COVID- 19: οι ζωές που σώθηκαν θα χαθούν στους δρόμους;

Από τις 12 Μαρτίου, μέρα που έχασε τη ζωή του ο πρώτος άνθρωπος που είχε προσβληθεί από COVID -19, στη χώρα μας καθημερινά ανακοινώνονται δημόσια οι νέοι θάνατοι (επίσημα στις 6.00μμ- ανεπίσημα όλο το 24ωρο).  Θα έλεγε κανείς πως ένα καθεστώς υπερδημοσιότητας έχει δοθεί πατώντας πάνω στο φόβο των ανθρώπων, αλλά και προκαλώντας – επιτείνοντας τον. Δεν μιλάμε για τα άλλα στοιχεία, σαφώς αναξιόπιστα και παραπλανητικά (όπως ο αριθμός των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, που αποτελεί το «εθνικό μας ψεύδος» μια και τα τεστ που έχουν γίνει είναι ελάχιστα) αλλά μόνο για τον αριθμό των νεκρών που υποτίθεται δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Σε παγκόσμιο επίπεδο η καταγραφή των θανάτων γίνεται από πλήθος φορέων σε πραγματικό χρόνο (ενδεικτικά: ΕΔΩ). Τα στοιχεία εδώ τα δίνει κάθε χώρα, με τον βαθμό αξιοπιστίας που διαθέτει.

Είναι εντυπωσιακό πώς σε εθνικό (με την υποστήριξη των υπηρεσιών υγείας) και σε παγκόσμιο επίπεδο (με τη συμβολή του Π.Ο.Υγείας) σε ελάχιστο χρόνο δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις καθημερινής καταγραφής και ανακοίνωσης των θυμάτων του COVID – 19.

Δεν είναι φυσικά ζήτημα αντιπαράθεσης (νεκροί από δω νεκροί κι από κει),αλλά δεν μπορεί να εξακολουθεί να περνάει απαρατήρητο από τους πολλούς, και να μην εντυπωσιάζει τους λίγους που έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα, το γεγονός πώς για ένα χρόνιο πρόβλημα όπως είναι οι τροχαίες συγκρούσεις, οι θάνατοι και οι σοβαροί τραυματισμοί απ αυτές, δεν έτυχαν εδώ και δεκαετίες ανάλογης αντιμετώπισης, ούτε σε εθνικό, ούτε σε παγκόσμια επίπεδο. 

Παρ όλο που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κραυγάζει εδώ και 20 τουλάχιστον χρόνια. Παρ όλο που τα περισσότερα μέτρα που θα μπορούσαν να σώσουν εκατοντάδες χιλιάδες ζωές κάθε χρόνο στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι παντελώς ανέξοδα και δεν απαιτούν κανενός είδους περιορισμούς, ούτε πολύ περισσότερο διακοπή της λειτουργίας τομέων της οικονομίας.

Ας πάρουμε ενδεικτικά την ταχύτητα, τον υπ αριθμό ένα φονιά του οδικού δικτύου σύμφωνα με τις πιο επίσημες απόψεις. Μια μείωση κατά 5% της Μέσης ταχύτητας στο οδικό δίκτυο διακηρύσσει ο Π.Ο.Υγείας σημαίνει μείωση κατά 30% των θανάτων από τροχαίες συγκρούσεις. Για να το πούμε πιο απλά και πιο «προσωπικά»: το 2018 αν η μέση ταχύτητα στο οδικό δίκτυο ήταν μόλις 5% μικρότερη απ αυτήν που καταγράφηκε οι θάνατοι από τροχαίες συγκρούσεις δεν θα ήταν 1.350.000 αλλά 400.000 λιγότεροι!

400.000 άνθρωποι (στη συντριπτική πλειοψηφία τους νέοι) θα εξακολουθούσαν να βρίσκονται ανάμεσα μας, με τις οικογένειες τους και τους φίλους τους αντί  τα διαλυμένα από τη τρομερή βία που δέχτηκαν σώματα τους να έχουν ταφεί στη γη ή να έχουν καεί και οι δικοί τους με ένα αβάσταχτο πόνο να τους θρηνούν και να τους αναζητούν στα νεκροταφεία και στο σύμπαν. 400.000…μόνο από ένα αίτιο και μόνο με μια ελάχιστη μείωση που δεν θα είχε καμιά ουσιαστική επίπτωση. Με μέση ταχύτητα 100km/h διανύεις  200km σε 2 ώρες ενώ αν η ταχύτητα ελαττωθεί στα 95 km/h ο απαιτούμενος χρόνος είναι 2 ώρες και 6.32 λεπτά. Αντίστοιχα αν πάρουμε ως βάση τα συνήθη στη χώρα μας όρια εντός πόλεως των 50km/h για να διανύσουμε  μια απόσταση 10 km με αυτή τη μέση  ταχύτητα θα χρειαστούμε 12 λεπτά. Αν περιορίσουμε την ταχύτητα στα 45 km/h (μείωση κατά 10%) ο απαιτούμενος χρόνος  θα αυξηθεί στα 13΄.33’’.

Ελάχιστη ανταπόκριση βρήκαν παγκόσμια όλα τα προηγούμενα χρόνια αυτές οι απόλυτα τεκμηριωμένες προτάσεις. Στη χώρα μας βέβαια όχι ανταπόκριση δεν υπήρξε αλλά μόνο προβληματισμός για την «ανάγκη» αύξησης στων ορίων ταχύτητος στους αυτοκινητοδρόμους και αποφάσεις για την εξαίρεση της παραβίασης των ορίων ταχύτητας από τις επικίνδυνες παραβάσεις με αποτέλεσμα την ηπιότερη αντιμετώπιση της «πιο αγαπημένης παράβασης» των Ελλήνων οδηγών.

Σήμερα ο πρόεδρος των ΗΠΑ απειλεί τον Π.Ο.Υγείας και του κόβει την χρηματοδότηση γιατί δήθεν «δεν τους ενημέρωσε σωστά και έγκαιρα για τον COVID-19». Τι έκανε όμως ο ίδιος και οι προκάτοχοι του σ όλα τα μήκη και πλάτη της γης όταν εδώ και δυο δεκαετίες ο Π.Ο.Υ. όχι μόνο τους προειδοποιεί αλλά και υποδεικνύει  τα απαραίτητα μέτρα για το δραστικό περιορισμό των τροχαίων συγκρούσεων;

Ζούμε σήμερα μια περίοδο που στις χώρες που έχει επιβληθεί ο δραστικός περιορισμός των μετακινήσεων, ανάμεσα τους και η χώρα μας, οι θάνατοι από τροχαίες συγκρούσεις έχουν περιοριστεί ιδιαίτερα σημαντικά. Αν κοιτάξουμε την παγκόσμια εικόνα ωστόσο τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά: από την 1η Ιανουαρίου μέχρι σήμερα, πάνω 430.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από τροχαίες συγκρούσεις (WHO -24/4/2020) ενώ οι νεκροί από COVID-19 πλησιάζουν τις 200.000 (Johns Hopkins University – 24/4/2020).

Σήμερα στη χώρα μας το ερώτημα που απασχολεί πολιτικούς επιστήμονες και ΜΜΕ είναι τι θα ακολουθήσει μετά την άρση των περιορισμών μετακίνησης και το άνοιγμα των καταστημάτων. Θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια «ελεγχόμενη» ή ανεξέλεγκτη αναζωπύρωση με αύξηση των κρουσμάτων και των πασχόντων;  Μήπως το δεύτερο κύμα αποδειχτεί ισχυρότερο από το πρώτο;

Η αγωνία και τα ερωτήματα  είναι εύλογα. Και βεβαιότητα στις απαντήσεις δεν μπορεί να υπάρχει.

Όμως αν δεχτούμε ότι επίκειται η άρση των περιορισμών αναρωτιέται κανείς ποια μέτρα έχουν προβλεφθεί για την αποφυγή της αναζωπύρωσης των τροχαίων συγκρούσεων  όταν εκατοντάδες χιλιάδες οδηγοί με «στερητικό σύνδρομο» και με την όποια ψυχολογική πίεση έχει δεχθεί ο καθένας όλη την προηγούμενη περίοδο ξεχυθούν στους δρόμους. Ας σκεφτούμε μόνο ότι αυτή τη στιγμή στη χώρα κυκλοφορούν πάνω από 8.000.000 μηχανοκίνητα οχήματα, ότι η μετακίνηση με τα αναιμικά Μέσα μαζικής μεταφοράς θα είναι περιορισμένη για αρκετό διάστημα, ενώ καμία πρόνοια για επέκταση δικτύου ασφαλών  πεζοδρόμων και ποδηλατοδρόμων δεν υπήρξε.

Το ΙΧ προβάλει για ακόμα μια φορά ως η μόνη λύση. Αυτή τη φορά έχει και το άλλοθι της «υγειονομικής κάψουλας» για τον χρήστη.

Φαντάζει παράλογο σε μια χώρα που ποτέ δεν λήφθηκαν μέτρα όπως ο περιορισμός των ορίων ταχύτητας και η αυστηρή επιτήρηση τους, η μηδενική ανοχή στη χρήση αλκοόλ απο τους οδηγούς (0 συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα) κλπ, σε μια χώρα που το τροχαίο έγκλημα παραμένει θεσμικά ατιμώρητο επι δεκαετίες να περιμένει κανείς τώρα τη λήψη μέτρων.

Ωστόσο ΤΩΡΑ είναι η ώρα. Το ενδιαφέρον που δείξαμε τους τελευταίους μήνες για την προστασία της ανθρώπινης ζωής δεν μπορεί να το διαδεχθεί η αδιαφορία.

Εκτός  κι αν αυτό που μας ενδιαφέρει τελικά δεν είναι η ανθρώπινη ζωή αλλά ποιος την απειλεί.

Πως μπορεί αυτοί που βλέπουν στον COVID – 19 μια τρομερή απειλή και οργανώνουν την άμυνα απέναντι του  να μη βλέπουν την εκρηκτική κατάσταση στην οδική κυκλοφορία και να μη παίρνουν μέτρα ενάντια στην φονική πανδημία που έχει προκαλέσει η γενίκευση της μηχανοκίνησης.

ΕΥΘΥΤΑ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΟΔΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΡΟΔΟΥ
Πανελλαδικός σύλλογος   SOS Τροχαία Εγκλήματα

          ………………………………………………………………………………

On line παγκόσμια καταγραφή των θυμάτων τροχαίων από τον WHO: ΕΔΩ  

ΥΓ. Δυο μήνες μετά την έναρξη λήψης περιοριστικών μέτρων και μια βδομάδα πριν την έναρξη άρσης των περιορισμών δημοσιοποιήθηκε πρόταση  του γραμματέα Χωρικού Σχεδιασμού και Αστικού Περιβάλλοντος του ΥΠΕΝ κου Μπακογιάννη προς τα συναρμόδια υπουργεία  «έκτακτα μέτρα υπέρ της ποδηλατοκίνησης» (ΕΔΩ).  

 Αν επίκειται η άρση των απαγορεύσεων αναρωτιέται κανείς πότε θα εφαρμοστούν τα έκτακτα μέτρα όπως  η «δημιουργία έκτακτων διαδρομών των πεζών σε τμήματα του οδικού δικτύου» ή «δημιουργία έκτακτων λωρίδων πλάτους 3 μέτρων για δίκυκλα και ποδήλατα σε κεντρικές οδικές αρτηρίες». Η υποστήριξη του ορίου ταχύτητας των 30km/h, απόλυτα σωστή, δεν νοείται φυσικά ως «έκτακτο» μέτρο αλλά σαν κάτι που πρέπει να είναι οπωσδήποτε μόνιμο. Τέλος η μη αναφορά στην επείγουσα δημιουργία αφαλών αυτόνομων δικτύων ποδηλατοδρόμων δεν εξισορροπείται από την πρόταση για επιδότηση του ηλεκτρικού ποδηλάτου. Αλλά να δούμε τελικά τι απ αυτά θα υιοθετήσουν οι παραπάνω ιστάμενοι.