Στις 13 Οκτωβρίου 2016 στο κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου στα πλαίσια της Εβδομάδας Ευαισθητοποίησης για την Απώλεια Μωρών,
πραγματοποιήθηκε συζήτηση κατά την οποία μεγάλος αριθμός βουλευτών
αναφέρθηκε στην προσωπική του περίπτωση, στην απώλεια του παιδιού του
και το τι αυτή σήμανε για τους ίδιους (ΕΔΩ). Παραθέτουμε παρακάτω μεταφρασμένο το κείμενο της ομιλίας (και το βιντεο στα αγγλικά) της Vicky Foxcroft,
39 ετών σήμερα, εκλεγμένης με το Εργατικό Κόμμα, στην περιοχή Lewisham
Deptford που έχασε την πέντε ημερών κόρη της Βερόνικα πριν 23 χρόνια,
όταν η ίδια ήταν μόλις 16 ετών.
Τι σημαίνει να χάνεις ένα παιδί; Ότι δικαιούσαι να πενθήσεις για 59 ημέρες θα απαντήσει η Αμερικάνικη Ψυχιατρική (από τις 60 και μετά ξεκινά η ψυχοπαθολογία…). Να μην μιλάς καθόλου γι αυτό θα απαντήσει συνήθως η ελληνική οικογένεια. Ότι κάποιος πιθανόν να υπέπεσε σε ένα πλημμέλημα (από αμέλεια) θα απαντήσει η Δικαιοσύνη. Ότι δικαιούσαι μια αποζημίωση 50 εως 100.000 ευρώ…ότι….οτι…ότι…
Διαβάστε – ακούστε την ομιλίας της Vicky Foxcroft.
Είναι απ αυτούς που ξέρουν.
Δυστυχώς ομιλίες όπως η δική της δεν θα ανατρέψουν τα στερεότυπα. Αποτελούν όμως μια μεγάλη ανακούφιση για ανθρώπους που έχουν χάσει παιδί γιατί λέει αυτά που σκέφτονται και πιθανά ποτέ δεν μπόρεσαν ή δεν τους επέτρεψαν να εκφράσουν. SOS Τροχαία Εγκλήματα
«Αυτή είναι μάλλον η δυσκολότερη ομιλία που χρειάστηκε ποτέ να γράψω ή να εκφωνήσω.
Η εβδομάδα που διανύουμε ήταν πολύ δύσκολη για ’μένα, γιατί ποτέ πριν δεν είχα ακούσει ότι υπάρχει Εθνική Εβδομάδα Ευαισθητοποίησης για τους Θανάτους Βρεφών και ξαφνικά βρέθηκα ν’ ακούω γι αυτήν από παντού.
Γίνονται συζητήσεις στο διαδίκτυο, πωλούνται αναμνηστικές κονκάρδες, και σήμερα γίνεται και συζήτηση στο κοινοβούλιο για το θέμα.
Πάλεψα με τον εαυτό μου προσπαθώντας ν’ αποφασίσω αν θα έπρεπε να συμμετέχω στην παρούσα συζήτηση, είναι τόσο προσωπικό το θέμα.
Θέλω να μοιραστώ τη δική μου, πολύ προσωπική εμπειρία.
Η αλήθεια είναι πως ακόμη και με την οικογένειά μου και τους στενότερους φίλους μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω γι αυτό που έγινε. Αλλά παρακολουθώντας τις δράσεις αυτής της εβδομάδας, κατάλαβα ότι εστιάζουν στο να μπορέσουν οι άνθρωποι να μιλήσουν για τ’ αγαπημένα τους πρόσωπα, να υπάρχει αλληλοϋποστήριξη και να διασφαλιστεί πως, αν υπάρξει ανάγκη, θα εγερθούν και θα αντιμετωπιστούν σημαντικά θέματα.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους μου που σήμερα ήρθαν στο κοινοβούλιο για να με υποστηρίξουν, γιατί ξέρουν πόσο δύσκολο είναι αυτό για μένα.
Θέλω επίσης να ζητήσω συγνώμη από πολλούς φίλους μου. Θέλω επίσης να ζητήσω συγνώμη από πολλούς φίλους μου, γιατί δεν τους το είπα ποτέ. Δεν είναι επειδή ήθελα να σας το κρύψω, ούτε επειδή ντρέπομαι. Είναι επειδή μου είναι τόσο δύσκολο να μιλήσω γι αυτό.
Όμως, από τη στιγμή που εκλέχθηκα, έλεγα πάντα πως θέλω να είμαι μια πολιτικός που θα είναι πρόθυμη να μοιραστεί τις εμπειρίες της. Όχι ως ένα είδος ψυχοθεραπείας, αλλά για να ενισχύσω άλλους ανθρώπους και για να προσπαθήσω ν’ αλλάξω τα πράγματα προς το καλύτερο.
Η υπηρεσία υποστήριξης πενθούντων στο Λούισαμ με ενημερώνει πως η λίστα αναμονής τους είναι τόση, που οι άνθρωποι περιμένουν 2 ή 4 μήνες για ραντεβού κι αυτό απλά δεν αρκεί.
Υποθέτω πως έφτασε πια η στιγμή να μιλήσω και να αποτίσω φόρο τιμής στο μικρό αγγελούδι μου, τη Βερόνικα.
Όταν ήμουν 16 χρονών, έμεινα απροσδόκητα έγκυος.
Στην αρχή τρομοκρατήθηκα και σκέφτηκα ακόμη και να τη δώσω για υιοθεσία.
Όμως, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου κάτι άλλαξε και δέθηκα συναισθηματικά με το μωρό πάρα πολύ.
Ήμουν ενθουσιασμένη. Θα γινόμουν η καλύτερη μαμά του κόσμου.
Μαζί με το σύντροφο που είχα τότε, ονομάσαμε το μωρό Βερόνικα.
Ανυπομονούσαμε να την κρατήσουμε στην αγκαλιά μας.
Συμπλήρωσα τους εννιά μήνες και δέκα μέρες μετά το μωρό ακόμη να γεννηθεί, έτσι υποβλήθηκα σε πρόκληση τοκετού. Ο τοκετός κράτησε πάρα πολύ. Ένιωθα άρρωστη, κουρασμένη και πονούσα απίστευτα. Οι γιατροί έλεγχαν κάθε τόσο τους παλμούς της Βερόνικα κι όλα πήγαιναν καλά.
Έπειτα, όταν είχε πια γίνει η διαστολή, έλεγξαν πάλι για παλμούς, αλλά δεν έβρισκαν τίποτα. Επί είκοσι λεπτά προσπαθούσαν ν’ ακούσουν την καρδιά της με διάφορα μηχανήματα, γιατί δεν ήταν βέβαιοι ότι ο εξοπλισμός δεν επρόκειτο για βλάβη του εξοπλισμού. Τελικά φώναξαν το γιατρό και μ’ έβαλαν βιαστικά στα επείγοντα. Μου είπαν να σπρώξω και χρησιμοποίησαν κουτάλες για να τη βγάλουν.
Επί είκοσι λεπτά, ο ομφάλιος λώρος ήταν τυλιγμένος γύρω από το λαιμό της.
Έζησε πέντε μέρες με υποστήριξη, ώσπου τελικά αναγκαστήκαμε να συμφωνήσουμε να την αποσυνδέσουν.
Μόνο τότε μπόρεσα να την κρατήσω στην αγκαλιά μου, για πρώτη φορά ώσπου η καρδούλα της σταμάτησε.
Έμεινε ζωντανή για ώρες. Κι εγώ δεν ήθελα να την αφήσω.
Για μένα, αυτή η εβδομάδα ευαισθητοποίησης είναι κάθε χρόνο, από τις 22 ως τις 27 Φεβρουαρίου.
Είναι οι πέντε μέρες της ζωούλας της.
Ποτέ δε μπόρεσε να κλάψει ή να χαμογελάσει, αλλά την αγαπούσα και την ήθελα τόσο απελπισμένα.
Ακόμη την αγαπάω.
Είναι πάντα στο μυαλό μου, τόσα χρόνια μετά, κι ας μη μιλώ για εκείνη όλη την ώρα.
Δε μιλώ για αυτή όχι από ντροπή – δε ντρέπομαι.
Είναι επειδή ο πόνος είναι πολύ μεγάλος.
Αφού έχασα τη Βερόνικα, προσπάθησα ν’ ανταπεξέλθω βυθίζοντας τον εαυτό μου στις σπουδές και στη δουλειά.
Δε μπορούσα να μιλήσω γι αυτήν, η καρδιά μου ήταν κομμάτια.
Σήμερα δεν έχω παιδιά, γιατί έζησα τη ζωή μου με το φόβο ότι θα μπορούσε να μου ξανασυμβεί το ίδιο και δε θα άντεχα μια δεύτερη φορά.
Πρέπει όμως να πω, πως όταν ήμουν νέα κοπέλα που μόλις είχε περάσει ένα τέτοιο τραύμα, μου φαινόταν πως οι περισσότεροι άνθρωποι με κοίταζαν σα να έπρεπε να νιώθω ευτυχής γι αυτό.
Ε, λοιπόν δεν ήμουν. Κι ακόμη δεν είμαι.
Και από κάθε οργάνωση με την οποία ήρθα σ’ επαφή… ένιωθα να παίρνω το ίδιο μήνυμα.
Κάθε φορά που ήθελα να κάνω μια εκστρατεία για ν’ αναδείξω τα προβλήματα που είχαν ως αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή της τόσο άδικα μ’ αντιμετώπιζαν σαν παιδί, όχι ως μητέρα που πενθεί το παιδί της.
Ήμουν η μητέρα της. Κι είχα την ελπίδα ότι μια μέρα θα γινόμουν η καλύτερη φίλη της.
Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 23 χρονών.
Με την πάροδο του χρόνου, γίνεται πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις τον πόνο, αλλά ο πόνος ποτέ δεν φεύγει εντελώς.
Χαίρομαι που γίνεται αυτή η συζήτηση σήμερα και τιμώ τα μέλη που κατέθεσαν την πρόταση.
Κι ελπίζω πως κάποτε κανείς δε θα πρέπει να περάσει τον ίδιο πόνο.
Και θέλω ν’ ακούσουν την εμπειρία μου οι νέες γυναίκες της εκλογικής μου περιφέρειας κι ολόκληρης της χώρας που έχουν περάσει τα ίδια ή μπορεί να περάσουν κάτι ανάλογο στο μέλλον και θέλω να τους πω: δεν είστε μόνες.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας: ΕΔΩ
πηγή: www.soste.gr
Τι σημαίνει να χάνεις ένα παιδί; Ότι δικαιούσαι να πενθήσεις για 59 ημέρες θα απαντήσει η Αμερικάνικη Ψυχιατρική (από τις 60 και μετά ξεκινά η ψυχοπαθολογία…). Να μην μιλάς καθόλου γι αυτό θα απαντήσει συνήθως η ελληνική οικογένεια. Ότι κάποιος πιθανόν να υπέπεσε σε ένα πλημμέλημα (από αμέλεια) θα απαντήσει η Δικαιοσύνη. Ότι δικαιούσαι μια αποζημίωση 50 εως 100.000 ευρώ…ότι….οτι…ότι…
Διαβάστε – ακούστε την ομιλίας της Vicky Foxcroft.
Είναι απ αυτούς που ξέρουν.
Δυστυχώς ομιλίες όπως η δική της δεν θα ανατρέψουν τα στερεότυπα. Αποτελούν όμως μια μεγάλη ανακούφιση για ανθρώπους που έχουν χάσει παιδί γιατί λέει αυτά που σκέφτονται και πιθανά ποτέ δεν μπόρεσαν ή δεν τους επέτρεψαν να εκφράσουν. SOS Τροχαία Εγκλήματα
«Αυτή είναι μάλλον η δυσκολότερη ομιλία που χρειάστηκε ποτέ να γράψω ή να εκφωνήσω.
Η εβδομάδα που διανύουμε ήταν πολύ δύσκολη για ’μένα, γιατί ποτέ πριν δεν είχα ακούσει ότι υπάρχει Εθνική Εβδομάδα Ευαισθητοποίησης για τους Θανάτους Βρεφών και ξαφνικά βρέθηκα ν’ ακούω γι αυτήν από παντού.
Γίνονται συζητήσεις στο διαδίκτυο, πωλούνται αναμνηστικές κονκάρδες, και σήμερα γίνεται και συζήτηση στο κοινοβούλιο για το θέμα.
Πάλεψα με τον εαυτό μου προσπαθώντας ν’ αποφασίσω αν θα έπρεπε να συμμετέχω στην παρούσα συζήτηση, είναι τόσο προσωπικό το θέμα.
Θέλω να μοιραστώ τη δική μου, πολύ προσωπική εμπειρία.
Η αλήθεια είναι πως ακόμη και με την οικογένειά μου και τους στενότερους φίλους μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω γι αυτό που έγινε. Αλλά παρακολουθώντας τις δράσεις αυτής της εβδομάδας, κατάλαβα ότι εστιάζουν στο να μπορέσουν οι άνθρωποι να μιλήσουν για τ’ αγαπημένα τους πρόσωπα, να υπάρχει αλληλοϋποστήριξη και να διασφαλιστεί πως, αν υπάρξει ανάγκη, θα εγερθούν και θα αντιμετωπιστούν σημαντικά θέματα.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους μου που σήμερα ήρθαν στο κοινοβούλιο για να με υποστηρίξουν, γιατί ξέρουν πόσο δύσκολο είναι αυτό για μένα.
Θέλω επίσης να ζητήσω συγνώμη από πολλούς φίλους μου. Θέλω επίσης να ζητήσω συγνώμη από πολλούς φίλους μου, γιατί δεν τους το είπα ποτέ. Δεν είναι επειδή ήθελα να σας το κρύψω, ούτε επειδή ντρέπομαι. Είναι επειδή μου είναι τόσο δύσκολο να μιλήσω γι αυτό.
Όμως, από τη στιγμή που εκλέχθηκα, έλεγα πάντα πως θέλω να είμαι μια πολιτικός που θα είναι πρόθυμη να μοιραστεί τις εμπειρίες της. Όχι ως ένα είδος ψυχοθεραπείας, αλλά για να ενισχύσω άλλους ανθρώπους και για να προσπαθήσω ν’ αλλάξω τα πράγματα προς το καλύτερο.
Η υπηρεσία υποστήριξης πενθούντων στο Λούισαμ με ενημερώνει πως η λίστα αναμονής τους είναι τόση, που οι άνθρωποι περιμένουν 2 ή 4 μήνες για ραντεβού κι αυτό απλά δεν αρκεί.
Υποθέτω πως έφτασε πια η στιγμή να μιλήσω και να αποτίσω φόρο τιμής στο μικρό αγγελούδι μου, τη Βερόνικα.
Όταν ήμουν 16 χρονών, έμεινα απροσδόκητα έγκυος.
Στην αρχή τρομοκρατήθηκα και σκέφτηκα ακόμη και να τη δώσω για υιοθεσία.
Όμως, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου κάτι άλλαξε και δέθηκα συναισθηματικά με το μωρό πάρα πολύ.
Ήμουν ενθουσιασμένη. Θα γινόμουν η καλύτερη μαμά του κόσμου.
Μαζί με το σύντροφο που είχα τότε, ονομάσαμε το μωρό Βερόνικα.
Ανυπομονούσαμε να την κρατήσουμε στην αγκαλιά μας.
Συμπλήρωσα τους εννιά μήνες και δέκα μέρες μετά το μωρό ακόμη να γεννηθεί, έτσι υποβλήθηκα σε πρόκληση τοκετού. Ο τοκετός κράτησε πάρα πολύ. Ένιωθα άρρωστη, κουρασμένη και πονούσα απίστευτα. Οι γιατροί έλεγχαν κάθε τόσο τους παλμούς της Βερόνικα κι όλα πήγαιναν καλά.
Έπειτα, όταν είχε πια γίνει η διαστολή, έλεγξαν πάλι για παλμούς, αλλά δεν έβρισκαν τίποτα. Επί είκοσι λεπτά προσπαθούσαν ν’ ακούσουν την καρδιά της με διάφορα μηχανήματα, γιατί δεν ήταν βέβαιοι ότι ο εξοπλισμός δεν επρόκειτο για βλάβη του εξοπλισμού. Τελικά φώναξαν το γιατρό και μ’ έβαλαν βιαστικά στα επείγοντα. Μου είπαν να σπρώξω και χρησιμοποίησαν κουτάλες για να τη βγάλουν.
Επί είκοσι λεπτά, ο ομφάλιος λώρος ήταν τυλιγμένος γύρω από το λαιμό της.
Έζησε πέντε μέρες με υποστήριξη, ώσπου τελικά αναγκαστήκαμε να συμφωνήσουμε να την αποσυνδέσουν.
Μόνο τότε μπόρεσα να την κρατήσω στην αγκαλιά μου, για πρώτη φορά ώσπου η καρδούλα της σταμάτησε.
Έμεινε ζωντανή για ώρες. Κι εγώ δεν ήθελα να την αφήσω.
Για μένα, αυτή η εβδομάδα ευαισθητοποίησης είναι κάθε χρόνο, από τις 22 ως τις 27 Φεβρουαρίου.
Είναι οι πέντε μέρες της ζωούλας της.
Ποτέ δε μπόρεσε να κλάψει ή να χαμογελάσει, αλλά την αγαπούσα και την ήθελα τόσο απελπισμένα.
Ακόμη την αγαπάω.
Είναι πάντα στο μυαλό μου, τόσα χρόνια μετά, κι ας μη μιλώ για εκείνη όλη την ώρα.
Δε μιλώ για αυτή όχι από ντροπή – δε ντρέπομαι.
Είναι επειδή ο πόνος είναι πολύ μεγάλος.
Αφού έχασα τη Βερόνικα, προσπάθησα ν’ ανταπεξέλθω βυθίζοντας τον εαυτό μου στις σπουδές και στη δουλειά.
Δε μπορούσα να μιλήσω γι αυτήν, η καρδιά μου ήταν κομμάτια.
Σήμερα δεν έχω παιδιά, γιατί έζησα τη ζωή μου με το φόβο ότι θα μπορούσε να μου ξανασυμβεί το ίδιο και δε θα άντεχα μια δεύτερη φορά.
Πρέπει όμως να πω, πως όταν ήμουν νέα κοπέλα που μόλις είχε περάσει ένα τέτοιο τραύμα, μου φαινόταν πως οι περισσότεροι άνθρωποι με κοίταζαν σα να έπρεπε να νιώθω ευτυχής γι αυτό.
Ε, λοιπόν δεν ήμουν. Κι ακόμη δεν είμαι.
Και από κάθε οργάνωση με την οποία ήρθα σ’ επαφή… ένιωθα να παίρνω το ίδιο μήνυμα.
Κάθε φορά που ήθελα να κάνω μια εκστρατεία για ν’ αναδείξω τα προβλήματα που είχαν ως αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή της τόσο άδικα μ’ αντιμετώπιζαν σαν παιδί, όχι ως μητέρα που πενθεί το παιδί της.
Ήμουν η μητέρα της. Κι είχα την ελπίδα ότι μια μέρα θα γινόμουν η καλύτερη φίλη της.
Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 23 χρονών.
Με την πάροδο του χρόνου, γίνεται πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις τον πόνο, αλλά ο πόνος ποτέ δεν φεύγει εντελώς.
Χαίρομαι που γίνεται αυτή η συζήτηση σήμερα και τιμώ τα μέλη που κατέθεσαν την πρόταση.
Κι ελπίζω πως κάποτε κανείς δε θα πρέπει να περάσει τον ίδιο πόνο.
Και θέλω ν’ ακούσουν την εμπειρία μου οι νέες γυναίκες της εκλογικής μου περιφέρειας κι ολόκληρης της χώρας που έχουν περάσει τα ίδια ή μπορεί να περάσουν κάτι ανάλογο στο μέλλον και θέλω να τους πω: δεν είστε μόνες.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας: ΕΔΩ
πηγή: www.soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου