Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.
Ας σεβαστούμε τους χώρους τους. Είναι δικαίωμα τους
Ας βελτιώσουμε την καθημερινότητα των ανθρώπων με αναπηρία
Είναι ψυχοπλακωτικό.Δεν πρέπει να μιλάμε για τροχαία.
Είναι δυσάρεστη η κουβέντα για την αναπηρία και τον θάνατο. Γενικά ότι έχει να κάνει με αρρώστιες, αναπηρίες και θανάτους, καλό είναι να αποφεύγεται. Και αυτό το ξέρουν καλά οι κυβερνώντες. Δεν είναι ανόητοι να πάνε να φωτογραφηθούν απέξω από ένα ίδρυμα κακοποιημένων αναπήρων για να τιμήσουν την 3η Δεκέμβρη. Δεν είναι τρελοί να τηλεφωνήσουν σε συγγενείς θυμάτων τροχαίων που είναι διασωληνωμένοι στην εντατική με τραχειοστομίες, με τρομακτικές επιπλοκές από κακώσεις νωτιαίου μυελού και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Δεν είναι αυτό καλή επικοινωνιακή πολιτική.
Έχει πλύνει τα χέρια του αυτό το κράτος από την ευθύνη να υποστηρίξει τα θύματα τροχαίων. Ούτε νεκρά, ούτε ζωντανά θέλει να τα βλέπει. Πονοκεφαλιάζει.
The Broken Column, 1944 by Frida Kahlo
Θα σας πω όμως τί είναι «πρέπον» μια τέτοια μέρα: οι δάφνες και τα «πατ, πατ» στην πλάτη ανάπηρων αθλητών ή στο κεφάλι ανάπηρων παιδιών σε κέντρα δημιουργικής απασχόλησης, με αποκρουστικά χαμόγελα από τους κυβερνώντες που βλέπουν την αναπηρία σαν ευκαιρία να δηλώσουν πως ξεχειλίζουν από ευαισθησία.
Γιατί αν έχεις μετατρέψει τους δρόμους της χώρας σε εκτροφεία αναπήρων, μόνο γκαλά για βραβεύσεις ανάπηρων αθλητών και φωτογραφίσεις στην τσιμεντωμένη Ακρόπολη μπορείς να κάνεις. Και δεν θα τους ρωτήσεις βέβαια αν τους φτάνουν οι καθετήρες που δίνουν τα ασφαλιστικά ταμεία με το σταγονόμετρο, γιατί όλο και σε κάποιον μπορεί να του ξεφύγει να πει ότι δεν πίνει νερό για να μην χαλάει πολλούς καθετήρες και δεν βγάλει το μήνα. Μην ανοίγουμε τέτοιες κουβέντες.
Οι ανάπηροι αυτής της χώρας κακοποιούνται σε καθημερινή βάση από την πολιτεία. Αδιάκοπα. Τα θύματα των τροχαίων γίνονται ξανά και ξανά αποδέκτες μιας άγριας, αλυσιδωτής θυματοποίησης, που ξεκινά από τον νομοθέτη που σκόπιμα συντηρεί τη σφαγή στους δρόμους, εξευτελίζοντας το θύμα του τροχαίου και κλείνοντας το μάτι στον «αμελή» δράστη που πέρασε με κόκκινο ή έτρεχε με 150χλμ/ώρα, μετατρέποντας την πρόκληση αναπηρίας σε παιχνίδι και τον φόνο αθώων θυμάτων σε «πλημμέλημα». Και η αλυσίδα συνεχίζεται, με τη νοσηλεία στις άθλιες συνθήκες ενός γονατισμένου συστήματος υγείας, με προμελετημένο -σύντομο- μέλλον για τους βαριά αναπήρους, αλλά και με τον διασυρμό τους στα δικαστήρια, όπου το ανάπηρο θύμα καλείται να αντιμετωπίσει ταπεινωτικές συμπεριφορές δικαστών και συνηγόρων υπεράσπισης, αλλά και χρηματισμό διεφθαρμένων δικηγόρων με κρυφές συμφωνίες με ασφαλιστικές εταιρείες.
Μπροστά στην αναπηρία, λοιπόν, η πολιτική ηγεσία γίνεται στρουθοκάμηλος για να μπορεί να φωτογραφίζεται μαζί της στις φιέστες. Μια μέρα σαν κι αυτή.
Στην πολλαπλά χρεοκοπημένη Ελλάδα του 2021, στη χώρα των οικονομικά εξαθλιωμένων πολιτών, είναι πολιτική επιλογή η καλλιέργεια της κουλτούρας της εξάρτησης των αναπήρων από τα επιδόματα και την οικογένεια. Για να κρατάει πάντα καθαρά τα χέρια του ο Πόντιος Πιλάτος.
Η κουλτούρα της εξάρτησης και υποστήριξης του αναπήρου από την οικογένειά του είναι πολιτική απόφαση που συντηρείται σκόπιμα. Γιατί είναι πιο εύκολο να «εκτρέφεις» επιδοματούχους άνεργους αναπήρους που μένουν με τη μαμά και τον μπαμπά, παρά να παραδεχθείς πως ένας εργαζόμενος τετραπληγικός στην Ελλάδα δικαιούται προσβάσιμες υποδομές και υπηρεσίες προσωπικής βοήθειας, μιας και είναι κι αυτός φορολογούμενος πολίτης και «συνεισφέρει χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη», όπως λέει και το Σύνταγμα. Ψιλά γράμματα.
Οι ανάπηροι αυτής της χώρας δεν υποστηρίζονται. Χρησιμοποιούνται για να ξεπλένουν τη μισανθρωπική και σαρκοφάγα κοσμοθεώρηση της πολιτικής εξουσίας.
Και μη γελιέστε, ούτε τα τροχαία ούτε η αναπηρία είναι κοινωνικό θέμα. Ήταν και θα είναι αμιγώς πολιτικό.
3 Δεκέμβρη 2021
Άννα Ευαγγελινού, ομάδα Αναπηρίας του SOS Τροχαία Εγκλήματα
