Δημόσιες συγκοινωνίες.

Το σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών έφερε στο προσκήνιο τη χρόνια υποβάθμιση των χερσαίων δημόσιων συγκοινωνιών στην Ελλάδα σε σύγκριση με τα ιδιωτικά μέσα μεταφοράς (αυτοκίνητα και μηχανές). Αυτό στο οποίο δεν έχει δοθεί η οφειλόμενη προσοχή για συγκεκριμμένο περιστατικό είναι οτι οι περισσότεροι σκοτώθηκαν όχι από τη σύγκρουση, αλλά από τη φωτιά που επακολούθησε. Το να δημιουργείται τόση μεγάλη πυρκαγιά (αναφέρθηκαν θερμοκρασίες μέχρι και 1500 βαθμούς κελσίου) όταν συγκρούονται δύο (ηλεκτρικά, μάλιστα) τραίνα δεν είναι φυσιολογικό. Τα τραίνα δεν περιείχαν καύσιμα (υποτίθεται τουλάχιστον) και γενικά στα μέσα μεταφοράς υπάρχει πάντα πρόνοια τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή και τον εξοπλισμό, αν δεν είναι τελείως άκαυστα, να είναι τουλάχιστον πυράντοχα και βραδύκαυστα. Πιθανότατα τα τραίνα αυτά ήταν από κατασκευής ελαττωματικά γιατί όταν τα είχε πρωτοφέρει η εταιρεία είχε καταγγελθεί οτι ο συγκεκριμμένος τύπος είχε απορριφθεί προηγουμένως στη Γερμανία και την Ελβετία γιατί, μεταξύ άλλων ελαττωμάτων, παίρνουν εύκολα φωτιά.

Παρόμοια προβλήματα ασφαλείας μπορεί να παρατηρήσει όποιος κινείται με συγκοινωνία και στα αστικά μέσα. Πολλά από τα «νέα» λεωφορεία (πρόκειται για μεταχειρισμένα, που δεν αγοράστηκαν καν, αλλά νοικιάστηκαν) έχουν δύο πόρτες, δηλαδή την εξής μία, αφού η άλλη έχει κλείσει για να προστατευθεί υποτίθεται ο οδηγός από το φοβερό ιό. Αν χρειαστεί να εκκενωθεί οι επιβάτες θα πρέπει να στριμωχτούν σ’ αυτή τη μοναδική πόρτα.

Και στο μετρό, όποιος το χρησιμοποιεί συχνά, θα έχει τύχει να πέσει πάνω σε χαλασμένη πόρτα που δεν ανοίγει. Αυτό όμως που είναι δυσκολότερο να παρατηρήσει είναι οτι πολλοί πυροσβεστήρες λείπουν (για τους υπόλοιπους μπορούμε ευλόγως να αμφιβάλλουμε αν έχουν σωστή την κατάλληλη γόμωση) – βλ. φωτ. Προφανώς περιμένουν κάποια «θυσία» πάλι για να ασχοληθούν στοιχειωδώς με την ασφάλεια των δημόσιων μέσων μεταφοράς.

Υπάρχει φυσικά και το γνωστό θέμα της συνέπειας των δρομολογίων. Οι υποχρεώσεις του ΟΑΣΑ περιγράφονται στην απόφαση Α27733/2213 ΦΕΚ1181Β/2015 η οποία σχετίζεται μάλιστα και με την ευρωπαϊκή νομοθεσία (κανονισμός 181/2011). Σύμφωνα με αυτή τη νομοθεσία ο επιβάτης «δικαιούται όπως υποβάλλει στον αρμόδιο μεταφορέα, εφόσον επιθυμεί, παράπονο» (αρ.3 παρ.3) ενώ οι μεταφορείς έχουν υποχρέωση να: «Παρέχουν αξιόπιστες συγκοινωνιακές υπηρεσίες με τα Λεωφορεία (θερμικά και ηλεκτροκίνητα−τρόλεϊ), Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο, Μετρό και Τραμ αντίστοιχα, με βάση τα προγραμματισμένα και ανακοινωμένα στο κοινό δρομολόγια» «Διαθέτουν μηχανισμό ανταπόκρισης σε παράπονα, αιτήματα ή διαμαρτυρίες πολιτών/ επιβατών σχετικά με το παρεχόμενο μεταφορικό έργο, σε τυχόν υποδείξεις για τη βελτίωση και αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών μεταφοράς και απαντούν εγκαίρως και εντός διμήνου» κ.α. Η απόφαση αυτή μάλιστα, στο παράρτημά του, προβλέπει και συγκεκριμμένα ποσά αποζημίωσης για καθυστέρηση απάντησης σε παράπονο. Στην πράξη όμως ακόμα και καταγγελίες για συστηματικές παραβιάσεις αυτών των υποχρεώσεων του και των αντίστοιχων δικαιωμάτων των επιβατών παραμένουν αναπάντητες. Ακόμα και στο «Συνήγορο του Πολίτη» αρνείται ο ΟΑΣΑ να απαντήσει για το θέμα αυτό. Έχει καταντήσει δηλαδή μία ακόμα υποκριτική παράσταση δήθεν βελτίωσης των συγκοινωνιών, όπως τα ΣΒΑΚ και το Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο για την Οδική Ασφάλεια, που είναι έτσι σχεδιασμένα ώστε να μην πετυχαίνουν τους διακηρυγμένους στόχους.

Η εικόνα εγκατάλειψης και διάλυσης των δημόσιων συγκοινωνιών και των φορέων τους σ’ αυτή τη χώρα, ώστε να ωφεληθεί η αυτοκίνηση, που το καθεστώς σήμερα θεωρεί συνώνυμο με την ανάπτυξη – αρκεί να είναι ηλεκτροκίνητο – έρχεται σε συνέχεια μίας διαρκούς διάβρωσης των ατομικών κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων μας τα τελευταία 13 χρόνια. Ας θυμηθούμε και τη συνεχιζόμενη παραβίαση του άρθρου 10 παρ.3 του συντάγματος, η οποία δεν ενοχλεί κανένα «δημοκρατικό» κόμμα.

Κωνσταντίνος Τσουρλάκης

 Αναδημοσίευση: https://sostegr.wordpress.com/