Αυτό το κείμενο δεν θα το σβήσω.

 

Όχι δεν θα το σβήσω , αρχικά γιατί γράφω υπέροχα αλλά και γιατί έχω δεχθεί μηνύματα κυρίως αρνητικά και δυστυχώς με επιρρεάζουνε εέεε και τα σβήνω. Τα κείμενα μου σβήνω, αλλά και τα μηνύματα και τα άτομα που τα στέλνουν. Παίρνω φυσικά και παρά πολλά θετικά κι όμορφα που κανονικά αυτά θα έπρεπε να κρατώ και να συνεχίζω.

Μάλλον κάνω και τα δύο, συνεχίζω να γράφω αλλά τα πιο πολλά τα σβήνω.

Τώρα , έχουν μαζευτεί τόσα μα τόσα πολλά στο μυαλό μου που εγώ θα τα πω κι αυτή τη φορά δεν θα τα σβήσω, αν δε σου αρέσω σβήσε με εσύ.

Θα γράφω ότι μου έρχεται , θα είναι τουρλού τουρλού το θέμα.

Πέφτω να ξαπλώσω και τοποθετώ το χέρι έτσι ώστε να μην πονάει , τα πόδια έτσι ώστε και να μην πονάνε μα και να μην κάνουν σπαστηκότητα , ο αυχένας κι η σπονδυλική στήλη σε σωστή θέση και είμαι έτοιμη για ύπνο. Ούτε καν, αρχίζει το χέρι και διαμαρτύρεται, ζηλεύουν τα πόδια κι αρχίζουν κι αυτά. Α να τα βάλω κάπως αλλιώς , λίγο στο πλάι. Πάνω που έχει βρεθεί μια κάποια λύση έρχεται η ώρα που σε πιάνει κατούρημα (έλα αυτό έχει τύχει σε ολ@ σας) και αναγκάζεσαι να σηκωθείς.

Γυρνάς, πάμε πάλι από την αρχή σωστή τοποθέτηση άνω και κάτω άκρων. Έχει ξυπνήσει εν τώ μεταξύ και το τσούξιμο, μια πάει μια έρχεται κι αυτό. Κάπου τα ξημερώματα κι αφού έχεις κολλήσει έμπλαστρα, έχεις πάρει αγωγή, παυσίπονα, χαπάκια για νάνι και τα σχετικά, λιώνεις.

Έχεις κοιμηθεί σερί σίγουρα 4 ώρες και είσαι ευτυχισμένη.

Ξεκινά η μέρα πάλι με τα φάρμακα, όλη μέρα φάρμακα, όλο το 24ωρο φάρμακα, βιταμίνες, βότανα, νερά. Σκέψεις πολλές ς σκέψεις, πόσο να αντέξεις (χαχα έκανα και ριμα).

Γιατί σε εμένα, γιατί και σε εμένα γιατί κι αυτό, δεν αντέχω άλλο, έλεος κουράστηκα.

Ακούς ένα ωραίο τραγούδι και σκάει ένα χαμόγελο κάπου ταξιδεύεις, έστω για δύο λεπτά μα ξεχνιέσαι. Έχεις υλικά, ζωγραφίζεις πίνεις καφέ, χαίρεσαι συνεχίζεις, «ζωάρα κάνεις φίλε» σου λένε .

Δεν κάνω ζωάρα φίλε, προσπαθώ να βελτιώσω, να κάνω τις ώρες που ζω λίγο καλύτερες. Το ιδανικό θα ήταν να είμαι δασκάλα δημοτικού σε ένα νησί , να είχα την υγεία μου, την ανεξαρτησία μου και μια θάλασσα στα πόδια μου.

Όταν λέω ανεξαρτησία, εννοώ να μην δεσμεύω ζωές άλλων ανθρώπων για να γίνει «καλύτερη» η δική μου.

3 άνθρωποι, 3 ενήλικες άνθρωποι ζούνε σε ένα σπίτι όχι από επιλογή τους αλλά από ανάγκη. Συμβαίνει σε πολλά σπίτια, το ξέρω, δεν θα το αναπτύξω γιατί μιλάω για τη δική μου ζωή και είμαι σίγουρη ότι τα άλλα δύο μέλη δεν έχουν όρεξη να γράφω για τις δικές τους ζωές.

Το κομμάτι του εγκλεισμού νομίζω είναι το χειρότερο από όλα. Ξέρεις εγώ δεν περίμενα την καραντίνα για να βιώσω εγκλεισμό, τον βιώνω κατά καιρούς χρόνια τώρα.

Όταν είσαι μέσα όλα είναι πιο δύσκολα. Χάνεσαι με τον έξω κόσμο , χάνεσαι με τους φίλους ,με τους συγγενείς, γενικά χάνεις επαφές. Έχω χάσει τόσες πολλές στιγμές, έχω χάσει ευκαιρίες , έχω χάσει κι ένα μπλουζάκι, άσχετο. Δεν τα παρατάω, όχι, ποτέ, αν τα παρατούσα, δεν θα περπατούσα, δεν θα ζούσα. Όταν είσαι μέσα και δεν μπορείς να πας κάπου εντελώς μόνη , μια βόλτα, κάπου τέλος πάντων, αρχίζουν όλα και μεγαλώνουν Όταν δεν βλέπεις κανέναν, δεν βλέπεις φίλους, δεν μιλάς με φίλους, δεν έχεις ούτε μια ώρα ολόκληρη να πεις ώπα τώρα είναι η ώρα μου, η στιγμή, μου η απόλαυση μου. Όλα μεγαλώνουν , μεγαλώνουν οι αρνητικές σκέψεις, μεγαλώνουν οι πόνοι, δυναμώνει το τσούξιμο, όλα ρε συ όλα τα αρνητικά γίνονται χειρότερα. Ζηλεύω με την καλή έννοια , ζηλεύω ή μάλλον μου λείπει η παλιά μου ζωή που είχα πριν το τροχαίο μα και πριν το μεγάλο , και τα μαζεμένα χειρουργεία, από το 2014 δηλαδή.

Χιούμορ, έχω πάρα πολύ χιούμορ κι έχουμε σαν οικογένεια κι έχουν κι οι φίλοι μου κι οι συγγενείς μου, ευτυχώς.

Αγάπη, έχω πάρα πολύ κι έχουμε σαν οικογένεια κι έχουν κι οι φίλοι μου κι οι συγγενείς μου, ευτυχώς.

Χιούμορ κι αγάπη λοιπόν με έχουν συντροφεύσει στις δύσκολες στιγμές που περνάω. Χιούμορ, αγάπη και μουσική!

Τελείωσα και με το εμβόλιο, έχω και πιστοποιητικό αμέ. Ρε συ σε άλλους πρήστηκε το χέρι από το εμβόλιο και σε εμένα πρήστηκε πιο κάτω σε άσχετο σημείο από κάτι που με τσίμπησε. Το εμβόλιο προχτές το τσίμπημα χτες! Που λες το εμβόλιο κι εγώ φοβόμουν για πολλούς λόγους να μην το κάνω αλλά το έκανα όταν μίλησα με τον γιατρό μου και μου είπε ότι αν εγώ κολλήσω ιό την εντατική δεν τη γλυτώνω. Κι επειδή έχω μπει εντατική, έχω ζήσει και στα νοσοκομεία, θέλοντας να προστατεύω τον εαυτό μου από μια ακόμη εισαγωγή στο νοσοκομείο το έκανα . Δεν θέλω να ξανά μπω στο νοσοκομείο ποτέ ξανά, ΠΟΤΕ! Μικρή παρένθεση και συνεχίζω .

Τώρα, εσύ που μπορείς, κάνε όσα μπορείς, όσα θέλεις , κάνε τα σήμερα κι όχι αύριο.

Πήγαινε μια βόλτα μόνη/ μόνος και με παρέα αν θες αλλά να πας, κάνε αυτό που λέει η καρδιά σου πριν να είναι αργά.

Θα τα κάνω κι εγώ , θα κάνω ότι μπορώ, πάντα κάνω ότι μπορώ κι ακόμα περισσότερα. Αυτά που θέλω και δεν κάνω , αυτά που θέλω και δεν μπορώ να τα κάνω αυτά με πονούν πιο πολύ αλλά οk κάνω άλλα. Θα τα κάνω μωρέ κι εγώ αυτά που θέλω , το ξέρω και τα κάνω με την πρώτη ευκαιρία, τα παρακάνω χαχα!

Ξέρεις τι θα ήθελα να είμαι;

Άρωμα, άρωμα αυτό το άρωμα που αφήνουν τις νύχτες τα λουλούδια και γεμίζουν τις ψυχές των ανθρώπων με αναμνήσεις κι όνειρα.

Βγαίνω τις νύχτες πριν ανέβω για ύπνο καμία φορά για ένα λεπτό. Εισπνέω το άρωμα αυτό και γεμίζει κι η δική μου ψυχή.

Είδες; Να κάτι που το θέλω πολύ και μπορώ και το κάνω.

Καλή δύναμη σε όλες και όλους για εκεί που την έχετε ανάγκη!!

Φιλίζ Καντουχάρ, Ξάνθη 27/6/2021