121 θύματα περιμένουν επτά χρόνια…
14 Αυγούστου του 2005: 121 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους όταν Μπόινγκ 737-300 της εταιρείας «Ηλιος» που είχε ξεκινήσει από την Λάρνακα με τελικό προορισμό την Πράγα συνετρίβη στο Γραμματικό Αττικής. Επτά χρόνια μετά οι αρχικές διαβεβαιώσεις για την γρήγορη και σε βάθος διερεύνηση της υπόθεσης έχουν δώσει την θέση τους σε μια αλυσίδα αμφιλεγόμενων και αλληλοσυγκρουόμενων “πορισμάτων” και δικαστικών αποφάσεων που “προετοιμάζουν” τους συγγενείς να συμφιλιωθούν με την ιδέα πως όσο γρήγορος και σίγουρος είναι ο δρόμος προς τον θάνατο τόσο αργός και αβέβαιος είναι ο δρόμος της δικαιοσύνης.
Επί της ουσίας βέβαια δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα απόδοσης δικαιοσύνης. Δεν μιλάμε για καταπατημένα κτήματα ούτε για κλεμμένα αιγοπρόβατα. Μιλάμε για ζωές ανθρώπων που καμιά δικαστική απόφαση δεν μπορεί να ξαναφέρει πίσω. Μπορεί όμως να προσβάλει την μνήμη τους και να συνεχίζει να βασανίζει τους βαριά τραυματισμένους συγγενείς τους.
Οι αρχικές διαβεβαιώσεις της ελληνικής επιτροπής διερεύνησης πως οι ένοχοι θα βρεθούν σίγουρα ήρθαν να συναντηθούν με το πόρισμα της αντίστοιχης αμερικάνικης επιτροπής (χώρα κατασκευής του Μπόινγκ) που αθωώνει το αεροπλάνο και αποδίδει τα πάντα σε ανθρώπινα λάθη και με το ακριβώς αντίθετο πόρισμα της Βρετανικής επιτροπής (ο μηχανικός της εταιρίας ήταν Βρετανός) που ενοχοποιεί το αεροπλάνο και όχι το προσωπικό. Η κατάσταση άρχισε να θυμίζει μια ιστορική φράση του Γ. Παπανδρέου την δεκαετία του ’40: “η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονες, τον μεν Αγγλικό, τον δε Αμερικανικό και δεν μπορεί λόγω του Κυπριακού να πάθει ασφυξία“.
Φτάσαμε αισίως σε δυο διαμετρικά αντίθετες αποφάσεις από τις οποίες προοιονίζονται εξελίξεις που μόνον μια Πυθία θα μπορούσε να περιγράψει. Στην Κύπρο: “Αθωώθηκαν οι κατηγορούμενοι για το αεροπορικό δυστύχημα της «Ήλιος» στις 21 Δεκεμβρίου 2011 (http://topontiki.gr/article/27040), ενώ στις 20 Απριλίου 2012 στην Αθήνα: “Καταδικάστηκαν οι κατηγορούμενοι για το αεροπορικό δυστύχημα της «Ήλιος» (http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63646868). Παράλληλα με τις δικαστικές αποφάσεις, για κάποιους φυσικά η ζωή συνεχίζεται. Όπως καταγγέλουν οι συγγενείς των θυμάτων άνθρωποι που κατείχαν νευραλγικά πόστα στην Πολιτική Αεροπορία το 2005 σήμερα όχι μόνο δεν έχουν απομακρυνθεί αλλά έχουν αναλάβει ακόμα σημαντικότερες θέσεις, ενώ από πρώην στελέχη της ίδιας υπηρεσίας που χαρακτήριζαν απαράδεκτη την κατάσταση της υπηρεσίας το 2005 την θεωρούν πολύ χειρότερη σήμερα…Πρόσφατα «κόπηκαν» τα επιδόματα που χορηγούνταν στα ορφανά αυτής της τραγωδίας.
Από την πρώτη στιγμή οι οικογένειες των θυμάτων ενεργοποιήθηκαν επιχειρώντας να κρατήσουν ζωντανή την μνήμη των ανθρώπων τους ζητώντας ταυτόχρονα την πλήρη διελεύκανση των συνθηκών που οδήγησαν στο φοβερό συμβάν και την απόδοση ευθυνών. Συγκλονιστικές αναφορές στα θύματα και σημαντικές πληροφορίες για την υπόθεση μπορεί να δεί κανείς στην σελίδα: ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ 121 ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ 14ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Και φέτος όπως κάθεχρόνο η Επιτροπή Συγγενών των θυμάτων της Αεροπορικής Τραγωδίας της 14ης Αυγούστου του 2005 οργανώνει εκδηλώσεις Μνήμης:
Το Σάββατο 11 Αυγούστου οι συγγενείς πραγματοποίησαν άναμμα κεριών στη Λεμεσό, στη Λάρνακα και στο Παραλίμνι. Τη Τρίτη 14 Αυγούστου θα τελεστούν στις Εκκλησίες Αποστόλου Μάρκου στο Παραλίμνι και Παναγίας της Ελευθερώτριας στη Μοσφιλωτή μνημόσυνα για τα 121 θυμάτα.
Την Τρίτη 14 Αυγουστου 2012 και ωρα 9:30μ.μ. απο το Ρ.Ι.Κ ΕΝΑ θα προβληθεί το αφιερωμενο στη μνημη των 121 θυματων ντοκυμανταιρ Όταν έσβησε ο ήλιος (μπορείτε να τα δείτε και στον υπολογιστή σας κάνοντας κλικ στον τίτλο).
Εμείς που βιώσαμε την απώλεια στο δρόμο, αυτή τη μέρα – και όχι μονον αυτή, έχουμε στη σκέψη μας και στην καρδιά μας τα θύμστα του Helios, τους 121 Ήλιους που χάθηκαν στο διάστημα και αυτους που έμειναν πίσω για να θρηνούν και να βασανίζονται. Ελπίζαμε ότι σε μια τόσο μικρή (πληθυσμιακά) χώρα όπως η Κύπρος αυτός ο τρομακτικά μεγάλος αριθμός θυμάτων και συνακόλουθα ο μεγάλος αριθμός συγγενών τους θα λειτουργούσε σαν αποφασιστική κοινωνική πίεση για να γίνουν όσα δεν έγιναν. Αλλά για ακόμα μια φορά καναμε λάθος.
Στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στον κόσμο.
Ποιος θυμάται το ναυάγιο του Σαμίνα (2000 στην Πάρο) με τους 80 νεκρούς. («Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο» δήλωνε ο τότε υπουργός Ναυτιλίας κ. Παπουτσής – χρειάστηκε καιρός για να καταλάβουμε ότι εννοούσε το κόκκαλο των συγγενών των θυμάτων).
Ο Άρειος Πάγος το 2010 μείωσε την ποινή του πλοιάρχου, ενώ είχε ήδη αποφυλακιστεί, σε 5 έτη και 6 μήνες δίνοντας του το δικαίωμα να στραφεί κατά του Δημοσίου για την αξίωση αποζημίωσης επειδή είχε κρατηθεί περισσότερο.
Ποιος θυμάται τις αλλεπάλληλες πτώσεις ελικοπτέρων του ΕΚΑΒ στις αρχές του 2000, 14 άνθρωποι, πληρώματα, γιατροί, νοσηλευτές και ασθενείς χάθηκαν μέσα σ αυτά. Τι έγιναν όλες αυτές οι υποθέσεις πως ξαναχάθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μεσα σε αμφιλεγόμενα πορίσματα και αλληλοαναιρούμενες δικαστικές αποφάσεις; Καταδικάστηκε κανείς για την προμήθεια αυτών των ελικοπτέρων η πτώση των οποίων πέρα απο τα θύματα είχε σα συνέπεια να σταματήσουν να γίνονται οι αεροδιακομιδές από το ΕΚΑΒ;
Κοιτάζοντας κανείς το ζήτημα του τεράστιου αριθμού ανθρώπινων απωλειών στο σύνολο των μετακινήσεων στο αέρα, στη θάλασσα και στη στεριά (μόνο από τροχαία εγκλήματα χάνονται παγκόσμια ετησίως 1.300.000 άνθρωποι) θα μπορούσε να θεωρήσει πως η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια αβάστασχτη ελαφρότητα στην αντιμετώπιση της ασφάλειας στις μετακινήσεις. Φυσικά και στο όλο θέμα εμπλέκονται και επιβάλλουν την θέληση τους τεράστια συμφέροντα. Το παράδειγμα της εταιρίας Helios είναι ενδεικτικό, προβαλόμενη ως η «υγιής ιδιωτική» εναλλακτική πρόταση απέναντι στην «νοσηρή κρατικοδίαιτη» Cyprus Airways την οποία απειλουσε με κλείσιμο η απορρόφηση έμελλε να αποδειχθή δυστυχώς μέσα από το θάνατο 121 ανθρώπων πως αποτελούσε μια φούσκα στον τομέα της ασφάλειας σε πολλαπλά επίπεδα. Ακόμα και αν τελικα δικαστικά κατορθώσουν να φορτώσουν το συνολο των ευθυνών στους νεκρους πιλότους κανείς δεν θα αμφιβάλει πως πίσω και από αυτό το μεγάλο έγκλημα βρίσκονταν το πρόταγμα του κέρδους. Η επέκταση των μετακινήσεων δεν είναι χωρίς κόστος. Δυστυχώς σήμερα κυριαρχεί η άποψη πως είναι προτιμότερο αυτό το κόστος να πληρώνεται με ανθρώπινες ζωές παρά με χρήμα. Τα επαναλαμβανόμενα εγκλήματα στην στεριά, στην θάλασσα και στον αέρα και οι συνοδευτικές αθωωτικές αποφάσεις απλά επιβεβαιώνουν αυτή την «απαισιόδοξη» άποψη.
Για όσους παρόλαυτα παριστάνουν τους αισιόδοξους τους αφιερώνουμε μερικες φράσεις από μια πρόσφατη συνένετευξη συγγενών των 121 θυματων στην τηλεόραση του ΡΙΚ:
-Το κοιμητήριο είναι η καθημερινότητα μας, είναι ο τροπος ζωης, -Αυτή είναι η καθημερινότητα μας το κοιμητηριο…Το κοιμητηριο είναι το σπιτι της κόρης μας και του γαμπρου μας. Κάθε μερα θα πάμε στο κοιμητηριο. Εφτά χρόνια ενόσω είμαι στη Λεμεσο κάθε μερα πάω. -Η έξοδος μας, είναι η έξοδος μας το κοιμητηριο, ο περίπατος μας. -Δεν σε ευχαριστεί να πας αλλου εκτος από το κοιμητηριο, η έννοια σου είναι το κοιμητηριο.
—————————————————————- Μια ενδεικτική σειρά άρθρων για την εξέλιξη της υπόθεσης μπορείτε να δείτε εδώ: http://www-old.forthnet.gr/templates/corporatePrPostingsList.aspx?c=10008106&page=1
——————————————————————————————————— Υ.Γ. (επαναλαμβανόμενο). Ως γνωστόν “Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις” (αν και όσον αφορά τα τροχαία εγκλήματα για τα media είναι πάντα Αύγουστος), γι αυτό το λόγο το μήνα αυτό το blog μας δεν θάχει την συνηθισμένη του δραστηριότητα. Θα αναρτήσουμε απλώς μερικές φανταστικές μάλλον ιστορίες που κάποιοι ισχυρίζονται πως συνέβησαν μήνα Αύγουστο. Μακάρι να μην έχουν συμβεί.
Πηγή: www.soste.gr
14 Αυγούστου του 2005: 121 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους όταν Μπόινγκ 737-300 της εταιρείας «Ηλιος» που είχε ξεκινήσει από την Λάρνακα με τελικό προορισμό την Πράγα συνετρίβη στο Γραμματικό Αττικής. Επτά χρόνια μετά οι αρχικές διαβεβαιώσεις για την γρήγορη και σε βάθος διερεύνηση της υπόθεσης έχουν δώσει την θέση τους σε μια αλυσίδα αμφιλεγόμενων και αλληλοσυγκρουόμενων “πορισμάτων” και δικαστικών αποφάσεων που “προετοιμάζουν” τους συγγενείς να συμφιλιωθούν με την ιδέα πως όσο γρήγορος και σίγουρος είναι ο δρόμος προς τον θάνατο τόσο αργός και αβέβαιος είναι ο δρόμος της δικαιοσύνης.
Επί της ουσίας βέβαια δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα απόδοσης δικαιοσύνης. Δεν μιλάμε για καταπατημένα κτήματα ούτε για κλεμμένα αιγοπρόβατα. Μιλάμε για ζωές ανθρώπων που καμιά δικαστική απόφαση δεν μπορεί να ξαναφέρει πίσω. Μπορεί όμως να προσβάλει την μνήμη τους και να συνεχίζει να βασανίζει τους βαριά τραυματισμένους συγγενείς τους.Οι αρχικές διαβεβαιώσεις της ελληνικής επιτροπής διερεύνησης πως οι ένοχοι θα βρεθούν σίγουρα ήρθαν να συναντηθούν με το πόρισμα της αντίστοιχης αμερικάνικης επιτροπής (χώρα κατασκευής του Μπόινγκ) που αθωώνει το αεροπλάνο και αποδίδει τα πάντα σε ανθρώπινα λάθη και με το ακριβώς αντίθετο πόρισμα της Βρετανικής επιτροπής (ο μηχανικός της εταιρίας ήταν Βρετανός) που ενοχοποιεί το αεροπλάνο και όχι το προσωπικό. Η κατάσταση άρχισε να θυμίζει μια ιστορική φράση του Γ. Παπανδρέου την δεκαετία του ’40: “η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονες, τον μεν Αγγλικό, τον δε Αμερικανικό και δεν μπορεί λόγω του Κυπριακού να πάθει ασφυξία“.
Φτάσαμε αισίως σε δυο διαμετρικά αντίθετες αποφάσεις από τις οποίες προοιονίζονται εξελίξεις που μόνον μια Πυθία θα μπορούσε να περιγράψει. Στην Κύπρο: “Αθωώθηκαν οι κατηγορούμενοι για το αεροπορικό δυστύχημα της «Ήλιος» στις 21 Δεκεμβρίου 2011 (http://topontiki.gr/article/27040), ενώ στις 20 Απριλίου 2012 στην Αθήνα: “Καταδικάστηκαν οι κατηγορούμενοι για το αεροπορικό δυστύχημα της «Ήλιος» (http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63646868). Παράλληλα με τις δικαστικές αποφάσεις, για κάποιους φυσικά η ζωή συνεχίζεται. Όπως καταγγέλουν οι συγγενείς των θυμάτων άνθρωποι που κατείχαν νευραλγικά πόστα στην Πολιτική Αεροπορία το 2005 σήμερα όχι μόνο δεν έχουν απομακρυνθεί αλλά έχουν αναλάβει ακόμα σημαντικότερες θέσεις, ενώ από πρώην στελέχη της ίδιας υπηρεσίας που χαρακτήριζαν απαράδεκτη την κατάσταση της υπηρεσίας το 2005 την θεωρούν πολύ χειρότερη σήμερα…Πρόσφατα «κόπηκαν» τα επιδόματα που χορηγούνταν στα ορφανά αυτής της τραγωδίας.
Από την πρώτη στιγμή οι οικογένειες των θυμάτων ενεργοποιήθηκαν επιχειρώντας να κρατήσουν ζωντανή την μνήμη των ανθρώπων τους ζητώντας ταυτόχρονα την πλήρη διελεύκανση των συνθηκών που οδήγησαν στο φοβερό συμβάν και την απόδοση ευθυνών. Συγκλονιστικές αναφορές στα θύματα και σημαντικές πληροφορίες για την υπόθεση μπορεί να δεί κανείς στην σελίδα: ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ 121 ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ 14ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Και φέτος όπως κάθεχρόνο η Επιτροπή Συγγενών των θυμάτων της Αεροπορικής Τραγωδίας της 14ης Αυγούστου του 2005 οργανώνει εκδηλώσεις Μνήμης:
Το Σάββατο 11 Αυγούστου οι συγγενείς πραγματοποίησαν άναμμα κεριών στη Λεμεσό, στη Λάρνακα και στο Παραλίμνι. Τη Τρίτη 14 Αυγούστου θα τελεστούν στις Εκκλησίες Αποστόλου Μάρκου στο Παραλίμνι και Παναγίας της Ελευθερώτριας στη Μοσφιλωτή μνημόσυνα για τα 121 θυμάτα.
Την Τρίτη 14 Αυγουστου 2012 και ωρα 9:30μ.μ. απο το Ρ.Ι.Κ ΕΝΑ θα προβληθεί το αφιερωμενο στη μνημη των 121 θυματων ντοκυμανταιρ Όταν έσβησε ο ήλιος (μπορείτε να τα δείτε και στον υπολογιστή σας κάνοντας κλικ στον τίτλο).
Εμείς που βιώσαμε την απώλεια στο δρόμο, αυτή τη μέρα – και όχι μονον αυτή, έχουμε στη σκέψη μας και στην καρδιά μας τα θύμστα του Helios, τους 121 Ήλιους που χάθηκαν στο διάστημα και αυτους που έμειναν πίσω για να θρηνούν και να βασανίζονται. Ελπίζαμε ότι σε μια τόσο μικρή (πληθυσμιακά) χώρα όπως η Κύπρος αυτός ο τρομακτικά μεγάλος αριθμός θυμάτων και συνακόλουθα ο μεγάλος αριθμός συγγενών τους θα λειτουργούσε σαν αποφασιστική κοινωνική πίεση για να γίνουν όσα δεν έγιναν. Αλλά για ακόμα μια φορά καναμε λάθος.
Στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στον κόσμο.
Ποιος θυμάται το ναυάγιο του Σαμίνα (2000 στην Πάρο) με τους 80 νεκρούς. («Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο» δήλωνε ο τότε υπουργός Ναυτιλίας κ. Παπουτσής – χρειάστηκε καιρός για να καταλάβουμε ότι εννοούσε το κόκκαλο των συγγενών των θυμάτων).
Ο Άρειος Πάγος το 2010 μείωσε την ποινή του πλοιάρχου, ενώ είχε ήδη αποφυλακιστεί, σε 5 έτη και 6 μήνες δίνοντας του το δικαίωμα να στραφεί κατά του Δημοσίου για την αξίωση αποζημίωσης επειδή είχε κρατηθεί περισσότερο.
Ποιος θυμάται τις αλλεπάλληλες πτώσεις ελικοπτέρων του ΕΚΑΒ στις αρχές του 2000, 14 άνθρωποι, πληρώματα, γιατροί, νοσηλευτές και ασθενείς χάθηκαν μέσα σ αυτά. Τι έγιναν όλες αυτές οι υποθέσεις πως ξαναχάθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μεσα σε αμφιλεγόμενα πορίσματα και αλληλοαναιρούμενες δικαστικές αποφάσεις; Καταδικάστηκε κανείς για την προμήθεια αυτών των ελικοπτέρων η πτώση των οποίων πέρα απο τα θύματα είχε σα συνέπεια να σταματήσουν να γίνονται οι αεροδιακομιδές από το ΕΚΑΒ;
Κοιτάζοντας κανείς το ζήτημα του τεράστιου αριθμού ανθρώπινων απωλειών στο σύνολο των μετακινήσεων στο αέρα, στη θάλασσα και στη στεριά (μόνο από τροχαία εγκλήματα χάνονται παγκόσμια ετησίως 1.300.000 άνθρωποι) θα μπορούσε να θεωρήσει πως η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια αβάστασχτη ελαφρότητα στην αντιμετώπιση της ασφάλειας στις μετακινήσεις. Φυσικά και στο όλο θέμα εμπλέκονται και επιβάλλουν την θέληση τους τεράστια συμφέροντα. Το παράδειγμα της εταιρίας Helios είναι ενδεικτικό, προβαλόμενη ως η «υγιής ιδιωτική» εναλλακτική πρόταση απέναντι στην «νοσηρή κρατικοδίαιτη» Cyprus Airways την οποία απειλουσε με κλείσιμο η απορρόφηση έμελλε να αποδειχθή δυστυχώς μέσα από το θάνατο 121 ανθρώπων πως αποτελούσε μια φούσκα στον τομέα της ασφάλειας σε πολλαπλά επίπεδα. Ακόμα και αν τελικα δικαστικά κατορθώσουν να φορτώσουν το συνολο των ευθυνών στους νεκρους πιλότους κανείς δεν θα αμφιβάλει πως πίσω και από αυτό το μεγάλο έγκλημα βρίσκονταν το πρόταγμα του κέρδους. Η επέκταση των μετακινήσεων δεν είναι χωρίς κόστος. Δυστυχώς σήμερα κυριαρχεί η άποψη πως είναι προτιμότερο αυτό το κόστος να πληρώνεται με ανθρώπινες ζωές παρά με χρήμα. Τα επαναλαμβανόμενα εγκλήματα στην στεριά, στην θάλασσα και στον αέρα και οι συνοδευτικές αθωωτικές αποφάσεις απλά επιβεβαιώνουν αυτή την «απαισιόδοξη» άποψη.
Για όσους παρόλαυτα παριστάνουν τους αισιόδοξους τους αφιερώνουμε μερικες φράσεις από μια πρόσφατη συνένετευξη συγγενών των 121 θυματων στην τηλεόραση του ΡΙΚ:
-Το κοιμητήριο είναι η καθημερινότητα μας, είναι ο τροπος ζωης, -Αυτή είναι η καθημερινότητα μας το κοιμητηριο…Το κοιμητηριο είναι το σπιτι της κόρης μας και του γαμπρου μας. Κάθε μερα θα πάμε στο κοιμητηριο. Εφτά χρόνια ενόσω είμαι στη Λεμεσο κάθε μερα πάω. -Η έξοδος μας, είναι η έξοδος μας το κοιμητηριο, ο περίπατος μας. -Δεν σε ευχαριστεί να πας αλλου εκτος από το κοιμητηριο, η έννοια σου είναι το κοιμητηριο.
—————————————————————- Μια ενδεικτική σειρά άρθρων για την εξέλιξη της υπόθεσης μπορείτε να δείτε εδώ: http://www-old.forthnet.gr/templates/corporatePrPostingsList.aspx?c=10008106&page=1
——————————————————————————————————— Υ.Γ. (επαναλαμβανόμενο). Ως γνωστόν “Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις” (αν και όσον αφορά τα τροχαία εγκλήματα για τα media είναι πάντα Αύγουστος), γι αυτό το λόγο το μήνα αυτό το blog μας δεν θάχει την συνηθισμένη του δραστηριότητα. Θα αναρτήσουμε απλώς μερικές φανταστικές μάλλον ιστορίες που κάποιοι ισχυρίζονται πως συνέβησαν μήνα Αύγουστο. Μακάρι να μην έχουν συμβεί.
Πηγή: www.soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου