ) Με τις παρούσες συνθήκες γενοκτονίας που επικρατούν στην χώρα, θα έπρεπε να εφαρμοστούν υποχρεωτικά σε όλα τα σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης προγράμματα εκπαίδευσης των μαθητών σε θέματα κυκλοφοριακής αγωγής και ανάπτυξης συνείδησης οδικής ασφάλειας.
Ε) Στο θέμα οδική ασφάλεια επικρατεί εγκληματική άγνοια. Τόση που δεν καταλαβαίνουμε καν ότι χρειαζόμαστε πραγματική βοήθεια. Επειδή το Ελληνικό Κράτος έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ούτε με την σήμανση ούτε με την σηματοδότηση των δρόμων του, επιβάλλεται να ζητηθεί βοήθεια από χώρες με μειωμένο αριθμό τροχαίων ατυχημάτων σε θέματα οργάνωσης, εκπαίδευσης, σήμανσης και σηματοδότησης. Πρέπει να δεχτούμε την βοήθειά των χωρών αυτών και να σταματήσουμε τους πειραματισμούς εις βάρος της ανθρώπινης ζωής και σωματικής ακεραιότητας. Είναι κρίμα κι άδικο να χάνονται ανθρώπινες ψυχές λόγω αμάθειας και ανοργανωσιάς.
Χαραλαμπίδου Χρυστάλλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου