Τρεις νεκροί στην Ανδραβίδα δεν είναι το ίδιο με τρεις νεκρούς στη Μελβούρνη…

Ο κακός χαμός απο το πρωί, σήμερα Παρασκευή 20 Ιανουαρίου, στα ελληνικά ΜΜΕ με την αναπαραγωγή της είδησης πως ΙΧ έπεσε πάνω σε πεζούς στην Μελβούρνη της Αυστραλίας με αποτέλεσμα τρεις νεκρούς και αρκετούς τραυματίες. Αν και άμεσα ξεκαθαρίστηκε πως η υπόθεση δεν έχει να κάνει με επίθεση του ISIS η κάτι σχετικό, αφού πολυ γρήγορα δημοσιοποιήθηκαν πληροφορίες πως ο οδηγος “είναι ένας 26χρονος με ιστορικό βίας, χρήσης ναρκωτικών και προβλήματα ψυχικής υγείας….. εμπλέκεται σε περιστατικό με επίθεση με μαχαίρι που σημειώθηκε νωρίτερα ….. ενώ επιτέθηκε με το αυτοκίνητό του στους πεζούς έπειτα από καυγά που είχε με τον αδελφό του.” το ενδιαφέρον εξακολούθησε αμείωτο μέχρι που έσκασε και το κερασάκι: ο δράστης είναι μάλλον ελληνικής καταγωγής. (Ενδεικτικά: ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ)
Μια ημέρα πριν την Πέμπτη 19 Ιανουαρίου στην Πατρών – Πύργου κοντά στην Ανδραβίδα η σύγκρουση ενός ΙΧ με φορτηγό είχε σαν αποτέλεσμα επίσης τρεις νεκρούς και δυο σοβαρά τραυματίες. (ΕΔΩ)
Το συμβαν δεν θεωρήθηκε άξιο προβολής απο την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ με εξαίρεση τα τοπικα και καποια άλλα επαρχιακά.
Τρεις νεκροί στην Μελβούρνη αποτελούν αναμφισβήτητα ΕιΔΗΣΗ.
Τρεις νεκροί στην Ανδραβίδα αποτελούν αναμφισβήτητα ΡΟΥΤΙΝΑ.
Στον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας δεν υπάρχουν αποστάσεις. Η Μελβούρνη μπορεί να είναι πιο κοντά απο την Ανδραβίδα αρκει αυτό που θες να αναδείξεις (ή να αποκρύψεις) να είναι πιο κοντα σε σένα.
Η ιστορία της Πατρών – Πύργου είναι λοιπόν μια πολύ μακρινή ιστορία. Μια ιστορία επίσης με άγνωστο μέλλον όσον αφορά στην κατασκευή νέου δρόμου, μια ιστορία με αιματοβαμμένη καθημερινότητα με την οποία οι ελάχιστοι που δεν έχουν εξοικιωθεί ακόμη οφείλουν να το κάνουν το ταχύτερο.
Η συμβολή των ΜΜΕ σ αυτό είναι υπόθεση εθνική.
Δεν θα μιλάμε για τους νεκρούς.
Δεν θα μιλάμε ( αλήθεια ποιος αντέχει πια να ακούει άλλο) για τα σκάνδαλα επι σκανδάλων σε σχέση με την (μη) κατασκευή του δρόμου. Ουτε θα μιλάμε για την διάλυση του σιδηρόδρομου στην Πελοπόννησο (και την προφανή επίπτωση της στον αριθμό των τροχαίων).
Στο κάτω κατω είμαστε πολίτες του κόσμου και όχι επαρχιώτες.
Πενθούμε για τους νεκρούς στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Αυστραλία…
Ο πόνος μας είναι τόσος μεγάλος που φτάσαμε να κολλάμε τις σημαίες των χωρών πάνω στο πρόσωπο μας στις σελίδες μας στα κοινωνικά δίκτυα.
Και όταν κουβαλάς ένα τόσο μεγάλο πόνο δύσκολο να περισσέψει χώρος και για τρεις νεκρούς στην Ανδραβίδα.
Αν τουλάχιστον η Ανδραβίδα, ο Πύργος ή η Πάτρα είχαν δικιά τους σημαία θα μπορούσαμε να την κολλήσουμε στην μούρη μας για να μη βλέπετε τα δάκρυα μας… Ή την υποκρισία μας.

Α. Ν. Ηλιος

Αναδημοσίευση: www.soste.gr