20 Φεβ 2017

Παντελής Παντελίδης ένα χρόνο μετά: μεθυσμένα ΜΜΕ ψάχνουν…

Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από τον θάνατο του Παντελή Παντελίδη και το σοβαρό τραυματισμό δύο γυναικών σε τροχαίο. Αναδημοσιεύουμε παρακάτω δύο κείμενα, της Κρυσταλίας Πατούλη και του Κώστα Γιαννακίδη που συμβάλουν σε ένα ευρύτερο προβληματισμό σχετικό με το συμβάν.
Δεν έχουμε κάνει μέχρι σήμερα δικές μας αναρτήσεις για την υπόθεση, σεβόμενοι αφ ενός τα θύματα αλλα και περιμένοντας το κράτος να μιλήσει υπεύθυνα και όχι μέσω διαρροών. Μάλλον βέβαια (όπως και σε κάθε υπόθεση τροχαίου) θα περιμένουμε πάρα πολύ.
Μια σημείωση μόνο για τον «συγκλονισμένο από τον χαμό του Παντελίδη καλλιτεχνικό κόσμο»…Μερικοί στίχοι από την ελληνική συμμετοχή στη Eurovision το 2013 :
Δε μας φταίγαν τα ουισκάκια
Μπόμπα ήταν τα παγάκια
Και το σκάφος έχει ρόδες, τελικά
Αλκοτέστ και τροχονόμος
Δεν είναι για μας τρόμος
Κατηφόρα μες στη θάλασσα, αρχινά
Alcohol, alcohol, alcohol is free
(περισσότερα: ΕΔΩ). Το τραγούδι με τον εμβληματικό τίτλο Alcohol is Free μάλλον θα έπρεπε να μας είχε προετοιμάσει: αν δεν ήταν ο Παντελίδης κάποιος ή μάλλον κάποιοι άλλοι θα ήταν στη θέση του. Και είναι τόσοι πολλοί…
Παντελής Παντελίδης: Η ετυμηγορία
Της Κρυσταλίας Πατούλη, από το tvxs 13/10/2017
«Ο πλούτος πεθαίνει.
Οι συγγενείς πεθαίνουν.
Κι εσύ θα πεθάνεις.
Ξέρω όμως κάτι,
που δεν θα πεθάνει ποτέ…
Η ετυμηγορία για κάθε ένα νεκρό»
 (1)
Ανώνυμου
Αναρωτιέμαι από την ώρα που είδα τη μάνα του Παντελή Παντελίδη να βγαίνει υποβασταζόμενη από την εκκλησία για το μνημόσυνο ενός χρόνου από το θάνατό του: Όταν μπαίνεις σε αυτοκίνητο κάποιου που είναι υπό την επήρεια ψυχότροπων ουσιών, όπως π.χ. το αλκοόλ, και τον έχεις στο τιμόνι, πόσοι είναι οι ανεύθυνοι; Όταν βλέπεις ότι κάποιος έχει πιει την Άρτα και τα Γιάννενα και όχι μόνο τον αφήνεις να οδηγήσει μπροστά στα μάτια σου, αλλά γίνεσαι και συνοδηγός του, πόσοι είναι συνένοχοι ενός τροχαίου εγκλήματος;
Υπήρξα και ‘γω κάποτε θύμα τροχαίου εγκλήματος (2). Δεν οδηγούσα, ούτε έπινα, αλλά έβλεπα ότι ο οδηγός έτρεχε. Φίλος της φίλης που φιλοξενούσα, τους έκανα κυριολεκτικά τη χάρη να βγω μαζί τους μετά από πίεση και βρέθηκα τελικά στα επείγοντα. Όμως μέχρι σήμερα, θεωρώ υπεύθυνο και τον εαυτό μου που ανέβηκα στο όχημά του, κι ας ήμουν μόνο 22 χρονών, κι ας δεν ήξερα ούτε να οδηγώ, κι ας μην είχα εκείνο το βράδυ ούτε χρήματα για ταξί ώστε να γυρίσω σπίτι μου. Ας πήγαινα με τα πόδια.
Τον επικίνδυνο οδηγό για τον εαυτό του ή και τους άλλους τον αναγνωρίζεις, είτε είναι πιωμένος, είτε όχι. Πόσο μάλλον να «έχει πιει τα άντερά του» και να φαίνεται ακόμα και στο τελευταίο βίντεο που τον απαθανάτισε εν ζωή, ότι το χρώμα των ματιών του έχει γίνει σχεδόν κόκκινο και σα να παραμιλάει και σα να παραπατάει.
Και όμως, όλοι οι γύρω του τον αφήνουν να οδηγήσει! Ειλικρινά, τι άνθρωποι ήταν αυτοί; Τι είδους άνθρωποι άφησαν να οδηγήσει κάποιος(αν οδήγησε), ο οποίος εκείνη τη στιγμή, δεν είχε όχι μόνο λογική για να αποφασίζει και να κρατάει τιμόνι, αλλά ούτε λογική για να περπατάει; Δεν έπρεπε να του πάρουν τα κλειδιά από το χέρι, όπως θα έπαιρναν ένα όπλο, αν κρατούσε; Διότι τα κλειδιά αυτοκινήτου σε έναν μεθυσμένο, ισοδυναμούν με όπλο στραμμένο εναντίον του ή εναντίον άλλων. Αναρωτιέμαι.
Αναρωτιέμαι για την ακρίβεια εδώ και έναν χρόνο, από τότε που έμαθε ο κόσμος σε τι κατάσταση βρισκόταν ο Παντελίδης, εκείνο το πρωί, όταν ξενυχτισμένος και πιωμένος μπήκε στο αυτοκίνητο.
Αν οδήγησε, όντως, την ευθύνη δεν μπορώ, λοιπόν, προσωπικά, να την δώσω μόνο στον ίδιο, αλλά σε όλους όσοι τον άφησαν να οδηγήσει, αλλά και σε όσους έφυγαν μαζί του. Κι αν δεν οδηγούσε ο ίδιος, τότε ποιος πήρε την ευθύνη να οδηγήσει ένα ξένο αυτοκίνητο και σε τι κατάσταση βρισκόταν κι αυτός; Ίδια; Παρόμοια; Δεν υπήρχε ένας άνθρωπος εκεί κοντά τους όταν τούς είδε να μπαίνουν στο αυτοκίνητο, που να είχε τα μυαλά στο κεφάλι του; Ταξί δεν υπήρχαν;
Δυστυχώς ο Παντελίδης ήταν ένας άνθρωπος με πολλά ταλέντα και δεξιότητες, αλλά την τελευταία του νύχτα δεν είναι μόνο ότι έκανε μοιραίες επιλογές για τον εαυτό του(ποτά, τζόγος), αλλά ως φαίνεται δεν είχε και πραγματικούς φίλους μαζί του, ούτε ανθρώπους να τον νοιάζονται, αλλά ούτε καν ανθρώπους με κάποια επαρκή λογική και συναίσθηση. Ή μήπως και ηθική; Για ποιόν λόγο; Ήταν όλοι στην ίδια κατάσταση με τον ίδιο; Δεν θα μάθουμε, ίσως, ποτέ.
Ας γίνει τουλάχιστον σε όλους τους νέους -και τους παλιούς- ένα τραγικό μάθημα. Δεν οδηγούμε πιωμένοι, δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να οδηγήσει επίσης πιωμένος, και σε καμία περίπτωση δεν μπαίνουμε σε αυτοκίνητο που θα οδηγήσει κάποιος πιωμένος. Και πρώτα απ’ όλα, δεν πηγαίνουμε με το αυτοκίνητό μας εκεί που ξέρουμε ότι θα φύγουμε έχοντας χάσει κάθε αίσθηση νηφαλιότητας.
Κι ας μην ξεχάσουμε πως είμαστε συνυπεύθυνοι και συνεργοί σε ότι συμβεί, όταν αφήνουμε το τιμόνι σε μεθυσμένο και μάλιστα τον συνοδεύουμε, άρα τον στηρίζουμε στην αποκοτιά του.
Και όλα αυτά, αν όντως οδηγούσε, ο -τώρα πια- νεκρός. Το θέμα είναι ότι δεν ζει για να μιλήσει ο ίδιος, δεν έχει δεύτερη ευκαιρία να μάθει από τα όποια λάθη, πάθη, αδυναμίες, ανευθυνότητες, δικές του ή άλλων.
Ακόμα όμως κι ένας δολοφόνος, όταν είναι υπό την επήρεια ψυχότροπων, λαμβάνεται υπόψιν από τη δικαιοσύνη για την τελική ετυμηγορία.
Σε κάθε περίπτωση, όλοι μας, και πρωτίστως οι δικαστές, επαγγελματίες και …ερασιτέχνες, όπως και όλοι οι υπεύθυνοι και ανεύθυνοι αυτής της ιστορίας, και της κάθε ανάλογης ιστορίας, θα πρέπει να κουβαλάνε αυτήν την επίγνωση, πως η ετυμηγορία για κάθε ένα νεκρό, δεν πεθαίνει ποτέ…
*Κρυσταλία Πατούλη, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας / Αρθογράφος –afigisizois.wordpress.com
(1) Από το βιβλίο: Με γόμα και καθρέφτη. Εννιά ιστορίες συστημικής ψυχοθεραπείας, Εκδ. Ελληνικά Γράμματα – 2003. Ιστορία: «Για τη ζωή και το θάνατο» της Ελένης Νίνα, κλινικού ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας.
(2) SOS Τροχαία εγκλήματα – Πανελλαδικός σύλλογος:https://sostegr.wordpress.com/
Το μάθημα που έγινε θεωρία συνωμοσίας

Ο θάνατος του Παντελή Παντελίδη έπρεπε να αποτελεί το ισχυρότερο κοινωνικό μήνυμα κατά της χρήσης αλκοόλ στην οδήγηση. Και όμως, χάρη στο παιχνίδι ορισμένων μέσων, εξελίσσεται σε θεωρία συνωμοσίας…

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το protagon 10/2/2017
Ο θάνατος του Παντελή Παντελίδη θυμίζει την πτώση του Ικάρου. Ήταν ψηλά, έλεγες θα φτάσει στον ήλιο, όμως κάηκε σαν σπίρτο. Και ήταν ένας θάνατος που συγκλόνισε. Ναι, κάθε μέρα νέοι άνθρωποι ξεψυχούν στην άσφαλτο, όμως αυτός ήταν ξεχωριστός, πλούσιος και διάσημος. Ελεγες θα γίνει βασιλιάς, αλλά στέφθηκε στον Αδη.
Σύμφωνα με την Τροχαία και τους ανθρώπους που έσπευσαν στο σημείο της τραγωδίας, ο Παντελής Παντελίδης ήταν στο τιμόνι του αυτοκινήτου. Στη θέση του συνοδηγού και στο πίσω κάθισμα ήταν δύο κοπέλες που γλίτωσαν χάρη στην καλή τους τύχη.
Η ιατροδικαστική έκθεση έδειξε ότι η συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα του Παντελή ήταν τεράστια, σχεδόν εξωπραγματική. Σύμφωνα με την επίσημη έκθεση των Αρχών, το δυστύχημα αποδίδεται σε λάθος χειρισμούς του οδηγού, ο οποίος και είχε καταναλώσει απαγορευτική ποσότητα οινοπνευματωδών. Ως εκεί.
Αυτά είναι γνωστά. Όπως και η συνέχεια. Η οικογένεια Παντελίδη αμφισβητεί τις εκθέσεις της Αστυνομίας, ισχυριζόμενη, με τη συνδρομή τεχνικών συμβούλων, ότι στο τιμόνι του αυτοκινήτου δεν ήταν ο Παντελής, αλλά μία από τις δύο κοπέλες που τον συνόδευαν. Η Τροχαία δεν το συζητά. Όπως και το ΕΚΑΒ που έσπευσε στο σημείο και ανέσυρε τον νεκρό από τα συντρίμμια του αυτοκινήτου.
H οικογένεια επιμένει και υψώνει την ένταση της φωνής της. Μέσα ενημέρωσης, όχι απαραιτήτως περιθωριακά, αναπαράγουν, σχεδόν με βεβαιότητα την εκδοχή της. Σήμερα για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, ειδικά για νέους ανθρώπους, κάτι περίεργο συνέβη στο τραγικό τροχαίο.
Είναι κρίμα. Γιατί ο χαμός αυτού του παιδιού θα μπορούσε να εξελιχθεί στο ισχυρότερο κοινωνικό μήνυμα κατά της χρήσης αλκοόλ από όσους πιάνουν τιμόνι στα χέρια τους. Η μνήμη του Παντελίδη θα έπρεπε να είναι το παράδειγμα, αν θέλετε η θυσία προς ένα σκληρό και χρήσιμο μάθημα. Ομως τελικά, κυρίως χάρη στη συνδρομή ορισμένων μέσων, εξελίσσεται σε θεωρία συνωμοσίας. Και έχει εξαιρετικό -και συνάμα ανατριχιαστικό- ενδιαφέρον να παρακολουθήσεις πώς ορισμένα μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι πρώτης ή περιθωριακής γραμμής, σκύβουν πάνω από το θέμα για να τσιμπήσουν νούμερα, κλικ και ποιος ξέρει τι άλλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου