Να μάθουμε να ζούμε με…

Δρόμος στο Μάτι, 23 Ιουλίου 2018

Θα μπορούσε να είναι ερώτηση στο σταυρόλεξο. Θα μπορούσε να είναι θέμα στις πανελλήνιες.

Τα τελευταία χρόνια όλο συχνότερα καλούμαστε «να μάθουμε να ζούμε με…».

Αν και η επίκληση – προτροπή αυτή ξεκίνησε σαν απάντηση στο γεγονός πως ζούμε σε μια σεισμογενή χώρα, μετά τον σεισμό με τα δεκάδες θύματα το 1978 στη Θεσσαλονίκη, στη συνέχεια η χρήση της επεκτάθηκε σε διάφορες κατευθύνσεις.

Φυσικά σε σχέση με τους σεισμούς η επιλογή είναι μονόδρομος (εκτός κι αν επιλέξεις να εγκαταλείψεις τη χώρα). Και είναι σημαντικό πως η σχετική καμπάνια συνοδεύτηκε από την υιοθέτηση (τότε) ενός αυστηρού νέου Οικοδομικού Κανονισμού αλλά και από μια διαρκή οργανωμένη ενημερωτική πρωτοβουλία που ανέλαβαν και διεκπεραιώνουν κρατικοί φορείς εδώ και δεκαετίες.

Ωστόσο ενώ στο θέμα αυτό, με δεδομένη την αδυναμία αυστηρά συγκεκριμένης –εντοπισμένης χωρικά και χρονικά πρόγνωσης, η πολιτική που ακολουθήθηκε παρότι μιλάμε για φυσικό φαινόμενο είναι ουσιαστικά πολιτική πρόληψης (των καταστροφών φυσικά και όχι της εκδήλωσης του φαινομένου) με απορία παρατηρεί κανείς πως απέναντι σε άλλα φαινόμενα που οδηγούν σε μαζικές καταστροφές και τα οποία δεν οφείλονται στη δραστηριότητα της φύσης αλλά στην ανθρώπινη δραστηριότητα που αντιβαίνει στους ρυθμούς ή βιάζει τη διαμόρφωση της  τόσο οι κυβερνήσεις, όσο και οι κυβερνώμενοι στρέφουν το ενδιαφέρον τους όχι στην πρόληψη αλλά στην αντιμετώπιση των συνεπειών των φαινομένων που οι ίδιοι (με διαφορετικό φυσικά βαθμό ευθύνης) προκάλεσαν.

Να μάθουμε να ζούμε με τις πλημμύρες.

Να μάθουμε να ζούμε με τις φωτιές.

Να μάθουμε να ζούμε με τους πνιγμούς.

Να μάθουμε να ζούμε με τις τροχαίες συγκρούσεις.

Και από κοντά τα «αιτήματα» που σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο θα συσπειρώσουν τις πιο ετερόκλητες δυνάμεις.

Περισσότερα πυροσβεστικά, οχήματα και πτητικά μέσα.

Περισσότερα ασθενοφόρα.

Περισσότερα κρεβάτια στις εντατικές κλπ.

Στη φάση της έξαρσης αυτών των φαινομένων θα ακουστούν βέβαια και άλλες φωνές. Κάποιοι πανεπιστημιακοί (ποιος τους ακούει όταν οι ίδιοι οι υπουργοί Παιδείας φρόντιζαν επί χρόνια να τους απαξιώνουν), άνθρωποι από τον χώρο που μάχεται το τέρας (από την Πυροσβεστική, το Δασαρχείο, το ΕΚΑΒ κα) κάποιες εθελοντικές και μη επιχορηγούμενες συλλογικότητες θα σκιαγραφήσουν ένα διαφορετικό δρόμο. Αλλά ως πότε;

Θα περάσουν οι μέρες οι νεκροί θα ταυτοποιηθούν και οι δικοί τους θα τους θάψουν.

Και θα επανέλθει πάλι ο «ρεαλισμός».

Πόσες Μάντρες θα πρέπει να πνιγούν, πόσα Μάτια να καούν, πόσες χιλιάδες θύματα πρέπει να θρηνήσουμε για να αποφασίσουμε πως ο δρόμος της αντιμετώπισης δεν είναι αυτός.

Πάρκινγκ στο Μαρούσι, 25 Ιουλίου 2018

Ακόμα κι αν το σύνολο των εργαζομένων της χώρας γίνει μια  μέρα πυροσβέστες, λιμενικοί, τροχονόμοι, ναυαγοσώστες, διασώστες του ΕΚΑΒ και εργαζόμενοι στις Μονάδες Εντατικής, ακόμα κι αν ο πυροσβεστικός στόλος διπλασιαστεί και τα ασθενοφόρα δεκαπλασιαστούν δεν πρόκειται να σταματήσει αυτή η ιστορία. Δεν υποτιμούμαι καθόλου την ανάγκη ύπαρξης στην πιο επαρκή αριθμητικά και επιχειρησιακά δυνατή μορφή όλων των υπηρεσιών που αφορούν το μετά το συμβάν. Απλώς αυτές δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την Πρόληψη.

Απ αυτή την χώρα, με τόσους ανθρώπους κατεστραμμένους, από φωτιές, πλημμύρες, πνιγμούς, τροχαίες συγκρούσεις τις τελευταίες δεκαετίες, ο Ιπποκράτης προειδοποίησε την ανθρωπότητα: «Κάλλιον του θεραπεύειν το προλαµβάνειν».

Αλλά στην ίδια χώρα,2.500 χρόνια μετά εμείς  προτιμάμε να περιμένουμε τον «από μηχανής Θεό».

Ραφήνα, επόμενη μέρα: προαπαιτούμενα για ασφαλή διαβίωση την πόλη…

www.soste.gr