Τα παρακάτω δεν αποτελούν δοκίμιο (αντ)επιστημονικής φαντασίας. Είναι μία από τις πολλές περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι σε νοσοκομεία αντιμετωπίζουν, περιπτώσεις που θέτουν ξανά και ξανά το ερώτημα: ποιος τελικά είναι ο ασθενής;
Μου ζητήθηκε να αποτελέσω κι εγώ ένα κρίκο στην αλυσίδα του παραλογισμού γνωματεύοντας ενυπόγραφα για πολλοστή φορά μια ίδια ακτινογραφία. Μια και όχι μόνο δεν πρέπει να είσαι αλλά και δεν πρέπει να φαίνεσαι “επίορκος” έπραξα το καθήκον μου…Συμπληρωματικά και επειδή πάντα είχα επιστημονικές ανησυχίες σκέφτηκα να ανακοινώσω αυτήν την “περίπτωση” σε ένα ιατρικό συνέδριο γι αυτό και το κείμενο έχει την μορφή που ακολουθεί. Τα στοιχεία του Κ. είναι στη διάθεση παντός αρμοδίου ήθελε συγκινηθεί. Αν και προφανώς η περίπτωση δεν είναι η μοναδική. Γιώργος Κουβίδης. Δ/ντής ΕΣΥ, Ακτινολογικό Τμήμα ΨΝΑ Δρομοκαίτειο.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ Κ.: Το 1999 ο Κ. σε ηλικία 20 ετών πρόσφατα απολυθείς από το στρατό, επιβάτης ταξί που γλίστρησε στην παγωμένη Εθνική Οδό Αθηνών Λαμίας και βγήκε από τον δρόμο ήταν ουσιαστικά ο μοναδικός τραυματίας αυτής της σύγκρουσης. Τραυματίστηκε στο αριστερό του χέρι με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του περιφερικά του αγκώνα. Από τον ΟΓΑ του έχει αναγνωριστεί ποσοστό αναπηρίας 70%. Δεκατέσσερα χρόνια μετά ο Κ. 34 ετών πλέον συνεχίζει να ζει σε επαρχιακή πόλη με τα όσα προβλήματα συνεπάγεται αυτή η απώλεια.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ: Τον Μάρτιο του 2013, δεκατέσσερα χρόνια μετά το συμβάν, το κράτος καλεί τον Κ. να παρουσιαστεί για τρίτη (3η) φορά ενώπιον αρμοδίας επιτροπής προσκομίζοντας ακτινογραφίες και ιατρικές βεβαιώσεις που να πιστοποιούν την αναπηρία του. Πραγματοποιήθηκε για ακόμα μια φορά ακτινολογικός έλεγχος που δυστυχώς για το κράτος επιβεβαίωσε το και δια γυμνού οφθαλμού διαπιστούμενο ότι ουδεμία εξέλιξη υπήρξε στο ακρωτηριασμένο μέλος και μετατίθεται σε μελλοντικό επανέλεγχο η ελπίδα του το χέρι του Κ. να ξανααναπτυχθεί.
Ο ίδιος ο Κ. δεν εμφορείται από παρόμοια αισιοδοξία, μάλλον πεισθείς από τα ιδιοτελή ιατρικά μυθεύματα ότι η απώλεια μέλους αποτελεί οριστική – μη αναστρέψιμη κατάσταση.
Αυτή η απαισιόδοξη οπτική που φαίνεται εδραιωμένη στον Κ. συμβάλει ψυχολογικά παρεμποδίζοντας την επανανάπτυξη του ακρωτηριασμένου μέλους. Κατά τον ίδιο ψυχολογικό μηχανισμό αποτρεπτικά λειτουργεί προφανώς και η χορήγηση επιδόματος αναπηρίας
Παρόλαυτα το κρατικό ενδιαφέρον συνεχίζει αμείωτο και παρά τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες που διέρχεται η χώρα οι αρμόδιες αρχές συνέχισαν και θα συνεχίσουν να εργάζονται αόκνως απόλυτα προσηλωμένες στον στόχο τους.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η περίπτωση του Κ. είναι ενδεικτική της στοργικότητας και του διαρκούς ενδιαφέροντος του κράτους προς τα θύματα των τροχαίων εγκλημάτων. Είναι σημαντικό πως 14 χρόνια μετά το συμβάν το κράτος δεν εγκαταλείπει την ιδέα της επανανάπτυξης του άκρου. Δεν φείδεται χρημάτων, σε μια εποχή ιδιαίτερης στενότητας, ορίζοντας επιτροπές γιατρών να παρακολουθούν σε τακτά διαστήματα την εξέλιξη, υπαλλήλους να αρχειοθετούν τα πορίσματα, προϊσταμένους να τα επικυρώνουν, άλλους υπαλλήλους να ενημερώνουν τον Κ. για την ανάγκη προσέλευσης του στις συνεδριάσεις των αρμοδίων επιτροπών. Το ίδιο ενδιαφέρον επιβάλει στον Κ. τον τακτικό περιοδικό ακτινολογικό έλεγχο του ακρωτηριασμένου άκρου προκειμένου να διαπιστωθεί πιθανή αναγέννηση του άκρου μη ορατή δια γυμνού οφθαλμού.
Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν το αβάσιμο των αιτιάσεων των θυμάτων τροχαίων για έλλειψη ενδιαφέροντος από την μεριά του κράτους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Το κρατικό ενδιαφέρον αποδεικνύεται εφάμιλλο αυτού των δραστών για τα θύματα των τροχαίων εγκλημάτων. Για την χώρα που πρώτη δίδαξε αλληλεγγύη και υπεράσπιση της διαφορετικότητας (βλέπε Καιάδας) αυτή η εξέλιξη ήταν όχι απλά αναμενόμενη αλλά κυριολεκτικά μονόδρομος.-
Μου ζητήθηκε να αποτελέσω κι εγώ ένα κρίκο στην αλυσίδα του παραλογισμού γνωματεύοντας ενυπόγραφα για πολλοστή φορά μια ίδια ακτινογραφία. Μια και όχι μόνο δεν πρέπει να είσαι αλλά και δεν πρέπει να φαίνεσαι “επίορκος” έπραξα το καθήκον μου…Συμπληρωματικά και επειδή πάντα είχα επιστημονικές ανησυχίες σκέφτηκα να ανακοινώσω αυτήν την “περίπτωση” σε ένα ιατρικό συνέδριο γι αυτό και το κείμενο έχει την μορφή που ακολουθεί. Τα στοιχεία του Κ. είναι στη διάθεση παντός αρμοδίου ήθελε συγκινηθεί. Αν και προφανώς η περίπτωση δεν είναι η μοναδική. Γιώργος Κουβίδης. Δ/ντής ΕΣΥ, Ακτινολογικό Τμήμα ΨΝΑ Δρομοκαίτειο.
Ενδιαφέρουσα Περίπτωση
ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Υπάρχουν συχνά παράπονα από τα θύματα τροχαίων εγκλημάτων και τις οικογένειες τους για την παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος και δομών υποστήριξης από την μεριά της πολιτείας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτός ο τρομακτικά μεγάλος για τα ελληνικά δεδομένα αριθμός ανθρώπων. Πάνω από 40.000 είναι οι νεκροί από το 1990 μέχρι σήμερα και υπερδιπλάσιοι οι τραυματίες που ζουν βιώνοντας την αναπηρία σαν αποτέλεσμα τροχαίων συγκρούσεων.Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ Κ.: Το 1999 ο Κ. σε ηλικία 20 ετών πρόσφατα απολυθείς από το στρατό, επιβάτης ταξί που γλίστρησε στην παγωμένη Εθνική Οδό Αθηνών Λαμίας και βγήκε από τον δρόμο ήταν ουσιαστικά ο μοναδικός τραυματίας αυτής της σύγκρουσης. Τραυματίστηκε στο αριστερό του χέρι με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του περιφερικά του αγκώνα. Από τον ΟΓΑ του έχει αναγνωριστεί ποσοστό αναπηρίας 70%. Δεκατέσσερα χρόνια μετά ο Κ. 34 ετών πλέον συνεχίζει να ζει σε επαρχιακή πόλη με τα όσα προβλήματα συνεπάγεται αυτή η απώλεια.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ: Τον Μάρτιο του 2013, δεκατέσσερα χρόνια μετά το συμβάν, το κράτος καλεί τον Κ. να παρουσιαστεί για τρίτη (3η) φορά ενώπιον αρμοδίας επιτροπής προσκομίζοντας ακτινογραφίες και ιατρικές βεβαιώσεις που να πιστοποιούν την αναπηρία του. Πραγματοποιήθηκε για ακόμα μια φορά ακτινολογικός έλεγχος που δυστυχώς για το κράτος επιβεβαίωσε το και δια γυμνού οφθαλμού διαπιστούμενο ότι ουδεμία εξέλιξη υπήρξε στο ακρωτηριασμένο μέλος και μετατίθεται σε μελλοντικό επανέλεγχο η ελπίδα του το χέρι του Κ. να ξανααναπτυχθεί.
Ο ίδιος ο Κ. δεν εμφορείται από παρόμοια αισιοδοξία, μάλλον πεισθείς από τα ιδιοτελή ιατρικά μυθεύματα ότι η απώλεια μέλους αποτελεί οριστική – μη αναστρέψιμη κατάσταση.
Αυτή η απαισιόδοξη οπτική που φαίνεται εδραιωμένη στον Κ. συμβάλει ψυχολογικά παρεμποδίζοντας την επανανάπτυξη του ακρωτηριασμένου μέλους. Κατά τον ίδιο ψυχολογικό μηχανισμό αποτρεπτικά λειτουργεί προφανώς και η χορήγηση επιδόματος αναπηρίας
Παρόλαυτα το κρατικό ενδιαφέρον συνεχίζει αμείωτο και παρά τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες που διέρχεται η χώρα οι αρμόδιες αρχές συνέχισαν και θα συνεχίσουν να εργάζονται αόκνως απόλυτα προσηλωμένες στον στόχο τους.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η περίπτωση του Κ. είναι ενδεικτική της στοργικότητας και του διαρκούς ενδιαφέροντος του κράτους προς τα θύματα των τροχαίων εγκλημάτων. Είναι σημαντικό πως 14 χρόνια μετά το συμβάν το κράτος δεν εγκαταλείπει την ιδέα της επανανάπτυξης του άκρου. Δεν φείδεται χρημάτων, σε μια εποχή ιδιαίτερης στενότητας, ορίζοντας επιτροπές γιατρών να παρακολουθούν σε τακτά διαστήματα την εξέλιξη, υπαλλήλους να αρχειοθετούν τα πορίσματα, προϊσταμένους να τα επικυρώνουν, άλλους υπαλλήλους να ενημερώνουν τον Κ. για την ανάγκη προσέλευσης του στις συνεδριάσεις των αρμοδίων επιτροπών. Το ίδιο ενδιαφέρον επιβάλει στον Κ. τον τακτικό περιοδικό ακτινολογικό έλεγχο του ακρωτηριασμένου άκρου προκειμένου να διαπιστωθεί πιθανή αναγέννηση του άκρου μη ορατή δια γυμνού οφθαλμού.
Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν το αβάσιμο των αιτιάσεων των θυμάτων τροχαίων για έλλειψη ενδιαφέροντος από την μεριά του κράτους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Το κρατικό ενδιαφέρον αποδεικνύεται εφάμιλλο αυτού των δραστών για τα θύματα των τροχαίων εγκλημάτων. Για την χώρα που πρώτη δίδαξε αλληλεγγύη και υπεράσπιση της διαφορετικότητας (βλέπε Καιάδας) αυτή η εξέλιξη ήταν όχι απλά αναμενόμενη αλλά κυριολεκτικά μονόδρομος.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου