Χρονικό μιας προαναγγελθείσας ταλαιπωρίας (και ίσως θανάτου)

Η Πλάσιδα Λινέρο ήταν φημισμένη -και με το δίκιο της- για τη σίγουρη ερμηνεία των ονείρων των άλλων, φτάνει να της τα είχαν διηγηθεί νηστικοί. Δεν είχε όμως επισημάνει κανέναν κακό οιωνό στα δυο όνειρα του γιου της, ούτε και στ' άλλα όνειρα με δέντρα πού της διηγιόταν κάθε πρωί, τις μέρες που προηγήθηκαν του θανάτου του." (Οι πρώτες φράσεις του βιβλίου το Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες).

Εδώ πάλι, στους δρόμους και τα πεζοδρομια της πόλης, δε χρειάζεται να είναι καποιος/-α προφήτης, οιωνοσκόπος ή ονειρομάντης. Το χρονικό του προαναγγελθέντος καθημερινού βάσανου και ίσως  δυστυχήματος είναι όλα όσα συνθέτει η παραβατική συμπεριφορά στους δρόμους μας... Οι φωτογραφίες δεν είναι τίποτα άλλο από μια στιγμιαία απεικόνιση -τυχαία σε ένα οικοδομικό τετράγωνο (Γ. Παπανδέου, Λ. Αθηνών, Πλάτωνος)- της   μόνιμης ταινίας του παραλόγου στην οποία εμείς οι πολίτες συμμετέχουμε εκόντες–άκοντες σ’ ολόκληρη την πόλη... Θέλοντας και μη,  κομπάρσοι και πρωταγωνιστές.

Ο Δήμος μας και η αστυνομία είναι  ο σκηνοθέτης και το τεχνικό συνεργείο της ταινίας δράσης (αδρεναλίνη στο φουλ). Προφανώς (εφόσον δεν κάνουν τίποτα για να το αποτρέψουν ως καθ’ ύλη και τόπο αρμόδιοι) έχουν αποφασίσει ότι ο δρόμοι μας και οι πεζόδρομοι πρέπει να είναι αδιάβατοι, ενώ τα πεζοδρόμια χώροι σταθμευσης και χωροθέτησης δημοτικού εξοπλισμού και κατάληψης από επαγγελματίες και παρόδιους ιδιοκτήτες. Μας αφήνουν λοιπόν να αυτοσχεδιάσουμε . Όποιος προλάβει, πρόλαβε, ουφ, άλλη μια μέρα σώοι και αβλαβείς , τα καταφέραμε να σωθούμε περνώντας την εμπόλεμη ζώνη. Αύριο έχει ο Θεός … “Tomorrow is another day”, λέει η Scarlet  στο «Όσα παίρνει ο άνεμος».

Οι οδηγοί θα παραβιάσουμε τη διπλή γραμμή, αφού υπάρχει μονιμα παράνομη στάθμευση στο οδόστρωμα και το πεζοδρόμιο, θα κινδυνεύσουμε να συγκρουστούμε με τον αντίθετα διερχόμενο, ή να παρασύρουμε καποιον/-α  που θα κανει το λαθος να διασχισει με τα πόδια το δρόμο -χωρις διάβαση,όπως σε όλες τις διασταυρώσεις- ή απλά να θελήσει να περπατήσει στο εξαιρετικά στενό πεζοδρόμιο. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, χωροθετεί ο Δήμος και δυο κάδους, ακριβώς δίπλα στο στύλο. Και το πλέον παράλογο, ο κάδος ανακύκλωσης (το απόλυτο ανέκδοτο η ανακύκλωση στο δήμο μας) εξυπηρετεί τον φίλο που εχει σταθμεύσει στο πεζοδρόμιο το τρίκυκλο του και αφαιρεί την ανακύκλωση που ολοι εμεις τοποθετούμε στον καδο (για να έχει έσοδα ο δήμος, δηλαδη ολοι εμεις) προς ίδιον όφελος...
 

 
Κατά τ’άλλα οι κάδοι χωροθετημένοι παράνομα (χωρίς απόφαση δημοτικού συμβουλίου και τεχνική μελέτη κ.ά) στα στενα πεζοδρόμια (ο ΓΟΚ -1577/85 και ΝΟΚ 4067/2012 και η 52716/2001Κ 52907/2009 ισχύουν ξέρετε) εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Όσο  για τον ΚΟΚ (2696/99)–μάλλον οι αρμόδιες αρχές νομίζουν ότι είναι το γλυκό των παιδικών μας χρόνων.
 
Στην έξοδο του My Market, στην οδό Πλάτωνος , κάνεις τα ψώνια σου ΟΚ, άλλη μια μέρα , τα μετράς ίσα-ίσα να τα καταφέρεις  να ψωνίσεις τα απαραίτητα και πηγαίνεις προς την έξοδο. Αλλά όχι, «QUO VADIS?» (πού πηγαίνεις;) Ξέρω ’γώ;  Στο ΦΑΝΑΡΤΖΙΔΙΚΟ στην καλλίτερη περίπτωση, αν καταφέρω να ελέγξω και τα δύο ρεύματα με την απόλυτη έλλειψη ορατότητας, όχι μονο από την ανορθολογική χωροθέτηση των κάδων, αλλά και από τα κλαδέματα και το σωρό των ανακυκλώσιμων εκτος κάδου.
 

Εκτός κι αν πάω κατευθείαν στη φυλακή και ο πεζός, που θα περπατά κοιτώντας γύρω-γύρω να δει από πού να φυλαχθεί, στο νοσοκομείο. Και μην μας λέτε ότι είναι κάτι περιστασιακό, λόγω έλλειψης προσωπικού και αργιών. Πάντα έτσι ήταν και θα είναι, γιατί  αυτή είναι η νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί με ευθύνη των δημοτικών αρχών. Πέτα και πάρκαρε όπου βρείς , κανείς δεν τιμωρείται, ο παραβάτης είναι μάγκας και καυχιέται γι’αυτό, επιβάλλει το άδικο του. Ποιος να ασχοληθεί , θέλουμε το κεφάλι μας ήσυχο  και τους ψηφοφόρους μας ικανοποιημένους και όλοι μαζί παρακολουθούμε τη «Μέρα της Μαρμότας», χωρις pop-corn  και αναψυκτικό, μόνο με την ψυχή στο στόμα.
 

 
Αύριο έχει ο Θεός , αλλά ο δήμος μας,  ως άλλος Rhett Butler στο Όσα παίρνει ο άνεμος, μας γυρνά την πλάτη επιδεικτικά, μ’ ένα «Frankly, my dear, I don't give a damn», τύφλα να΄χει ο Clark GABLE... Επειδή λοιπόν δεν δίνουν δεκάρα για μας και τη ζωή μας, τι λέτε ,  θα δεχτούμε τη μοίρα και τους ρόλους που  μας μοίρασαν ή θα αναλάβουμε δράση; Μείνετε συντονισμένοι –σύντομα στην πόλη  μας , to be continued….