Ελένη Καρύδη… Κατάθεση ψυχής …17 χρόνια μετά…. τίποτα δεν έχει αλλάξει…

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2002… ώρα 8:30 πμ… το τηλέφωνο χτυπά…ο αξιωματικός υπηρεσίας του Α.Τ Καλλιθέας… ξεκινά  τις ερωτήσεις..είστε η μητέρα του Δημήτρη Καρύδη… σκέφτομαι κάτι τραγικό συμβαίνει …μας ανακοινώνει το τραγικό συμβάν και ότι ο Δημήτρης και ο Μιχάλης μεταφέρθηκαν  στο Γ.Κ. Αθηνών …το μεσημέρι φεύγουμε για την Αθήνα…μαζί με τους γονείς του Μιχάλη Βαλσάμη. Μετά από 23 μέρες, έξω και μέσα στη μονάδα αισθάνομαι την τραγωδία που εξελίσσεται στην οικογένειά μου…στις  12 Φεβρουαρίου 2002 ο  Δημήτρης έφυγε για το μεγάλο ταξίδι… Η τραγωδία..Οδηγός υπό την επήρεια αλκοόλ στη Συγγρού βρέθηκε επάνω στο πεζοδρόμιο αφού αποκόλλησε τσιμεντένιους ιστούς φωτισμού και κιγκλιδώματα του πεζοδρομίου… σκότωσε 2 νέα παιδιά πίσω από τα κιγκλιδώματα  …  Η είδηση του τραγικού συμβάντος και του  θανάτου δύο νέων παιδιών μόλις 19 χρόνων… χωρίς να ευθύνονται…   μαθεύτηκε αστραπιαία στην τοπική κοινωνία της Ρόδου, δυστυχώς απόλυτα αληθινή, χωρίς αιωρούμενες ανύπαρκτες ελπίδες. Άλλωστε τι λόγο ύπαρξης μπορεί να έχει μια μητέρα που χάνει το παιδί της , που χάνει το άλλο κομμάτι του εαυτού της, που ζει και υπάρχει για να καμαρώνει τα παιδιά της.

Είναι από τις λίγες φορές που δυσκολεύομαι, τόσο πολύ να γράψω αυτά που θέλω και που αισθάνομαι. Ο πρωταγωνιστής, είναι  το δικό μου παιδί ο Δημήτρης μου.

Διακρίνω τον εαυτό μου  ανάμεσα στους γονείς που θα επιθυμούσαν να καταθέσουν τα συναισθήματα τους και τις σκέψεις τους όταν κάθε μέρα στη χώρα μας χάνονται τόσο τραγικά αγαπημένα μας πρόσωπα. Καθημερινές σκέψεις, κινήσεις,  αναζητούν την παρουσία του δικού μου γιου, ανάμεσα στις διαδρομές που συνήθιζε. Ένα  θρόισμα ακούω, ένα βήμα πιο κάτω και με επαναφέρει.

Αναζητώ την παρουσία του στην καθημερινότητά μου, με συντροφεύει παντού, μου δίνει δύναμη να ονειρευτώ, να σχεδιάσω,  να ζω, να ελπίζω.

Μεγάλωσα το Δημήτρη, όσο καλύτερα μπορούσα. Εμείς οι γονείς, αγαπάμε τα παιδιά μας όσο τίποτα άλλο στο κόσμο, ζούμε μαζί τους  και νοιώθουμε οι πιο ευτυχισμένοι  και περήφανοι γονείς γιατί είναι τα παιδιά μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιες φορές στην προσπάθειά μας να τα διαπαιδαγωγήσουμε τα στενοχωρούμε, όμως κάθε φορά που τα μαλώνουμε πονάμε πάρα πολύ. Ζήτησα  συγνώμη από το Δημήτρη μου γιατί γνωρίζω ότι τον πόνεσα κάποιες φορές. Ο Δημήτρης είχε πει « Είστε οι καλύτεροι γονείς, πάντα εσάς θα ήθελα να έχω γονείς ».

Νοιώθω ότι έχω μεταφέρει τις σκέψεις μου και ότι γνωρίζω  και εγώ τις μητέρες που πονούν. Μάλλον έτσι νοιώθουν όλες οι μητέρες του κόσμου.

Ποιος όμως θα μου δώσει  τις απαντήσεις που περιμένω τόσα χρόνια  και θα περιμένω  και ποίες από αυτές τις απαντήσεις μπορούν να φέρουν πίσω το Δημήτρη μου;

Μέσα σε αυτό το λαβύρινθο, βρίσκονται εκατοντάδες γονείς και που ποτέ δεν θα είναι έτοιμοι να δεχτούν την τραγική απώλεια των παιδιών τους με αυτό το βίαιο τρόπο.

Μεγάλωσε ο Δημήτρης, ωρίμασε, άνοιξε τα φτερά του για να πραγματοποιήσει όλα αυτά που ήθελε. Να γνωρίσει την τέχνη της επικοινωνίας, της πληροφορικής. Ήταν πια έφηβος, ήταν χαρούμενος.

Όμως: βρέθηκε στο διάβα του ένας ασυνείδητος οδηγός, οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ, δεν έβλεπε… δεν ήξερε… δεν είχε γνώση … δε βρέθηκε… κάποιος να τον εξουδετερώσει για να διαφυλάξει την ακεραιότητα δύο οικογενειών και να μη τις βυθίσει στον πόνο, η κραυγή πόνου που βγαίνει από μέσα μας, απλώνεται παντού, όπως ο πιο φρικτός εφιάλτης, πνίγοντας κάθε χαμόγελο και την πνοή της ζωής. Απούσα διαχρονικά η πολιτεία..αντιμετωπίζοντας μοιρολατρικά τα τροχαία δυστυχήματα.. συνεχίζονται να σκοτώνονται άνθρωποι στους δρόμους της χώρα μας… 2018:  707 νεκροί δεν είναι απλά  αριθμοί… είναι οι δικοί μας άνθρωποι…αλλά ποιος νοιάζεται…

Θέλω να μάθω.. Τι όμως; Λέξεις κενές χωρίς περιεχόμενο,…δεν ξέρω, ίσως βρίσκομαι  σε άλλη διάσταση λέγοντας στον εαυτό μου « Ο  Δημήτρης έφυγε. Ταξιδεύει. Πάει στον ουρανό, εκεί ψηλά που ήθελε, να πετάξει, να γίνει το άστρο μου».

Όχι, ο Δημήτρης ζει, θα ζει για πάντα, έγινε ο Άγγελος μου, τα μάτια του ποτέ δεν θα πάψουν να βλέπουν την ανατολή ή το δειλινό της νησιωτικής πόλης που ήθελε να παίξει τη μουσική του και να ζήσει τη νιότη του.

Ο Δημήτρης είχε αποτυπώσει την άποψή του για τα όσα συνέβαιναν, λέγοντας: υπάρχουν ή καλύτερα συμβαίνουν στη ζωή μας πράγματα που είναι ανεξήγητα, μοιραία, τυχαία δεν γνώριζε. Το μόνο που γνώριζε και αυτό ήθελε παρά το νεαρό της ηλικίας του, μου είχε πει στην ηλικία των 17 χρόνων : « Μαμά η ζωή δεν μετριέται από την διάρκειά της αλά από την προσφορά της».

Ο Δημήτρης είχε όνειρα και τα μετέφερε στο σημειωματάριο του, ήθελε να αποκτήσει όσα επιθυμούσε, διακρινόταν για τις ευαισθησίες του, τον απασχολούσαν τα προβλήματα και οι ανησυχίες των φίλων του, ήταν αγαπητός σε όλους που γνώριζε, είχε άποψη για τα κοινωνικά θέματα και προσπαθούσε να βρει λύσεις για όσα απασχολούσαν τους φίλους του.

Για όλα αυτά που ήθελε και αγωνιούσε ο Δημήτρης μου, συστάθηκε η ΕΥΘΥΤΑ ΡΟΔΟΥ( Εταιρία Υποστήριξης Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων) το 2004, με την ελπίδα να μειωθούν τα τροχαία δυστυχήματα και ο ανθρώπινος πόνος για να μην πονέσουν άλλες μητέρες στην πόλη μας στον πλανήτη γιατί οι μητέρες όλου του κόσμου το ίδιο πονούν. Ένας κόσμος με λιγότερο πόνο.

Τα τροχαία δυστυχήματα μπορούν να μειωθούν. Η οδική ασφάλεια είναι ευθύνη όλων μας

 Ο καθένας από εμάς μπορεί  να γίνει υπεύθυνος όταν οδηγεί.. αρκεί να το πιστέψει να αναγνωρίσει  την αξία της ανθρώπινης ζωής και το μεγαλείο της δημιουργίας του ανθρώπου που κρύβει στη ψυχή του για τον άνθρωπο-συνάνθρωπο του.

Η πολιτεία οφείλει να παρέχει ένα ασφαλές οδικό δίκτυο στους πολίτες της και οι πολίτες να τηρούν τους Κανόνες Οδικής Κυκλοφορίας..

Εύχομαι… όλων αυτών που κατέθεσα με την ψυχή μου να αποτελέσουν  το έναυσμα για την επιπλέον ευαισθητοποίηση φορέων και πολιτών, έτσι ώστε να επιτευχτεί ο στόχος μου…ο στόχος της ΕΥΘΥΤΑ ΡΟΔΟΥ…να εκμηδενίσουμε τα τροχαία …μπορούμε αρκεί να υπάρξει πολιτική βούληση. Το  Κράτος δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να λαμβάνει μέτρα για την πρόληψη των τροχαίων με νομοθετικές ρυθμίσεις χωρίς να τις  υλοποιεί ή να είναι ιδιαιτέρως ελαστική.   Όπως  καταγράφετε σε άλλες χώρες που θέλησαν, σχεδίασαν και υλοποίησαν..πέτυχαν και μείωσαν τα τροχαία… η Ελλάδα δυστυχώς …

Κατάθεση ψυχής και ιδιαίτερη αξία έχει  η γραφή που αποτυπώνεται στο χαρτί από μια μητέρα θύματος τροχαίου.