22 χρόνια: Χρόνια.. που πονούν χωρίς το γιόκα μου…Χρόνια με αγώνα για την οδική ασφάλεια…για τη ζωή με όραμα «Μηδέν θάνατοι» στους δρόμους

 

12 Φεβρουαρίου 2002- 12 Φεβρουαρίου 2024

Γράφει:Ελένη Καρύδη

Από το βιβλίο μου «Ο Ήρωας μου» λίγα λόγια: σελίδα 50-54

Ξημερώματα, ώρα 03:00, Τρίτη, 12 Φεβρουαρίου 2002: Χτυπά το τηλέφωνο στο σπίτι της αγαπημένης μου ξαδέλφης Ελένης  όπου έμενα όλο  αυτό το διάστημα. Ήταν τηλέφωνο από την Μ.Ε.Θ του Γ.Κρατικού Αθηνών. Ο γιατρός της ΜΕΘ μου ανακοινώνει με έναν θλιμμένο τόνο στη φωνή του..

«Κ. Ελένη, ο Δημήτρης μεταφέρεται στο χειρουργείο και επείγει να βρεθεί αίμα. Επικοινωνώ με φωνή που μόλις ακουγόταν στο Γ.Ν.Ρόδου για την επείγουσα κατάσταση. Ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση τους.

Στηριζόμενη στην ξαδέλφη μου φτάσαμε στο νοσοκομείο. Έξω από την Μ.Ε.Θ, καθισμένες δίπλα δίπλα , κρατώντας η μια το χέρι  της άλλης, κοιτώντας χωρίς να μπορούμε να αρθρώσουμε λέξεις- λέξεις παρηγοριάς δεν υπήρχαν, Περιμένοντας να τελειώσει το χειρουργείο….Ώρες ατελείωτες χαμένη στις σκέψεις μου… Για όλη αυτή την τραγωδία ευθυνόταν ένας οδηγός με εγκληματική συμπεριφορά…Μπορεί να μου απαντήσει κάποιος;

Η σκέψη και μόνο αυτής της τραγωδίας ήταν σαν πολλές μαχαιριές που μας τις είχε δώσει με τα ίδια του τα χέρια αυτός ο εγκληματίας οδηγός και τώρα έσκιζαν τα σωθικά όλης της οικογένειας.

Ώρες βασανιστικές, ώρες αναβίωσης ενός δράματος. Ήταν οι ώρες που τίποτα δεν μπορούσε να τις αλλάξει.. Τίποτα δεν θα είναι   όπως πριν. Τίποτα από εκείνη την στιγμή δεν θα μπορώ να ονειρεύομαι μαζί του.

Με τρεμάμενη φωνή, με τον πόνο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου, αλλοιωμένο, ανέκφραστο, με μάτια βουλωμένα από το κλάμα, θολά χωρίς φως, ρώτησα τον κο Ανδρέα Καραμπίνη, αν θα μπορούσε ο Δημήτρης μου να γίνει δωρητής οργάνων. Μια επιθυμία του όπως μας είχε δηλώσει σε χρόνο ανύποπτο μετά από συζήτηση στην τηλεόραση.  Το ένοιωθε λέγοντας αν του συμβεί κάτι… προαίσθημα;

Ένοιωθε την ανάγκη να βοηθήσει τους άλλους και εγώ τιμούσα την επιθυμία του. «Θα έδινε ζωή»  σκέφτηκα, «τη ζωντάνια του σε ανθρώπους με χαμένη κάθε ελπίδα για ζωή. Θα μπορούν να χαίρονται τη ζωή τους» . Η απάντηση του : «Όχι Ελένη μου»

Ώρες δίπλα στον Δημήτρη μου στην Μ.Ε.Θ, κοιτούσα, μονολογούσα, ήθελα να φωνάξω…Σκέψεις που πηγαινοέρχονταν, χτυπούσαν το κεφάλι μου πάνω κάτω, κόντευε να εκραγεί…

Ήθελα να βιώσω μόνη μου τον πόνο μου. ‘Έρχονταν στη σκέψη μου  και βομβάρδισαν τον νου μου όλα αυτά που ήθελε ο Δημήτρης μου. Ήθελε να φτάσει στην κορυφή, το αναζητούσε …μάταια όμως… Ο Δημήτρης μου ξεκίνησε το μεγάλο του ταξίδι χωρίς επιστροφή ..κάποια στιγμή ακούμπησα το χεράκι του, την παλάμη του, την κρατούσα τόσο σφικτά , ήθελα να τον έχω κοντά μου, να μην τον αφήσω να φύγει μέσα από τα χέρια μου. Τα λαμπερά του μάτια κλειστά, που κάποτε έλαμπαν, έλαμπαν από χαρά… Είμαστε όλοι δίπλα του, ο μπαμπάς , η Μαρία, η Ιωάννα, αμίλητοι, η σιωπή είχε απλωθεί γύρω μας.. κλειστά στόματα… κοιτώντας  ο ένας τον άλλο σαν σκιές στη νύχτα.. αγκαλιασμένοι και οι τέσσερεις μας γίναμε μια άμορφη μάζα στα συντρίμμια του πόνου μας.

Ώρα 23:45 Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2002: εμφανίστηκε η παύλα των ζωτικών σημείων του Δημήτρη ως δολοφόνος στο μόνιτορ. Ήταν η στιγμή που έφευγε ο Δημήτρης. Μόνο τότε ακούστηκε μια φωνή σαν από θηρίο που ήταν έτοιμο να ορμήσει να κατασπαράξει ότι έβρισκε στο δρόμο του. Ήταν οι αδελφές του η Μαρία του η Ιωάννα του είμαστε εμείς. Ο Δημήτρης ήταν άγγελος, ήταν ένα πουλί ελεύθερο στους ουρανούς του κόσμου, ήταν ένα αστέρι φωτεινό, όπως ήθελε να αισθάνεται…