Στην αληθινή Ζωή δεν είναι παιχνίδι…

Τις πρωινές ώρες της Δευτέρας 19 Νοεμβρίου, επόμενης της Παγκόσμιας Ημέρας Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων, τρεις 15χρονοι μαθητές απο την Κυπαρισσία έχασαν τη ζωή τους πηγαίνοντας μια βόλτα με το πατρικό αυτοκίνητο του ενός. (ΕΔΩ)

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, την κοπάνισαν από το σχολείο και πήραν το αυτοκίνητο κρυφά… Δεν είναι οι πρώτοι ούτε θα είναι οι τελευταίοι. Και προφανώς για να «ξέρουν» να οδηγούν μάλλον δεν θα ήταν  η πρώτη τους φορά. Σίγουρα βέβαια ήταν η τελευταία.

Στην αληθινή ζωή δεν είναι παιχνίδι…

Ποια όμως είναι στα   αλήθεια η «αληθινή ζωή»;

Είναι αυτή που προβάλουν οι τηλεοράσεις, με αλλεπάλληλους  αγώνες ταχύτητος με συνεχείς συγκρούσεις όπου δεν σκοτώνεται κανείς;

Είναι αυτή που σημαίνει οδηγώ «χωρίς άδεια οδήγησης», που ξεκινάει με ένα παπάκι στα 12-13 και συνεχίζει με ένα αυτοκίνητο στα 15;

Είναι αυτή σε μια πολιτεία, με κορυφαία θέση στην Ευρώπη σε αριθμό συγκρούσεων, θανάτων και αναπηριών από τροχαία με πρωταρχικά εμπλεκόμενα και θύματα νέα αγόρια, μια πολιτεία που η αγωνία της είναι πως θα κατεβάσει τα ηλικιακά όρια για την απόκτηση άδειας οδήγησης και πώς θα αυξήσει τα όρια ταχύτητας;

Μια πολιτεία που πανηγυρίζει για την θεαματική αύξηση των πωλήσεων ΙΧ ενώ  εθίζει τον πληθυσμό στην ιδέα ότι σ αυτή τη ζωή (των 15 ή των 75 χρόνων) σιδηρόδρομο δεν χρειάζεται να δει ούτε να χρησιμοποιήσει;

Που θεωρεί πως τα μη μηχανοκίνητα μέσα, είτε πρόκειται για ποδήλατα, είτε για τα πόδια μας είναι για τους ιδιόρρυθμους και τους μη έχοντες;

Τα πάντα για το αυτοκίνητο. Και τα πάντα γύρω απ αυτό να συγχωρούνται. Το να σκοτωθείς ή και να σκοτώσεις χωρίς άδεια οδήγησης είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι…

Ποιό είναι το παιχνίδι τελικά;

Τα παιδία παίζει…

Σίγουρα κάποιοι παίζουν με το όλο ζήτημα και αυτοί δεν είναι οι 15χρονοι που την πλήρωσαν.

Μια πολιτεία που θα ήθελε να προστατέψει την ανθρώπινη ζωή θα έκανε ακριβώς το αντίθετο απ αυτό που κάνει σήμερα (και επί δεκαετίες). Πρώτα από  όλα θα στερούσε για πέντε ή δέκα χρόνια την δυνατότητα να βγάλει άδεια οδήγησης όποιος οδηγεί χωρίς να έχει ήδη βγάλει (για ηλικιακούς ή άλλους λόγους): αυτό θα φρέναρε αμέσως το τεράστιο κύμα ανήλικων (και όχι μόνο) αυτοδίδακτων ριψοκίνδυνων οδηγών που σαρώνει τη χώρα. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, είτε για σοβαρές παραβάσεις είτε σε υποτροπή θα μπορούσε να προχωρήσει στην κατάσχεση των οχημάτων. Αν, λέμε ξανά, σαν προτεραιότητα έθετε το να προστατέψει την ανθρώπινη ζωή.

Όμως αλίμονο, το μόνο ακατάσχετο περιουσιακό στοιχείο που απέμεινε σ αυτή τη ζωή είναι το αυτοκίνητο ή το μηχανάκι.  Και μια από τις Μεγάλες αξίες και τις απολαύσεις της εποχής μας είναι η οδήγηση. Η γρήγορη οδήγηση.

Δεν μπορούν θα μας πουν να υιοθετήσουν, μια τέτοια απάνθρωπη πολιτική που στερεί την χαρά από τον πολίτη.

Η ζωή έτσι κι αλλιώς είναι μια προσωρινή συνθήκη.

Η αυτοκινητοβιομηχανία και οι κυβερνήσεις είναι μόνιμες. Είναι αυτές που έχουν τη δύναμη να ρυθμίζουν τον χρόνο και την ποιότητα της ζωής.

Τρία δεκαπεντάχρονα παιδιά νεκρά χθες στην Κυπαρισσία. Και πόσοι άλλοι γύρω τους καταδικασμένοι σε ένα αργό βασανιστικό θάνατο. Πραγματικό θάνατο, που τον λένε…  ζωή μετά.