Ο Γ. Ρουπακιάς που στις 18 Σεπτεμβρίου 2013 δολοφόνησε τον 34χρονο
Παύλο Φύσσα, αποφυλακίστηκε στις 18 Μαρτίου 2016, έπειτα από 30 μήνες
προσωρινής κράτησης, λόγω εξάντλησης των ορίων προφυλάκισης που
προβλέπει ο νόμος.
Η Εφημερίδα των Συντακτών σχολίασε σχετικά: «Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι οι πρόεδροι των δικηγορικών συλλόγων δεν έκριναν αναγκαίο να δοθεί άδεια στους συνηγόρους ώστε να συνεχιστεί η δίκη της Χρυσής Αυγής, αν και για άλλες ποινικές δίκες οι συνήγοροι των χρυσαυγιτών αλλά και άλλοι δικηγόροι έχουν ζητήσει και έχουν πάρει άδειες για τους πελάτες τους και οι δίκες συνεχίζονται».
Φυσικά είναι πολλοί οι λόγοι που η δίκη δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα και η αποχή των δικηγόρων συνέβαλε στο ελάχιστο αλλά η σχετική επισήμανση για την στάση των δικηγορικών συλλόγων θα πρέπει να μας προβληματίσει.
Στην Ελλάδα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΑΣ το 2012 είχαμε 1141 ανθρωποκτονίες, (η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αφορούσε φόνους σε τροχαία εγκλήματα: 976). Ταυτόχρονα είχαμε 1444 σοβαρά τραυματίες (πάλι από τροχαία) και 185 απόπειρες φόνου (δεν περιλαμβάνουν τροχαία εγκλήματα). Αν αθροίσουμε ανθρωποκτονίες και σοβαρούς τραυματισμούς και προσθέσουμε ένα αυθαίρετο αριθμό τραυματιών από τις απόπειρες ανθρωποκτονίας το σύνολο δεν ξεπερνά τις 2750.
Για μια χώρα του μεγέθους της Ελλάδας αυτός ο αριθμός ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους ή έμειναν ανάπηροι είναι τεράστιος. Όμως στο σύνολο των υποθέσεων που εκδικάζονται σε ένα χρόνο στα ελληνικά δικαστήρια τι άραγε αντιπροσωπεύει;
Σύμφωνα με την Eurostat, την ίδια χρονιά, το 2012, το σύνολο των ποινικών αδικημάτων που καταγράφηκαν από τις αστυνομικές αρχές ήταν 194.144. Αν και ο αριθμός αυτός δεν ταυτίζεται με τον αριθμό των δικών που θα γίνουν (εκτος από την Ποινική δικαιοσύνη υπάρχουν και άλλοι κλάδοι όπως η Διοικητική, η Φορολογική, η Αθλητική κλπ με πλήθος υποθέσεων στις περισσότερες των οποίων δεν εμπλέκονται οι αστυνομικές αρχές). Ένας υπολογισμός με βάση τα παραπάνω δεδομένα μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως οι υποθέσεις που αφορούν εγκλήματα ή απόπειρες εγκλημάτων κατά της ζωής αποτελούν ποσοστό μικρότερο του 1 εως 2% του συνόλου των ποινικών μόνο υποθέσεων.
Αυτά όσον αφορά τους αριθμούς. Ας περάσουμε όμως στα Πρόσωπα.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια οι ανθρωποκτονίες (ακόμα και «από αμέλεια» όπως αρέσκεται να χαρακτηρίζει τους φόνους από Τροχαία Εγκλήματα η Δικαιοσύνη) προτάσσονταν στα πινάκια των Δικαστηρίων. Επικρατούσε η άποψη πως ο θάνατος ενός ανθρώπου (ή η αναπηρία του) είναι πολύ σοβαρότερο γεγονός από την ζωοκλοπή, την καταπάτηση γης, την οικοδόμηση αυθαιρέτου κλπ. Αλλά παρήλθαν οι χρόνοι εκείνοι.
Η μαζική παραγωγή του θανάτου και της αναπηρίας κυρίως μέσω των τροχαίων εγκλημάτων είχε σαν συνέπεια την υποβάθμιση τους και στα πινάκια των Δικαστηρίων. Η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και η εδραίωση της πεποίθησης πως ο (αδύναμος) άνθρωπος στην κυκλοφορία δεν αποτελεί παρα σκουπίδι, οδήγησε στην κατάργηση κάθε διαφοροποίησης και έτσι σήμερα ένα τροχαίο έγκλημα με φόνο παιδιού μπορεί να είναι 32ο στο πινάκιο του Εφετείου Πατρών ή 4ο στο πινάκιο του Μικτού Ορκωτού Αθηνών (οι αριθμοί αφορούν σε υποθέσεις μελών του συλλόγου μας) πισω από τις προφανως εκτιμώμενες ως πολύ σοβαρότερες υποθέσεις διακίνησης υλικού πορνογραφίας, συμπλοκής χούλιγκαν με αστυνομικούς κα. Αυτονόητα αυτές οι υποθέσεις (οι φόνοι) δεν προλαβαίνουν να εκδικαστούν και αναβάλλονται για ένα περίπου ακομα χρόνο. Οι οικογένειες ων θυμάτων μπορούν να περιμένουν, δεν έχουν να χάσουν και τίποτα μιας και έχουν χάσει ήδη τα πάντα.
Ας ξαναγυρίσουμε στην αποχή των Δικηγόρων. Τι συνέπεια θα είχε στον αγώνα τους αν εξαιρούσαν από την αποχή τους, αυτό το μηδαμινό αριθμό επι του συνόλου των δικών, τις υποθέσεις εγκλημάτων κατά της ζωής; Αν και μεροληπτικός, ως άνθρωπος που έχει χάσει το παιδί του από τροχαίο έγκλημα, θα έλεγα ότι θα τους κόστιζε την δυσφορία των δραστών και των υπευθύνων των εγκλημάτων καθώς επίσης και την δυσφορία των ασφαλιστικών εταιρειών και όσων έχουν υποχρέωση καταβολής αποζημιώσεων, αυτού του κόσμου που επιδιώκει πάντα τις αναβολές στην εκδίκαση των υποθέσεων. Αλλά δεν θα είχαν μόνο κόστος. Θα είχαν και όφελος: την απεριόριστη εκτίμηση των οικογενειών των νεκρών θυμάτων και των ζωντανών- ανάπηρων θυμάτων γιατί αποδεικνύουν έμπρακτα μια διαμετρικά αντίθετη από την διαχεόμενη από το κράτος αντίληψη απαξίωσης της και υπερασπίζονται/προτάσσουν την ζωή σαν απόλυτη αξία.
Από την έναρξη της αποχής των δικηγόρων στις 12 Ιανουαρίου εκατοντάδες υποθέσεις θανατηφόρων τροχαίων αναβλήθηκαν και θα αναβληθούν (οι περισσότερες για πολλοστή φορά). Δικάσιμες ορίστηκαν σε πολλές περιπτώσεις στα τέλη του 2018 (οκτω χρόνια μετά το συμβάν!) και άδειες δίνονται μονο σε περίπτωση παραγραφής. Οικογένειες θυμάτων και τα ίδια τα θύματα αντιμετωπίζουν ακόμα μια φορά την ίδια αδιαφορία που αντιμετωπίζουν από την πρώτη στιγμή του φοβερού συμβάντος.
Δυστυχώς το σύνθημα των Ιταλών συμπασχόντων μας για τα θύματα των τροχαίων εγκλημάτων επιβεβαιώνεται με κάθε τρόπο σε κάθε τόπο: «Σκοτώθηκαν στον Δρόμο, Αγνοήθηκαν από την Κοινωνία, Ποδοπατήθηκαν από την Δικαιοσύνη.»
Μια δίκαιη κοινωνία φυσικά είναι μια κοινωνία που δίνει συντάξεις (ή ακριβέστερα δεν κλέβει τις συντάξεις). Όμως ταυτόχρονα είναι μια κοινωνία που σέβεται τον άνθρωπο. Τον ζωντανο, τον ανάπηρο αλλά και τον νεκρό.
Το κράτος και οι θεσμοί του έχουν αποδείξει επανειλημένα ότι δεν τον σέβεται. Αλλά δεν είναι μόνο το κράτος…
Εξήμιση χρόνια μετά, ίσως ξεκινήσει η δίκη…
Οι προδικαστικές διαδικασίες γι αυτήν την υπόθεση χρειάστηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ πέντε (5) χρόνια… (Περισσότερα: ΕΔΩ )
Για πρώτη φορά το πρωτόδικο προσδιορίστηκε στις 16 Ιανουαρίου 2015 όμως την παραμονή ο δράστης εμφάνισε την τυπική συμπτωματολογία κατηγορουμένων για φόνους στην άσφαλτο και εισήχθη σε ιδιωτικό θεραπευτήριο με έμετο και διάρροια. Η δίκη αναβλήθηκε για οκτώ(!) μήνες…
Στις 18 Νοεμβρίου 2015 που επαναλήφθηκε η εισαγγελέας πρότεινε την εκ νεου αναβολης προκειμένου το επταμελές Μ.Ο.Δ. να περιμένει για να γίνει σοφότερο την εκκρεμούσα απόφαση στο Μονομελές Αστικό Δικαστηριο για την ίδια υπόθεση. Παρά τις ενστάσεις της Πολιτικής Αγωγής, η δίκη αναβλήθηκε για τις 4 Απριλίου 2016. Με ορατό ενδεχόμενο παραγραφής.
Θα είμαστε εκεί ακόμα μια φορά, ελπίζουμε όλοι να έχουν την υγειά τους, οι συνήγοροι την άδεια του συλλόγου τους και οι δικαστές την απόφαση να δικάσουν. Προηγείται βέβαια πάντα στο πινάκιο μια σημαντικότερη υπόθεση και δεν ξέρουμε τι θα προκύψει. Γιατί για την Δικαιοσύνη, και τους λειτουργούς της, υπάρχουν πάντα σημαντικότερες υποθέσεις από τους φόνους παιδιών. Γιατί ως τυφλή δεν διάβασε ποτέ αυτό που έγραψε ο Αλμπέρ Καμύ λίγο καιρό πριν και ο ίδιος χάσει τη ζωή του σε τροχαίο: «Τίποτα δεν είναι πιο συγκλονιστικό από το θάνατο ενός παιδιού, και τίποτα πιο παράλογο από το θάνατο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα».
Πηγή: www.soste.gr
Η Εφημερίδα των Συντακτών σχολίασε σχετικά: «Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι οι πρόεδροι των δικηγορικών συλλόγων δεν έκριναν αναγκαίο να δοθεί άδεια στους συνηγόρους ώστε να συνεχιστεί η δίκη της Χρυσής Αυγής, αν και για άλλες ποινικές δίκες οι συνήγοροι των χρυσαυγιτών αλλά και άλλοι δικηγόροι έχουν ζητήσει και έχουν πάρει άδειες για τους πελάτες τους και οι δίκες συνεχίζονται».
Φυσικά είναι πολλοί οι λόγοι που η δίκη δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα και η αποχή των δικηγόρων συνέβαλε στο ελάχιστο αλλά η σχετική επισήμανση για την στάση των δικηγορικών συλλόγων θα πρέπει να μας προβληματίσει.
Στην Ελλάδα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΑΣ το 2012 είχαμε 1141 ανθρωποκτονίες, (η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αφορούσε φόνους σε τροχαία εγκλήματα: 976). Ταυτόχρονα είχαμε 1444 σοβαρά τραυματίες (πάλι από τροχαία) και 185 απόπειρες φόνου (δεν περιλαμβάνουν τροχαία εγκλήματα). Αν αθροίσουμε ανθρωποκτονίες και σοβαρούς τραυματισμούς και προσθέσουμε ένα αυθαίρετο αριθμό τραυματιών από τις απόπειρες ανθρωποκτονίας το σύνολο δεν ξεπερνά τις 2750.
Για μια χώρα του μεγέθους της Ελλάδας αυτός ο αριθμός ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους ή έμειναν ανάπηροι είναι τεράστιος. Όμως στο σύνολο των υποθέσεων που εκδικάζονται σε ένα χρόνο στα ελληνικά δικαστήρια τι άραγε αντιπροσωπεύει;
Σύμφωνα με την Eurostat, την ίδια χρονιά, το 2012, το σύνολο των ποινικών αδικημάτων που καταγράφηκαν από τις αστυνομικές αρχές ήταν 194.144. Αν και ο αριθμός αυτός δεν ταυτίζεται με τον αριθμό των δικών που θα γίνουν (εκτος από την Ποινική δικαιοσύνη υπάρχουν και άλλοι κλάδοι όπως η Διοικητική, η Φορολογική, η Αθλητική κλπ με πλήθος υποθέσεων στις περισσότερες των οποίων δεν εμπλέκονται οι αστυνομικές αρχές). Ένας υπολογισμός με βάση τα παραπάνω δεδομένα μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως οι υποθέσεις που αφορούν εγκλήματα ή απόπειρες εγκλημάτων κατά της ζωής αποτελούν ποσοστό μικρότερο του 1 εως 2% του συνόλου των ποινικών μόνο υποθέσεων.
Αυτά όσον αφορά τους αριθμούς. Ας περάσουμε όμως στα Πρόσωπα.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια οι ανθρωποκτονίες (ακόμα και «από αμέλεια» όπως αρέσκεται να χαρακτηρίζει τους φόνους από Τροχαία Εγκλήματα η Δικαιοσύνη) προτάσσονταν στα πινάκια των Δικαστηρίων. Επικρατούσε η άποψη πως ο θάνατος ενός ανθρώπου (ή η αναπηρία του) είναι πολύ σοβαρότερο γεγονός από την ζωοκλοπή, την καταπάτηση γης, την οικοδόμηση αυθαιρέτου κλπ. Αλλά παρήλθαν οι χρόνοι εκείνοι.
Η μαζική παραγωγή του θανάτου και της αναπηρίας κυρίως μέσω των τροχαίων εγκλημάτων είχε σαν συνέπεια την υποβάθμιση τους και στα πινάκια των Δικαστηρίων. Η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και η εδραίωση της πεποίθησης πως ο (αδύναμος) άνθρωπος στην κυκλοφορία δεν αποτελεί παρα σκουπίδι, οδήγησε στην κατάργηση κάθε διαφοροποίησης και έτσι σήμερα ένα τροχαίο έγκλημα με φόνο παιδιού μπορεί να είναι 32ο στο πινάκιο του Εφετείου Πατρών ή 4ο στο πινάκιο του Μικτού Ορκωτού Αθηνών (οι αριθμοί αφορούν σε υποθέσεις μελών του συλλόγου μας) πισω από τις προφανως εκτιμώμενες ως πολύ σοβαρότερες υποθέσεις διακίνησης υλικού πορνογραφίας, συμπλοκής χούλιγκαν με αστυνομικούς κα. Αυτονόητα αυτές οι υποθέσεις (οι φόνοι) δεν προλαβαίνουν να εκδικαστούν και αναβάλλονται για ένα περίπου ακομα χρόνο. Οι οικογένειες ων θυμάτων μπορούν να περιμένουν, δεν έχουν να χάσουν και τίποτα μιας και έχουν χάσει ήδη τα πάντα.
Ας ξαναγυρίσουμε στην αποχή των Δικηγόρων. Τι συνέπεια θα είχε στον αγώνα τους αν εξαιρούσαν από την αποχή τους, αυτό το μηδαμινό αριθμό επι του συνόλου των δικών, τις υποθέσεις εγκλημάτων κατά της ζωής; Αν και μεροληπτικός, ως άνθρωπος που έχει χάσει το παιδί του από τροχαίο έγκλημα, θα έλεγα ότι θα τους κόστιζε την δυσφορία των δραστών και των υπευθύνων των εγκλημάτων καθώς επίσης και την δυσφορία των ασφαλιστικών εταιρειών και όσων έχουν υποχρέωση καταβολής αποζημιώσεων, αυτού του κόσμου που επιδιώκει πάντα τις αναβολές στην εκδίκαση των υποθέσεων. Αλλά δεν θα είχαν μόνο κόστος. Θα είχαν και όφελος: την απεριόριστη εκτίμηση των οικογενειών των νεκρών θυμάτων και των ζωντανών- ανάπηρων θυμάτων γιατί αποδεικνύουν έμπρακτα μια διαμετρικά αντίθετη από την διαχεόμενη από το κράτος αντίληψη απαξίωσης της και υπερασπίζονται/προτάσσουν την ζωή σαν απόλυτη αξία.
Από την έναρξη της αποχής των δικηγόρων στις 12 Ιανουαρίου εκατοντάδες υποθέσεις θανατηφόρων τροχαίων αναβλήθηκαν και θα αναβληθούν (οι περισσότερες για πολλοστή φορά). Δικάσιμες ορίστηκαν σε πολλές περιπτώσεις στα τέλη του 2018 (οκτω χρόνια μετά το συμβάν!) και άδειες δίνονται μονο σε περίπτωση παραγραφής. Οικογένειες θυμάτων και τα ίδια τα θύματα αντιμετωπίζουν ακόμα μια φορά την ίδια αδιαφορία που αντιμετωπίζουν από την πρώτη στιγμή του φοβερού συμβάντος.
Δυστυχώς το σύνθημα των Ιταλών συμπασχόντων μας για τα θύματα των τροχαίων εγκλημάτων επιβεβαιώνεται με κάθε τρόπο σε κάθε τόπο: «Σκοτώθηκαν στον Δρόμο, Αγνοήθηκαν από την Κοινωνία, Ποδοπατήθηκαν από την Δικαιοσύνη.»
Μια δίκαιη κοινωνία φυσικά είναι μια κοινωνία που δίνει συντάξεις (ή ακριβέστερα δεν κλέβει τις συντάξεις). Όμως ταυτόχρονα είναι μια κοινωνία που σέβεται τον άνθρωπο. Τον ζωντανο, τον ανάπηρο αλλά και τον νεκρό.
Το κράτος και οι θεσμοί του έχουν αποδείξει επανειλημένα ότι δεν τον σέβεται. Αλλά δεν είναι μόνο το κράτος…
Γιώργος Κουβίδης
ΥΓ. Την Δευτέρα 4 Απριλίου εκδικάζεται(;) στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας (Κυρίλλου Λουκάρεως, πρωτόδικα το κακούργημα του φόνου και της εγκατάλειψης του 15χρονου πεζού Σόλωνα Καρυδάκη που συνέβει τον Δεκέμβριο του 2009!
Εξήμιση χρόνια μετά, ίσως ξεκινήσει η δίκη…
Οι προδικαστικές διαδικασίες γι αυτήν την υπόθεση χρειάστηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ πέντε (5) χρόνια… (Περισσότερα: ΕΔΩ )
Για πρώτη φορά το πρωτόδικο προσδιορίστηκε στις 16 Ιανουαρίου 2015 όμως την παραμονή ο δράστης εμφάνισε την τυπική συμπτωματολογία κατηγορουμένων για φόνους στην άσφαλτο και εισήχθη σε ιδιωτικό θεραπευτήριο με έμετο και διάρροια. Η δίκη αναβλήθηκε για οκτώ(!) μήνες…
Στις 18 Νοεμβρίου 2015 που επαναλήφθηκε η εισαγγελέας πρότεινε την εκ νεου αναβολης προκειμένου το επταμελές Μ.Ο.Δ. να περιμένει για να γίνει σοφότερο την εκκρεμούσα απόφαση στο Μονομελές Αστικό Δικαστηριο για την ίδια υπόθεση. Παρά τις ενστάσεις της Πολιτικής Αγωγής, η δίκη αναβλήθηκε για τις 4 Απριλίου 2016. Με ορατό ενδεχόμενο παραγραφής.
Θα είμαστε εκεί ακόμα μια φορά, ελπίζουμε όλοι να έχουν την υγειά τους, οι συνήγοροι την άδεια του συλλόγου τους και οι δικαστές την απόφαση να δικάσουν. Προηγείται βέβαια πάντα στο πινάκιο μια σημαντικότερη υπόθεση και δεν ξέρουμε τι θα προκύψει. Γιατί για την Δικαιοσύνη, και τους λειτουργούς της, υπάρχουν πάντα σημαντικότερες υποθέσεις από τους φόνους παιδιών. Γιατί ως τυφλή δεν διάβασε ποτέ αυτό που έγραψε ο Αλμπέρ Καμύ λίγο καιρό πριν και ο ίδιος χάσει τη ζωή του σε τροχαίο: «Τίποτα δεν είναι πιο συγκλονιστικό από το θάνατο ενός παιδιού, και τίποτα πιο παράλογο από το θάνατο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα».
Πηγή: www.soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου