Δυο παιδιά στο Λαύριο… Αναστοχασμοί (4)

Joan Miro, Peinture

Ήταν πριν λίγα χρόνια, ένα βράδυ, σε μια ταβέρνα στο Λαύριο. Δυο παιδιά 8 έως 10 χρόνων άφησαν στην παρέα ένα φακό, με ένα καρτελάκι που περίπου έγραφε:

       «ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΣΕ ΤΡΟΧΑΙΟ           ΚΑΙ ΜΑΣ ΈΔΕΙΞΕ Ο ΑΝΤ1 ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ»

Η ευφορία της παρέας διακόπηκε για λίγο, ένας από τους φίλους αγόρασε τον φακό, δεν μίλησα, όμως μέχρι και σήμερα που ανακαλώ το γεγονός αυτό στην μνήμη, έχω ένα σωρό σκέψεις και ερωτηματικά.

Γιατί αυτά τα παιδιά γυρνούν έτσι τα βράδια για τον βιοπορισμό τους; Ή αναφορά του τηλεοπτικού σταθμού    δίνει πιστοποιητικό εγκυρότητας στο τροχαίο των γονιών τους; Διαφορετικά, δηλαδή, δεν θα τα πίστευε κανείς; Κάποια παιδιά που έχουν υποστεί παρόμοιο πλήγμα και δεν το έδειξαν τα κανάλια τι κάνουν; Τι απέγινε με τα δικαστήρια και τις αποζημιώσεις τους; Υπάρχει κάποια κρατική μέριμνα; Πώς αντιμετώπισαν την όποια εκμετάλλευση; Τι γίνεται με την αδιαφορία γύρω τους, που χτυπάει στο κόκκινο;

Δεν ξέρω τι να γράψω για τα δυό παιδιά στο Λαύριο…

Αναζητάω την παρηγοριά της τέχνης. Ας είχαν, λέω, έναν παππού όπως εκείνος ο γηραιός καλλιτέχνης που        υποδυόταν ο έξοχος Μισέλ Πικολί στο φίλμ του Μανοέλ ντε Ολιβέιρα «Γυρίζω σπίτι»(2000). Όταν συγκλονίζεται από το θάνατο των παιδιών και της εγγονής του σε τροχαίο για να συνεχίσει να ζει αφιερώνεται στην φροντίδα του εγγονού του που έμεινε μόνος και στην τέχνη του… δείχνοντάς μας τον δρόμο.

Έπειτα σκέφτομαι τις περιπτώσεις τόσων οικογενειών (όπως η δική μου) που έγινε το αντίστροφο. Χάθηκε σε   τροχαίο το παιδί και όχι πχ. ο πατέρας. Δεν τολμώ να το ξεστομίσω. Είναι εκεί πάντα ένας δικός μου άνθρωπος και με παρηγορεί διαχρονικά. «Ξεπέρνα κάθε ενοχή, και το παιδί και εσύ είχατε το δικαίωμα στην ζωή. Κανείς  δεν πρέπει να φεύγει έτσι.»

Το δικαίωμα στην ζωή…

Στο τέλος σβήνουν τα φώτα. Και έρχεται ακαριαία η μεγάλη αλήθεια. Είναι ο Αισχύλος, οι «Πέρσες» του και η  σκηνή που το φάντασμα του Δαρείου κατεβαίνει πάλι στον Άδη και απευθύνεται στους ζωντανούς.

Εγώ τώρα αποσύρομαι

Κάτω από την γη στον ζόφο

Κι εσείς γέροντες χαρείτε

Κι ακόμη και την συμφορά

να δέχεστε την κάθε μέρα

με ηδονή μες  την ψυχή

Γιατί είναι στους νεκρούς

         ανώφελος ολότελα ο πλούτος

 

Γιώργος Ιατρού