“Η θλίψη του βασιλιά” Henri Matisse, 1952
Καταρχήν να σας περιγράψω εν ολίγοις .Οκτώβρης 2003 ξημέρωμα Σαββάτου, νυχτερινή έξοδο με φίλους, εγώ και ο Δημούτρης στο ένα μηχανάκι και ο Δ. με την Α. σε ένα άλλο μηχανάκι. Κατεβαίνουμε το δρόμο και σταματάμε μπροστά από όλους στο κόκκινο φανάρι, ανάβει το πράσινο και ξεκινάμε, δεν θυμάμαι τίποτε άλλο, πολύ αργότερα έμαθα ότι κάποιος πέρασε ένα πορτοκαλί, φανάρι και ένα κόκκινο, έπεσε πάνω μας, ο Δημούτρης πετάχτηκε του βγήκε το κράνος έσκασε στο καπό του αυτοκινήτου και έπειτα στην άσφαλτο. Εγώ σύρθηκα με το μηχανάκι 15 μέτρα…! Ο Δημούτρης ουσιαστικά σπαρταρούσε στην αγκαλιά του Δ. τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, έζησε με μηχανική υποστήριξη 3 μέρες θαρρώ στη Μ.Ε.Θ. Εμένα με μετέφεραν σε άλλο νοσοκομείο, θλάση, αιμάτωμα στον μυελό και μετά από δυο μέρες επέμβαση και στη Μ.Ε.Θ. κι εγώ. Με ξυπνάνε από καταστολή, περνώ 2 βδομάδες εκεί μέσα και μετά με μεταφέρουν σε δωμάτιο στη νευροχειρουργική, μου αναφέρουν ότι κουνώ μόνο το δεξί χέρι. Να μην τα πολυλογώ μένω 3 μήνες ανάπηρη εκεί και μετά άλλους 3 στο ίδρυμα αναπήρων Αθηνών ΕΙΑΑ. Η μαμά κι ο αδερφός πάντα δίπλα μου. Άνεργη η μάνα για να είναι μαζί μου και ο αδερφός με άδεια στην αρχή και μετά άνεργος και αυτός. Τα καταφέρνω περπατώ με πολύ κόπο και δυσκολία, ουρώ με καθετήρες μιας χρήσεως, με κάνει μπάνιο η μαμά, με ντύνει η μαμά, όλα η μαμά. Μετά από μήνες μου αποκαλύπτουν ότι δεν ζει ο Δημούτρης, νόμιζα ότι ήταν ‘’φυτό’’ παθαίνω σοκ και κατάθλιψη, αρχίζουν τα αντικαταθλιπτικά και τελειώνει η ελπίδα μου. Σκεφτόμουν ότι ζει αυτό μου έδινε δύναμη και περπάτησα, αδύναμη πάλι κλεισμένη μέσα, ήμασταν πολύ καλοί φίλοι ερωτευμένοι, τη νύχτα πριν το τροχαίο είχαμε αποκαλύψει τα συναισθήματα μας, τουλάχιστον έφυγε ξέροντας ότι τον αγαπάω! Φυσιοθεραπείες, γυμναστική, ψυχοθεραπείες, πολλά χρόνια, 6 χρόνια μετά περπατώ πέφτω κάτω, αναπηρία ξανά, πάλι επέμβαση, πάλι από την αρχή, τα καταφέρνω. Δυο χρόνια μετά πάλι χάνω το περπάτημα πάλι επέμβαση, ακόμη αναρρώνω. Σύνολο 4 επεμβάσεις, μια γυναικολογική, γιατί λόγω του αιματώματος δεν είχα περίοδο και έγινε αφαίρεση μιας σάλπιγγας, και τρείς σπονδυλοδεσίες σε αυχενική, οσφυική και θωρακική μοίρα, τώρα περιμένω να περάσουν οι γιορτές να πάω να με δει ο νευροχειρούργος μου , να βγάλω τον κηδεμόνα , να κάνω μια ένεση στον μυελό γιατί πονώ και άλλη επέμβαση δεν μπορεί να γίνει.
Υπομονή λοιπόν δύναμη και η ζωή που μου ρήμαξαν συνεχίζεται…
Μετά το τροχαίο τι; Δέκα χρόνια ταλαιπωρίας, όνειρα γκρεμισμένα, φοιτητική ζωή ακόμη στα σκαριά, τότε ήμουν στο πτυχίο παιδαγωγικό, ακόμη στο πτυχίο είμαι.
Μετά το τροχαίο τι; Οι γονείς του Δημούτρη και η αδερφή του δεν ξανά γέλασαν ποτέ αληθινά, υπάρχουνε, δεν ζούνε.
Μετά το τροχαίο τι; Η δική μου οικογένεια πάντα με το μυαλό σε εμένα, πάντα προσοχή, φάρμακα, πάντα δίπλα μου, προσωπική ζωή όχι ανέμελη.
Μετά το τροχαίο τι; Μια παρέα πονεμένη, πάντα μας λείπει σε λύπες και χαρές, χάσαμε ένα μέρος της ψυχής μας.
Μετά το τροχαίο τι; Πόνος, προβλήματα υγείας, ποτέ δεν ξανά ονειρεύτηκα, δεν έβαλα στόχους, κουράστηκα, αλήθεια, πλέον εύχομαι μόνο υγεία, κάποτε ευχόμουν και ευτυχία.
Μετά το τροχαίο τι; Ένας άνθρωπος, που τότε μας παράτησε, η ποινή του 2 χρόνια εξαγοράσιμα, ελεύθερος να καταστρέψει και τη ζωή κι άλλων.
Μετά το τροχαίο τι; Κάθε 3 χρόνια επιτροπή πρόνοιας για 600 ευρώ το 2μηνο.
Μετά το τροχαίο τι; Τι άλλο μας περιμένει;;; τι;;;
ΚΑΝΤΟΥΧΑΡ ΦΙΛΙΖ ετών 23 τότε, 33 σήμερα.
30/12/2013
Το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014 στην Αθήνα στο Μουσείο Μπενάκη ο SOS Τροχαία Εγκλήματα διοργανώνει μια ημερίδα με θέμα “Μετά το Τροχαίο τι;“, η φίλη μας η Φιλίζ μια και δεν θα μπορέσει να παρευρεθεί μας έστειλε λίγα λόγια για το θέμα που τόσο καλά γνωρίζει.
Πηγή: www.soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου