«Η ίδια ραγισμένη φωνή ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πολλά χρόνια μετά, όταν αναφέρονται στο συμβάν με λεπτομέρειες. Όλοι θυμούνται ακριβώς («Ήτανε Σάββατο μεσημέρι 15:15 όταν με πήρανε τηλέφωνο»). Άλλοι περνούν ξανά και ξανά από το ίδιο σημείο, άλλοι αποφεύγουν αυτό το δρόμο, δεν ξαναπέρασαν ποτέ. Κάποιοι παλεύουν για τη δικαστική δικαίωση του θύματος, κάποιοι άλλοι παραιτούνται εντελώς, δεν τους ενδιαφέρει τίποτα θεσμικό από τη στιγμή που έχασαν τον άνθρωπό τους. Και λίγοι μιλάνε δημόσια.
Πολύ λίγοι.
Δεν αντέχεται αυτή η αναβίωση του τραύματος σε δημόσια απεύθυνση. Ούτε αντέχεται αυτός που πενθεί να επικαλείται τα αυτονόητα, να προσκαλεί την κοινωνία να ασχοληθεί με το φαινόμενο των φόνων στην άσφαλτο και να μιλάει για την ατιμωρησία των δραστών. Θέλει να ουρλιάξει τον πόνο του τον διαρκή, αλλά θα του πουν «Μας κούρασες, ήταν ένα “ατύχημα”, προχώρα».
Το αίσθημα της μοναξιάς καταλαγιάζει μόνο όταν συνευρίσκονται μεταξύ τους οι χαροκαμένοι. Αυτοί που χάσαν αδελφό, παιδί, σύντροφο, γονιό, φίλο από ένα δράστη που «έτυχε» να σκοτώσει τον δικό τους άνθρωπο. «Έτυχε» να περάσει με κόκκινο, να παραβιάσει ένα STOP, να κάνει αιφνίδια αναστροφή στο δρόμο, να στρίψει παράνομα, να΄ναι πιωμένος, να έχει φτιαχτεί, να κάνει κόντρες, να τρέχει σαν τρελός. Από αυτή τη ρημάδα την «κακοτυχιά» κλείνουν σπίτια, χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα κυκλοφορούν σαν ζόμπι μετά το συμβάν, «Η ζωή μου χωρίζεται σε πριν και μετά –μετά είμαι ένας άλλος».
Όλος αυτός ο συσσωρευμένος βουβός θρήνος γίνεται αρρώστια, οι πενθούντες νοσούν ψυχικά και σωματικά για όλη την υπόλοιπη ζωή τους, τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.
Και οι δράστες; Οι δράστες είναι ελεύθεροι, με το δίπλωμα, την άδεια οδήγησης και το αυτοκίνητό τους στο χέρι. Ήτανε μια κακιά στιγμή, μην τους καταστρέψουμε κιόλας. Και αν εγκατέλειψαν το θύμα τους για να αποφύγουν το αυτόφωρο, τι να κάνουμε; Ήταν σε πανικό, δεν το ‘θελαν, κατά λάθος, συμβαίνουν αυτά. Μετά από πολλά χρόνια δικαστικών αναβολών θα εξαγοράσουν μια ποινή λίγων μηνών και πάμε παρακάτω.
Η ζωή συνεχίζεται. Πάνω από 600 νεκροί από τροχαία το χρόνο στην Ελλάδα. Σχεδόν δύο νεκροί τη μέρα, χιλιάδες οι τραυματίες. Όλο αυτό το μοιρολόι, αν βιωνόταν σαν συλλογικό τραύμα, κάτι μπορεί να άλλαζε.
Να πέσει φως στην πληγή, να μην κρύβονται τα τραύματα και η οργή να εκφραστεί. Απέναντι στην Πολιτεία, τον Τύπο, τη Δικαστική εξουσία, τους θεσμούς, που λένε πολλά και πράττουν λίγα. Και να καταδειχθεί ο εγκληματίας που αφαίρεσε μια ψυχή. Να μην ξαναπιάσει τιμόνι στα χέρια του. Να πάει να κάνει κοινωνική εργασία στα επείγοντα των νοσοκομείων, στο ΕΚΑΒ, στις χειρουργικές αίθουσες, στις Μονάδες Εντατικής, εκεί όπου το αίμα τρέχει ζωντανά, δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις. Να δουλέψει δωρεάν στα κέντρα αποκατάστασης, να δει τι χρειάζεται για να ξανασηκωθεί ένας πολυτραυματίας στα πόδια του, πόσος κόπος, πόσος πόνος. Τότε, ίσως κάτι αλλάξει, κάτι που μπορεί να ελαφρώσει λίγο τις ψυχές και να γλυτώσει κάποιες ζωές».
Χριστίνα Κυδώνα, εντατικολόγος, μέλος Δ.Σ. SOS Τροχαία Εγκλήματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου