Με μια ομοβροντία κάθε είδους τροχαίων αφήσαμε πίσω την παγκόσμια εβδομάδα οδικής ασφάλειας του ΟΗΕ (6-12 Μαΐου) και μπήκαμε στην τελική ευθεία για τις τριπλές εκλογές της 26ης Μάη.
Επιβεβαιώνοντας πως o βασικός χώρος πραγμάτωσης των τροχαίων εγκλημάτων είναι σήμερα η πόλη, τόπος συγκέντρωσης της πλειοψηφίας του πληθυσμού, δομημένη και αρχούμενη σύμφωνα με τις επιταγές της αυτοκινητοβιομηχανίας και του πετρελαϊκού και κατασκευαστικού συμπλέγματος, τα πρόσφατα τροχαία εγκλήματα λες και είχαν σκηνοθετηθεί σαν μέρος της προεκλογικής εκστρατείας, του κοινού νήματος που διαπερνά την συντριπτική πλειοψηφία των εκατοντάδων συνδυασμών και των χιλιάδων υποψηφίων που «εκτίθενται» (sic) σ αυτές τις εκλογές. Η συζήτηση για την “ασφάλεια στην πόλη” έχει ανάψει για τα καλά και κάθε συνδυασμός και υποψήφιος πρέπει να πεί κατι γι αυτήν. Αλλά η συζήτηση καθόλου (ή με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν αφορά την Οδική Ασφάλεια σε μια χώρα που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία 9 στις 10 ανθρωποκτονίες πραγματοποιούνται στο οδικό δίκτυο.
Στην μεγάλη τους πλειοψηφία τα τελευταία τροχαία εγκλήματα πραγματοποιήθηκαν σε κεντρικούς δρόμους, είχαν άμεση σχέση με την ταχύτητα και αποτέλεσαν μια άμεση – έμπρακτη αμφισβήτηση του δικαιώματος των πεζών να κυκλοφορούν στο οδικό δίκτυο συμπεριλαμβανομένων των διαβάσεων και των νησίδων.
Η αύξηση του αριθμού των αυτοκινήτων είναι διαρκής. Στο δρόμο δεν χωράμε όλοι. Σ αυτές τις συνθήκες η επιβίωση των ισχυρών αποτελεί «φυσική επιλογή». Και ο σιδερόφρακτος μηχανοκίνητος άνθρωπος είναι προφανώς ισχυρότερος και ανθεκτικότερος από τον άοπλο και απροστάτευτο πεζό, από το ανθρώπινο σώμα.
Αναπόφευκτα αποτελέσματα:
Τετάρτη 9 Μαΐου, 9 και 30 το πρωί, στο κέντρο της Αθήνας, Πατησίων και Μηθύμνης, “νεαρός που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα στο κέντρο της πόλης, έχασε τον έλεγχο του οχήματος του, ανέβηκε σε διαχωριστική νησίδα και χτύπησε τις δύο γυναίκες ηλικίας 53 και 51 ετών, εκτοξεύοντας τες σε άλλα οχήματα του αντίθετου ρεύματος”. (ΕΔΩ). Λίγες ημέρες μετά απεβίωσε η 51χρονη που νοσηλεύονταν στην εντατική, ενώ η 53χρονη εξακολουθεί να νοσηλεύεται με πολλαπλά κατάγματα. Ο δράστης, μετά το συμβάν, αφέθηκε ελεύθερος και με την άδεια οδήγησης του.
Σάββατο 11 Μαΐου, 12 το μεσημέρι, στο Χαλάνδρι στην Δουκίσης Πλακεντίας μια 40χρονη οδηγός ΙΧ ανέβηκε με το όχημα της πάνω στη διαχωριστική νησίδα όπου εργάζονταν δυο τοπογράφοι με αποτέλεσμα να τραυματίσει θανάσιμα τον ένα, 44 ετών και σοβαρά τον άλλο, 30 ετών. Ο οδηγός διερχόμενης μοτοσυκλέτας στο αντίθετο ρεύμα όπου κατέληξε το αυτοκίνητο τραυματίστηκε ελαφρά, καθώς βγήκε εκτός δρόμου για να το αποφύγει. (ΕΔΩ)
Τετάρτη 15 Μαΐου, ξημερώματα στη Λεωφόρο Κηφισίας, ρεύμα ανόδου, στο ύψος της Αρκαδίας, μια οδηγός ΙΧ χτύπησε θανάσιμα ένα πεζό: “Η σύγκρουση ήταν σφοδρότατη και είχε ως αποτέλεσμα ο άτυχος άνδρας να εκσφενδονιστεί στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας” (ΕΔΩ)
Σάββατο 18 Μαΐου, ξημερώματα στην οδο Θησέως, στην Καλλιθέα, 19χρονη πεζή που επιχείρησε να περάσει την διάβαση πεζών, χτυπήθηκε, τραυματίστηκε σοβαρά και εγκαταλείφθηκε απο οδηγό ΙΧ (μαύρο Smart) που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα. To αυτοκίνητο εντοπίστηκε την επομένη και ο δράστης εμφανίστηκε υπό τηλεοπτική κάλυψη πέντε μέρες μετά γαι να δηλώσει “συντετριμμένος” και να αφεθεί αμέσως ελεύθερος μια και εκτός του ότι ο σοβαρός τραυματισμός ανθρώπου σε τροχαίο θεωρείται πλημμέλημα, επίσης πλημμέλημα θεωρείται και η εγκατάλειψη θύματος από τους οδηγούς. Το θύμα αφού χειρουργήθηκε εξακολουθεί να νοσηλεύεται στην εντατική του νοσοκομείου Νίκαιας. (ΕΔΩ).
Τα ενδεικτικά αυτά περιστατικά (απο τα λίγα που γνώρισαν δημοσιότητα), όλα απο περιοχές της Αθήνας μόνο απαισιοδοξία μπορούν να προκαλέσουν για το μέλλον της ζωής στην πόλη κάτω απο οποιαδήποτε δημοτική (και όχι μόνο ) αρχή.
Δεν είναι ο ρόλος μας η κατανομή ευθυνών σε σχέση με κάθε συγκεκριμένο συμβάν. Αυτές, ακόμα και αν σε κάποια απο τα περιστατικά είναι προφανείς, θα προκύψουν από την εμπεριστατωμένη ανάλυση των συμβάντων.
Αυτό που μας αφορά κύρια είναι η σιγή ασυρμάτου απ όλους τους συνδυασμούς και τους υποψήφιους για τα παραπάνω (και τόσα) άλλα περιστατικά. Δεν μιλάμε για την “έκφραση της λύπης” που οι υποψήφιοι νιώθουν υποχρέωση να δηλώσουν αλλά για την ίδια την αναγνώριση της ύπαρξης του προβλήματος και την τοποθέτηση πάνω σε κεντρικά ζητήματα που θα συμβάλουν στη λύση του.
Αναρωτιέται κανείς, ιδιαίτερα εν όψει εκλογών:
α) πόσες ζώνες ήπιας κυκλοφορίας με όριο τα 30 km/h, έχουν εξαγγελθεί για τις ελληνικές μεγάλες πόλεις, την στιγμή που σ όλες τις ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) πόλεις ήδη αυτές αποτελούν εκτεταμένη πραγματικότητα αλλά ακόμα πιο εκτεταμένη προοπτική. Θεωρούν εν πάσει περιπτώσει, οι εγγυητές της ασφάλειας, κάποια ταχύτητα στο οδικό δίκτυο ως υπερβολική και επικίνδυνη και ποια είναι αυτή;
β) πόσα πεζοδρόμια και πόσες νησίδες θα διαπλατυνθούν για την ασφαλή χρήση από τους πεζούς (και όχι για την τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων η για “παράνομο” παρκάρισμα). Πόσα φανάρια θα ρυθμιστούν ώστε η λειτουργία τους να διευκολύνει την ασφαλή μετακίνηση των πεζών (και όχι την επιτάχυνση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων) αποτρέποντας ταυτόχρονα των εγκλωβισμό των πεζών πάνω στις νησίδες.
γ) πόσοι, ασφαλείς σύμφωνα με τις διεθνείς προδιαγραφές, ποδηλατόδρομοι προτείνουν να κατασκευαστούν στην διάρκεια τους θητείας και πού. Ή μήπως τη λύση θα δώσουν με την γενίκευση τους ασυνάρτητες πατέντες στα πλαίσια των “πολιτικών του εφικτού” όπως η χρήση του λεωφορειόδρομου από τους ποδηλάτες, χωρίς μείωση του ορίου ταχύτητας στα 30km και χωρίς διαπλάτυνση της λωρίδας ώστε να υπάρχει το αναγκαίο όριο απόστασης ασφαλείας σε περίπτωση προσπέρασης.
Σταματάμε μόνο σ αυτά γιατί είναι απόλυτα ενδεικτικά της αποδοχής από την συντριπτική πλειοψηφία και συνδυασμών της σημερινής πραγματικότητας των πόλεων σαν φυσιολογικής, φυσικής και αποδεκτής.
Είναι απίστευτο το ότι θέλουν να μας πείσουν πως η ίδια η ζωή αλλά και η όποια ποιότητα της απειλείται από οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μηχανοκίνητη κυκλοφορία που πραγματοποιεί με την ενθάρρυνση τους επίδειξη δύναμης.
Σε μια εποχή που το οδικό δίκτυο των πόλεων έχει μετατραπεί σε κρεατομηχανή και η ατμόσφαιρα σε θάλαμο αερίων είναι φυσικό αυτοί που “δεν βλέπουν” αυτά τα προβλήματα να αντιλαμβάνονται τις εκλογές ως πανηγύρι: επιστροφή πινακίδων και αδειών οδήγησης για τους παραβάτες, έκρηξη της παράνομης υπαίθριας διαφήμισης με πρωτοστατούντες τους ίδιους που ανησυχούν για την …ασφάλεια μας.
Φαίνεται τελικά πως καθήκον κάθε συνεπ
Η ιδεολογικοπολιτική επιλογή πρόοδος= αυτοκίνητο σημάδεψε επί δεκαετίες την ελληνική κοινωνία. Ο θάνατος στο δρόμο και η αναπηρία κατά συνέπεια έγιναν και γίνονται αποδεκτές σαν αναπόφευκτες παράλληλες απώλειες.
Με την ελπίδα να μη μας πετύχει κανείς στο πεζοδρόμιο ή στη νησίδα πηγαίνοντας για την κάλπη, ας ψάξουμε μέχρι και την τελευταία στιγμή μπας και υπάρχει κάποιος συνδυασμός ή υποψήφιος που διαψεύδει όσα αναφέραμε παραπάνω.
Πέντε μέρες μετά το σοβαρό τραυματισμό και την εγκατάλειψη της 19χρονης: ελεύθερος και με την άδεια οδήγησης του. Την Κυριακή θα πάει και να ψηφίσει. Στις επόμενες εκλογές ίσως να είναι και υποψήφιος. Δεν έκανε και κάτι το σημαντικό… Δυο πλημμελήματα.
Αυτή είναι η θέση των δραστών όταν η θέση των θυμάτων είναι στις εντατικές ή στα νεκροταφεία.
Αυτή είναι η θέση των δραστών όταν η θέση των θυμάτων είναι στις εντατικές ή στα νεκροταφεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου