Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη συμμετοχή και πολύ ενδιαφέρουσες εισηγήσεις και παρεμβάσεις το Σάββατο 29 Ιουνίου στο Αντιρατσιστικό φεστιβάλ της Αθήνας, η συζήτηση Τροχαία Εγκλήματα: «Παράπλευρες Απώλειες» της δικτατορίας του αυτοκινήτου που οργάνωσε ο “SOS Τροχαία Εγκλήματα” με συντονιστή τον Γιώργο Κουβίδη, και εισηγητές τους: Φαίδωνα Καρυδάκη, καθηγητή ΕΜΠ, μέλος «SOS Τροχαία Εγκλήματα»,Γιάννη Ρέντζο, φυσικό & γεωγράφο, Δημοτικό σύμβουλο Πρέβεζας και την δικηγόρο Τασία Χριστοδουλοπούλου. Όλες οι εισηγήσεις θα αναρτηθούν στο blog μας ξεκινώντας με αυτην του Γιάννη Ρέντζου (που δημοσιεύτηκε ήδη στο http://dimosioshoros.wordpress.com/) που είχε τον τίτλο,
Ρατσιστική Καταστολή και αδελφικό αίμα στον αυτοκινητοκρατούμενο δημόσιο χώρο.
Είναι περίεργο πως ενώ περνάμε φάσεις, όπως αυτή της τωρινής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και της αύξησης του κόστους λειτουργίας του ΙΧ, και που έπρεπε να αναμένεται μια συζήτηση για ενθάρρυνση της βαδισιμότητας και για κοινωνικά και επαγγελματικά προσεγμένες συγκοινωνίες και μεταφορές, δεν βλέπουμε να αναδεικνύεται το ζήτημα αυτό από τις κυβερνώσες και τις υπόλοιπες υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις. Δεν έχουν πάρει το μάτι μου και το αυτί μου προτάσεις, για παράδειγμα, για εγγύηση και διεύρυνση του συστήματος λεωφορειοδρόμων, που θα καθιστούσε απόλυτα λειτουργικό και αξιόπιστο το δίκτυο των δημόσιων συγκοινωνιών με αφαίρεση χώρων κίνησης – στάσης – στάθμευσης από την κατάχρηση δημόσιου χώρου που συνεπάγεται η χρήση του ΙΧ. Ούτε για επέκταση των μεταμεσονύκτιων δρομολογίων γίνεται λόγος. Ούτε για νέες σιδηροδρομικές γραμμές, που να συνδέουν τις πόλεις μας, ακούω τίποτα.
Το κράτος μας δείχνει σαν να σέβεται και να υπηρετεί κάποια «ανωτερότητα» του ΙΧ, αφού επιτρέπει μια ακώλυτη αντικοινωνική καθολική πρόσβασή του, εξυπηρετώντας έτσι μια ανεξέλεγκτη έως εγκληματική παντοκρατορία του τροχού. Το αυτοκίνητο και πολύ περισσότερο το μηχανάκι βρίσκονται στον ελλαδικό χώρο τεχνητά υπερτιμημένα ως προς την εκ κατασκευής χρηστικότητά τους. Έχουν άπειρα δικαιώματα και για το λόγο αυτό οι πιθανότητες εγκληματικής κατάχρησής τους αυξάνονται ακόμα και αυτοκτονικά. Κανένας δεν τολμά να σχολιάσει παγιωμένες συνθήκες, που θα οδηγήσουν στην αλλαγή των συνηθειών του βολεμένου χρήστη τους, που είμαστε εμείς, οι, φίλοι μας ή οι γείτονές μας της διπλανής πόρτας. Το αυτοκίνητο είναι χαϊδεμένο μέσο κίνησης, ανεξέλεγκτης στάσης και καταχρηστικής στάθμευσης. Παραχαϊδεμένο εξάλλου είναι και το μηχανάκι που χαίρει του εκφοβιστικού δικαιώματος αεικίνητης λειτουργίας, παιγνιώδους σκοποβολής κατά του διαβαίνοντος πεζού και σύστασης ιδίας ζώνης κυκλοφορίας και ελιγμών.
Το ημερολόγιο μου ως πεζού είναι κατάστικτο από ταπεινώσεις που υφίσταμαι στο δημόσιο χώρο, απλά επειδή είμαι πεζός, δηλαδή άοπλος, ενώ ο οδηγός, για παράδειγμα, της μοτοσικλέτας πάνω στο πεζοδρόμιο της Οδού Πανεπιστημίου λέω, είναι και εξοπλισμένος και οπλισμένος. Πόσες φορές τα σκέπτομαι αυτά όταν γυροφέρνω τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να προχωρήσω στο πεζοδρόμιό μου, που αυτά το έχουν αντικοινωνικά καταλάβει, μαζί με τα μηχανάκια, ή όταν περιμένω το «Γρηγόρη» να ελευθερώσει το δρόμο μου. Στην Πλατεία Συντάγματος προς Ερμού, το φανάρι για τους πεζούς διαρκεί εννέα δευτερόλεπτα ενώ στην Οδό Αθηνάς, λαϊκό δρόμο γεμάτο πεζούς, ανθρώπους του μόχθου και ηλικιωμένους ξωμάχους, το Κράτος γίνεται ακόμα χειρότερος εθνικός μειοδότης. Έξι μόνο δευτερόλεπτα παραχωρεί για να περάσουμε απέναντι. Μετά, πάλι «Σταμάτης»…
Διαβάστε ολόκληρη την εισήγηση του Γιάννη Ρέντζου: ΕΔΩ
Τ. Χριστοδουλοπούλου, Φ. Καρυδάκης, Γ. Ρέντζος, Γ. Κουβίδης στο 17ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ.
Πηγή: soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου