ή “Πώς ο τρόπος που μοιραζόματε τους δρόμους, μπορεί να λύσει όλα μας τα προβλήματα…”
του Θοδωρή Παρασκευά*
Είχα κόψει το τσιγάρο για περίπου ενάμισυ χρόνο. Δεν υπήρξε κάποιος ιδιαίτερος λόγος που το έκοψα, ούτε επίσης που το ξανάρχισα. Είπα “θα το κόψω” και το πέταξα και το ξανάρχισα χωρίς να πω τίποτα. Είχα πολλές φορές σκεφτεί να το κόψω και πολύ περισσότερες ότι μου αρέσει πολύ να καπνίζω, υπήρξαν και στις δύο περιπτώσεις αφορμές για την εκάστοτε αλλαγή πορείας, αλλά καμία τους δεν θα την έλεγα “λόγο”…
Προχθές έγινε μια εκδήλωση στον πεζόδρομο της Αιόλου, στη συμβολή της με τη Σταδίου. Μια σειρά από συλλόγους διοργάνωσαν έναν 2ωρο αποκλεισμό στα αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέτες που διέρχονται, παραβιάζοντας την έννοια του “πεζόδρομου”, σε καθημερινή βάση.
Κάποιοι πεζοί που περνούσαν από κει, ρωτούσαν “τί συμβαίνει;” και εκφράζοντας τη συμφωνία τους με την έλλογη διαμαρτυρία συνέχιζαν το δρόμο τους. Κάποιοι “μηχανοκίνητοι” δυσανασχετούσαν με την απροσδόκητη αναστάτωση που αναγκάζονταν να υποστούν και φώναζαν, ενώ κάποιοι πιό διπλωμάτες πρώτα μουρμούριζαν “δίκιο έχετε”, μετά περνούσαν από το συγκεκριμένο σημείο με το μηχανάκι τους “στα χέρια” και κατέληγαν να το ξανακαβαλήσουν πιό κάτω συνεχίζοντας τη συνήθη πρακτική τους. Κάποιος όμως από όλους εκείνους που έβλεπαν να ανατρέπεται η καθημερινή τους συνήθεια, εξέφρασε την εκλογίκευση των σωρευμένων συναισθημάτων του με μια μόνο φράση: “αυτό μας μάρανε…”.
Δεν είπε “γαμώ την ταλαιπώρια μου”, δεν είπε “φτου ρε π… μου πρωί – πρωί”, δεν είπε “τώρα βρέθηκε κι αυτό, που βιάζομαι”, δεν εξέφρασε αντανακλαστικά, τα συναισθήματα που του προκαλούσαν οι συνέπειες του αποκλεισμού του πεζόδρομου στα μηχανοκίνητα, αλλά ακριβώς με αντανακλαστικό τρόπο, έκρινε όχι μόνο τη δράση των υπεύθυνων για την αναστάτωση της καθημερινότητάς του, αλλά και το λόγο, δηλαδή το έλλογο της δράσης τους.
Με δυό λόγια λέει ότι, ακόμα κι αν δεν εισερχόταν κανένα μηχανοκίνητο στους πεζόδρομους, η ζωή μας δεν θα γινόταν καλύτερη (ή ασφαλέστερη). Και το χειρότερο είναι πως δεν το λέει μετά από σκέψη, αλλά αντανακλαστικά, δηλαδή αυτή η άποψη είναι εγκατεστημένη στο κεφάλι του και ανακαλείται όχι μόνο όταν αντιμετωπίζει διαμαρτυρίες για πεζόδρομους, αλλά ενδεχομένως και διαμαρτυρίες για στάθμευση αυτοκινήτων πάνω σε πεζοδρόμια ή ράμπες για καροτσάκια και πολλές ίσως ακόμα, από διαμαρτυρίες για τη ρήψη σκουπιδιών σε κάδους ανακύκλωσης ή το ανάποδο, έως διαμαρτυρίες για την καταπάτηση ενός δημόσιου χώρου για ιδιωτική εκμετάλευση αλλά και, τολμώ να πω, διαμαρτυρίες για το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους…
Είναι σαφές ότι δώ πρόκειται για την ουσία του πράγματος. Έχει να κάνει με τις εγκατεστημένες ιδέες στον εγκέφαλό μας σχετικά με το τί σημαίνει “καλύτερη ζωή” και στο πώς ιεραρχούνται τα στοιχεία που τη σχηματίζουν. Έχει να κάνει με το αν και πόσο αυτές οι ίδιες οι ιδέες είναι αποτέλεσμα συλλογισμού, δηλαδή έλλογης σκέψης ή αποτέλεσμα άκριτης επιβολής της ίδιας της καθημερινότητας που καταναλώνουμε, έτσι όπως την αναπαράγουμε με τους όρους των χαλαρών τηλεοπτικών εκπομπών, των έξυπνων διαφημιστικών μηνυμάτων και των αμερόληπτων σχολιαστών των ειδήσεων.
Η αντανακλαστική φράση “αυτό μας μάρανε…”, που προφανώς χρησιμοποείται για τα πάντα, εκτός ίσως από τη μείωση των μισθών και τη συνεχή επιβολή νέων φόρων, είναι δυστυχώς ακριβώς αυτή που μας μάρανε. Η υποβάθμιση της σπουδαιότητας της αδιαφορίας για τον άλλο, της συρρίκνωσης του δημόσιου χώρου, της μετατροπής της δημοκρατίας σε επιλογή αυτοκράτορα, της διαστρέβλωσης των εννοιών των λέξεων, της αντικατάστασης της παιδείας με τη συγκομιδή πιστοποιήσεων επαγγελματικής επάρκειας, της διαβίωσης με την κατασπατάληση των φυσικών πόρων που αναλογούν στα παιδιά και τα εγγόνια μας, του παραγκωνισμού των όσων έχουν κάτι να πουν από όσους διατίθενται να δείξουν τη γύμνια και την κενότητά τους, της συλλογικής δράσης για αποτελέσματα στο μέλλον έναντι του ατομικού καιροσκοπισμού, της παρενόχλησης των πεζών και των ατόμων με κινητικά προβλήματα, -γιατί αυτό συνεπάγεται η παραβίαση των πεζόδρομων από μηχανοκίνητα μόνο και μόνο επειδή είναι ευκολότερο ή βολικότερο-, και η υποβάθμιση της σπουδαιότητας χιλιάδων ακόμα εκφράσεων του ατομισμού και εγωκεντρισμού μας, είναι ο κύριος λόγος που η ατομική, ιδιωτική ζωή μας είναι αβάσταχτη.
Ακούγεται παράδοξο, αλλά η αδιαφορία για τις συνέπειες του “κοιτάω μόνο την πάρτη μου ή τη δουλίτσα μου”, είναι αυτό που υπονομεύει την ύπαρξη και το έργο μας,. Για τον απλούστατο λόγο ότι η ύπαρξή μας, καλώς ή κακώς, είναι σε πλήρη αλληλεξάρτηση με τους γύρω και το περιβάλλον μας.
Εάν θέλουμε λοιπόν να λύσουμε όλα μας τα προβλήματα, δεν έχουμε παρά να δούμε έλλογα όλα όσα μας μαραίνουν. Η υπεράσπιση της ασφάλειας όλων στις μετακίνησεις και η μη παρενόχληση των συνοδηπόρων μας με κάθε μέσο, στο δίκτυο των δρόμων, των πεζοδρομίων, των ποδηλατόδρομων και των πεζόδρομων, εκτός του ότι είναι ο μόνος τρόπος για να φτάνουμε στους προορισμούς μας ασφαλώς και ανεμπόδιστα, θα αποτελούσε και μια καλή αρχή για να ξεριζώσουμε από το μυαλό μας τους αυτοματισμούς που μας κάνουν να αναπαράγουμε και να συντηρούμε τα προβλήματα.
Είχα κόψει το τσιγάρο για περίπου ενάμισυ χρόνο. Δεν υπήρξε κάποιος ιδιαίτερος λόγος που το έκοψα, ούτε επίσης που το ξανάρχισα. Είπα “θα το κόψω” και το πέταξα και το ξανάρχισα χωρίς να πω τίποτα. Είχα πολλές φορές σκεφτεί να το κόψω και πολύ περισσότερες ότι μου αρέσει πολύ να καπνίζω, υπήρξαν και στις δύο περιπτώσεις αφορμές για την εκάστοτε αλλαγή πορείας, αλλά καμία τους δεν θα την έλεγα “λόγο”…
Κανείς άνθρωπος, καμία καμπάνια και κανένα περιστατικό, παρότι έχουν λειτουργήσει σαν αφορμές για την αλλαγή της στάσης μου δε μου επέβαλαν την εκάστοτε επιλογή. Αυτή ήταν αποτέλεσμα μιας αντανακλαστικής αντίδρασης στα διάφορα ερεθίσματα. Και δουλεύω συνεχώς αυτούς τους εγκεφαλικούς αυτοματισμούς. Σε κάθε περίπτωση, είτε καπνίζω είτε όχι, μπορώ να περιφανεύομαι ότι μαραίνει εμένα αλλά και τους γύρω μου, μόνο ο τρόπος που εγώ σκέφτομαι για μένα και τους άλλους, συνολικά αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά. Ανεξαιρέτως.
* Ο Θοδωρής είναι πατέρας τριών παιδιών, οδηγεί μόνο ποδήλατο και πιστεύει στην επανά-σταση των ανθρώπων στα δυό τους πόδια, όπως την κάνουν οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα και όσοι έχουν υποστεί ή υφίστανται τις συνέπειες τις αδιαφορίας των άλλων.
του Θοδωρή Παρασκευά*
Είχα κόψει το τσιγάρο για περίπου ενάμισυ χρόνο. Δεν υπήρξε κάποιος ιδιαίτερος λόγος που το έκοψα, ούτε επίσης που το ξανάρχισα. Είπα “θα το κόψω” και το πέταξα και το ξανάρχισα χωρίς να πω τίποτα. Είχα πολλές φορές σκεφτεί να το κόψω και πολύ περισσότερες ότι μου αρέσει πολύ να καπνίζω, υπήρξαν και στις δύο περιπτώσεις αφορμές για την εκάστοτε αλλαγή πορείας, αλλά καμία τους δεν θα την έλεγα “λόγο”…
Προχθές έγινε μια εκδήλωση στον πεζόδρομο της Αιόλου, στη συμβολή της με τη Σταδίου. Μια σειρά από συλλόγους διοργάνωσαν έναν 2ωρο αποκλεισμό στα αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέτες που διέρχονται, παραβιάζοντας την έννοια του “πεζόδρομου”, σε καθημερινή βάση.
Κάποιοι πεζοί που περνούσαν από κει, ρωτούσαν “τί συμβαίνει;” και εκφράζοντας τη συμφωνία τους με την έλλογη διαμαρτυρία συνέχιζαν το δρόμο τους. Κάποιοι “μηχανοκίνητοι” δυσανασχετούσαν με την απροσδόκητη αναστάτωση που αναγκάζονταν να υποστούν και φώναζαν, ενώ κάποιοι πιό διπλωμάτες πρώτα μουρμούριζαν “δίκιο έχετε”, μετά περνούσαν από το συγκεκριμένο σημείο με το μηχανάκι τους “στα χέρια” και κατέληγαν να το ξανακαβαλήσουν πιό κάτω συνεχίζοντας τη συνήθη πρακτική τους. Κάποιος όμως από όλους εκείνους που έβλεπαν να ανατρέπεται η καθημερινή τους συνήθεια, εξέφρασε την εκλογίκευση των σωρευμένων συναισθημάτων του με μια μόνο φράση: “αυτό μας μάρανε…”.
Δεν είπε “γαμώ την ταλαιπώρια μου”, δεν είπε “φτου ρε π… μου πρωί – πρωί”, δεν είπε “τώρα βρέθηκε κι αυτό, που βιάζομαι”, δεν εξέφρασε αντανακλαστικά, τα συναισθήματα που του προκαλούσαν οι συνέπειες του αποκλεισμού του πεζόδρομου στα μηχανοκίνητα, αλλά ακριβώς με αντανακλαστικό τρόπο, έκρινε όχι μόνο τη δράση των υπεύθυνων για την αναστάτωση της καθημερινότητάς του, αλλά και το λόγο, δηλαδή το έλλογο της δράσης τους.
Με δυό λόγια λέει ότι, ακόμα κι αν δεν εισερχόταν κανένα μηχανοκίνητο στους πεζόδρομους, η ζωή μας δεν θα γινόταν καλύτερη (ή ασφαλέστερη). Και το χειρότερο είναι πως δεν το λέει μετά από σκέψη, αλλά αντανακλαστικά, δηλαδή αυτή η άποψη είναι εγκατεστημένη στο κεφάλι του και ανακαλείται όχι μόνο όταν αντιμετωπίζει διαμαρτυρίες για πεζόδρομους, αλλά ενδεχομένως και διαμαρτυρίες για στάθμευση αυτοκινήτων πάνω σε πεζοδρόμια ή ράμπες για καροτσάκια και πολλές ίσως ακόμα, από διαμαρτυρίες για τη ρήψη σκουπιδιών σε κάδους ανακύκλωσης ή το ανάποδο, έως διαμαρτυρίες για την καταπάτηση ενός δημόσιου χώρου για ιδιωτική εκμετάλευση αλλά και, τολμώ να πω, διαμαρτυρίες για το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους…
Είναι σαφές ότι δώ πρόκειται για την ουσία του πράγματος. Έχει να κάνει με τις εγκατεστημένες ιδέες στον εγκέφαλό μας σχετικά με το τί σημαίνει “καλύτερη ζωή” και στο πώς ιεραρχούνται τα στοιχεία που τη σχηματίζουν. Έχει να κάνει με το αν και πόσο αυτές οι ίδιες οι ιδέες είναι αποτέλεσμα συλλογισμού, δηλαδή έλλογης σκέψης ή αποτέλεσμα άκριτης επιβολής της ίδιας της καθημερινότητας που καταναλώνουμε, έτσι όπως την αναπαράγουμε με τους όρους των χαλαρών τηλεοπτικών εκπομπών, των έξυπνων διαφημιστικών μηνυμάτων και των αμερόληπτων σχολιαστών των ειδήσεων.
Η αντανακλαστική φράση “αυτό μας μάρανε…”, που προφανώς χρησιμοποείται για τα πάντα, εκτός ίσως από τη μείωση των μισθών και τη συνεχή επιβολή νέων φόρων, είναι δυστυχώς ακριβώς αυτή που μας μάρανε. Η υποβάθμιση της σπουδαιότητας της αδιαφορίας για τον άλλο, της συρρίκνωσης του δημόσιου χώρου, της μετατροπής της δημοκρατίας σε επιλογή αυτοκράτορα, της διαστρέβλωσης των εννοιών των λέξεων, της αντικατάστασης της παιδείας με τη συγκομιδή πιστοποιήσεων επαγγελματικής επάρκειας, της διαβίωσης με την κατασπατάληση των φυσικών πόρων που αναλογούν στα παιδιά και τα εγγόνια μας, του παραγκωνισμού των όσων έχουν κάτι να πουν από όσους διατίθενται να δείξουν τη γύμνια και την κενότητά τους, της συλλογικής δράσης για αποτελέσματα στο μέλλον έναντι του ατομικού καιροσκοπισμού, της παρενόχλησης των πεζών και των ατόμων με κινητικά προβλήματα, -γιατί αυτό συνεπάγεται η παραβίαση των πεζόδρομων από μηχανοκίνητα μόνο και μόνο επειδή είναι ευκολότερο ή βολικότερο-, και η υποβάθμιση της σπουδαιότητας χιλιάδων ακόμα εκφράσεων του ατομισμού και εγωκεντρισμού μας, είναι ο κύριος λόγος που η ατομική, ιδιωτική ζωή μας είναι αβάσταχτη.
Ακούγεται παράδοξο, αλλά η αδιαφορία για τις συνέπειες του “κοιτάω μόνο την πάρτη μου ή τη δουλίτσα μου”, είναι αυτό που υπονομεύει την ύπαρξη και το έργο μας,. Για τον απλούστατο λόγο ότι η ύπαρξή μας, καλώς ή κακώς, είναι σε πλήρη αλληλεξάρτηση με τους γύρω και το περιβάλλον μας.
Εάν θέλουμε λοιπόν να λύσουμε όλα μας τα προβλήματα, δεν έχουμε παρά να δούμε έλλογα όλα όσα μας μαραίνουν. Η υπεράσπιση της ασφάλειας όλων στις μετακίνησεις και η μη παρενόχληση των συνοδηπόρων μας με κάθε μέσο, στο δίκτυο των δρόμων, των πεζοδρομίων, των ποδηλατόδρομων και των πεζόδρομων, εκτός του ότι είναι ο μόνος τρόπος για να φτάνουμε στους προορισμούς μας ασφαλώς και ανεμπόδιστα, θα αποτελούσε και μια καλή αρχή για να ξεριζώσουμε από το μυαλό μας τους αυτοματισμούς που μας κάνουν να αναπαράγουμε και να συντηρούμε τα προβλήματα.
Είχα κόψει το τσιγάρο για περίπου ενάμισυ χρόνο. Δεν υπήρξε κάποιος ιδιαίτερος λόγος που το έκοψα, ούτε επίσης που το ξανάρχισα. Είπα “θα το κόψω” και το πέταξα και το ξανάρχισα χωρίς να πω τίποτα. Είχα πολλές φορές σκεφτεί να το κόψω και πολύ περισσότερες ότι μου αρέσει πολύ να καπνίζω, υπήρξαν και στις δύο περιπτώσεις αφορμές για την εκάστοτε αλλαγή πορείας, αλλά καμία τους δεν θα την έλεγα “λόγο”…
Κανείς άνθρωπος, καμία καμπάνια και κανένα περιστατικό, παρότι έχουν λειτουργήσει σαν αφορμές για την αλλαγή της στάσης μου δε μου επέβαλαν την εκάστοτε επιλογή. Αυτή ήταν αποτέλεσμα μιας αντανακλαστικής αντίδρασης στα διάφορα ερεθίσματα. Και δουλεύω συνεχώς αυτούς τους εγκεφαλικούς αυτοματισμούς. Σε κάθε περίπτωση, είτε καπνίζω είτε όχι, μπορώ να περιφανεύομαι ότι μαραίνει εμένα αλλά και τους γύρω μου, μόνο ο τρόπος που εγώ σκέφτομαι για μένα και τους άλλους, συνολικά αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά. Ανεξαιρέτως.
* Ο Θοδωρής είναι πατέρας τριών παιδιών, οδηγεί μόνο ποδήλατο και πιστεύει στην επανά-σταση των ανθρώπων στα δυό τους πόδια, όπως την κάνουν οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα και όσοι έχουν υποστεί ή υφίστανται τις συνέπειες τις αδιαφορίας των άλλων.
Συγγνώμη για το διαφορετικό, επίκαιρο θέμα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα έχουμε ένα μπαράζ σεισμών στον ελλαδικό σώρο 4-5 ρίχτερ.
Τι θα γίνει, όταν έρθει άλλο, αναμενόμενο μπαράζ 6-8 ρίχτερ;;;
Είμαστε ΟΛΟΙ υποψήφιοι ΑΣΤΕΓΟΙ λόγω αυξανόμενων ΣΕΙΣΜΩΝ-ηφαιστειακών εκρήξεων (αν δε συνεργαστούμε ΑΜΕΣΑ για την εφικτή ΑΠΟΤΡΟΠΗ τους* - ΝΕΑ, εμπλουτισμένη έκδοση στα ελληνικά!), αφού το τέλος των καυσίμων και μετάλλων, όπως ο χαλκός π.χ., βρίσκει την ανθρωπότητα απροετοίμαστη, και μια ενδεχόμενη ισοπέδωση γειτονιάς/σοδειάς από σεισμό/ηφαιστειακό χειμώνα, σε συνδυασμό με την κατευθυνόμενη εξαθλίωση, θα κάνει αδύνατη την ανασυγκρότηση οπουδήποτε στον πλανήτη...
http://aftarkia.wordpress.com
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!