Ο δρόμος ως πεδίο εκτόνωσης των ενστίκτων μας
4 Τρίτη Οκτ 2011
Οδική Ασφάλεια, Τροχαία Δυστυχήματα, SOSTE
Το παρακάτω κείμενο αναρτήθηκε στο blog του σκηνοθέτη και συγγραφέα Μανώλη Ανδριωτάκη στις 27/9/2011. Ο Μανώλης είναι δημιουργός του ντοκιμαντέρ «ΠΡΟΣΟΧΗ ΦΟΝΙΚΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ» που αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα όπλα στον αγώνα για να απομακρυνθούν οι παράνομες φονικές διαφημιστικές πινακίδες από τους δρόμους. Αν θέλετε να δείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ (59 λεπτά) μπορείτε να το κάνετε, χωρίς χρέωση, πατώντας ΕΔΩ: http://andriotakis.wordpress.com/documentaries/
4 Τρίτη Οκτ 2011
Οδική Ασφάλεια, Τροχαία Δυστυχήματα, SOSTE
Το παρακάτω κείμενο αναρτήθηκε στο blog του σκηνοθέτη και συγγραφέα Μανώλη Ανδριωτάκη στις 27/9/2011. Ο Μανώλης είναι δημιουργός του ντοκιμαντέρ «ΠΡΟΣΟΧΗ ΦΟΝΙΚΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ» που αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα όπλα στον αγώνα για να απομακρυνθούν οι παράνομες φονικές διαφημιστικές πινακίδες από τους δρόμους. Αν θέλετε να δείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ (59 λεπτά) μπορείτε να το κάνετε, χωρίς χρέωση, πατώντας ΕΔΩ: http://andriotakis.wordpress.com/documentaries/
Ο Μανώλης Ανδριωτάκης είναι μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του πανελλαδικού συλλόγου «SOS Τροχαία Εγκλήματα».
Tί άλλο πρέπει να γίνει για να ασχοληθούμε σοβαρά με την Οδική Ασφάλεια;
Στην Ελλάδα, το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και χρήματα εξαιτίας των τροχαίων εγκλημάτων είναι τεράστιο. Ωστόσο το θέμα δεν είναι άμεσης προτεραιότητας για κανέναν. Ελάχιστοι ασχολούνται ουσιαστικά με την οδική ασφάλεια στη χώρα μας, μερικές ΜΚΟ, κάποιοι ευαίσθητοι άνθρωποι που φωνάζουν στην έρημο κι ελάχιστοι πολιτικοί. Βέβαια, όλοι έχουν γνώμη, όλοι γνωρίζουν τι θα έπρεπε να γίνεται, όλοι γνωρίζουν πόσο μεγάλο θέμα είναι, όλοι έχουν και κάποιο νεκρό ή τραυματία στον ευρύτερο ή στενότερο κύκλο τους. Ωστόσο φαίνεται ότι τίποτα δεν είναι αρκετό για να κινητοποιήσει την ευρύτερη κοινωνία των πολιτών να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτή τη “γενοκτονία” που συμβαίνει καθημερινά στους δρόμους μας. Τίποτα δεν είναι αρκετό για να ευαισθητοποιήσει πραγματικά τις πολιτικές και άλλες ηγεσίες να αναλλάβουν μέτρα και να τα εφαρμόσουν, προκειμένου να μειώσουν δραστικά τις απώλειες. Τίποτα;
Τί άλλο πρέπει να γίνει για να ασχοληθούμε σοβαρά με την Οδική Ασφάλεια;
Tί άλλο πρέπει να γίνει για να ασχοληθούμε σοβαρά με την Οδική Ασφάλεια;
Στην Ελλάδα, το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και χρήματα εξαιτίας των τροχαίων εγκλημάτων είναι τεράστιο. Ωστόσο το θέμα δεν είναι άμεσης προτεραιότητας για κανέναν. Ελάχιστοι ασχολούνται ουσιαστικά με την οδική ασφάλεια στη χώρα μας, μερικές ΜΚΟ, κάποιοι ευαίσθητοι άνθρωποι που φωνάζουν στην έρημο κι ελάχιστοι πολιτικοί. Βέβαια, όλοι έχουν γνώμη, όλοι γνωρίζουν τι θα έπρεπε να γίνεται, όλοι γνωρίζουν πόσο μεγάλο θέμα είναι, όλοι έχουν και κάποιο νεκρό ή τραυματία στον ευρύτερο ή στενότερο κύκλο τους. Ωστόσο φαίνεται ότι τίποτα δεν είναι αρκετό για να κινητοποιήσει την ευρύτερη κοινωνία των πολιτών να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτή τη “γενοκτονία” που συμβαίνει καθημερινά στους δρόμους μας. Τίποτα δεν είναι αρκετό για να ευαισθητοποιήσει πραγματικά τις πολιτικές και άλλες ηγεσίες να αναλλάβουν μέτρα και να τα εφαρμόσουν, προκειμένου να μειώσουν δραστικά τις απώλειες. Τίποτα;
Τί άλλο πρέπει να γίνει για να ασχοληθούμε σοβαρά με την Οδική Ασφάλεια;
Μόνο το μήνα που διανύουμε, σε 24 μόνο ημέρες, είχαμε 92 νεκρούς στο πανεθνικό δίκτυο. Η τροχαία και το Υπουργείο Υποδομών μας πληροφορούν ότι υπάρχει μείωση των δυστυχημάτων και των νεκρών, αλλά είναι απορίας άξιο πως συμβαίνει αυτό, όταν δεν έχει παρθεί ουσιαστικά κανένα επιπλέον μέτρο, ή όταν δεν έχει εφαρμοστεί κανένας νόμος πιο αποτελεσματικά. Η περίφημη μείωση έρχεται μάλλον απ’ τον ουρανό -μάλλον μας λυπάται ο Θεός αυτό τον καιρό και λέει να μειώσει κάπως τις απώλειές μας για να αντέξουμε τα φορολογικά μέτρα και τη λιτότητα.
Οι Ελληνικοί δρόμοι χρησιμεύουν για την εκτόνωση των ενστίκτων μας.
Οι Ελληνικοί δρόμοι χρησιμεύουν για την εκτόνωση των ενστίκτων μας.
Η πολιτισμένη συμπεριφορά έχει αναβληθεί επ’ αόριστον. Η απελπισία, η επιθετικότητα, ο θυμός, η αίσθηση μειονεξίας, τα όποια σύνδρομα, βρίσκουν κατάλληλο πεδίο στο δρόμο για να προβληθούν και ν’ αναπτυχθούν. Στο τέλος, όταν συμβεί το μοιραίο – και το μοιραίο συμβαίνει πάντα με μαθηματική ακρίβεια – όλοι θα πουν ότι ήταν “θέλημα Θεού”, “η κακιά η ώρα”. Όμως ποτέ δεν είναι ο Θεός, ή η Τύχη. Πάντα κάποιος ή κάποιοι ευθύνονται για τα τροχαία. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να λέμε ότι είναι ατυχήματα, αλλά εγκλήματα.
Ελάχιστοι πολίτες φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν λίγη απ’ την απεριόριστη ελευθερία τους, το εγώ ή απ’ τον χρόνο τους για το κοινό καλό. Κάποιος θα σου πει ότι η οδική ασφάλεια είναι ένα μικρό θέμα μπροστά στην παγκόσμια επανάσταση. Άλλος θα σου πει ότι η οικονομική κρίση είναι πιο σημαντική. Άλλος θα σε παραπέμψει σε άλλους. Στην πράξη η οδική ασφάλεια στην Ελλάδα είναι κάτι το αδιάφορο. Το αποδεικνύουν οι αριθμοί. Περιμένουμε να συμβεί το μοιραίο σε κάποιον δικό μας για να δούμε κατάματα το πρόβλημα, αλλά και πάλι, ούτε αυτό είναι αρκετό για να μας ξεσηκώσει να διεκδικήσουμε ένα ασφαλέστερο οδικό περιβάλλον. Καθένας μας με τον τρόπο του συμβάλλει στην ανασφάλεια και στη διαιώνιση του προβλήματος. Ουσιαστικά, δεν αναγνωρίζουμε καν ότι υπάρχει πρόβλημα. Όταν όλοι παραδέχονται ότι υπάρχει πρόβλημα αλλά δεν κάνουν τίποτα για να λυθεί, τότε δεν υπάρχει και πρόβλημα.
Ελάχιστοι πολίτες φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν λίγη απ’ την απεριόριστη ελευθερία τους, το εγώ ή απ’ τον χρόνο τους για το κοινό καλό. Κάποιος θα σου πει ότι η οδική ασφάλεια είναι ένα μικρό θέμα μπροστά στην παγκόσμια επανάσταση. Άλλος θα σου πει ότι η οικονομική κρίση είναι πιο σημαντική. Άλλος θα σε παραπέμψει σε άλλους. Στην πράξη η οδική ασφάλεια στην Ελλάδα είναι κάτι το αδιάφορο. Το αποδεικνύουν οι αριθμοί. Περιμένουμε να συμβεί το μοιραίο σε κάποιον δικό μας για να δούμε κατάματα το πρόβλημα, αλλά και πάλι, ούτε αυτό είναι αρκετό για να μας ξεσηκώσει να διεκδικήσουμε ένα ασφαλέστερο οδικό περιβάλλον. Καθένας μας με τον τρόπο του συμβάλλει στην ανασφάλεια και στη διαιώνιση του προβλήματος. Ουσιαστικά, δεν αναγνωρίζουμε καν ότι υπάρχει πρόβλημα. Όταν όλοι παραδέχονται ότι υπάρχει πρόβλημα αλλά δεν κάνουν τίποτα για να λυθεί, τότε δεν υπάρχει και πρόβλημα.
Πρέπει ν’ αρχίσουμε να κάνουμε ΚΑΤΙ, για να δείξουμε ότι αναγνωρίζουμε το πρόβλημα. Να φοράμε τη ζώνη και το κράνος, να μην οδηγούμε επιθετικά, να σεβόμαστε τα όρια ταχύτητας και τις προτεραιότητες. Αλλά προφανώς δεν φτάνει μόνο αυτό. Πρέπει να κινητοποιηθούμε, να πιέσουμε, να διαδώσουμε μηνύματα, να γίνουμε πομποί και ζωντανά παραδείγματα.
Ας γίνει ο δρόμος πεδίο ανάπτυξης της αλληλεγγύης, της αλληλοπροαστασίας και του σεβασμού μας για τον άλλο.
Αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να στηρίξετε το Σύλλογο SOS Τροχαία Εγκλήματα, του οποίου μέλος είμαι κι εγώ.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΔΡΙΩΤΑΚΗΣ
Ειδήσεις απ΄το δικό μου δωμάτιο:
Αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να στηρίξετε το Σύλλογο SOS Τροχαία Εγκλήματα, του οποίου μέλος είμαι κι εγώ.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΔΡΙΩΤΑΚΗΣ
Ειδήσεις απ΄το δικό μου δωμάτιο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου