Μετά τα Κουνουπιδιανά, η λεωφόρος Σπάτων-Λούτσας

Αυτό το τροχαίο πέρασε στα ψιλά.

Από τη μια οι φωτιές, από την άλλη το ότι δεν πρόκειται για ζευγάρι νέων παιδιών, κανείς δε θ' ασχοληθεί μ' αυτόν το νεκρό.
Λες κι επειδή ήταν ηλικιωμένος κι ανάπηρος, η ζωή του έχει μικρότερη αξία.
Λες και δεν είχε οικογένεια που τον αγαπούσε.
Λες και δεν είχε εγγόνια να τους πει ιστορίες.
Λες και δεν είχε το δικαίωμα, μετά από μια ζωή αγώνα, να πεθάνει ήρεμος στο κρεββάτι του.

Μ' αυτό το θάνατο δε θ' ασχοληθεί κανείς, εκτός από την οικογένειά του.
Κι όμως θα έπρεπε.
Θα έπρεπε να τρομάξουμε γιατί ο άνθρωπος πήγαινε από το δρόμο γιατί δεν είχε άλλη επιλογή.
ΔΕΝ υπήρχε πεζοδρόμιο.
Και οι πιθανότητες λένε πως όσο υπάρχουν άνθρωποι στο δρόμο, θα υπάρξει και επόμενος.
Και ίσως ο επόμενος να είναι ένας από εμάς.
Πόσοι από εμάς δε βγαίνουμε στο δρόμο έστω και λίγα λεπτά τη μέρα;
Λίγο θέλει να γίνει το κακό;

Δε θα κουραστούμε να το λέμε:
ΟΙ ΠΕΖΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΧΗΜΑΤΑ.
ΟΤΑΝ ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΧΤΥΠΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΟΧΗΜΑ.
ΤΑ ΕΠΑΡΚΗ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ.
ΚΑΘΕ ΔΡΟΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΙΔΑ ΘΑΝΑΤΟΥ!

Πόσοι ακόμη νεκροί θα χρειαστούν για να το καταλάβουμε;

Και όχι, μη μου πείτε ότι πρέπει απλά να εκπαιδεύσουμε τους πεζούς για να μην περνούν το δρόμο απ' όπου βρουν, όπως η γιαγιά παλιότερου άρθρου. Αν δεν έχουν από πού να περάσουν, τι νόημα έχει αν ξέρουν όλο τον ΚΟΚ απ' έξω;

https://mamastodromo.blogspot.com