Άλλο ένα παιδί ο 14χρονος Σπύρος Καρπατσέλης έχασε τη ζωή του στους δρόμους της χώρας μας, στην Κέρκυρα την 1η Δεκέμβρη, χτυπημένος από μοτοσικλέτα, ενώ επέστρεφε στο σπίτι του με το skateboard στο χέρι, σύμφωνα με την οικογένεια του.
Να θυμίσουμε, γιατί η μνήμη εξασθενεί, όταν είσαι έξω από το χορό, πως στις 22 Σεπτεμβρίου 2020, μέρα μεσημέρι, στη Χερσόνησο Κρήτης ο 11χρονος Λεωνίδας Abazi, οδηγώντας ηλεκτρικό πατίνι το οποίο είχε ενοικιάσει, επιστρέφοντας για να το παραδώσει χτυπήθηκε από ΙΧ και τρεις μέρες μετά άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο χειρουργείο.(ΕΔΩ)
«Η περιφέρεια και ο Δήμος δαπανά χρήματα για άλλα επουσιώδη και όχι για έργα υποδομής. Δεν υπάρχει ένα μέρος ψυχαγωγίας των παιδιών ηλικίας 12 και άνω για ποδηλασία, σκειτμπολ κλπ. Ένας πρώην Δήμαρχος πήρε κονδύλια για να φτιάξει δήθεν ποδηλατοδρόμους και αντί, αυτού έβαλε δύο γραμμές στην μια πλευρά του δρόμου. Έργα υποδομής, όπως ενταγμένα σχέδια πόλεων δεν έχουν ολοκληρωθεί για χρόνια ούτε προβλέπεται π.χ. περιοχή Κανόνι. Η ακαταστασία και ο χορός των εργολάβων είναι πλήγμα» δήλωσε άτομο από το οικογενειακό περιβάλλον του Σπύρου στο «Πρώτο Θέμα».
Σ αυτή τη δήλωση μπορεί καθένας να αναγνωρίσει αυτό που συμβαίνει όχι μόνο στην Κέρκυρα αλλά σε κάθε περιφέρεια και σχεδόν σε όλους τους Δήμους της χώρας.
Αλλά δεν είναι μόνο οι Περιφέρειες και οι Δήμοι.
Σήμερα το κεντρικό κράτος, μέσω του υπουργείου Μεταφορών έρχεται να επιβάλει ολέθριες για τα παιδιά (και όχι μόνο) ρυθμίσεις με το σχέδιο νόμου για την μικροκινητικότητα (ΕΔΩ). Ασχολήθηκε κανείς με το θέμα;
Θα ασχοληθούμε «αύριο» όταν θα φανούν οι δραματικές συνέπειες του.
Χθες λέγαμε να είναι ο Λεωνίδας το τελευταίο παιδί που χάνεται στην άσφαλτο.
Σήμερα λέμε να είναι ο Σπύρος.
Ούτε ο Λεωνίδας ήταν ούτε ο Σπύρος θα είναι ο τελευταίος.
Δυστυχώς. Το ξέρουνε όλοι, την στιγμή που το λένε.
Δεν είναι οι υποδομές, ούτε οι νόμοι που σκοτώνουν. Είναι η παντελής αδιαφορία μας σαν κοινωνία και σαν πολιτεία για το θέμα της ασφαλούς μετακίνησης.
Είναι η πλειοψηφική αποδοχή της άποψης πως τα παιδιά, όπως και οι άλλοι ευάλωτοι χρήστες, οι πεζοί, οι ποδηλάτες και πολύ περισσότερο τα άτομα με αναπηρία και οι ηλικιωμένοι αποτελούν τους παρίες της κυκλοφορίας, πως δεν έχουν δικαιώματα στην ασφαλή μετακίνηση.
Γι αυτό σ αυτή τη χώρα είναι πιο εύκολο να φτιάξεις ένα αυτοκινητόδρομο παρά ένα πεζόδρομο ή ένα ποδηλατοδρόμο.
Γι αυτό μια ράμπα, μια διάβαση πεζών ή ένα μικρό πάρκο για skate, roller κλπ χρειάζονται πολύ περισσότερο χρόνο για να φτιαχτούν από ότι ένας ανισόπεδος κόμβος, ένα τούνελ ή ακόμα και μια υπέργεια ή υποθαλάσσια λεωφόρος.
Γεια σου Σπύρο.
Χαιρετισμούς στο Λεωνίδα, τη Ματίνα, τον Αλέξη, το Σόλωνα, τον Οδυσσέα, τον Αλέξανδρο, τη Δήμητρα, το Βαγγέλη, το Μάνο και στ' άλλα παιδιά.
Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα
ΕΥΘΥΤΑ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΟΔΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΡΟΔΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου