«Στο ταξίδι μου δυτικά κατά μήκος του Καμίνο ένιωσα ότι ταξίδευα πίσω στο χρόνο σ’ ένα μέρος όπου ξεκίνησαν οι εμπειρίες που διαμόρφωσαν εμένα και ολόκληρο το ανθρώπινο είδος όπως είναι σήμερα. Ναι, θα έλεγα ότι πρόκειται για μια μυθολογική και φανταστική εμπειρία, όμως, από την άλλη: τι είναι μύθος και τι φαντασία; Όλες οι φαντασιώσεις της συνείδησης βασίζονται σ’ ένα είδος μνήμης, διαφορετικά γιατί υπάρχουν;»
«Εδώ και χιλιάδες χρόνια άγιοι, αμαρτωλοί, στρατηγοί, βασιλιάδες διασχίζουν το Καμίνο. Αυτό γίνεται με την πρόθεση να βρει ο καθένας το βαθύτερο προσωπικό νόημα και τη φύση στις εσωτερικές του συγκρούσεις. Η ενέργεια που εκπέμπει το Καμίνο ήταν εδώ και αιώνες γνωστή στους ανθρώπους, επειδή τους καθιστούσε ικανούς για περισσότερο διαλογισμό και αυτογνωσία».
Σίρλει Μακ Λέιν «Ο Δρόμος (El Camino)– Το ταξίδι της Ψυχής», 2000.
To Santiago de Compostela, ή μικρή όμορφη πρωτεύουσα της Γαλικίας μέχρι πριν λίγες μέρες πολύ λίγη σχέση είχε με την ταχύτητα. Από αιώνες προσκυνηματικός τόπος των Καθολικών είχε συνδιαστεί με την πεζοπορία ημερών ή και εβδομάδων που χρειαζόταν να υποβληθούν οι λιγότερο ή περισσότερο πιστοί για να φτάσουν σ αυτό ανάλογα με το σημείο εκκίνησης. Η Μακ Λέιν επέλεξε την διαδρομη από τα γαλλοιισπανικά σύνορα περπατώντας ολη την βόρεια Ισπανία για να φτάσει στο Βορειο Δυτικό της άκρο. Άλλοι επιλέγουν συντομότερες διαδρομές ξεκινώντας από τον Βορρα ή τον Νότο. Οι διαδρομές είναι αργές και βασανιστικές. Την αναταμοιβή την γνωρίζουν αυτοί/ες που τις περπατάνε. Ο Αγιος Ιάκωβος αιώνες τώρα περιμένει υπομενετικά όλο αυτό το ποτάμι των προσκηνυτων που προσερχεται από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα να εξομολογηθεί…
Όμως το Santiago δεν είναι μόνον αυτό. Δεν είναι μόνο καθολικισμός.
Στο ιδιο το ιστορικο του κέντρο ο πεζόδρομος που οδηγεί στις εκκλησίες φέρει το όνομα Paris – Dakar. Όχι μην πάει ο νους σας στην ταχύτητα είπαμε Santiago και ταχύτητα καμία σχέση (μέχρι προχθές). Δεν είναι για να τιμήσουν το ομώνυμο ραλί. Απλά οι ντόπιοι παράλληλα με τις μεταφυσικές ανησυχίες, έχουν και χιούμορ και τους αρέσουν και τα εγκόσμια. Paris ονομάζεται η πρώτη και Dakar η τελευταία μιας διαδοχικής σειράς από ταβέρνες με εκλεκτά κρασιά και υπέροχα θαλασσινα που λειτουργούν από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ γεματες από ντόπιους και ξένους που οφείλουν να ολοκληρώσουν με την σχετικη ταχύτητα όλη την διαδρομή σταματώντας σε όλα τα σημεία για έλεγχο. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλά άλλα για την μουσική, την φύση, την αυτονομία κλπ όμως η επικαιρότητα μας οδηγεί σε άλλο δρόμο.
Ο δρόμος της ταχύτητας.
“Επιβεβαιώνουμε ότι η μεγαλοπρέπεια του κόσμου έχει εμπλουτιστεί με μια νέα ωραιότητα: την ωραιότητα της ταχύτητας. Ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο του οποίου η εξάτμιση κοσμείται με μεγάλους σωλήνες, σαν ερπετά με εκρηκτική ανάσα – ένα βρυχώμενο αυτοκίνητο που καλπάζει μανιασμένο είναι ωραιότερο από τη Νίκη της Σαμοθράκης.
Θέλουμε να υμνήσουμε τον άντρα που κρατάει το τιμόνι, που εκσφενδονίζει το δόρυ του πνεύματος σε όλον τον πλανήτη, σ’ όλο το μήκος της τροχιάς του.
Θα δοξολογήσουμε τον πόλεμο –τη μόνη υγιεινή του κόσμου–, τον μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, την χειρονομία των αγγελιαφόρων της ελευθερίας που σπέρνουν τον όλεθρο, τις ωραίες ιδέες που γι’αυτές αξίζει κανείς να πεθάνει, και την περιφρόνηση για τη γυναίκα.”
Φ.Τ. Μαρινέτι Το μανιφέστο του Φουτουρισμού,1909.
Στις 20.41 της Τετάρτης 24 Ιουλίου του 2013 ο 52χρονος μηχανοδηγός Francisco Jοse Fernandez Amo ήταν ο άνθρωπος που έμελλε να ανατρέψει την μέχρι τότε εικόνα για το Santiago. Η ταχύτητα εισέβαλε κυριολεκτικά στην πόλη με την καθοδήγηση αυτού του ικανού πιονέρου προσφέροντας μια αιματηρή πολύνεκρη τελετή με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες (που η αναπαραγωγή της κατέλαβε παγκόσμια τα media) λες κι ο τόπος έπρεπε να πληρώσει αναδρομικά για την προσήλωση του στην βραδύτητα. Για τις ανάγκες του μεγάλου αυτού γεγονότος το γήπεδο της πόλης μετατράπηκε σε χώρο συγκέντρωσης πτωμάτων, τα ξενοδοχεία της πόλης γέμισαν από τους συγγενείς των θυμάτων ενώ για πρώτη φορά στην ιστορία της ματαιώθηκε ο εορτασμός του Αγίου Ιακώβου.
Συγκλονισμένος ο Ισπανός πρωθυπουργός Ραχόι στάθηκε αδύνατο να γράψει δυο γραμμές και έτσι εξέδωσε ένα δελτίο τύπου όπου ανατύπωσε μια παλιότερη ανακοίνωση του όπου έκφραζε την οδύνη του για τα θύματα σεισμού στην Κίνα…
Όπως έγινε γνωστό από την πρώτη στιγμή το τρένο μπήκε σε μια στροφή με ταχύτητα 180km/h ενώ το όριο ήταν μόλις 80. Ο επιζήσας μηχανοδηγός (ιδού το θαύμα!) και πιθανός αντικαταστάτης του Αγίου Ιακώβου ως εμβληματική μορφή της πόλης, κατά τον τύπο παραδέχθηκε το γεγονός ενώ στο παρελθόν του καταγράφονται με υπερηφάνεια και φωτογραφίες από τον ίδιο (μέσω της σελίδας του στο facebook) τρομακτικές υπερβάσεις των ορίων ταχύτητας.
Να σημειώσουμε βέβαια ότι η Ισπανία είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο (μετά την Κίνα) σε σιδηροδρομικό δίκτυο υψηλής ταχύτητας. Και ότι όπως παντού στην Ευρώπη τα τρένα έχουν συγκεκριμένη ώρα αναχώρησης και άφιξης. Κατά συνέπεια ο οδηγός δεν έκανε και τόσο του κεφαλιού του.
Ο Francisco Jοse Fernandez Amo κατάφερε όχι μόνο να ανατρέψει τη εικόνα της πόλης αλλά και την πίστη πως ο σιδηρόδρομος και τα μέσα σταθερής τροχιάς είναι ασφαλή (ή ασφαλέστερα). Από μια άλλη σκοπιά βέβαια απέδειξε το αυτονόητο: Πως από μια ταχύτητα και πάνω κανένα μέσον δεν είναι ασφαλές. Πριν οι εμπειρογνώμονες προσέλθουν για να συσκοτίσουν τα πράγματα θα προλάβουμε ίσως να αναρωτηθούμε ποια ανάγκη γεννά και επιβάλει αυτές τις ταχύτητες;
Ο περήφανος για τις συστηματικές παραβιάσεις των ορίων ταχύτητας παραπέμπεται από την Ισπανική δικαιοσύνη για «ανθρωποκτονίες από αμέλεια κατά συρροή…». Για την δικαιοσύνη η υπέρβαση κατά 100km/h του ορίου ταχύτητος και μάλιστα από ένα επαγγελματία που μεταφέρει εκατοντάδες ανθρώπους αποτελεί απλή αμέλεια, το ξέραμε ότι έτσι είναι από την ελληνική δικαιοσύνη με ανακούφιση μας το επιβεβαίωσε και η ισπανική. Το δίκαιο της ταχύτητας, η ύπαρξη των μέσων υπερταχείας κυκλοφορίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να τεθούν σε αμφισβήτηση. Σε παλιότερες εποχές τα ΜΜΕ θα μιλούσαν για τον σχιζοφρενή δολοφόνο με το τιμόνι (ή με το Joy stick) ενώ σήμερα μας εν(ξ)ημερώνουν για μηχανοδηγό «εθισμένο στην ταχύτητα» κατασκευάζοντας αφ ενός ένα νέο ελαφρυντικό (τι χρήσιμη ανακάλυψη για χιλιάδες δολοφονίες στο δρόμο) κατασκευάζοντας ταυτόχρονα ένα ιδεολόγημα που θα νομιμοποιήσει όλη την υπάρχουσα κατάσταση που υπηρετούν «οι εθισμένοι».
Ο Francisco Jοse Fernandez Amo δεν είναι ούτε τρελός ούτε εθισμένος. Δεν είχε/έχει το ακαταλόγιστο. Είναι ένας πεπειραμένος μηχανοδηγός στις γραμμές ταχείας κυκλοφορίας των Ισπανικών σιδηροδρόμων. Έτρεχε όπως έπρεπε για την εταιρία, και για τον ίδιο. Δοκίμαζε τις αντοχές του τρένου έχοντας πίστη στην ανωτερότητα της μηχανής και θαυμασμό στην ωραιότητα της ταχύτητας. Δεν ξέρουμε αν είχε διαβάσει Μαρινέτι αλλά σίγουρα θα τον βοηθήσει στην απολογία του. Αυτό που έκανε στο Santiago δεν ήταν τίποτα άλλο από μια συμβολή στην Υγιεινή του κόσμου. Μια τέτοιου είδους υπεράσπιση ίσως αγγίξει και κάποιους “ευαίσθητους ανθρώπους” της Ισπανικής δικαιοσύνης μια και ο Μαρινέτι δεν παρέμεινε απλά στον φουτουρισμό αλλά εξελίχθηκε σε θεωρητικό του φασισμού και πιστό συνεργάτη του Μουσολίνι.
Στο μεταξύ θα κατασκευάζονται όλο και γρηγορότερα τρένα, θα παράγονται αυτοκίνητα με όλο και μεγαλύτερες τελικές ταχύτητες, οι επιταχύνσεις θα αποτελούν το κύριο πεδίο ανταγωνισμού ανάμεσα στα καινούργια μοντέλα και πάντα όλο αυτό θα επιχειρηματολογείται πως γίνεται όχι για να τρέχουμε περισσότερο αλλά για να αυξηθεί η ασφάλεια μας…
Όταν η τρέλα της ταχύτητας έχει κυριαρχήσει στον σύγχρονο κόσμο το να υπάρχουν 1.300.000 νεκροί από τροχαία εγκλήματα στους δρόμους του κόσμου κάθε χρόνο θεωρείται φυσιολογικό. Και σαν να μην έφταναν αυτοί πρέπει να προστεθούν και τα θύματα των τρένων.
Επίλογος: η Ελλάδα τι σχέση έχει μ όλα αυτά;
Στις 10 Δεκεμβρίου 2010 η «Πανελλήνια Ένωση Προσωπικού Έλξης Ο.Σ.Ε.»(Π.Ε.Π.Ε.), σε ΕΞΩΔΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ –ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ προς την «ΤΡΑΙΝΟΣΕ Α.Ε.» αναφέρει ανάμεσα στα άλλα:
«… έχετε την πρόθεση να προβείτε σε αύξηση του μέγιστου ορίου ταχύτητας των αμαξοστοιχιών στο τμήμα Κιάτο – Λιόσια από 115km/h σε 160km/h… χωρίς όμως προηγουμένως να έχετε φροντίσει να προβείτε στην ενεργοποίηση του συστήματος τηλεδιοίκησης (δηλαδή αυτόματης φωτοσήμανσης) …για την ασφαλή κυκλοφορία των αμαξοστοιχιών και του επιβατικού κοινού.
Στην περίπτωση που επιτρέπονται υψηλές ταχύτητες, χρειάζεται απαραιτήτως και η εφαρμογή συστήματος αυτόματης πέδησης εάν τυχόνπαραβιασθούν τα συστήματα ασφαλείας, όπως και η εφαρμογή συστήματος ελέγχου παραβίασης ταχύτητας . Η αύξηση του μέγιστου ορίου ταχύτητας χωρίς την λειτουργία του συστήματος τηλεδιοίκησης δεν εξασφαλίζει την ασφαλή κυκλοφορία των αμαξοστοιχιών και του επιβατικούκοινού. Με βάση τα παραπάνω, είμαστε υποχρεωμένοι απο την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010 που θα πραγματοποιηθεί η αύξηση του ορίου ταχύτητας για το τμήμα Κιάτο – Λιόσια, για λόγους ασφαλείας, να συστήσουμε στα μέλη μας να μην την εφαρμόσουν.» Ολόκληρη η δήλωση: ΕΔΩ
Η πάγια αδιαφορία για την ασφάλεια στις μετακινήσεις που επικρατεί στη χώρα και το πολιτικό κλίμα της περιόδου οδήγησαν στην ουσιαστική εξαφάνιση της καταγγελίας και την συκοφάντηση αυτών που την έκαναν ως εκπροσώπων συντεχνιακών συμφερόντων.
Γιώργος Κουβίδης:
Πηγή: soste.gr
«Εδώ και χιλιάδες χρόνια άγιοι, αμαρτωλοί, στρατηγοί, βασιλιάδες διασχίζουν το Καμίνο. Αυτό γίνεται με την πρόθεση να βρει ο καθένας το βαθύτερο προσωπικό νόημα και τη φύση στις εσωτερικές του συγκρούσεις. Η ενέργεια που εκπέμπει το Καμίνο ήταν εδώ και αιώνες γνωστή στους ανθρώπους, επειδή τους καθιστούσε ικανούς για περισσότερο διαλογισμό και αυτογνωσία».
Σίρλει Μακ Λέιν «Ο Δρόμος (El Camino)– Το ταξίδι της Ψυχής», 2000.
To Santiago de Compostela, ή μικρή όμορφη πρωτεύουσα της Γαλικίας μέχρι πριν λίγες μέρες πολύ λίγη σχέση είχε με την ταχύτητα. Από αιώνες προσκυνηματικός τόπος των Καθολικών είχε συνδιαστεί με την πεζοπορία ημερών ή και εβδομάδων που χρειαζόταν να υποβληθούν οι λιγότερο ή περισσότερο πιστοί για να φτάσουν σ αυτό ανάλογα με το σημείο εκκίνησης. Η Μακ Λέιν επέλεξε την διαδρομη από τα γαλλοιισπανικά σύνορα περπατώντας ολη την βόρεια Ισπανία για να φτάσει στο Βορειο Δυτικό της άκρο. Άλλοι επιλέγουν συντομότερες διαδρομές ξεκινώντας από τον Βορρα ή τον Νότο. Οι διαδρομές είναι αργές και βασανιστικές. Την αναταμοιβή την γνωρίζουν αυτοί/ες που τις περπατάνε. Ο Αγιος Ιάκωβος αιώνες τώρα περιμένει υπομενετικά όλο αυτό το ποτάμι των προσκηνυτων που προσερχεται από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα να εξομολογηθεί…
Όμως το Santiago δεν είναι μόνον αυτό. Δεν είναι μόνο καθολικισμός.
Στο ιδιο το ιστορικο του κέντρο ο πεζόδρομος που οδηγεί στις εκκλησίες φέρει το όνομα Paris – Dakar. Όχι μην πάει ο νους σας στην ταχύτητα είπαμε Santiago και ταχύτητα καμία σχέση (μέχρι προχθές). Δεν είναι για να τιμήσουν το ομώνυμο ραλί. Απλά οι ντόπιοι παράλληλα με τις μεταφυσικές ανησυχίες, έχουν και χιούμορ και τους αρέσουν και τα εγκόσμια. Paris ονομάζεται η πρώτη και Dakar η τελευταία μιας διαδοχικής σειράς από ταβέρνες με εκλεκτά κρασιά και υπέροχα θαλασσινα που λειτουργούν από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ γεματες από ντόπιους και ξένους που οφείλουν να ολοκληρώσουν με την σχετικη ταχύτητα όλη την διαδρομή σταματώντας σε όλα τα σημεία για έλεγχο. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλά άλλα για την μουσική, την φύση, την αυτονομία κλπ όμως η επικαιρότητα μας οδηγεί σε άλλο δρόμο.
Ο δρόμος της ταχύτητας.
“Επιβεβαιώνουμε ότι η μεγαλοπρέπεια του κόσμου έχει εμπλουτιστεί με μια νέα ωραιότητα: την ωραιότητα της ταχύτητας. Ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο του οποίου η εξάτμιση κοσμείται με μεγάλους σωλήνες, σαν ερπετά με εκρηκτική ανάσα – ένα βρυχώμενο αυτοκίνητο που καλπάζει μανιασμένο είναι ωραιότερο από τη Νίκη της Σαμοθράκης.
Θέλουμε να υμνήσουμε τον άντρα που κρατάει το τιμόνι, που εκσφενδονίζει το δόρυ του πνεύματος σε όλον τον πλανήτη, σ’ όλο το μήκος της τροχιάς του.
Θα δοξολογήσουμε τον πόλεμο –τη μόνη υγιεινή του κόσμου–, τον μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, την χειρονομία των αγγελιαφόρων της ελευθερίας που σπέρνουν τον όλεθρο, τις ωραίες ιδέες που γι’αυτές αξίζει κανείς να πεθάνει, και την περιφρόνηση για τη γυναίκα.”
Φ.Τ. Μαρινέτι Το μανιφέστο του Φουτουρισμού,1909.
Στις 20.41 της Τετάρτης 24 Ιουλίου του 2013 ο 52χρονος μηχανοδηγός Francisco Jοse Fernandez Amo ήταν ο άνθρωπος που έμελλε να ανατρέψει την μέχρι τότε εικόνα για το Santiago. Η ταχύτητα εισέβαλε κυριολεκτικά στην πόλη με την καθοδήγηση αυτού του ικανού πιονέρου προσφέροντας μια αιματηρή πολύνεκρη τελετή με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες (που η αναπαραγωγή της κατέλαβε παγκόσμια τα media) λες κι ο τόπος έπρεπε να πληρώσει αναδρομικά για την προσήλωση του στην βραδύτητα. Για τις ανάγκες του μεγάλου αυτού γεγονότος το γήπεδο της πόλης μετατράπηκε σε χώρο συγκέντρωσης πτωμάτων, τα ξενοδοχεία της πόλης γέμισαν από τους συγγενείς των θυμάτων ενώ για πρώτη φορά στην ιστορία της ματαιώθηκε ο εορτασμός του Αγίου Ιακώβου.
Συγκλονισμένος ο Ισπανός πρωθυπουργός Ραχόι στάθηκε αδύνατο να γράψει δυο γραμμές και έτσι εξέδωσε ένα δελτίο τύπου όπου ανατύπωσε μια παλιότερη ανακοίνωση του όπου έκφραζε την οδύνη του για τα θύματα σεισμού στην Κίνα…
Όπως έγινε γνωστό από την πρώτη στιγμή το τρένο μπήκε σε μια στροφή με ταχύτητα 180km/h ενώ το όριο ήταν μόλις 80. Ο επιζήσας μηχανοδηγός (ιδού το θαύμα!) και πιθανός αντικαταστάτης του Αγίου Ιακώβου ως εμβληματική μορφή της πόλης, κατά τον τύπο παραδέχθηκε το γεγονός ενώ στο παρελθόν του καταγράφονται με υπερηφάνεια και φωτογραφίες από τον ίδιο (μέσω της σελίδας του στο facebook) τρομακτικές υπερβάσεις των ορίων ταχύτητας.
Να σημειώσουμε βέβαια ότι η Ισπανία είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο (μετά την Κίνα) σε σιδηροδρομικό δίκτυο υψηλής ταχύτητας. Και ότι όπως παντού στην Ευρώπη τα τρένα έχουν συγκεκριμένη ώρα αναχώρησης και άφιξης. Κατά συνέπεια ο οδηγός δεν έκανε και τόσο του κεφαλιού του.
Ο Francisco Jοse Fernandez Amo κατάφερε όχι μόνο να ανατρέψει τη εικόνα της πόλης αλλά και την πίστη πως ο σιδηρόδρομος και τα μέσα σταθερής τροχιάς είναι ασφαλή (ή ασφαλέστερα). Από μια άλλη σκοπιά βέβαια απέδειξε το αυτονόητο: Πως από μια ταχύτητα και πάνω κανένα μέσον δεν είναι ασφαλές. Πριν οι εμπειρογνώμονες προσέλθουν για να συσκοτίσουν τα πράγματα θα προλάβουμε ίσως να αναρωτηθούμε ποια ανάγκη γεννά και επιβάλει αυτές τις ταχύτητες;
Ο περήφανος για τις συστηματικές παραβιάσεις των ορίων ταχύτητας παραπέμπεται από την Ισπανική δικαιοσύνη για «ανθρωποκτονίες από αμέλεια κατά συρροή…». Για την δικαιοσύνη η υπέρβαση κατά 100km/h του ορίου ταχύτητος και μάλιστα από ένα επαγγελματία που μεταφέρει εκατοντάδες ανθρώπους αποτελεί απλή αμέλεια, το ξέραμε ότι έτσι είναι από την ελληνική δικαιοσύνη με ανακούφιση μας το επιβεβαίωσε και η ισπανική. Το δίκαιο της ταχύτητας, η ύπαρξη των μέσων υπερταχείας κυκλοφορίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να τεθούν σε αμφισβήτηση. Σε παλιότερες εποχές τα ΜΜΕ θα μιλούσαν για τον σχιζοφρενή δολοφόνο με το τιμόνι (ή με το Joy stick) ενώ σήμερα μας εν(ξ)ημερώνουν για μηχανοδηγό «εθισμένο στην ταχύτητα» κατασκευάζοντας αφ ενός ένα νέο ελαφρυντικό (τι χρήσιμη ανακάλυψη για χιλιάδες δολοφονίες στο δρόμο) κατασκευάζοντας ταυτόχρονα ένα ιδεολόγημα που θα νομιμοποιήσει όλη την υπάρχουσα κατάσταση που υπηρετούν «οι εθισμένοι».
Ο Francisco Jοse Fernandez Amo δεν είναι ούτε τρελός ούτε εθισμένος. Δεν είχε/έχει το ακαταλόγιστο. Είναι ένας πεπειραμένος μηχανοδηγός στις γραμμές ταχείας κυκλοφορίας των Ισπανικών σιδηροδρόμων. Έτρεχε όπως έπρεπε για την εταιρία, και για τον ίδιο. Δοκίμαζε τις αντοχές του τρένου έχοντας πίστη στην ανωτερότητα της μηχανής και θαυμασμό στην ωραιότητα της ταχύτητας. Δεν ξέρουμε αν είχε διαβάσει Μαρινέτι αλλά σίγουρα θα τον βοηθήσει στην απολογία του. Αυτό που έκανε στο Santiago δεν ήταν τίποτα άλλο από μια συμβολή στην Υγιεινή του κόσμου. Μια τέτοιου είδους υπεράσπιση ίσως αγγίξει και κάποιους “ευαίσθητους ανθρώπους” της Ισπανικής δικαιοσύνης μια και ο Μαρινέτι δεν παρέμεινε απλά στον φουτουρισμό αλλά εξελίχθηκε σε θεωρητικό του φασισμού και πιστό συνεργάτη του Μουσολίνι.
Στο μεταξύ θα κατασκευάζονται όλο και γρηγορότερα τρένα, θα παράγονται αυτοκίνητα με όλο και μεγαλύτερες τελικές ταχύτητες, οι επιταχύνσεις θα αποτελούν το κύριο πεδίο ανταγωνισμού ανάμεσα στα καινούργια μοντέλα και πάντα όλο αυτό θα επιχειρηματολογείται πως γίνεται όχι για να τρέχουμε περισσότερο αλλά για να αυξηθεί η ασφάλεια μας…
Όταν η τρέλα της ταχύτητας έχει κυριαρχήσει στον σύγχρονο κόσμο το να υπάρχουν 1.300.000 νεκροί από τροχαία εγκλήματα στους δρόμους του κόσμου κάθε χρόνο θεωρείται φυσιολογικό. Και σαν να μην έφταναν αυτοί πρέπει να προστεθούν και τα θύματα των τρένων.
Επίλογος: η Ελλάδα τι σχέση έχει μ όλα αυτά;
Στις 10 Δεκεμβρίου 2010 η «Πανελλήνια Ένωση Προσωπικού Έλξης Ο.Σ.Ε.»(Π.Ε.Π.Ε.), σε ΕΞΩΔΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ –ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ προς την «ΤΡΑΙΝΟΣΕ Α.Ε.» αναφέρει ανάμεσα στα άλλα:
«… έχετε την πρόθεση να προβείτε σε αύξηση του μέγιστου ορίου ταχύτητας των αμαξοστοιχιών στο τμήμα Κιάτο – Λιόσια από 115km/h σε 160km/h… χωρίς όμως προηγουμένως να έχετε φροντίσει να προβείτε στην ενεργοποίηση του συστήματος τηλεδιοίκησης (δηλαδή αυτόματης φωτοσήμανσης) …για την ασφαλή κυκλοφορία των αμαξοστοιχιών και του επιβατικού κοινού.
Στην περίπτωση που επιτρέπονται υψηλές ταχύτητες, χρειάζεται απαραιτήτως και η εφαρμογή συστήματος αυτόματης πέδησης εάν τυχόνπαραβιασθούν τα συστήματα ασφαλείας, όπως και η εφαρμογή συστήματος ελέγχου παραβίασης ταχύτητας . Η αύξηση του μέγιστου ορίου ταχύτητας χωρίς την λειτουργία του συστήματος τηλεδιοίκησης δεν εξασφαλίζει την ασφαλή κυκλοφορία των αμαξοστοιχιών και του επιβατικούκοινού. Με βάση τα παραπάνω, είμαστε υποχρεωμένοι απο την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010 που θα πραγματοποιηθεί η αύξηση του ορίου ταχύτητας για το τμήμα Κιάτο – Λιόσια, για λόγους ασφαλείας, να συστήσουμε στα μέλη μας να μην την εφαρμόσουν.» Ολόκληρη η δήλωση: ΕΔΩ
Η πάγια αδιαφορία για την ασφάλεια στις μετακινήσεις που επικρατεί στη χώρα και το πολιτικό κλίμα της περιόδου οδήγησαν στην ουσιαστική εξαφάνιση της καταγγελίας και την συκοφάντηση αυτών που την έκαναν ως εκπροσώπων συντεχνιακών συμφερόντων.
Γιώργος Κουβίδης:
Πηγή: soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου