3 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σ όλο τον κόσμο ζουν με κάποια μορφής αναπηρία. Σήμερα το αυτοκίνητο αποτελεί το κύριο μέσο παραγωγής της αναπηρίας στον πλανήτη. Αν και δεν υπάρχουν αξιόπιστες στατιστικές ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας θεωρώντας ότι για κάθε θάνατο σε τροχαίο αντιστοιχεί τουλάχιστον και ένας σοβαρός τραυματισμός υπολογίζει των αριθμό των νέων αναπήρων μόνο απο τις τροχαίες συγκρούσεις σε πάνω από 1.200.000 κάθε χρόνο. Παρά τα υποκριτικά λόγια οι Άνθρωποι με Αναπηρία βιώνουν ένα καθεστώς διακρίσεων που σε ορισμένες χώρες προσεγγίζει τα όρια του απαρτχάιντ. Χωρίς πρόσβαση στην συντριπτική πλειοψηφία των λειτουργιών της πόλης ζουν εγκλωβισμένοι και καθίστανται «αόρατοι». Η προοδευμένη Ευρώπη εγκατέλειψε φέτος επίσημα τον στόχο περιορισμού του αριθμού των σοβαρών τραυματισμών από τροχαία (ΕΔΩ), παρά τις τρεις σχετικές αποφάσεις του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου, με το πρόσχημα πως δεν διαθέτει αξιόπιστα στοιχεία για τον αριθμό αυτών των ανθρώπων. Αν αυτά συμβαίνουν στην Ευρώπη, όπου ούτε καν ένας κοινός ορισμός του «σοβαρά τραυματία» δεν έχει υιοθετηθεί και όπου σαν πηγή δεδομένων χρησιμοποιείται η Αστυνομία και όχι οι υπηρεσίες Υγείας, καταλαβαίνει κανείς τι συμβαίνει στις υπόλοιπες ηπείρους.
Το 2007 υιοθετήθηκε απο τον ΟΗΕ η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες (ΕΔΩ). Η σύμβαση κυρώθηκε από την Ελλάδα (με μόνο πέντε χρόνια καθυστέρηση…) το 2012. Η φίλη μας η Φιλίζ γράφει παρακάτω για το πως βιώνει τα πράγματα ένας άνθρωπος με αναπηρία σήμερα.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
Ο όρος αναπηρία προέρχεται από την αρχαία ελληνική έκφραση «‘ανά τον πήρο» δηλαδή »με βοήθεια» . Υπάρχουν πολλά »είδη» αναπηρίας, δηλαδή ομάδες ανθρώπων που χρειάζονται βοήθεια.
1) τυφλοί, διαταραχή όρασης, 2) κωφοί, βαρήκοοι, 3) νοητική καθυστέρηση , 4) κινητικές διαταραχές που οφείλονται σε ατελής τετραπληγία, ολική τετραπληγία, σκλήρυνση κατά πλάκας, κάκωση νωτιαίου μυελού (αυτό έχω εγώ), 5)επιληπτικοί, 6) σύνδρομο Down, 7)Αυτισμός 8) μαθησιακές δυσκολίες, διαταραχές λόγου και δυσλεξία, 9)άτομα intersex μεσοφυλισμός, (άτομα γεννημένα με παραπάνω χρωμοσώματα,δηλαδή παιδιά που είτε έχουν και αντρική και γυναικεία φυσιολογία, είτε μέρος και των δύο ).
Όλα αυτά τα άτομα λοιπόν αντιμετωπίζουν κοινωνικό αποκλεισμό. Κοινωνικός αποκλεισμός είναι με λίγα λόγια η περιθωριοποίηση και η στέρηση συμμετοχής των ατόμων αυτών στη καθημερινότητα και στην »κανονική» ζωή που χαίρονται όλοι.
Καταρχήν όλα ξεκινάνε από την εκπαίδευση, δεν υπάρχει κατάλληλο μάθημα που να αναφέρεται στις αναπηρίες και κυρίως στην αντιμετώπιση τους. Θα έπρεπε να διδαχθούν όλα τα παιδιά για το θέμα αυτό και να ενημερωθούν για τι πως πρέπει να βοηθούν τα άτομα αυτά.
Υπάρχουν εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής μα δεν υπάρχουν σχολεία ειδικής αγωγής (τουλάχιστον στην Ελλάδα).
Αποκλεισμός από την ίδια την οικογένεια και το σχολείο.
Στα παλιά τα χρόνια όταν γεννιόταν ένα μωρό με κάποιο από τα παραπάνω είδη αναπηρίας οι γιατροί είτε το δίνανε σε κάποιο ίδρυμα κρίνοντας ακατάλληλους τους γονείς, είτε τα θανάτωναν. Να σημειώσουμε και να τονίσουμε ότι το κυριότερο και σημαντικότερο που χρειάζονται αυτά τα παιδιά όπως και όλα είναι αγάπη.
Σημαντικό είναι η οικογένεια να ενημερώνεται και φυσικά να αποδεχτεί το άτομο που είτε γεννήθηκε με κάποια αδυναμία είτε την απόκτησε στην πορεία της ζωής του. Συχνά οι γονείς ντρέπονται και σκέφτονται τι θα πει ο κόσμος με αποτέλεσμα να περιορίζουν το παιδί τους, να το κλείνουν μέσα και να μην το στέλνουν σχολείο. Από γην άλλη πλευρά κάποιοι γονείς θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο μα δεν υπάρχουν οι αρμόδιοι εκπαιδευτικοί ή οι δάσκαλοι που υπάρχουν δεν γνωρίζουν τους τρόπους διδασκαλίας ή θεωρούν τους εαυτούς τους ακατάλληλους.
Αποκλεισμός από την κοινωνία.
Δημόσια κτήρια,σχολεία, πανεπιστήμια, δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες, κινηματογράφοι, κέντρα/μαγαζιά διασκέδασης, περίπτερα, γήπεδα, καταστήματα ρούχων και άλλα πολλά δεν έχουν πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες / ιδιαιτερότητες . Δεν υπάρχουνε πεζοδρόμια , δρόμοι θέσεις παρκαρίσματος παντού και αυτά που υπάρχουν είναι λάθος σχεδιασμένα, ελάχιστα και μόνο στο κέντρο της πόλης. Έτσι οι άνθρωποι αυτοί δεν κυκλοφορούν όσο θα ήθελαν, κλείνονται μέσα να πέφτουν ψυχολογικά και να δημιουργούνται νέα προβλήματα υγείας ψυχολογικής φύσεως.
Αποκλεισμός στον εργασιακό χώρο.
Πολλά άτομα που έχουν θέληση και ανάγκη για εργασία (έχουν και πτυχίο), δεν καταφέρνουν να δουλέψουν. Πρώτον γιατί οι εργασιακοί χώροι δεν έχουν την κατάλληλη πρόσβαση και υποδομή και δεύτερον γιατί σε περίπτωση που πάθουν ή χρειαστούν κάτι δεν υπάρχει πάντα κάποιος/α που να γνωρίζει πως να φροντίσει και να βοηθήσει τα άτομα αυτά.
Γενικά υπάρχει αποκλεισμός κι από τους ίδιους τους συνανθρώπους μας, λόγω άγνοιας, φόβου, αδιαφορίας. Υπάρχει άγνοια ναι, θυμάμαι όταν γνώρισα ένα άτομο και αρχίσαμε να μιλάμε με πέρασε από ανάκριση. Έπεφταν οι ερωτήσεις βροχή τύπου »θα περπατήσεις ξανά όπως πρώτα;» »το χέρι θα το ξανά κουνήσεις;» » μπορείς να κάνεις παιδιά;». Φυσικά χάθηκε όλο το ερωτικό στοιχείο γιατί ένιωσα κανονικά ότι έχω πολύ σοβαρό θέμα κι ότι γενικά δεν του άξιζα,χαχα!!!
Αποκλεισμός από τους ίδιους τους δικούς μας ανθρώπους
Όταν ήμουν στο ίδρυμα αποκατάστασης αναπήρων γνώρισα άτομα που οι σύντροφοι τους όταν μάθαιναν για την αναπηρία τους φεύγανε, χώριζαν , εξαφανιζόταν. Πολλές φορές κι εμείς δεν θέλουμε να γινόμαστε »βάρος» σε άλλα άτομα με αποτέλεσμα να κρυβόμαστε να προσποιούμαστε πόνο για να μην βγούμε, από την άλλη όταν θέλουμε να βγούμε πονάμε. Αποκλεισμός του εαυτού μας λέγεται αυτό;Ναι!
Μια άλλη εμπειρία που δείχνει ξεκάθαρα την αδιαφορία του κράτους είναι πριν χρόνια στην Αθήνα. Θα περνούσαμε από επιτροπή αναπηρίας. Μας βλέπουν κάθε δύο χρόνια να δούνε μήπως φύτρωσε κανένα κομμένο πόδι, μήπως ο τυφλός βρήκε το φως του και να βγάλουν το ποσοστό αναπηρίας για να δούνε αν δικαιούσαι το επίδομα της πρόνοιας που σου καταχωρούν κάθε δυο μήνες (το ποσό δεν θα το αναφέρω είναι για γέλια). Λοιπόν θα περνούσαμε επιτροπή σε ένα παλιό κτήριο, στον δεύτερο όροφο, το ασανσέρ δεν λειτουργούσε και δεν υπήρχε θέρμανση. Οι συνοδοί των ασθενών κουβάλησαν στα χέρια έναν έναν τον κάθε ασθενή με το καροτσάκι του. Οι γιατροί που ήταν μέσα στην επιτροπή δεν ασχολήθηκαν καθόλου, ρίξανε τις ευθύνες στον δήμο, ο δήμος στους πολιτικούς και πάει λέγοντας.
Έχουν ιδρύσει συλλόγους, πολλούς , κωφών, τυφλών, ΑμεΑ, βοηθιούνται μεταξύ τους και καλά κάνουν γιατί η πικρή αλήθεια είναι ότι αν δεν πάθεις και δεν γνωρίσεις δεν θα μάθεις. Υπεύθυνο το κράτος που δεν έχει φροντίσει ουσιαστικά για τίποτα. Δεν υπερβάλω, σκεφτείτε πόσο ποιο όμορφα και εύκολα θα ήταν όλα αν υπήρχαν ειδικά μαθήματα , ώστε να μαθαίνουν όλοι για τα άτομα αυτά και τις ιδιαιτερότητες τους. Το κακό στην χώρα μας είναι ότι αν δεν φωνάξει το ίδιο το άτομο για τα δικαιώματα του δεν πρόκειται να ενδιαφερθούν για κανέναν.
Ζητάμε να μας δεχτούν όπως είμαστε, να φροντίσουν την υποδομή της πόλης να μπορούμε να βγούμε μια βόλτα, να υπάρχουν σημεία πρόσβασης παντού, να μπορούμε να ζήσουμε κι εμείς όπως εσείς όσο το δυνατόν γίνεται. Σεβασμό ζητάμε όχι λύπηση και ελεημοσύνη, δεν θα αφήσουμε να μας κόψουν τα φτερά γιατί είναι η ζωή μας και μας ανήκει.
Καντουχάρ Φιλίζ, θύμα τροχαίου
Πηγή: www.soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου