“…Γιατί; Έγινε κανένα Τροχαίο;…”

Endgame, Man Ray, 1946

Αν κι έχει κι αυτό τη σημασία του, δε θα μπω σε μακροσκελείς προλόγους για το ποιος πονεμένος πατέρας είμαι και  λέω πως έχει τη σημασία του επειδή, αν δεν ήμουνα ο πατέρας της Νεφέλης μας, της αδικοχαμένης 18χρονης που πριν από 2 μήνες έφυγε τραυματισμένη θανάσιμα σε ένα παράλογο τροχαίο (περισσότερα: ΕΔΩ),  ίσως και να μην έβλεπα τόσο διαφορετικά πλέον όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και προ πάντων στην άσφαλτο και κυρίως σε αυτήν την πόλη όπου λέμε πως ‘ζούμε καθημερινά’  και μάλλον ούτε θα έπαιρνα την πρωτοβουλία να γράψω το σημερινό κείμενο!
Κρίνω σκόπιμο αρχικά να επαναλάβω πως είμαστε υπεύθυνοι για πολλά από όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αν δε μιλάμε για αυτά να μην περιμένουμε να γίνει κανένα θαύμα και να τη γλιτώσουμε, εάν  εθελοτυφλούμε δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ τίποτα! Οφείλω λοιπόν να διατρανώσω πως είμαι κι εγώ, όπως κι εσείς, υπεύθυνος και συνυπαίτιος για το καινούριο κακό που θα συμβεί, δυστυχώς, αν προηγουμένως δεν έχω κάνει κάτι, το καλύτερο που μπορώ τη στιγμή που βλέπω κάποιους πιθανούς κι εν δυνάμει εγκληματίες της ασφάλτου να βάζουν σε κίνδυνο τα πάντα. Και να το διασκεδάζουν κι από πάνω.
Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένος. Προχθές,  λοιπόν, 5 Οκτώβρη, δύο μέρες μετά το θεαματικό 7^ο ράλι στο κέντρο της Πάτρας, που μετέτρεψε την τρομερή και φοβερή μας πόλη σε Μονακό!!! (sic),   κάποια άτομα, ενήλικοι και πατέρες,  είχαν τη φαεινή ιδέα να ‘διασκεδάσουν’ τρομοκρατώντας μία ολόκληρη γειτονιά. Μάλλον δεν ήταν γειτονιά στην οποία ζουν οι οικογένειές τους, πάντως. Οδηγώντας ένα απίθανο κατασκεύασμα, ένα ‘φτιαγμένο’ αυτοκίνητο που οι ίδιοι μάλιστα είχαν βαφτίσει ‘τέρας’, έκαναν απίστευτα πράγματα που μόνο όποιος ήταν εκεί κοντά θα μπορέσει να μας πει για την οδυνηρή κι επικίνδυνη εμπειρία του. Ο γράφων απλά έζησε τη φρίκη του περιστατικού μέσα από ένα βίντεο. Το βίντεο αυτό, που τραβούσε ο συνεπιβάτης του ‘τέρατος’ δείχνει μία φρενήρη κούρσα στην  κατοικημένη περιοχή πάνω από τα ΑΤΕΙ της πόλης, δείχνει τουλάχιστον μία ξεκάθαρη παραβίαση STOP, καταγράφει πανικόβλητα τα άλλα τροχοφόρα που προσπαθούν να αποφύγουν το ‘τέρας’… και τέλος έχει μαγνητοσκοπήσει την παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, μάλιστα καλά διαβάσατε, περάσανε οι κύριοι τερατοχούμενοι το κόκκινο που βρίσκεται μπροστά στο ‘Παμπελοποννησιακό Στάδιο’ με κατεύθυνση το κλειστό, στρίβοντας δεξιά προς τα ΕΠΑΛ, μία τελευταία και τραγική παράβαση που υπήρξε συνοδευόμενη απλά από τα χάχανα των επιβατών του τερατουργήματος και σηματοδοτώντας με το χείριστο τρόπο τον επίλογο μίας ανατριχιαστικής ταινίας… Αν αναρωτιέστε πού βρίσκεται η Τροχαία εκείνη την ώρα, θα σας πω μέσα στο εν λόγω βίντεο δε φαίνεται Πουθενά. Οι Κάτοικοι;  Όσοι δεν είναι Φοβισμένοι , μένουν Αδιάφοροι, κάποιοι ίσως και να θαυμάζουν τα μαγκόπαιδα.
Μα και εγώ πια; Με τι κάθομαι κι ασχολούμαι τώρα; Γιατί δεν κάθομαι στην ησυχία μου; Δουλειά δεν έχω; Πώς το βρήκα το ταινιάκι; Το βίντεο, λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες,  διετέθη σε κοινή θέα, οι εποχούμενοι το ‘Τέρας’ είχαν τόση χαρά για το κατόρθωμα ώστε προτού καλά καλά το πραγματοποιήσουν θεώρησαν πως έπρεπε να το μοιραστούν για να κερδίσουν τα εύσημα…κι έφτασαν στο να ανεβάσουν το βίντεο στο facebook , ένας από τους θεατές υπήρξα κι εγώ, καθώς ένας από τους δύο τυπάδες είχε κάνει αίτημα φιλίας σε μένα, πριν από καιρό. Τους φίλους που έχουμε τελικά εκεί μέσα πρέπει να τους ξεσκονίζουμε καλύτερα και πιο τακτικά, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Ας  πάμε στην ευθύνη μου, σε αυτό που εισαγωγικά προανήγγειλα: τι κάνουμε ύστερα από το αρχικό σοκ; συνέρχομαι σχετικά γρήγορα, άμεσα ειδοποιώ φίλους, άτομα ευαισθητοποιημένα στο θέμα των Τροχαίων Εγκλημάτων (μάλιστα, μάλιστα, σωστά καταλάβατε, έχω ένα ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΟ κοινό σημείο με αυτούς τους ανθρώπους…). Συζητάμε, σκεφτόμαστε τρόπους αντίδρασης. Αναλαμβάνοντας να δράσω, αρχίζω να παίρνω τηλέφωνα εκεί που θεωρώ πως είναι τα αρμόδια όργανα: το παράλογο είναι (και πάλι) εδώ:  το 100 με έστελνε στην Τροχαία, η Τροχαία με παρέπεμπε στο Δικαστήριο… έφτασα κι εγώ ως τα Δικαστήρια και τον Εισαγγελέα Υπηρεσίας. Εκεί  πάλι με συμβούλευσαν να πάω στην Τροχαία. Όμως, αυτή τη φορά είπα …δε σφάξανε… Αυτοί το δικό τους παιχνίδι της αποπομπής των ευθυνών, εγώ το δικό μου, της απόδοσής τους. Κι έτσι άρχισε το πανηγύρι.
Αυτό που συνέβη με τους τύπους που οδηγούσαν το τέρας κι έφτιαχναν και  βιντεάκι είναι πολύ λυπηρό, όμως ήταν πολύ πιο λυπηρό ό τι εισέπραξα ως απλός πολίτης που πάει να κάνει μία καταγγελία !   Πρέπει να έχεις τεράστια υπομονή,  εκεί στους διαδρόμους των δικαστηρίων, μέχρι να έλθεις αντιμέτωπος τελικά με τη ζωντανή ενσάρκωση μιας  γραφειοκρατίας που  παρακάμπτοντας την ουσία μένει στην  τυπολατρική  αντιμετώπιση του διακυβευόμενου εγκλήματος:  ‘ Εντάξει, έχετε δίκιο, είναι σοβαρό, αλλά …εσείς, τι ακριβώς θέλετε να κάνετε;  Αναφορά; Μήνυση; ή κάτι άλλο;’ Κι επιστρέφει στο φόρτο εργασίας του ο γραφειοκράτης δικαστικός.
Αναρωτιέσαι, δυστυχώς, μήπως έκανες λάθος που έφτασες μέχρι εδώ, μήπως τελικά γι αυτό δεν έρχεται κανείς να ασχοληθεί με τους τυπάδες και τα τέρατα, σκέφτεσαι να σηκωθείς να φύγεις και να επιστρέψεις ‘στην ησυχία σου’. Άλλωστε εσύ το έχεις πάθει το χειρότερο, για τους άλλους, τώρα, γιατί να νοιάζεσαι;
Είμαι όμως οπλισμένος με υπομονή, με δύναμη που κάποια ψυχούλα μού στέλνει …
‘πού να ξέρω κι εγώ τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις’, είπα μέσα μου, ‘αναφορά ή μήνυση ή κάτι άλλο’ … δεν τολμούσα να το πω δυνατά, μήπως έχω αντίθετο αποτέλεσμα…
και αναρωτιέμαι τώρα πιο δυνατά, μα γιατί κάνουνε σα να μην έχει ξαναγίνει ποτέ κάτι ανάλογο, ποτέ δεν έχει ξαναμπεί εδώ μέσα ένας άνθρωπος που βλέπει το κακό να έρχεται και θέλει να  το δείξει, να φωνάξει προσέξτε, να επιστήσει την προσοχή και σ’ εσάς και στα παιδιά σας κι εσείς, κύριοι και κυρίες της Δικαιοσύνης,  του λέτε, δε μπορώ να το δω τώρα αυτό που σας απασχολεί, συμπληρώνω κάτι χαρτιά, θέλετε κι εσείς να συμπληρώσετε ένα;;;;
Τελικά φαινόταν πως παρόλο που κρατούσα ντοκουμέντα στα χέρια μου,  για εν δυνάμει πράξη επικίνδυνη, έπρεπε να αποδεχτώ πως προηγούνται οι δεμένοι με χειροπέδες, αφού το δικό τους λάθος είχε ήδη εκτελεστεί, αποφασίζω εν τέλει κι οδηγούμαι κι εγώ στη διαδικασία να συμπληρώσω ‘ένα χαρτί’…
κι αφού έφτασα στο να συμπληρώσω τη μαρτυρία μου σε κάποιο από αυτά τα χαρτιά,  οι υπάλληλοι, αφού το διάβασαν με ψυχραιμία που αρμόζει στην εμπειρία τους ( αλλά και με έκδηλη την έκπληξη -θαυμασμό για την πρωτοτυπία του…; ) είπαν αυθόρμητα  …’ Μα γιατί τα γράφετε αυτά; Έγινε κανένα τροχαίο;;; ‘… Περιττό να σημειώσω πως έμειναν άναυδοι  στην απάντηση μου: ‘Δεν ξέρω αυτή τη στιγμή αν έγινε, δεν ξέρω αν έγινε τώρα ή σε λίγο, ελπίζω πως όχι… αλλά δεν έχει καμιά σημασία το γεγονός πως  έχω έλθει για να βοηθήσω  να προλάβουμε να μη γίνει ; Δε σημαίνει τίποτα το ότι με αυτό τον τρόπο δείχνω το ενδιαφέρον μου μήπως και το προλάβουμε  για να μη γίνει, μήπως και παλέψουμε για να μην ξαναγίνει Ποτέ Κανένα Τροχαίο;;;;!!! ‘
– Kαλά θα το εξετάσουμε… εντός των ημερών
-Tι εννοείτε εντός των ημερών; ..είπα… και η διαδικασία του αυτοφώρου;;;
–Θα το δώσουμε αύριο, θα το χρεωθεί εισαγγελέας, αύριο.
-Μάλιστα…
–Πάρτε μας κανένα τηλέφωνο κατά το τέλος της βάρδιας, 14.30-15.00 μ.μ.
Το αύριο ήλθε, το τέλος της βάρδιας επίσης, το τηλέφωνο από εμένα έγινε την επομένη, η απάντηση; Ιδού:  ‘Ο προϊστάμενος είχε πολλές δουλειές σήμερα. Πάρτε μας πάλι αύριο… την ίδια ώρα…’
Φαίνεται πως είχε να καταδικάσει πολλούς δράστες του συντελεσμένου κακού ο προϊστάμενος. Φαίνεται πως δεν είχε χρόνο να προλάβει τους δράστες πριν κάνουν συνειδητά ή μη την πράξη τους, φαίνεται πως έχει λίγο χρόνο, δε βρίσκει χρόνο για πράγματα ήσσονος  σημασίας, όπως το να το προλάβει αυτός ο προϊστάμενος το κακό. (Ξέρω, ξέρω, μάλλον το πρόβλημα θα λυθεί όταν διοριστούν κι άλλοι προϊστάμενοι, μάλλον, ε;…)
Σιγά σιγά πάντως, εγώ έχω αρχίσει να παίρνω απαντήσεις στο αρχικά απεγνωσμένα ερωτήματά μου, στις απελπισμένες απορίες μου, ποιος έφταιξε, και γιατί χάθηκε η Νεφέλη μου,  η κορούλα μου,  γιατί έφυγε τόσο άδικα ο Πάνος του Κώστα και της Φαίδρας, ο Ανδρέας ο αδελφός του Σπύρου, η Βασιλική από την Καλαμάτα, η Ρεγγίνα, ο Νίκος, ο Θάνος, τι έφταιξε και δεν είναι πια εδώ ο Κωνσταντής, γιατί χάνονται άδικα τα παιδιά μας…
Κάτι άρχισα να καταλαβαίνω, γενικότερα, Ω ανθρώπινη Δικαιοσύνη…
Και ειδικότερα,  καταλαβαίνω καλά γιατί οδηγούσαν Χωρίς Διπλώματα τα άτομα που είχανε μηχανάκια εκείνη τη νύχτα, τη νύχτα που  εμάς έριξε στον απόλυτο εφιάλτη και τον εαυτό τους στην χωρίς την απόδοση ευθυνών διεκπεραίωση του υπολοίπου της ‘ζωής τους’

Γιώργος Σπηλιόπουλος – Πάτρα

Υ.Γ. Το κείμενο γράφτηκε τον Οκτώβρη του 2015. Εξακολουθεί και θα εξακολουθεί δυστυχώς να είναι πάντα επίκαιρο.

Πηγή: www.soste.gr