Ο Θανάσης Σύρμας, είχε ένα τροχαίο με τη μηχανή του πέρυσι τον Αύγουστο που του στοίχισε το πόδι του!
Ένας άντρας, ο οποίος είχε επιπλέον το παιδί του, 4 ετών τότε, να κάθεται στο ντεπόζιτο της δικής του μηχανής, βρέθηκε στο δρόμο του και τα υπόλοιπα είναι γνωστά για τον Γενικό Αρχηγό του Ιάλυσου, που έγινε πρώτο θέμα και όλο το νησί κρατούσε την ανάσα του!
Ένα χρόνο μετά, με πρόσθετο μέλος, κι αφού ο Μιχάλης Σεΐτης βρέθηκε κοντά του και του έδειξε το δρόμο, ο Θανάσης Σύρμας μιλάει σήμερα για τη ζωή του μετά το ατύχημα, και τη δύναμη του αθλητισμού που του έδωσε ήδη νίκες μέσα στον Οκτώβρη, με την ομάδα του «Απόλλων Τρίαθλο», της οποίας είναι μέλος, μαζί με αρτιμελείς αθλητές.
Η περιπέτεια, η μεγάλη απόφαση για τον ακρωτηριασμό του ποδιού, και το δίδαγμα ζωής από τους ανθρώπους που δεν κάνανε τον πόνο τους σημαία, άλλοθι για την γκρίνια, αλλά τον κάνανε ζωή!
Στην Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου ΑΜΕΑΠώς έγινε το ατύχημα, ποιες ήταν οι συνθήκες;
Είχα ένα ατύχημα με τη μηχανή, στις 20 Αυγούστου του 2015. Γύρω στις 4 το μεσημέρι, έφυγα από το σπίτι μου στην Ιξιά, για το γήπεδο της Iαλυσού. Τότε ήμουν Γενικός Αρχηγός στην ομάδα ποδοσφαίρου του Ιάλυσου. Ακολούθησα τη διαδρομή που έκανα κάθε μέρα, προς Φιλέρημο από την οδό Πυράς, γιατί είναι μια ωραία διαδρομή, μέσα στα δέντρα και δεν έχει κίνηση. Σ΄ ένα σημείο του ο δρόμος κάνει ένα S, κι έχει αρκετές κλειστές γωνίες. Πήγαινα με μικρή ταχύτητα. Στην κλειστή στροφή, αντίκρισα μέσα στο ρεύμα μου και μπροστά μου, μια άλλη μηχανή, μεγάλου κυβισμού στην οποία επέβαινε ένας άντρας και στο ντεπόζιτο της μηχανής μπροστά του, είχε καθισμένο ένα παιδί περίπου 4 ετών, όπως είδα μετά.
Παιδί;
Βλέπετε πως κάνετε εσείς; Σκεφτείτε πόσο ξαφνιάστηκα εγώ όταν το είδα αυτό μπροστά μου στα 10 μέτρα και μάλιστα στο δικό μου ρεύμα. Ενστικτωδώς έβγαλα μια κραυγή, κι έκανα έναν ελιγμό δεξιά, να αποφύγω ό,τι μπορούσα να αποφύγω.
Ο οδηγός της άλλης μηχανής τι έκανε;
Ο άνθρωπος αυτός τα έχασε, εκείνος δεν αντέδρασε καθόλου. Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα μπαμ, και το μόνο που θυμάμαι είναι η έκφραση του παιδιού, αυτήν δεν θα τη ξεχάσω ποτέ, έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου.
Τι ακριβώς ήταν το «μπαμ»;
Επειδή αυτός δεν αντέδρασε, συγκρουστήκαμε, πλαγιομετωπικά. Αν δεν αντιδρούσα κι εγώ και γινόταν μετωπική τότε το παιδί θα είχε φύγει από τη μηχανή και θα θρηνούσαμε θύματα. Αν αντιδρούσε κι αυτός δεν θα είχα τραυματιστεί κι εγώ. Πηγαίναμε κι οι δυό με μικρή ταχύτητα. Οι μηχανές μετά τη σύγκρουση εξοστρακίστηκαν, η κάθε μια στη δική της πλευρά. Πήδηξα από τη δική μου μηχανή και την άφησα να φύγει ενώ εκείνος έβαλε στην άκρη του δρόμου το παιδί, ξάπλωσε στην άκρη τη μηχανή και ήρθε να δει τι συνέβη σ΄ εμένα.
Εσείς σε τι κατάσταση ήσασταν;
Δεν είχα ούτε γρατζουνιά, είδα όμως το αριστερό μου πόδι που το αισθανόμουν μουδιασμένο, να είναι κομμένο από την κνήμη, διαγώνια. Κρατιόταν μόνο από ένα σημείο, πίσω στη γάμπα.
Τι κάνατε τότε με κομμένο πόδι;
Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης λειτούργησε. Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις που δεν τις γνωρίζει και τις ανακαλύπτει την κρίσιμη ώρα. Το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι. Πήρα τον ιμάντα, από το σάκο της προπόνησης που είχα μαζί μου και τον έδεσα δύο και τρεις φορές στο μηρό μου, για να σταματήσω, να περιορίσω την αιμορραγία.
Μέσα μου έβαλα στόχους και ο πρώτος στόχος μου ήταν να φτάσω ζωντανός στο νοσοκομείο. Πήρα από τη τσάντα μου το κινητό τηλέφωνο, κάλεσα το ΕΚΑΒ, και έκανα κι ένα δεύτερο τηλεφώνημα στο Νίκο Άντερσεν, τον Ορθοπεδικό του νοσοκομείου, να ετοιμάσει χειρουργείο. Δεν με πίστευε, νόμιζε ότι του κάνω πλάκα και με ρώτησε: «δηλαδή αυτή τη στιγμή είσαι πεσμένος στο οδόστρωμα, αιμορραγείς και οργανώνεις το χειρουργείο σου;». Του λέω «Ναι, Νίκο, σώσε με»…
Η φωνή μου είχε γίνει κοφτή και κατάλαβε… Το τρίτο τηλεφώνημα ήταν στο γιό μου. Μίλησα με τον μεγάλο μου γιό, 17 χρονών τότε, του είπα ότι χτύπησα στο πόδι και είμαι 500 μέτρα από το σπίτι. Μετά από πέντε λεπτά, ήρθε ο γιός μου με τη γυναίκα μου. Ο γιός μου έγινε άντρας μέσα σε μία ώρα, εκείνη την ημέρα. Άφησε την εφηβεία του μόλις ήρθε από πάνω μου, στον τόπο του ατυχήματος.
Η αιμορραγία συνεχιζόταν;
Συνέχιζα να χάνω αίμα αν και το είχα δέσει ακόμα και με τις ζώνες των τουριστών που μου τις έδιναν όταν σταματούσαν να με δουν.
Ο οδηγός της άλλης μηχανής ποιος ήταν τελικά;
Αυτός είναι Έλληνας που ζει χρόνια στην Αγγλία και είχε έρθει για διακοπές με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Πίσω απ΄ αυτόν ερχόταν η γυναίκα του, με αυτοκίνητο, κι ένα μεγαλύτερο παιδί μέσα, γύρω στα 15, η οποία αφού διαπίστωσε ότι το παιδί το δικό τους που ήταν στο ντεπόζιτο της μηχανής δεν είχε τίποτα, ήρθε από πάνω μου, και ήρθαν όλοι τους από πάνω μου και φώναζαν στ΄ αγγλικά και κάνανε και χειρονομίες σαν να έφταιγα εγώ!
Πότε ήρθε το ασθενοφόρο;
Το ασθενοφόρο ήρθε σε 15 με 20 λεπτά. Στο χρόνο όμως αυτό είχα ήδη αρχίσει να πονάω πολύ και να κρυώνω, μες το κατακαλόκαιρο, ένδειξη ότι είχα χάσει πάρα πολύ αίμα. Στο νοσοκομείο, μου έκαναν βιαστικά κάποιες εξετάσεις και με οδήγησαν στο χειρουργείο. Η ώρα είχε φτάσει 19:30 κι εγώ είχα ρίγη, πάγωνα μέσα στο χειρουργείο που είχε ανοιχτό αιρκοντίσιον, ο αιματοκρίτης μου ήταν στο 9 όταν κάτω από 13 δεν ζει άνθρωπος. Οι γιατροί Δημήτρης Μαύρος και Νίκος Άντερσεν, μου είπαν ότι αυτό που προέχει είναι να ζήσω!
Ξεκίνησε ένα χειρουργείο που κράτησε οκτώ ώρες. Ξύπνησα στις 5 τα ξημερώματα και οι γιατροί μου είπαν ότι τα κατάφεραν να συράψουν το πόδι! Τα νεφρά μου όμως ήταν νεκρά, λόγω του ότι όταν χάνεις τόσο αίμα, ο οργανισμός για να κρατηθεί ζωντανός παύει να τροφοδοτεί με αίμα τα όργανα και κρατάει μόνο τον εγκέφαλο. Μου είπαν ότι μετά από κάποιο διάστημα θα πρέπει να ξεκινήσω τις αιμοκαθάρσεις. Εκεί πάλι λειτούργησε η δύναμή μου και ο αθλητισμός. Τους απάντησα ότι ο οργανισμός μου θα επανέλθει μόνος του, απλά χρειάζομαι χρόνο.
Τόσο σίγουρος ήσασταν ότι όλα θα πάνε καλά;
Είχα μια πίστη μέσα μου ότι θα γίνω όπως ήμουν πριν και προσπάθησα αυτό να το μεταδώσω και στους γιατρούς. Στα εννιάμερα της Παναγιάς, μπήκε ο γιατρός μετά τις εξετάσεις που έκανα και μου είπε «έχεις αποφύγει κάθε κίνδυνο»! Η γυναίκα μου, ξέσπασε σε κλάματα. Ο δεύτερος στόχος επετεύχθη. Ο πρώτος ήταν να φτάσω στο νοσοκομείο, ο δεύτερος ήταν να λειτουργήσει ο οργανισμός όπως πριν.
Απέμενε ένας ακόμα: να σταθώ ξανά όρθιος, μπροστά στα παιδιά μου! Εδώ θέλω να πω ότι όλο το νησί ήταν κοντά μου! Η θετική ενέργεια και η θετική σκέψη τους, έφτανε σ΄ εμένα, κι ήταν η δύναμη που έβρισκα για να ξαναγυρίσω κοντά σε όλους. Χρειαζόμουν 21 φιάλες αίμα και ανησυχούσε η γυναίκα μου, πού θα βρεθούν! Μέσα σε μία ώρα βρέθηκαν 30! Ήρθε κόσμος να δώσει αίμα για εμένα! Αυτό αυτομάτως έκανε τη Ρόδο δικό μου νησί. Το προσωπικό του νοσοκομείου μ΄ έκανε να νιώθω σαν στο σπίτι μου, και οι γιατροί έγιναν αδέλφια μου.
Γιατί το χάσατε το πόδι;
Στην αρχή το πόδι ανταποκρίθηκε σωστά. Συμπληρώνοντας ένα μήνα νοσηλείας μέσα στο νοσοκομείο, με χτύπησε ένα μικρόβιο το οποίο μου έκανε υψηλό πυρετό για πέντε μέρες. Επίσης είχε προσβάλει τη μία αρτηρία του ποδιού, με συνέπεια να οδηγούμαι σε σηψαιμία. Οι γιατροί αντέδρασαν άμεσα, βρήκαν το αντιβιοτικό που χρειαζόμουν όμως ενώ ο οργανισμός επανήλθε στην προηγούμενη κατάσταση, η σηψαιμία είχε αρχίσει να σαπίζει το πόδι. Χρειάστηκε μία ολόκληρη νύχτα να μείνω ξύπνιος, να σκεφτώ το μέλλον και να πάρω την πιο μεγάλη απόφαση της ζωής μου! Το πρωί, είπα στο γιατρό μου το Δημήτρη Μαύρο, στον οποίο χρωστάω πολλά, ότι θέλω να προχωρήσει σε ακρωτηριασμό! Έμεινε άφωνος και με κοιτούσε. Μου είπε, πως θέλει να το σώσει! Του απάντησα, να το κόψει τώρα, κι ότι δεν θέλω να μπαινοβγαίνω από τα νοσοκομεία και να το χάνω σιγά-σιγά.
Με το γιό του ΜάνοΠοτέ δεν συμβιβάζομαι με ημίμετρα. Είπα στο γιατρό «την περιπέτεια τη σταματάω εδώ. Μου κόβεις το πόδι και σε μια εβδομάδα στέκομαι όρθιος, μπροστά στα παιδιά μου»! Μου είπε «σαν γιατρός δεν συμφωνώ, σαν φίλος όμως είμαι σύμφωνος με τον ακρωτηριασμό».
Θυμώσατε, αισθανθήκατε την αδικία, είπατε «γιατί σε μένα αυτό»;
Όλα αυτά τα είπα, πέρασαν απ΄ το μυαλό μου, όμως δεν είμαι μοιρολάτρης, απ΄ τη φύση μου. Προσπέρασα αυτές τις σκέψεις για να μη με ρίξουν ψυχολογικά και προετοίμασα τον εαυτό μου για την επόμενη μέρα.
Ο Μιχάλης Σεΐτης, πότε ήρθε στη ζωή σας;
Μια εβδομάδα αφότου βγήκα απ΄ το νοσοκομείο, δέχτηκα το τηλεφώνημα του Μιχάλη Σεΐτη! Δεν τον γνώριζα προσωπικά, αλλά είχαν φροντίσει πολλοί να μου μιλήσουν για το παράδειγμά του. Ο Μιχάλης, αποτελεί παράδειγμα ζωής και θεώρησα τιμή μου το ότι βρήκε το τηλέφωνό μου και με πήρε! Κλείσαμε ραντεβού να πιούμε καφέ, κι αυτός ο καφές έγινε η αρχή της καινούργιας μου ζωής. Δεν είχα ακόμη το πρόσθετο μέλος, προσπαθούσαμε να κλείσει μία πληγή που υπήρχε στο πόδι.
Από το Μιχάλη έμαθα πολλά που δεν ήξερα για τον ακρωτηριασμό, μου είπε τα βήματα ένα-ένα, από εδώ και μπρός, μου ανέβασε τη ψυχολογία κατακόρυφα. Όταν έφυγα από το ραντεβού, ήξερα ότι υπάρχει ζωή μετά απ΄ αυτό και είναι στο χέρι μου να την κάνω και ποιοτική. Μάλιστα ο Μιχάλης, κάλεσε στη Ρόδο τον προσθετικό του, τον Κώστα Χρονόπουλο, για μένα. Κάναμε ένα ραντεβού οι τρεις μας και όλα πήραν το δρόμο τους.
Πώς συνεχίσατε τη ζωή σας, πώς ξαναμπήκατε στον αθλητισμό;
Ξαναγύρισα στο χώρο του ποδοσφαίρου, που μου έδινε δύναμη, από τη μεριά του παράγοντα πια. Μέχρι την ημέρα, που εντελώς τυχαία πήγα το γιό μου να τον εξετάσει ο παιδίατρος Νίκος Χατζηνικόλας, ο οποίος είναι από τους ιδρυτές του Συλλόγου «Απόλλων Τρίαθλο». Όταν τελείωσε με το γιό μου, ασχολήθηκε μ΄ εμένα! Μου έδωσε ένα DVD με τους αγώνες του Τριάθλου (κολύμβηση, ποδηλασία και τρέξιμο).
Από τη βράβευση με το Σύλλογο «Απόλλων Τρίαθλο»Έτσι, ένα χρόνο μετά το ατύχημα και 8 μήνες αφότου φόρεσα το πρόσθετο μέλος, έλαβα μέρος στους Αγώνες Τριάθλου, με τα χρώματα του «Απόλλωνα» και ήρθα 1ος στην κατηγορία μου, απέναντι σε αρτιμελείς! Αν και ήμουν μια κατηγορία μόνος μου, εγώ. (γέλια)
Τι ήταν για εσάς αυτή η νίκη;
Με βράβευσαν και κατάλαβα ότι η ζωή συνεχίζεται, σε νέα δεδομένα, με νέες βάσεις και πιο δυνατά. Συνεχίζουμε τις προπονήσεις μαζί, και παράλληλα αυτή τη στιγμή προσπαθούμε να «ανοίξουμε» τον «Απόλλωνα», δημιουργώντας Ακαδημίες για νέα παιδιά αρτιμελή, αλλά και για ΑΜΕΑ, που θέλουν να βρουν το νόημα της ζωής, μέσα από τον αθλητισμό.
Σκέφτεστε την προηγούμενη ζωή σας, λείπει ακόμα από το σώμα σας το κομμένο μέλος;
Ο εγκέφαλος κάνει κάποια παιχνίδια, δεν μπορεί να συνηθίσει ότι δεν δίνει αυτός εντολή! Δεν μπορεί να συνηθίσει ότι έχει σταματήσει να κάνει αυτό που έκανε 46 χρόνια!
Παρόλα αυτά, όταν φοράω το πρόσθετο μέλος, κατά τη διάρκεια της μέρας μου, δεν νιώθω ότι έχω χάσει το πόδι μου! Στο 90% κάνω τα πάντα και προσπαθώ να το βελτιώσω αυτό, να τα κάνω καλύτερα.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι μεγάλο πράγμα, και καμιά φορά ξεπερνά το σώμα του. Μακάρι να μην υπήρχαν ατυχήματα, ή εκ γενετής δυσλειτουργίες. Όμως υπάρχει ζωή και μετά απ’ αυτά και μπορεί να γίνει και ποιοτική!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου