Είναι ώρες…

Είναι ώρες…

Είναι ώρες που θέλω να βγω μόνη μου να περπατήσω μα δεν μπορώ.

Είναι ώρες που θέλω να είμαι ανεξάρτητη μα δεν μπορώ.

Είναι ώρες που θέλω να τρέξω μα δεν μπορώ.

Είναι ώρες που θέλω να σε δω μα δεν μπορώ.

Είναι ώρες που ο πόνος δυναμώνει, θέλω να τον διώξω μα δεν μπορώ.

Είναι ώρες που κλαίω , που γελάω, που τραγουδάω γιατί μπορώ.

Είναι ώρες που βγαίνω μια βόλτα εδώ γύρω με τον αδερφό μου γιατί μπορώ.

Είναι ώρες που δεν μπορώ να κάνω βήμα από τον πόνο μα κάποια χέρια με κρατάνε κι έτσι μπορώ.

Είναι ώρες που η νύχτα δεν περνά, χτυπούν όλα μαζί, πόνος, θλίψη, χάνεται ο ύπνος μα κάνω σκέψεις όμορφες. Σκέφτομαι κάτι που δεν μπορώ να κάνω μα να το σκεφτώ μπορώ.

Είναι ώρες που πέφτω κάτω στα σκαλιά και περιμένω βοήθεια να σηκωθώ να προσπαθήσω όσο μπορώ.

Είναι ώρες, είναι πολλές οι ώρες κλεισμένη μέσα, δεν είμαι μόνο εγώ, θέλω να το αλλάξω μα δεν μπορώ.

Είναι πολλές οι ώρες που χάνω στιγμές αχ και δεν μπορώ.

Όταν μπορέσω και μου επιτρέψουν μια βόλτα θέλω με ένα αμάξι στη θάλασσα, να περπατήσω μόνη, να τρέξω μόνη, όπως μπορώ, όσο μπορώ.

Κι έτσι μου αρκεί να ζω με αυτά που μπορώ, με αυτά που έχω.

Θα έρθουν ώρες να κάνω αυτά που θέλω και να σε δω, γιατί το ξέρω θα μπορώ.

Γράφτηκε ξημέρωμα, αφού είχα πάρει ότι υπάρχει με κόκκινη γραμμή.

Να έχουμε δύναμη κι ελπίδα, α ναι σωστά και υγεία…να ζούμε στιγμές…

Είναι ώρες …

     Φιλίζ Καντουχάρ, Ξάνθη, 12 Φεβρουαρίου 2021                                               

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Έργο της Φιλίζ Καντουχάρ

Διαβάστε την συνέντευξη της Φιλίζ: Επέλεξα να ζω με τα χρώματα ΕΔΩ