Τροχαία εγκλήματα: εκτός από τους φυσικούς, υπάρχουν και ηθικοί αυτουργοί.

Ένα ακόμα «ακατανόητο» πολύνεκρο τροχαίο στη χώρα με τους 31.385 νεκρούς στους δρόμους τα τελευταία 20 χρόνια.

Φτιάξαμε νέους αυτοκινητόδρομους για να ταξιδεύουμε με ασφάλεια. Αγοράζουμε όλο και πιο ακριβά, όλο και ισχυρότερα αυτοκίνητα με στόχο (εκτος των άλλων) να μας παρέχουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Σ ένα τέτοιο δρόμο, ένα τέτοιο αυτοκίνητο έσπειρε τον όλεθρο εξαυλώνοντας μια αμέριμνη οικογένεια και προκαλώντας  τον θάνατο του οδηγού  και του συνοδηγού του.

Παρα τον τρομακτικό αριθμό θανάτων και τραυματισμών στο δρόμο στη χώρα μας το τροχαίο έγκλημα εξακολουθεί να θεωρείται κάτι που αφορά αποκλειστικά τα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Είτε αυτό αφορά στα θύματα και τις οικογένειες τους που καλουνται χωρις την παραμικρή μέριμνα από την μερια της πολιτείας να συνεχίσουν την ζωή τους λες και δεν συνέβει τίποτα, είτε αφορά στους δράστες στους οποίους θα αποδοθεί η αποκλειστική ευθύνη γι αυτό που συνέβει.

Είναι προφανές ότι το τελευταίο συμβάν έχει να κάνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην οποία η αστυνομική και ιατροδικαστική έρευνα θα προθέσει και κάποιες άλλες παραμέτρους.

Ωστόσο επειδή στο δρόμο δεν είμαστε μόνοι το κράτος που υπάρχει και που κάθε τριήμερο εξαντλεί το ρόλο του στις ευχές και τις συμβουλές καλο θάταν κάποτε να απαντήσει:

• Η “Νέα Οδός” σε τμήμα που κατασκεύασε, εισπράτει διόδια και ελέγχει η ίδια με κάμερες δεν μπορεί να μην είχε εντοπίσει το ΙΧ να ταξιδεύει με ταχύτητα που ξεπερνούσε κατά πολύ τα υφιστάμενα όρια. Ειδοποίησε την Τροχαία για να το ακινητοποιήση;
• Η Τροχαία αν ειδοποιήθηκε τι έκανε;

Η Ελλάδα έχει από τα υψηλότερα όρια στους αυτοκινητόδρομους στην Ευρώπη (130km/h) τη στιγμή που χώρες με πολύ μικρότερο αριθμό θανάτων έχουν μικρότερα (και σαφως πολύ πιο αυστηρα επιτηρουμενα) όρια: 120 km/h: Βέλγιο, Ελβετία, Ιρλανδία, Ισπανία,Πορτογαλία, Φινλανδία, 112 km/h: Ηνωμένο Βασίλειο, 110 km/h: Εσθονία, Σουηδία, 100 km/h: Κύπρος, Νορβηγία. Αυτά όταν ο Π.Ο.Υγείας κραυγάζει, εις ώτα μη ακουώντων, πως μια αύξηση της Μέσης Ταχύτητας κατά 5% οδηγεί σε αύξηση των θανατηφόρων τροχαίων κατά 30%!

Αυτός που θα παραβιάσει το όριο ταχύτητας στην Ελλάδα κατά 20 km/h (δηλαδή αν στους αυτοκινητόδρομους τρέχει με 150km/h)  θα τιμωρηθεί με ένα πρόστιμο 40 ευρώ το οποίο θα μειωθεί σε 20 ευρώ αν πληρωθεί εντος 10ημέρου, χωρις καμιά άλλλη επίπτωση. Ποινή πλήρως αναντίστοιχη με την τόσο δραματική αύξηση της πιθανότητας εμπλοκής σε θανατηφόρο τροχαίο.

Τον μύθο του ασφαλούς αυτοκινήτου δεν τον μαθαίνει κανείς σε παιδικά παραμύθια. Τον καλλιεργεί συστηματικά το κράτος προαγωγός της αυτοκίνησης που αρνείται να περιορίσει τα όρια ταχύτητος όπως και τα όρια αλκόλ στο αίμα, δεν επιτηρεί το οδικό δίκτυο  και κλείνει το μάτι σε κάθε είδους παραβατικότητα στο δρόμο.

Το ίδιο κράτος που σκέφτεται και συμπονά τον παραβατικό οδηγό και που προτείνει να μειωθούν τα πρόστιμα για τις παραβάσεις του ΚΟΚ.

Γιώργος Κουβίδης

Μέρος του κειμένου δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών της 28/2/2017 από όπου αναδημοσιεύουμε και το ακόλουθο κείμενο της Άντας Ψαρρά:

Κώδικας Οδικής Δολοφονίας

Χθες ήταν η «φονική» Πόρσε σε μια τρελή πορεία, προχθές ήταν το «γλέντι» που «θόλωσε» τις αντιδράσεις του έμπειρου οδηγού, πέρσι ήταν το «γινάτι» του ηλικιωμένου που αποφάσισε να σκίσει τα νερά, κόβοντας στη μέση τη λάντζα στην Αίγινα, σήμερα και αύριο κάποια κακή στιγμή θα αφαιρέσει τη ζωή ανυποψίαστων περαστικών.

Τα τροχαία και τα θαλάσσια εγκλήματα συνεχίζονται χάρη στα ακριβά και γρήγορα αυτοκίνητα και τα σκάφη του ελληνικού τσαμπουκά που δήθεν αψηφά τους νόμους, που εμφυτεύει στον κάθε ασυνείδητο την πεποίθηση ότι οι δρόμοι και οι θάλασσες είναι ιδιοκτησία του, που μεγαλώνει γενιές νέων παιδιών με το εγκληματικό «όραμα» της ταχύτητας και της αδιαφορίας.

Κι αν αυτό ακούγεται ηθικοπλαστικό ή κάπως κλισέ, μπορούμε να θυμηθούμε εδώ τα εκατοντάδες παιδιά που δολοφονήθηκαν σε κάποιο πεζοδρόμιο ή διασχίζοντας μια διάβαση ή κάνοντας ποδήλατο.

Οι γονείς τους περιμένουν ανήμποροι πάνω από πέντε χρόνια μήπως και γίνει μια δίκη, μήπως και κάποιος τιμωρηθεί, έστω εκείνος που σκότωσε και εγκατέλειψε το θύμα του.

Αδικα όμως, ο κάθε δράστης παίρνει πίσω την άδεια σε λίγους μόνο μήνες και κυκλοφορεί ελεύθερος, έτοιμος για νέα οδικά κατορθώματα.

Τα όρια ταχύτητας συνεχώς αυξάνονται, τα πρόστιμα μειώνονται, οι πινακίδες επιστρέφονται στις αργίες και η Δικαιοσύνη είναι φορτωμένη με υποθέσεις και δεν σπεύδει σχεδόν ποτέ να τιμωρήσει σύντομα τον «εξ αμελείας» δράστη (εκτός κι αν είναι αλλοδαπός).

Είναι φανερό πως κανένας δεν έμαθε στον νεαρό οδηγό ότι η Πόρσε δεν ήταν παιχνίδι, ότι υπάρχουν κανόνες για όλους, ακόμα και για εκείνους που έχουν Πόρσε ή Καγέν ή εκατοντάδες ίππους στα Ι.Χ. και στα σκάφη τους.

Μια οικογένεια ξεκληρίστηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα επειδή κάποιος ξιπασμένος με την ταχύτητα αδιαφορούσε για τους γύρω.

Αυτή τη φορά έχασε δυστυχώς τη ζωή του και ο δράστης, αλλά και ο φίλος του, και είναι βαρύ το πένθος όλων των οικογενειών.

Ο τραγικός πατέρας και σύζυγος που έχασε το μωρό και τη γυναίκα του δεν θα χρειαστεί να περιμένει για μια δίκη πέντε και δέκα χρόνια, όπως για παράδειγμα ο πατέρας του μικρού Σόλωνα Καρυδάκη, μέχρι να δει ότι τελικά εκείνος που σκότωσε το δικό του παιδί κυκλοφορεί ελεύθερος και προφανώς με το ακριβό Ι.Χ. του.

Δεν ήταν ούτε η μοίρα ούτε η θεία δίκη που σκότωσε τέσσερις ανθρώπους, ήταν μόνο η ιλιγγιώδης ταχύτητα και η επιθετική και πάντα ατιμώρητη οδήγηση.