«Σωματικές βλάβες εξ αμελείας»: μαζικές παραγραφές από … «αμέλεια»

Από την 1^η Ιουλίου 2019 τέθηκε σε ισχύ ο νέος Ποινικός Κώδικας που είχε διαμορφωθεί από τη νομοπαρασκευαστική επιτροπή και ψηφίστηκε στη Βουλή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησε η κυβερνητική αλλαγή και η ΝΔ όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά έφερε προς ψήφιση τροποποιήσεις σε άρθρα που θεωρούσε σημαντικά. Και στις δύο εκδοχές του Ποινικού Κώδικα, και  σ αυτή που ψηφίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ και σ αυτή που ψηφίστηκε λίγους μήνες μετά επί ΝΔ δυστυχώς περιλαμβάνονταν η εξάλειψη του αξιόποινου για τις υποθέσεις «πρόκλησης σωματικών βλαβών από αμέλεια» που είχαν τελεστεί μέχρι 31/3/2016. (Μια αναλυτική ενημέρωση από τον  Γ. Πλαγάκο, Πρόεδρο Πρωτοδικών ΕΔΩ) Ανάμεσα τους η συντριπτική πλειοψηφία των υποθέσεων τροχαίων με πρόκληση τραυματισμών που τελέστηκαν από το 2010 (ίσως και νωρίτερα) μέχρι και τις 31 Μαρτίου 2016.  Λέμε η συντριπτική πλειοψηφία γιατί μόνο σε σύγγραμμα επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσε να βρει κανείς υπόθεση τροχαίου εγκλήματος στην Ελλάδα που να έχει τελεσιδικήσει (πρωτόδικο και εφετείο) μέσα σε έξι χρόνια. Ότι έγινε καλώς καμωμένο για τους δράστες. Αλλά για τα θύματα;

Noire et Blanche, Man Ray, 1926

Καλά τα θύματα θα σκεφτόμαστε τώρα;

Διαβάστε παρακάτω αποσπάσματα από δύο επιστολές που λάβαμε από ανθρώπους που τραυματίστηκαν σοβαρά σε τροχαία εγκλήματα και που όταν έφτασαν στα δικαστήρια έκπληκτοι ενημερώθηκαν για τις εξελίξεις.

Γράφει ο Μπαλάσης:

Στις 17 Νοεμβρίου 2015 με χτύπησε ένα αμάξι, ενόσω οδηγούσα μία μοτοσικλέτα, στον παράδρομο της λεωφόρου Βουλιαγμένης, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό μου (έως τώρα έχω κάνει τρεις χειρουργικές επεμβάσεις και πρέπει αυτόν τον μήνα να κάνω άλλη μία, τουλάχιστον και σωματικός πόνος που δε μπορεί να περιγραφεί με λέξεις). Ευτυχώς η Τροχαία έκανε άψογα τη δουλειά της και τα πάντα έχουν καταγραφεί με αποτέλεσμα να είναι ξεκάθαρο ότι αποκλειστικός υπαίτιος του τραυματισμού μου είναι ο οδηγός του αυτοκινήτου. Όμως η ΄΄Δικαιοσύνη΄΄ και ο ΄΄Νομοθέτης΄΄ δεν ξέρω τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους…

Συγκεκριμένα, ύστερα από τρεις αναβολές της δίκης, στις 25/11/2019 ΄΄έγινε η δίκη΄΄ (και βάζω τη φράση σε εισαγωγικά καθώς η συνολική διάρκεια της δίκης δε ήταν πάνω από 5 δευτερόλεπτα) και το αποτέλεσμα ήταν η παραγραφή! Ο εισαγγελέας με ενημέρωσε πως βάσει μίας νομοθετικής ρύθμισης του 2019 όλες οι σωματικές βλάβες που έχουν προκληθεί από τροχαία ατυχήματα πριν τον Μάρτιο του 2016 παραγράφονται!

Είναι φανερό πώς το μήνυμα που δίνεται στα ακροατήρια των συγκεκριμένων δικών και έτσι κατ΄ επέκταση στο κοινωνικό σύνολο είναι ότι όποιος τραυματίζει σε τροχαίο κάποιον μπορεί να «σέρνει»  την υπόθεση με συνεχείς αναβολές και όταν τελικά έρχεται η ώρα της  «απόδοσης της δικαιοσύνης»  να παραγράφεται το αδίκημά του… Θα ήθελα οποιοδήποτε σκέψη σας που μπορεί να με βοηθήσει (αν υπάρχει) να μου τη στείλετε. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Με εκτίμηση
Μπαλάσης Γαλάνης
Ένας από τους χιλιάδες τραυματισμένους από τροχαία ατυχήματα. 17/2/2020

Γράφει ο Παναγιώτης:

Το 2016 εργαζόμουν στην Καλαμάτα. Το σπίτι μου απείχε περίπου 45χλμ από την εργασία μου και έκανα αυτό το δρομολόγιο καθημερινά. Το πρωί της 28ης Ιανουαρίου   ενώ ταξίδευα προς την Καλαμάτα μέσω της κεντρικής επαρχιακής οδού, ένα αγροτικό αυτοκίνητο τύπου κλούβας, με οδηγό έναν ντόπιο που κινούνταν σε χωματόδρομο που βρισκόταν δεξιά, παραβιάζοντας κάθε προτεραιότητα, ξεκίνησε να εισέρχεται στον κεντρικό δρόμο την στιγμή που περνούσα εγώ. Για μένα η σύγκρουση ήταν μετωπική, το τελευταίο που θυμάμαι πριν ξυπνήσω πεσμένος στην άσφαλτο, ήταν η λαμαρίνα του φορτηγού του , ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Σώθηκα μόνο και μόνο επειδή φορούσα κράνος και πλήρη εξοπλισμό μηχανής.

Nοσηλεύτηκα 10 μέρες στο νοσοκομείο, όπου έκανα και το πρώτο χειρουργείο στον καρπό. Ξαναπερπάτησα με πατερίτσες μετά από 30-40 μέρες και χωρίς αυτές, μετά από λίγους μήνες. Έμεινα με αναρρωτική άδεια περίπου 6 μήνες στο σπίτι και τελικά με την σύμφωνη γνώμη μου απολύθηκα και από την δουλειά, όχι μόνο γιατί δεν μπορούσα να δουλέψω όπως πριν, αλλά επιπλέον, δεν είχα πια και μεταφορικό μέσο για να κάνω την διαδρομή μέχρι την δουλειά καθημερινά.

Από τραυματισμούς την ¨γλύτωσα¨ με μερικές σοβαρές ορθοπεδικές βλάβες και βλάβη στα νεύρα των ποδιών, τις περισσότερες από αυτές τις βλάβες, θα τις κουβαλάω μαζί μου για πάντα, ενώ για να κάνω τις καθημερινές δουλειές όταν χρειάζεται, παίρνω κοκτέιλ αναλγητικών και αντιφλεγμονωδών. Μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να δουλέψω όπως πριν, δεν μπορώ να γονατίσω ή να ανέβω σκάλες χωρίς πόνους και αστάθεια, δεν μπορώ να σηκώσω βάρος, να σκύψω, μερικές μέρες δεν μπορώ ούτε να περπατήσω χωρίς πόνους ενώ η χειρουργική αποκατάσταση σε μερικά προβλήματα έχει καθυστερήσει γιατί η Αγροτική ασφαλιστική (πλέον ERGO) η εταιρία δηλαδή, που ήταν ασφαλισμένος αυτός που με χτύπησε, δεν έχει δώσει μισό ευρώ, διότι δεν έχει εκδοθεί ακόμα τελεσίδικη δικαστική απόφαση.

Μια ακόμα εξοργιστική ¨λεπτομέρεια¨ είναι ότι το ποινικό δικαστήριο του οδηγού που με χτύπησε, το οποίο αφού έπαιρνε συνεχείς αναβολές λόγω παρέλευσης του ωραρίου (για κάποιο λόγο το έβαζαν μόνιμα σε μεγάλα νούμερα) τελικά παραγράφηκε χάρη στον νέο ποινικό κώδικα που ψηφίστηκε πρόσφατα!

Εγώ φυσικά δεν το θεωρώ παραγραφή,  αλλά ξεδιάντροπη και ανήθικη αθώωση εφόσον ο συγκεκριμένος οδηγός δεν θα δικαστεί και δεν θα κριθεί ποτέ για αυτό που έκανε, δεν πλήρωσε ούτε καν μια συμβολική κλήση επειδή παραβίασε την προτεραιότητα ή που έστω δεν χρησιμοποίησε φλάς σε διασταύρωση, δεν στερήθηκε καν το δίπλωμά του! Έφυγε από το τροχαίο σαν κύριος  οδηγώντας κανονικά την κλούβα του με το δίπλωμά του!

Παναγιώτης Δρακουλάκος, 10/1/2020. Αναλυτικά για την υπόθεση: ΕΔΩ

                                   **********************

Η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζει ο νομοθέτης τα τροχαία εγκλήματα είναι αντιστρόφως ανάλογη και του αριθμού τους και των βαρύτατων συνεπειών που αυτά έχουν στους ανθρώπους. Δυο διαφορετικοί κόσμοι υπάρχουν τελικά, όχι μόνο στο οδικό δίκτυο αλλά παντού. Από τη μια αυτοί που βλέπουν τα θύματα ως αριθμούς και που το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στο πώς θα αφαιρέσουν αριθμούς από τα πινάκια των δικαστηρίων, οι ίδιοι που δεν έχουν κανένα ενδοιασμό για να βαφτίσουν «αμέλεια» κάθε εγκληματική δραστηριότητα στο οδικό δίκτυο. Από την άλλη μεριά ένας ολόκληρος κόσμος βουτηγμένος στον πόνο, που σέρνεται στα νοσοκομεία, που μπορεί να αποκτήσει στα καλά καθούμενα μια αναπηρία, που χάνει τη δουλειά του και μετατρέπεται από την μια στιγμή στην άλλη σε πρόβλημα για την οικογένεια και τους φίλους του μια και ο καλός νομοθέτης φρόντισε να αγνοηθεί η κοινωνική διάσταση του προβλήματος.

Είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα πως οι δράστες τροχαίων εγκλημάτων (ακόμα και θανατηφόρων, ακόμα και με εγκατάλειψη) αφήνονταν αμέσως ελεύθεροι και με την άδεια οδήγησης τους.

Καιρός ήταν να συνηθίσουμε πως χιλιάδες δράστες σοβαρών τραυματισμών δεν θα δικαστούν καν.

Αναδημοσίευση: www.soste.gr