Οσοι παρακολουθούν εκδηλώσεις του συλλόγου μας που περιλαμβάνουν και ζωντανή μουσική ακούνε σχεδόν πάντα ένα κομμάτι που ζητάμε να παίξουν οι μουσικοί που έχει τον τίτλο “I Remember Clifford”.
 Πέρα από το ότι είναι ένα ιδιαίτερα ωραίο μουσικό κομμάτι, παρακάτω δίνουμε μερικά ακόμα στοιχεία που εξηγούν αυτή μας την προτίμηση.
  26 Ιουνίου 1956: ο τρομπετίστας Clifford Brown, 25 ετών, έχασε  την ζωή του σε τροχαίο μαζί με τον πιανίστα Richie Powell  και την συζυγό του ενώ ταξίδευαν για να εμφανιστούν στο Chicago. Η Nancy Powell οδηγούσε ώστε οι δυο μουσικοί να μπορέσουν να κοιμηθούν για λίγο. Αλλά έβγαλε το αυτοκιίνητο έξω απ το δρόμο με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους και οι τρείς.
Αν και τόσο νέος ο Clifford άφησε ένα ισχυρότατο αποτύπωμα στην μουσική. Είναι ένας μουσικός που τον ακούν πάρα πολλοί ακόμα, εβδομήντα χρόνια μετά… μια τόσο ισχυρή μουσική προσωπικότητα που πολλοί  κατά καιρούς  θέτουν το ερώτημα πως θα είχε εξελιχθεί η jazz αν δεν είχε χαθεί ο Clifford.
Ο σαξοφωνίστας Benny Golson περιγράφει το φοβερό άκουσμα:
«Ήταν το βράδυ της 27ης Ιουνίου 1956.
Εκείνο τον καιρό έπαιζα στην μπάντα του  Dizzy Gillespi και εκείνο το βράδυ ήμασταν στην σκηνή του Appolo Theatre στη Νέα Υόρκη. Το πρώτο μέρος είχε τελειώσει και ετοιμαζόμασταν  να επιστρέψουμε στην σκηνή.
Ξαφνικά ο Walter Davis Jr. έτρεξε στη σκηνή κλαίγοντας και είπε σε όλους «Ακούσατε; Ακούσατε; O Brownie σκοτώθηκε χθες».
Φυσικά κανένας μουσικός που βρισκόταν στην σκηνή δεν μπορούσε να το πιστέψει. Μερικοί κάλυψαν τα πρόσωπα τους με τα χέρια τους και έλεγαν «Όχι, όχι». Κανείς δεν μπορούσε να κινηθεί από το shock. Με δάκρυα παντού ο Walterείπε, «ο Clifford Brown σκοτώθηκε σε ένα τροχαίο δυστύχημα χθες!  Ο πιανίστας  Richie Powell και η γυναίκα του  σκοτώθηκαν επίσης!». 
Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Ένοιωσα ότι σχεδόν έχανα τις αισθήσεις μου. Αυτός ο τόσο γλυκός τύπος θα πέθαινε σε μια τροχαία σύγκρουση!  Ότι ο RichiePowell και η γυναίκα του θα πέθαιναν μαζί του!
 Τότε ο διευθυντής σκηνής φώναξε « Ήρθε η ώρα, όλοι! Παίξτε!» Κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, αν και πήραμε τις θέσεις μας, αλλά φυσικά δεν μπορούσαμε να παίξουμε. Ο Dizzy κατά κάποιο τρόπο μας ενθάρρυνε και η αυλαία σηκώθηκε. Πολλοί από τους μουσικούς έκλαιγαν ενώ έπαιζαν, και η μουσική πήγαινε να σταματήσει από στιγμή σε στιγμή. Είπα στον εαυτό μου, «Αυτό είναι ένας εφιάλτης ! Είναι ένας εφιάλτης!»
Και προσπάθησα να ξυπνήσω από τον εφιάλτη.
Αλλά το επόμενο πρωί βρήκα τον θάνατο του Brownie στις εφημερίδες.                         Για αρκετό καιρό μετά απ’ αυτό, όλες οι συζητήσεις των μουσικών ήταν για τον Clifford Brown.»
Ο Benny Golson μίλησε για τον φίλο του και με την γλώσσα της μουσικής γράφοντας το εκπληκτικό κομάτι  I remember Clifford που πολύ γρήγορα εντάχθηκε στην κατηγορία των jazz standars.
Art Blakey & The Jazz Messengers: I Remember Clifford: Trumpet: Lee Morgan, Sax: Benny Golson, Piano: Bobby Timmons, Bass: Jymie Merritt Drums: Art Blakey
Αργότερα ο  Jon Hendricks έγραψε πάνω στη μελωδία τους παρακάτω στίχους:
«Ξέρω πως ποτέ δε θα ξεχαστεί.
Ήταν ένας βασιλιάς δίχως στέμμα.
Ξέρω πως πάντα θα θυμάμαι
τη θέρμη της μουσικής του,
αργή και παρατεταμένη,
είμαι σίγουρος πως είναι ακόμα κοντά μας.
Όσοι τον άκουσαν ξέρω πως δε θα τον ξεχάσουν,
όσοι ακούν δεν ξεχνούν.
Ο ήχος κάθε φράσης
θα απηχεί στο διεινεκές.
Ότι έπαιξε, είναι μαζί μας τώρα
και θα διαρκέσει στο χρόνο.
Μα βέβαια θυμάμαι τον Clifford.
Είναι σαν να τον συντηρώ κοντά μου με κάποιο τρόπο.
Κάθε μέρα ακούω τον υπέροχο τόνο του.
Κάθε ήχος τρομπέτας έχει λίγη από την ομορφιά του.
Πώς λοιπόν μπορούμε πραγματικά να πούμε πως πέθανε στ αλήθεια;
Τον ακούω αυτή τη στιγμή, πάντα θα τον ακούω.
Πιστέψτε με, ακόμα θυμάμαι τον Clifford.»
Πηγή: www.soste.gr