Θρήνος για την εκτέλεση Δεκατετράχρονου.

ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΔΕΚΑΤΕΤΡΑΧΡΟΝΟΥ

                                                                                Του Γιάννη Ρέντζου

Με πιθανώς σύμφωνη γνώμη των εκπροσώπων των κρατικών αρχών, δηλαδή του Δήμου, της Αστυνομίας και της Εισαγγελίας αλλά και ευρεία συναίνεση μεγάλου μέρους της τοπικής κοινωνίας της πόλης μου Πρέβεζας, εκτελέστηκε πριν τρεις μέρες δεκατετράχρονο αγόρι. Βαρυνόταν με το ειδεχθές έγκλημα της κατάφωρης χρήσης ποδηλάτου και την, κατά πάσα πιθανότητα, ιδεοληπτική πίστη πως αυτό το άτομο είχε δικαιώματα κυκλοφορίας στους δρόμους της πόλης μας. Σε αυτούς τους δρόμους που δεν έχουν ούτε φανάρια, ούτε διαγραμμίσεις, ούτε σαμαράκια.

Με μεγάλη μου λύπη αναγκάζομαι από τα πράγματα να κάνω αυτή τη μικρή κατάθεση συμπάθειας και θλίψης αλλά και καταγγελίας. Το φρεσκοσκαμμένο χώμα δεν επιτρέπει, αυτή τη στιγμή, να ακούγονται μεγαλοστομίες για το σωστό και το πρέπον στην πόλη. Ωστόσο, η συνδιαχείριση του κακού από πολλούς, γείτονές μας της διπλανής πόρτας, πολίτες, οδηγούς ή τηλεφωνητές υπεράνω πάσης υποψίας, με οδηγεί εδώ.

Στο πλαίσιο της ακτιβιστικής υποχρέωσής μου να αναδείξω το θλιβερό γεγονός ανέβασα στη σελίδα μου στο φέισμπουκ ένα πένθιμο ποστ και από τις συζητήσεις και την αναζήτηση στον τοπικό Τύπο –τόσο σιωπηλό αυτή τη φορά− κατάλαβα πως θα υπήρχε ένα πέπλο σιωπής για το ζήτημα. Επανήλθα στο φέισμπουκ με το ερώτημα «γιατί τόση σιωπή». Και οδηγήθηκα, σαν σε συμπέρασμα, στις σκέψεις με τις οποίες άρχισα αυτό το κομμάτι. Όλοι συμβάλαμε στην εκτέλεση του αθώου παιδιού.

Τα ποδήλατα μπαίνουν στο οδόστρωμα, γιατί ο Ποδηλατοδρομος είναι ζούγκλα

Μου έκανε μάλιστα εντύπωση, ψάχνοντας σήμερα τηλεφωνικά για την Τροχαία Πρέβεζας, ώστε να διασταυρώσω μερικά πράγματα γράφοντας αυτά εδώ, πως τα τηλέφωνα που έχει στη δημόσια ανάρτησή της στο Διαδίκτυο η δημόσια αυτή υπηρεσία, η Τροχαία, είναι ψευδή. Και, επιπλέον, μετά την παρέμβαση κεντρικής τηλεφωνικής υπηρεσίας (118…) διαπίστωσα πως στην Τροχαία δεν υπήρχε τηλεφωνητής υπηρεσίας ή μηχανισμός εκτροπής της τηλεφωνικής κλήσης.

Ναι. Επί πολλά χρόνια οι προσπάθειες σε κινηματικό, δημοσιογραφικό αλλά και θεσμικό επίπεδο, με όσες δυνάμεις διαθέτει ο καθένας μας, για την καταπολέμηση της εγκληματικής κυριαρχίας του αυτοκινήτου στην πόλη, στους δρόμους της, στις πλατείες της, στα πεζοδρόμιά της και στα μυαλά απέτυχαν. Όλα οδηγούν στη σκέψη πως υψώνεται ένας θεσμικός τοίχος στον οποίο προσκρούουν αυτές οι προσπάθειες. Είναι σαν να συμφωνήθηκε, σε επίπεδο εκπροσώπων Αρχών, μια συνεργασία υποταγής στο παγκόσμιο αυτοκινητο-πετρελαϊκό κεφάλαιο. Το ίδιο που, άλλωστε, χτυπάει τώρα και το έδαφός μας, με τους ντόπιους συνεργάτες του, για να εξορύξει «μαύρο χρυσάφι».  Αίμα και πετρέλαιο στην πόλη μου.

Άρχισα το γραπτό μου μιλώντας και για ευρεία συναίνεση, στο ζήτημα της εκτέλεσης του παιδιού μας, κάποιου μεγάλου μέρους της τοπικής κοινωνίας της πόλης μου Πρέβεζας. Ναι. Στις κουβέντες που έκανα, καθώς περίμενα υπεραστικό λεωφορείο, όταν, μαζί με άλλους συμπολίτες μου πληροφορήθηκα το θλιβερό γεγονός, οι εκφράσεις κατάπληξης και σχολιασμού αναφέρονταν, σαν εκφράσεις συμπαθείας για το αδικοχαμένο νεαρό άτομο, στα «σφάλματα της νιότης», «στη χρήση του κράνους» και «την κακιά ώρα». Κανένας δεν αναρωτήθηκε για την ταχύτητα του αυτοκινήτου που ήταν (όπως άκουσα) 130 χιλιόμετρα την ώρα και για την ενδεχόμενη χρήση κινητού, που πράγματι έκανε, όπως άκουσα, η (νεαρή, όπως άκουσα) οδηγός που χτύπησε από το πίσω μέρος τον μικρό ποδηλάτη.

Να δούμε ποιος από όλους εμάς, στην πόλη μου, δεν φταίει γι’ αυτό το φόνο. Στο καλό παιδάκι μας. Έχεις καλά φουσκωμένα τα λάστιχα; Να προσέχεις, καλέ μας.