Πόσο πουλιέται η αναπηρία;

Η επετειακή ημέρα της 3ης Δεκεμβρίου, που έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, έχει πλέον μετατραπεί σε πλυντήριο των πιο ανήθικων και φασιστικών πολιτικών υπό τον μανδύα υποτιθέμενων παροχών για τα λεγόμενα… «ΑμεΑ». Η χρήση αυτής της συντομογραφίας, ούτε τυχαία είναι, ούτε καλοπροαίρετη. Την εποχή που γεννήθηκε η λέξη «ΑμεΑ», πέρα των αντικειμένων, γένος ουδέτερο στο γ’ πληθυντικού αποδίδαμε μόνο στα παιδιά και στα κατοικίδια. Κάντε την αναγωγή.

Μέσα στο φετινό προεκλογικό πανηγύρι και τη μανία των κυβερνώντων για εντυπωσιασμό, η επετειακή αυτή ημέρα χρησιμοποιείται ακόμα μια φορά για να αναδείξει τη «φιλανθρωπία» και την «κουβαρντοσύνη» των πιο ακραίων έξω-δημοκρατικών στοιχείων που έχει γνωρίσει ποτέ ο μεταπολιτευτικός κόσμος. Η ξεδιάντροπη χρησιμοποίηση της αναπηρίας για «τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες», που με περίσσιο καμάρι επικαλείται σήμερα η πολιτική εξουσία, είναι «σημείο των καιρών» σε μια χώρα σε αποσύνθεση.

Σήμερα η αναπηρία χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για τη συγκάλυψη ακραία αντικοινωνικών πολιτικών, με τη φαρδιά υπογραφή πολιτικών προσώπων με αναπηρία. Δεν είναι πρωτότυπο. Έχει συμβεί και σε άλλες χώρες με ακροδεξιές ηγεσίες. Συμβαίνει όμως για πρώτη φορά στη χώρα μας, γιατί για πρώτη φορά η σήψη στο πολιτικό σκηνικό πάει τόσο βαθιά, που πρέπει πάση θυσία να αποπροσανατολιστεί ο (εξαντλημένος) κόσμος από τη σαπίλα, την ανθρωποφαγία και τη διαφθορά που έχει πνίξει τις ζωές μας.

Man Ray, Black and White (1926)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όσοι πολιτικοί έχουν τσίπα, οφείλουν να έχουν τουλάχιστον την ευθιξία να κρύβονται.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στους πολίτες με αναπηρία στην Ελλάδα, έχει όνομα. Λέγεται «εξόντωση».

1. Όσοι αποκτούν βαριές αναπηρίες (κυρίως μετά από τροχαία συμβάντα), αναγκάζονται να ξεπουληθούν για να μπορέσουν να ανταπεξέρθουν στα υπέρογκα έξοδα της νοσηλείας και αποκατάστασής τους. Καθώς η μία (και μοναδική) δημόσια δομή αποκατάστασης υπολειτουργεί, η μόνη επιλογή είναι η αποκατάσταση σε ιδιωτικά κέντρα, όπου το κόστος φτάνει τις πολλές χιλιάδες ευρώ μηνιαίως.
2. Όσοι χρειάζονται αποκατάσταση μετά την απόκτηση της αναπηρίας τους και προέρχονται από οικογένειες με χαμηλό εισόδημα, βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην οικονομική ενίσχυση της τοπικής κοινωνίας και στη διάδοση του καλέσματος για συγκέντρωση χρημάτων μέσω των social media. Η πολιτεία «νίπτει τα χείρας της» και σφυρίζει διάφορα.
3. Όσα θύματα τραυματίζονται σε τροχαίες συγκρούσεις, εξευτελίζονται και διασύρονται στις δικαστικές αίθουσες, όπου αναγκάζονται να υποστούν εξοντωτικές ταπεινώσεις, αδικαιολόγητες αναβολές της εκδίκασης της υπόθεσή τους, και εκβιασμούς από δικηγόρους ασφαλιστικών εταιρειών.
4. Όσες υποθέσεις τροχαίων τελεσιδικήσουν, καταλήγουν σε εξευτελιστικές αποζημιώσεις, που στις περιπτώσεις των τραυματιών με αναπηρίες δεν επαρκούν να πληρώσουν σχεδόν τίποτα από τα τεράστια έξοδα νοσηλείας και αποκατάστασης.
5. Υπάρχει «πλαφόν» στο πόσες φορές επιτρέπεται στους αναπήρους να πηγαίνουν στην τουαλέτα. Μέσα στην υπάρχουσα οικονομική ανέχεια, όσοι παραπληγικοί και τετραπληγικοί αδειάζουν την κύστη τους με καθετηριασμό, αναγκάζονται να μην πίνουν νερό, για να μην καταναλώνουν πολλούς καθετήρες & ουροσυλλέκτες μέσα στην ημέρα. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ΕΟΠΥΥ δεν καλύπτει παρά λίγους καθετήρες ανά μήνα. Με άλλα λόγια: διόδια στην ουρήθρα των αναπήρων.
6. Όσοι ανάπηροι χρειάζονται 24ωρη υποστήριξη, καταλήγουν σε ιδρύματα. Δεν παρέχεται καμία υπηρεσία προσωπικής βοήθειας σε μη αυτοεξυπηρετούμενους αναπήρους στην Ελλάδα. Είμαστε μόνοι.

Δεν είναι στα κανάλια η αλήθεια των αναπήρων αυτής της χώρας.

Είναι στον διασωληνωμένο έφηβο που παλεύει να κρατηθεί στη ζωή σε ένα εξαθλιωμένο σύστημα υγείας. Και στους γονείς του που σιγοσβήνουν δίπλα του.

Και του χρόνου.

Άννα Ευαγγελινού

Μέλος της Ομάδας Αναπηρίας του «SOS Τροχαία Εγκλήματα»