Του Λευτέρη Μιχελάκη*
Mε αφορμή την ειδική διαδρομή του ράλι Κρήτης στην παραλιακή λεωφόρο του Ηρακλείου, στις 25 Μαΐου 2015 ημέρα Σάββατο, ακούστηκαν διάφορες απόψεις γύρω από την εικόνα της Πόλης σε σχέση με τους Ανθρώπους και τα οχήματα, καθώς και το μήνυμα ενός αγώνα ράλι.
Στην σύγχρονη αστική Πόλη μας όπως και σε όλες τις πόλεις αλλά και
τα χωριά της χώρας μας , μηδέ εξαιρουμένων των οικιστικών σχηματισμών
παγκοσμίως , η κυριαρχία των οχημάτων είναι αναμφίβολα δεδομένη και
ελάχιστα «διαπραγματεύσιμη».
Η πόλη του Ηρακλείου κτίστηκε το 824, όταν κατελήφθη η Κρήτη από τους Σαρακηνούς πειρατές υπό τον Αμπού Χαφέζ. Οι διάφοροι κατακτητές, κυρίως οι Ενετοί και οι Τούρκοι, με τις πολιτικές που εφάρμοσαν μέχρι και την οριστική απελευθέρωσή της το 1898, διαμόρφωσαν την αρχιτεκτονική και τα βασικά χαρακτηριστικά της εντός τειχών σημερινής Πόλης , που σε καμιά περίπτωση δεν έχει χαρακτηριστικά σύγχρονης Ευρωπαϊκής Πόλης.
Οι δρόμοι –σοκάκια- δέχτηκαν χωρίς κανένα σοβαρό σχεδιασμό τα νέα τροχοφόρα «μνημεία». Η «βήλευσις» της Πόλης μας, από τα τροχοφόρα, την κατάντησε απάνθρωπη κυριολεκτικά, αφού έδιωξε και διώχνει τους ανθρώπους από τους δρόμους της, παραχωρώντας την θέση τους στα κάθε μορφής τροχοφόρα.
Θεωρείται πλέον πρώτιστο καθήκον και αναφαίρετο δικαίωμα η καθημερινή μας συμπόρευση με το όχημά μας.
Η προέκταση του χεριού μας, των ποδιών μας, των ματιών μας, της ξεκούρασης, της απόλαυσης και όσων άλλων αναγκών ή επιθυμιών μας, είναι το τροχοφόρο όχημα μας.
Στη δουλειά μας, στο ρεπό μας, στο σπόρ ή στο χόμπι μας, στον καφέ μας, ασφαλώς στο κρασί και στη μπύρα μας, απαραίτητος συνοδός και προπάντων μοναδικός!!
Η επένδυση σ’ αυτή τη μοναξιά του μεταλλικού μας συντρόφου, είναι ο ποιο δυνατός κρίκος στις σύγχρονες αλυσίδες μας.
Η Πόλη του Ηρακλείου, και οι κατοικούντες ή παρεπιδημούντες εν αυτής είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται και να μεριμνούν για την παραμονή των τροχοφόρων, παραχωρώντας μέρος του ζωτικού τους χώρου. Δεν έχει σημασία αν αυτός είναι η αυλή, το υπόγειο, το πεζοδρόμιο, η πλατεία, ο πεζόδρομος. Σημασία έχει η επιθυμία του ιδιοκτήτη και οδηγού του τροχοφόρου και μπροστά στην επιθυμία κανένας ορισμός όπως «αλόγιστη χρήση» δεν έχει αξία και ύπαρξη.
Η εντός τειχών Πόλη του Ηρακλείου και προφανώς τα ενετικά τείχη, είναι κηρυγμένος Αρχαιολογικός χώρος. Πόσοι το γνωρίζουμε άραγε και τι σημαίνει αυτό για μας και για του κατά καιρούς πολιτικούς άρχοντες της Πόλης και του Έθνους;
Εκ του αποτελέσματος μάλλον αδιάφορο φαίνεται. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η εμμονή των αρχόντων και η σιωπηλή αποδοχή από εμάς τους Πολίτες, η συνέχιση της αλόγιστης χρήσης και της εισόδου πάσης φύσεως τροχοφόρων μέσα στην εντός τειχών Πόλη και η στάθμευση πάνω στα Ενετικά τείχη; Μην ξεχνάμε επίσης ότι μέσα στην τάφρο και πάνω στα Ενετικά τείχη λειτουργούσαν δημοτικά παρκινγκ με το ανάλογο οικονομικό τίμημα!! Και σήμερα που δεν υπάρχει εισιτήριο, η λειτουργία τους συνεχίζεται ανεμπόδιστα θεωρώντας εν πολλοίς ότι παρέχεται κοινωνικό έργο. Γνωρίζουμε βέβαια ότι αυτό δεν είναι ούτε νόμιμο ούτε ηθικό ούτε αισθητικά ωραίο. Είναι όμως μέρος της συνενοχής μας στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα του τόπου. Και που μπορεί να μας επιβλήθηκε αλλά ουδόλως αντιδράσαμε. Απεναντίας την αποδεχθήκαμε με ευχαρίστηση.
Πόσο αλήθεια μας αγγίζει η ιστορία της Πόλης μας; πόσο δημοτικοί άρχοντες και δημότες φροντίζουμε για τούτο;
Αξίζει για την ιστορία και την επίρρωση των λεχθέντων να αναφέρω, πώς και γιατί ο Δημήτριος Βικέλας αποφάσισε να αφήσει την πλουσιότατη και πολυτιμότατη βιβλιοθήκη του στον Δήμο Ηρακλείου και δεν την χάρισε ούτε στη γενέτειρά του, την Ερμούπολη, ούτε στην πόλη της απώτερης καταγωγής του, την Βέροια.
Ο Ιωσήφ Χατζηδάκης (1848-1936), διευθυντής και οργανωτής του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου, προσωπικός φίλος του Βικέλα, αποδίδει την απόφασή του αυτή στον ενθουσιασμό του για τους θησαυρούς που αποκάλυψαν οι αρχαιολογικές ανασκαφές στην Κρήτη στις αρχές του 20ου αιώνα. Γεγονός που θα αναδείκνυε σε κέντρο της Ευρώπης το Ηράκλειο.
Είναι δε γνωστό ότι ο Βικέλας επισκέφτηκε, λίγο πριν πεθάνει, το Ηράκλειο. Με το ευρύ, λοιπόν, και προνοητικό του βλέμμα λέγεται ότι διείδε το μέλλον της πόλης αυτής και αποφάσισε να της αφήσει το πολυτιμότερο του αγαθό ως πνευματικού ανθρώπου την βιβλιοθήκη του.
Αυτά έπραξε ο Βικέλας, που ασφαλώς δεν φανταζόταν την περιπέτεια αυτής της βιβλιοθήκης από το 1908 που την δώρισε στο Ηράκλειο, ως σήμερα το 2015 εκατό επτά (107) χρόνια μετά να παραμένει άστεγη.
Τι μπορεί να προσφέρει εξάλλου μια βιβλιοθήκη σε σχέση με ένα αυτοκίνητο;
Την απάντηση την έδωσε πριν από 106 χρόνια το Φουτουριστικό κίνημα και ο δημιουργός του, ο Ιταλός ποιητής και εκδότης Φίλιπο Τομάσο Μαρινέτι (1876-1944), ο οποίος πρωτοδημοσίευσε το «Μανιφέστο του Φουτουρισμού» στην εφημερίδα Γκατζέτα Ντελ’ Εμίλια της Μπολόνια στις 5 Φεβρουαρίου 1909. Το ίδιο κείμενο αναδημοσιεύτηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1909 στη μεγάλη γαλλική εφημερίδα Λε Φιγκαρό, οπότε έγινε παγκοσμίως γνωστό. Το κείμενο μεταξύ άλλων έλεγε: («…θέλουμε να καταστρέψουμε τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες και τις ακαδημίες κάθε είδους…»),
Εκθείαζε τη μοντέρνα βιομηχανική πόλη, τη μηχανή και τη ταχύτητα («..ένα βρυχώμενο αγωνιστικό αυτοκίνητο είναι πιο όμορφο από τη Νίκη της Σαμοθράκης!!»), εκθείαζε την έντονη δράση («…Θέλουμε να δοξάσουμε τον πόλεμο -μοναδική υγεία στον κόσμο- το μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, την καταστρεπτική στάση των αναρχικών, τις ωραίες ιδέες που γι’ αυτές πεθαίνει κανείς, και την περιφρόνηση στη γυναίκα…») την ανατροπή των λογικών συμβάσεων. Στο πολιτικό επίπεδο, μολονότι επιθυμούσαν να ανακουφίσουν την κοινωνική αδικία, ευθυγραμμίστηκαν με το αναφαινόμενο φασιστικό κίνημα του Μουσολίνι.
Για τα σύγχρονα «τροχοφόρα μνημεία» έχουν γίνει πάμπολλες μελέτες από τον Δήμο Ηρακλείου με τεράστια οικονομικά κόστη και πάντα χωρίς αποτέλεσμα. Το κυκλοφοριακό παραμένει το κορυφαίο πρόβλημα για την όμορφη Πόλη μας.
Το «δικαίωμα..» του εισέρχομαι και σταθμεύω όπου βρω, στην εντός τειχών Πόλη,( λόγο χρησικτησίας προφανώς..), μετεξελίσσεται ως υποχρέωση του Δήμου να εξεύρει χώρους στάθμευσης που κάποιοι το εκμεταλλεύονται ιδιαιτέρως επιχειρηματικά ενίοτε και ο ίδιος ο Δήμος.
Επειδή όμως η αλόγιστη χρήση συνεχίζεται και είτε γιατί οι επαγγελματικοί χώροι στάθμευσης δεν επαρκούν είτε το βαλάντιο δεν υπάρχει, γίνεται χρήση του πατριωτικού και επαναστατικού «ΕΜΕΝΑ ΕΠΑΕ ΜΟΥ ΠΑΝΤΙΔΕΙ..»!! και τότε αγανακτισμένοι επικαλούμαστε το Κράτος!! Τον Δήμο!! Την Αστυνομία, να τιμωρήσει τους κακούς. Τους άλλους δηλαδή..όχι εμάς.. πάντα οι άλλοι φταίνε και ποτέ εμείς!!
Την ωραία μας Πόλη, την πάλαι ποτέ Βενετία της ανατολής, ασεβώς συμπεριφερόμενοι προς την ιστορία των 1191 χρόνων ζωής της , 12 αιώνων κοντά, «αλλομορφήσαμε» στο βωμό μεγάλων και μικρών συμφερόντων
Αναδείχτηκαν ανάγκες επίπλαστες, που κυριαρχούν στην καθημερινότητα μας και αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα αυτό που μας επιβάλουν. «η μετακίνησή μας δεν είναι κοινωνικό αγαθό άρα υποχρέωση της πολιτείας, αλλά προσωπική-ατομική μας υπόθεση που πρέπει να λύσουμε εμείς και γι αυτό ένας τρόπος υπάρχει, το ατομικό μας αυτοκίνητο.
Δεν συμβαίνει ασφαλώς μόνο στο Ηράκλειο, συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο. Και όλοι εμείς οι παγκόσμιοι πολίτες ελεύθερα και αβίαστα αποφασίζουμε, ναι εμείς αποφασίζουμε και επιλέγουμε ως μόνο μεταφορικό μέσον το Αυτοκίνητο!!
Αν προς στιγμήν αναλογιστούμε (όχι να υπολογίσουμε) πόσα Ι.Χ. αυτοκίνητα και μηχανές κυκλοφορούν παγκοσμίως, τι καύσιμα καταναλώνουν καθημερινά, τι φόροι άμεσοι και έμμεσοι εισπράττονται καθημερινά, δεν χρειάζεται να υπερθεματίσουμε πόσο αμιγώς πολιτική και καθόλου ελεύθερη είναι η απόφαση που πήραμε να επιλέξουμε για την μετακίνησή μας ένα Ι.Χ. μεταφορικό όχημα
Η κυκλοφοριακή και όχι μόνο εικόνα της Πόλης μας, αντιγραφή κάποιων άλλων πόλεων, μεταδίδεται με ζήλο στις κωμοπόλεις και στα χωριά της χώρας πάλι με «ελεύθερες!!» αποφάσεις των κατοίκων για να αισθάνονται ίσοι μεταξύ ίσων..
Ένα μείγμα αστικού, βιομηχανικού, αγροτικού, τουριστικού και ουκ έστε τέλος στα ..ικού τρόπου ζωής έχει κατακλίσει πόλεις και χωριά με την κυριαρχία του αυτοκινήτου παρούσα παντού.
Στην προσφάτως διαμορφωθείσα κωμόπολή μας (Αρχάνες!!) με έντονο το Μινωικό παρελθόν, αγανακτισμένος νέος απευθύνεται στον ηλικιωμένο αγρότη γείτονά του για την ενόχληση που του προκαλούν τα αυτοκίνητα των παιδιών, του καθόλα αγαπητού και σεβάσμιου γείτονα. <<Θείε>>του λέει, <<δεν μπορώ να περάσω να πάω στο σπίτι, δεν μπορώ να κάτσω στην αυλή από τα αμάξια των κοπελιώ σου!!>>.
<<Ήντα να σου κάμω παιδί μου Μιχαλιό! Πια πολλά αμάξα έχω παρά αμπέλια!!>> Απαντάει με την γνωστή Αρχανιώτικη ηρεμία ο ηλικιωμένος γείτονας δίνοντας συγχρόνως το μήνυμα της καταστροφής που συντελέστηκε και συντελείται στην περιοχή!!
Τα μηνύματα από την ζωή και την λειτουργία της πόλης μας αναμφισβήτητα είναι πάρα πολλά. Ένα μήνυμα που δεν χωράει αμφιβολία είναι ότι σ’ αυτή την πόλη μπορείς να κάνεις τα πάντα. Ιδιαίτερα δε στην χρήση οχημάτων και δρόμων δεν υπάρχει κανείς περιορισμός.
Η ειδική διαδρομή του ράλι Κρήτης έδωσε και αυτό το μήνυμα.
Όπως επίσης ότι η ταχύτητα στο δρόμο ακόμα και μέσα στην πόλη όταν αναπτύσσεται από ειδικούς και έμπειρους οδηγούς αγώνων δεν είναι επικίνδυνη.
Ερώτημα 1ο. ένα παιδί 15,16,17, κλπ. χρονών που παρακολουθεί ένα αγώνα ταχύτητας αυτοκινήτων σε δρόμο της πόλης και που ενθουσιάζεται από το θέαμα, αν ήθελε να δοκιμάσει και να ασχοληθεί με το «άθλημα» με ποιο αυτοκίνητο θα ξεκινούσε σε ποιο ειδικό χώρο και με ποιόν εκπαιδευτή; Σημειώνεται δε ότι η εκπαίδευση για απλή οδήγηση, όχι αγωνιστική, ξεκινάει με την συμπλήρωση του 18ου έτους της ζωής του νέου ή της νέας. Μήπως η πρώτη επαφή, λέω μήπως, είναι σε «ήσυχο» δρόμο μιας περιοχής, μιας αλάνας και συνήθως κρυφά από την οικογένεια; Λέω μήπως;
Ερώτημα 2ο εάν δεν ευσταθούν τα ανωτέρω «μήπως», να πιστέψω, να πιστέψουμε, ότι όσοι ασχολούνται τώρα, ή αυτοί που θα ασχοληθούν στο μέλλον με αυτό το «άθλημα», ξεκινούν την άθλησή τους μετά τα 18 τους χρόνια;
Ερώτημα 3ο αφού δεν υπάρχουν ειδικοί πιστοποιημένοι χώροι, δεν ξέρω αν υπάρχουν και ειδικοί, με σχετική άδεια εκπαιδευτές αγώνων ταχύτητας, που και πως γίνεται η απαραίτητη κατάρτιση; Μπορεί να κάνω λάθος και να αγνοώ πολλά πράγματα του «αθλήματος», οι απορίες μου είναι καλόβουλες και είμαι έτοιμος να δεχτώ τις απαντήσεις που ασφαλώς καλόβουλα θα προκύψουν.
Συνειρμός 1ος η σκοποβολή είναι ολυμπιακό άθλημα. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η σκοποβολή είναι από τα κλασικά ολυμπιακά αθλήματα, αφού διεξάγεται στις Ολυμπιάδες από το 1896 στην Αθήνα. Αγώνες σκοποβολής έγιναν και στους μεσοολυμπιακούς του 1906. Στις πρώτες Ολυμπιάδες υπήρχε μια μεγάλη ποικιλία αγωνισμάτων σκοποβολής με ποικίλα όπλα, τρόπους σκόπευσης και από διαφορετικές αποστάσεις. Έτσι το 1908 έγιναν 15 αγωνίσματα και το 1920 έγιναν 21, που αποτελεί και ρεκόρ για όλες τις Ολυμπιάδες. Μετά το 1924 ξεκαθαρίστηκε το τοπίο. Το 1928 δεν έγινε κανένα αγώνισμα ενώ το 1932 έγιναν μόνο δύο. Στη συνέχεια ο αριθμός τους αυξάνεται σταθερά. Το 1936 έγιναν πέντε, το 1952 έξι, το 1968 επτά και το 1996 έφτασαν τα δέκα που είναι ο μεγαλύτερος αριθμός μετά το 1924.Από το 1984 μπήκαν στο πρόγραμμα τρία αγωνίσματα γυναικών, τα οποία σταδιακά αυξήθηκαν σε επτά το 2004.Το 2008 έγιναν 15 αγωνίσματα (εννιά ανδρών και έξι γυναικών)
Το ράλι δεν είναι Ολυμπιακό άθλημα. Ποιο είναι ποιο επικίνδυνο τώρα, το αυτοκίνητο ή το πιστόλι; Λογικά το πιστόλι είναι ποιο επικίνδυνο. Από την χρήση όμως του αυτοκινήτου έχουν σκοτωθεί και σκοτώνονται καθημερινά ασυγκρίτως πολλοί περισσότεροι.
Αν το ράλι έχει σκοπό να φέρει τους νέους ποιο κοντά στο αυτοκίνητο και να περάσει το μήνυμα της οδικής ασφάλειας, επισημαίνοντας στους οδηγούς ότι δεν οδηγούμε αλόγιστα και επικίνδυνα στους δρόμους, αλλά συνετά και αμυντικά με τον κατάλληλο εξοπλισμό, και την έφεσή μας στην ταχύτητα, την κάνουμε άθλημα με τα ειδικά διασκευασμένα αυτοκίνητα, με συγκεκριμένους αυστηρούς κανόνες και σε αυστηρά επιλεγμένες διαδρομές. Γιατί και η σκοποβολή να μην είναι ένα δημόσιο θέαμα, πολύ ποιο οικονομικό και ασφαλές, φέρνοντας τους νέους ποιο κοντά στα όπλα και στους σκοπευτικούς συλλόγους, αποτρέποντας έτσι τους νέους από την αλόγιστη χρήση των όπλων;
Να καλέσουμε μήπως, αύριο ένα σκοπευτικό σύλλογο για μια επίδειξη στην πλατεία Ελευθερίας αναδεικνύοντας την ασφάλεια του αθλήματος; Μην ξεχνάτε είναι Ολυμπιακό άθλημα.
Η αναφορά στην εντός τειχών πόλη του Ηρακλείου με αφορμή την ειδική διαδρομή του ράλι Κρήτης στην παραλιακή λεωφόρο, δεν σημαίνει ότι η εκτός τειχών πόλη είναι καλύτερη κυκλοφοριακά. Ξεκάθαρα όχι. Σε πολλές περιοχές είναι πολύ χειρότερη. Όπως υπάρχουν και πόλεις με πολύ μεγαλύτερο κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Με βάση την αγάπη μου για την όμορφη Πόλη μου, σχολιάζω τα συγκοινωνιακά δρώμενα της με μια πινελιά ιστορικής και πολιτιστικής μνήμης!!
Όσο για το ράλι Κρήτης και τους φίλους οδηγούς, καμία εμπάθεια δεν έχω. Απεναντίας μου είναι και ο αγώνας και οι αγωνιζόμενοι ιδιαίτερα συμπαθείς. Η μόνη μου αντίθεση είναι στη χρήση του χώρου και στα μηνύματα που στέλνει από τον συγκεκριμένο χώρο στην συγκεκριμένη Πόλη.
Θα κλείσω με ένα ποίημα του φίλου και συμπολίτη μας Δημήτρη Περοδασκαλάκη.
ΘΗΣΕΩΣ PARKING
Στου Χάνδακα την πόλη σταθερά
μια πινακίδα με βέλος δείχνει
σε ντόπιους και επισκέπτες μες στο κέντρο:
ΘΗΣΕΩΣ PARKING
Δεν έφυγε ο Θησέας τελικά
υπογείου γκαράζ ιδιοκτήτης.
Είναι ο Μινώταυρος που πήγε στην Αθήνα-
Έτσι το θέλει κάποιος ποιητής.
Mε αφορμή την ειδική διαδρομή του ράλι Κρήτης στην παραλιακή λεωφόρο του Ηρακλείου, στις 25 Μαΐου 2015 ημέρα Σάββατο, ακούστηκαν διάφορες απόψεις γύρω από την εικόνα της Πόλης σε σχέση με τους Ανθρώπους και τα οχήματα, καθώς και το μήνυμα ενός αγώνα ράλι.
Συνδιοργανωτές: Περιφέρεια Κρήτης και Δήμος Ηρακλείου
Η πόλη του Ηρακλείου κτίστηκε το 824, όταν κατελήφθη η Κρήτη από τους Σαρακηνούς πειρατές υπό τον Αμπού Χαφέζ. Οι διάφοροι κατακτητές, κυρίως οι Ενετοί και οι Τούρκοι, με τις πολιτικές που εφάρμοσαν μέχρι και την οριστική απελευθέρωσή της το 1898, διαμόρφωσαν την αρχιτεκτονική και τα βασικά χαρακτηριστικά της εντός τειχών σημερινής Πόλης , που σε καμιά περίπτωση δεν έχει χαρακτηριστικά σύγχρονης Ευρωπαϊκής Πόλης.
Οι δρόμοι –σοκάκια- δέχτηκαν χωρίς κανένα σοβαρό σχεδιασμό τα νέα τροχοφόρα «μνημεία». Η «βήλευσις» της Πόλης μας, από τα τροχοφόρα, την κατάντησε απάνθρωπη κυριολεκτικά, αφού έδιωξε και διώχνει τους ανθρώπους από τους δρόμους της, παραχωρώντας την θέση τους στα κάθε μορφής τροχοφόρα.
Θεωρείται πλέον πρώτιστο καθήκον και αναφαίρετο δικαίωμα η καθημερινή μας συμπόρευση με το όχημά μας.
Η προέκταση του χεριού μας, των ποδιών μας, των ματιών μας, της ξεκούρασης, της απόλαυσης και όσων άλλων αναγκών ή επιθυμιών μας, είναι το τροχοφόρο όχημα μας.
Στη δουλειά μας, στο ρεπό μας, στο σπόρ ή στο χόμπι μας, στον καφέ μας, ασφαλώς στο κρασί και στη μπύρα μας, απαραίτητος συνοδός και προπάντων μοναδικός!!
Η επένδυση σ’ αυτή τη μοναξιά του μεταλλικού μας συντρόφου, είναι ο ποιο δυνατός κρίκος στις σύγχρονες αλυσίδες μας.
Η Πόλη του Ηρακλείου, και οι κατοικούντες ή παρεπιδημούντες εν αυτής είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται και να μεριμνούν για την παραμονή των τροχοφόρων, παραχωρώντας μέρος του ζωτικού τους χώρου. Δεν έχει σημασία αν αυτός είναι η αυλή, το υπόγειο, το πεζοδρόμιο, η πλατεία, ο πεζόδρομος. Σημασία έχει η επιθυμία του ιδιοκτήτη και οδηγού του τροχοφόρου και μπροστά στην επιθυμία κανένας ορισμός όπως «αλόγιστη χρήση» δεν έχει αξία και ύπαρξη.
Η εντός τειχών Πόλη του Ηρακλείου και προφανώς τα ενετικά τείχη, είναι κηρυγμένος Αρχαιολογικός χώρος. Πόσοι το γνωρίζουμε άραγε και τι σημαίνει αυτό για μας και για του κατά καιρούς πολιτικούς άρχοντες της Πόλης και του Έθνους;
Εκ του αποτελέσματος μάλλον αδιάφορο φαίνεται. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η εμμονή των αρχόντων και η σιωπηλή αποδοχή από εμάς τους Πολίτες, η συνέχιση της αλόγιστης χρήσης και της εισόδου πάσης φύσεως τροχοφόρων μέσα στην εντός τειχών Πόλη και η στάθμευση πάνω στα Ενετικά τείχη; Μην ξεχνάμε επίσης ότι μέσα στην τάφρο και πάνω στα Ενετικά τείχη λειτουργούσαν δημοτικά παρκινγκ με το ανάλογο οικονομικό τίμημα!! Και σήμερα που δεν υπάρχει εισιτήριο, η λειτουργία τους συνεχίζεται ανεμπόδιστα θεωρώντας εν πολλοίς ότι παρέχεται κοινωνικό έργο. Γνωρίζουμε βέβαια ότι αυτό δεν είναι ούτε νόμιμο ούτε ηθικό ούτε αισθητικά ωραίο. Είναι όμως μέρος της συνενοχής μας στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα του τόπου. Και που μπορεί να μας επιβλήθηκε αλλά ουδόλως αντιδράσαμε. Απεναντίας την αποδεχθήκαμε με ευχαρίστηση.
Ιστορία & Πολιτισμός: Τα Ενετικά τείχη parking.
Αξίζει για την ιστορία και την επίρρωση των λεχθέντων να αναφέρω, πώς και γιατί ο Δημήτριος Βικέλας αποφάσισε να αφήσει την πλουσιότατη και πολυτιμότατη βιβλιοθήκη του στον Δήμο Ηρακλείου και δεν την χάρισε ούτε στη γενέτειρά του, την Ερμούπολη, ούτε στην πόλη της απώτερης καταγωγής του, την Βέροια.
Ο Ιωσήφ Χατζηδάκης (1848-1936), διευθυντής και οργανωτής του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου, προσωπικός φίλος του Βικέλα, αποδίδει την απόφασή του αυτή στον ενθουσιασμό του για τους θησαυρούς που αποκάλυψαν οι αρχαιολογικές ανασκαφές στην Κρήτη στις αρχές του 20ου αιώνα. Γεγονός που θα αναδείκνυε σε κέντρο της Ευρώπης το Ηράκλειο.
Είναι δε γνωστό ότι ο Βικέλας επισκέφτηκε, λίγο πριν πεθάνει, το Ηράκλειο. Με το ευρύ, λοιπόν, και προνοητικό του βλέμμα λέγεται ότι διείδε το μέλλον της πόλης αυτής και αποφάσισε να της αφήσει το πολυτιμότερο του αγαθό ως πνευματικού ανθρώπου την βιβλιοθήκη του.
Αυτά έπραξε ο Βικέλας, που ασφαλώς δεν φανταζόταν την περιπέτεια αυτής της βιβλιοθήκης από το 1908 που την δώρισε στο Ηράκλειο, ως σήμερα το 2015 εκατό επτά (107) χρόνια μετά να παραμένει άστεγη.
Τι μπορεί να προσφέρει εξάλλου μια βιβλιοθήκη σε σχέση με ένα αυτοκίνητο;
Την απάντηση την έδωσε πριν από 106 χρόνια το Φουτουριστικό κίνημα και ο δημιουργός του, ο Ιταλός ποιητής και εκδότης Φίλιπο Τομάσο Μαρινέτι (1876-1944), ο οποίος πρωτοδημοσίευσε το «Μανιφέστο του Φουτουρισμού» στην εφημερίδα Γκατζέτα Ντελ’ Εμίλια της Μπολόνια στις 5 Φεβρουαρίου 1909. Το ίδιο κείμενο αναδημοσιεύτηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1909 στη μεγάλη γαλλική εφημερίδα Λε Φιγκαρό, οπότε έγινε παγκοσμίως γνωστό. Το κείμενο μεταξύ άλλων έλεγε: («…θέλουμε να καταστρέψουμε τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες και τις ακαδημίες κάθε είδους…»),
Εκθείαζε τη μοντέρνα βιομηχανική πόλη, τη μηχανή και τη ταχύτητα («..ένα βρυχώμενο αγωνιστικό αυτοκίνητο είναι πιο όμορφο από τη Νίκη της Σαμοθράκης!!»), εκθείαζε την έντονη δράση («…Θέλουμε να δοξάσουμε τον πόλεμο -μοναδική υγεία στον κόσμο- το μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, την καταστρεπτική στάση των αναρχικών, τις ωραίες ιδέες που γι’ αυτές πεθαίνει κανείς, και την περιφρόνηση στη γυναίκα…») την ανατροπή των λογικών συμβάσεων. Στο πολιτικό επίπεδο, μολονότι επιθυμούσαν να ανακουφίσουν την κοινωνική αδικία, ευθυγραμμίστηκαν με το αναφαινόμενο φασιστικό κίνημα του Μουσολίνι.
Για τα σύγχρονα «τροχοφόρα μνημεία» έχουν γίνει πάμπολλες μελέτες από τον Δήμο Ηρακλείου με τεράστια οικονομικά κόστη και πάντα χωρίς αποτέλεσμα. Το κυκλοφοριακό παραμένει το κορυφαίο πρόβλημα για την όμορφη Πόλη μας.
Το «δικαίωμα..» του εισέρχομαι και σταθμεύω όπου βρω, στην εντός τειχών Πόλη,( λόγο χρησικτησίας προφανώς..), μετεξελίσσεται ως υποχρέωση του Δήμου να εξεύρει χώρους στάθμευσης που κάποιοι το εκμεταλλεύονται ιδιαιτέρως επιχειρηματικά ενίοτε και ο ίδιος ο Δήμος.
Επειδή όμως η αλόγιστη χρήση συνεχίζεται και είτε γιατί οι επαγγελματικοί χώροι στάθμευσης δεν επαρκούν είτε το βαλάντιο δεν υπάρχει, γίνεται χρήση του πατριωτικού και επαναστατικού «ΕΜΕΝΑ ΕΠΑΕ ΜΟΥ ΠΑΝΤΙΔΕΙ..»!! και τότε αγανακτισμένοι επικαλούμαστε το Κράτος!! Τον Δήμο!! Την Αστυνομία, να τιμωρήσει τους κακούς. Τους άλλους δηλαδή..όχι εμάς.. πάντα οι άλλοι φταίνε και ποτέ εμείς!!
Την ωραία μας Πόλη, την πάλαι ποτέ Βενετία της ανατολής, ασεβώς συμπεριφερόμενοι προς την ιστορία των 1191 χρόνων ζωής της , 12 αιώνων κοντά, «αλλομορφήσαμε» στο βωμό μεγάλων και μικρών συμφερόντων
Αναδείχτηκαν ανάγκες επίπλαστες, που κυριαρχούν στην καθημερινότητα μας και αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα αυτό που μας επιβάλουν. «η μετακίνησή μας δεν είναι κοινωνικό αγαθό άρα υποχρέωση της πολιτείας, αλλά προσωπική-ατομική μας υπόθεση που πρέπει να λύσουμε εμείς και γι αυτό ένας τρόπος υπάρχει, το ατομικό μας αυτοκίνητο.
Δεν συμβαίνει ασφαλώς μόνο στο Ηράκλειο, συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο. Και όλοι εμείς οι παγκόσμιοι πολίτες ελεύθερα και αβίαστα αποφασίζουμε, ναι εμείς αποφασίζουμε και επιλέγουμε ως μόνο μεταφορικό μέσον το Αυτοκίνητο!!
Αν προς στιγμήν αναλογιστούμε (όχι να υπολογίσουμε) πόσα Ι.Χ. αυτοκίνητα και μηχανές κυκλοφορούν παγκοσμίως, τι καύσιμα καταναλώνουν καθημερινά, τι φόροι άμεσοι και έμμεσοι εισπράττονται καθημερινά, δεν χρειάζεται να υπερθεματίσουμε πόσο αμιγώς πολιτική και καθόλου ελεύθερη είναι η απόφαση που πήραμε να επιλέξουμε για την μετακίνησή μας ένα Ι.Χ. μεταφορικό όχημα
Η κυκλοφοριακή και όχι μόνο εικόνα της Πόλης μας, αντιγραφή κάποιων άλλων πόλεων, μεταδίδεται με ζήλο στις κωμοπόλεις και στα χωριά της χώρας πάλι με «ελεύθερες!!» αποφάσεις των κατοίκων για να αισθάνονται ίσοι μεταξύ ίσων..
Ένα μείγμα αστικού, βιομηχανικού, αγροτικού, τουριστικού και ουκ έστε τέλος στα ..ικού τρόπου ζωής έχει κατακλίσει πόλεις και χωριά με την κυριαρχία του αυτοκινήτου παρούσα παντού.
Στην προσφάτως διαμορφωθείσα κωμόπολή μας (Αρχάνες!!) με έντονο το Μινωικό παρελθόν, αγανακτισμένος νέος απευθύνεται στον ηλικιωμένο αγρότη γείτονά του για την ενόχληση που του προκαλούν τα αυτοκίνητα των παιδιών, του καθόλα αγαπητού και σεβάσμιου γείτονα. <<Θείε>>του λέει, <<δεν μπορώ να περάσω να πάω στο σπίτι, δεν μπορώ να κάτσω στην αυλή από τα αμάξια των κοπελιώ σου!!>>.
<<Ήντα να σου κάμω παιδί μου Μιχαλιό! Πια πολλά αμάξα έχω παρά αμπέλια!!>> Απαντάει με την γνωστή Αρχανιώτικη ηρεμία ο ηλικιωμένος γείτονας δίνοντας συγχρόνως το μήνυμα της καταστροφής που συντελέστηκε και συντελείται στην περιοχή!!
Τα μηνύματα από την ζωή και την λειτουργία της πόλης μας αναμφισβήτητα είναι πάρα πολλά. Ένα μήνυμα που δεν χωράει αμφιβολία είναι ότι σ’ αυτή την πόλη μπορείς να κάνεις τα πάντα. Ιδιαίτερα δε στην χρήση οχημάτων και δρόμων δεν υπάρχει κανείς περιορισμός.
Η ειδική διαδρομή του ράλι Κρήτης έδωσε και αυτό το μήνυμα.
Όπως επίσης ότι η ταχύτητα στο δρόμο ακόμα και μέσα στην πόλη όταν αναπτύσσεται από ειδικούς και έμπειρους οδηγούς αγώνων δεν είναι επικίνδυνη.
Ερώτημα 1ο. ένα παιδί 15,16,17, κλπ. χρονών που παρακολουθεί ένα αγώνα ταχύτητας αυτοκινήτων σε δρόμο της πόλης και που ενθουσιάζεται από το θέαμα, αν ήθελε να δοκιμάσει και να ασχοληθεί με το «άθλημα» με ποιο αυτοκίνητο θα ξεκινούσε σε ποιο ειδικό χώρο και με ποιόν εκπαιδευτή; Σημειώνεται δε ότι η εκπαίδευση για απλή οδήγηση, όχι αγωνιστική, ξεκινάει με την συμπλήρωση του 18ου έτους της ζωής του νέου ή της νέας. Μήπως η πρώτη επαφή, λέω μήπως, είναι σε «ήσυχο» δρόμο μιας περιοχής, μιας αλάνας και συνήθως κρυφά από την οικογένεια; Λέω μήπως;
Ερώτημα 2ο εάν δεν ευσταθούν τα ανωτέρω «μήπως», να πιστέψω, να πιστέψουμε, ότι όσοι ασχολούνται τώρα, ή αυτοί που θα ασχοληθούν στο μέλλον με αυτό το «άθλημα», ξεκινούν την άθλησή τους μετά τα 18 τους χρόνια;
Ερώτημα 3ο αφού δεν υπάρχουν ειδικοί πιστοποιημένοι χώροι, δεν ξέρω αν υπάρχουν και ειδικοί, με σχετική άδεια εκπαιδευτές αγώνων ταχύτητας, που και πως γίνεται η απαραίτητη κατάρτιση; Μπορεί να κάνω λάθος και να αγνοώ πολλά πράγματα του «αθλήματος», οι απορίες μου είναι καλόβουλες και είμαι έτοιμος να δεχτώ τις απαντήσεις που ασφαλώς καλόβουλα θα προκύψουν.
Συνειρμός 1ος η σκοποβολή είναι ολυμπιακό άθλημα. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η σκοποβολή είναι από τα κλασικά ολυμπιακά αθλήματα, αφού διεξάγεται στις Ολυμπιάδες από το 1896 στην Αθήνα. Αγώνες σκοποβολής έγιναν και στους μεσοολυμπιακούς του 1906. Στις πρώτες Ολυμπιάδες υπήρχε μια μεγάλη ποικιλία αγωνισμάτων σκοποβολής με ποικίλα όπλα, τρόπους σκόπευσης και από διαφορετικές αποστάσεις. Έτσι το 1908 έγιναν 15 αγωνίσματα και το 1920 έγιναν 21, που αποτελεί και ρεκόρ για όλες τις Ολυμπιάδες. Μετά το 1924 ξεκαθαρίστηκε το τοπίο. Το 1928 δεν έγινε κανένα αγώνισμα ενώ το 1932 έγιναν μόνο δύο. Στη συνέχεια ο αριθμός τους αυξάνεται σταθερά. Το 1936 έγιναν πέντε, το 1952 έξι, το 1968 επτά και το 1996 έφτασαν τα δέκα που είναι ο μεγαλύτερος αριθμός μετά το 1924.Από το 1984 μπήκαν στο πρόγραμμα τρία αγωνίσματα γυναικών, τα οποία σταδιακά αυξήθηκαν σε επτά το 2004.Το 2008 έγιναν 15 αγωνίσματα (εννιά ανδρών και έξι γυναικών)
Το ράλι δεν είναι Ολυμπιακό άθλημα. Ποιο είναι ποιο επικίνδυνο τώρα, το αυτοκίνητο ή το πιστόλι; Λογικά το πιστόλι είναι ποιο επικίνδυνο. Από την χρήση όμως του αυτοκινήτου έχουν σκοτωθεί και σκοτώνονται καθημερινά ασυγκρίτως πολλοί περισσότεροι.
Αν το ράλι έχει σκοπό να φέρει τους νέους ποιο κοντά στο αυτοκίνητο και να περάσει το μήνυμα της οδικής ασφάλειας, επισημαίνοντας στους οδηγούς ότι δεν οδηγούμε αλόγιστα και επικίνδυνα στους δρόμους, αλλά συνετά και αμυντικά με τον κατάλληλο εξοπλισμό, και την έφεσή μας στην ταχύτητα, την κάνουμε άθλημα με τα ειδικά διασκευασμένα αυτοκίνητα, με συγκεκριμένους αυστηρούς κανόνες και σε αυστηρά επιλεγμένες διαδρομές. Γιατί και η σκοποβολή να μην είναι ένα δημόσιο θέαμα, πολύ ποιο οικονομικό και ασφαλές, φέρνοντας τους νέους ποιο κοντά στα όπλα και στους σκοπευτικούς συλλόγους, αποτρέποντας έτσι τους νέους από την αλόγιστη χρήση των όπλων;
Να καλέσουμε μήπως, αύριο ένα σκοπευτικό σύλλογο για μια επίδειξη στην πλατεία Ελευθερίας αναδεικνύοντας την ασφάλεια του αθλήματος; Μην ξεχνάτε είναι Ολυμπιακό άθλημα.
Η αναφορά στην εντός τειχών πόλη του Ηρακλείου με αφορμή την ειδική διαδρομή του ράλι Κρήτης στην παραλιακή λεωφόρο, δεν σημαίνει ότι η εκτός τειχών πόλη είναι καλύτερη κυκλοφοριακά. Ξεκάθαρα όχι. Σε πολλές περιοχές είναι πολύ χειρότερη. Όπως υπάρχουν και πόλεις με πολύ μεγαλύτερο κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Με βάση την αγάπη μου για την όμορφη Πόλη μου, σχολιάζω τα συγκοινωνιακά δρώμενα της με μια πινελιά ιστορικής και πολιτιστικής μνήμης!!
Όσο για το ράλι Κρήτης και τους φίλους οδηγούς, καμία εμπάθεια δεν έχω. Απεναντίας μου είναι και ο αγώνας και οι αγωνιζόμενοι ιδιαίτερα συμπαθείς. Η μόνη μου αντίθεση είναι στη χρήση του χώρου και στα μηνύματα που στέλνει από τον συγκεκριμένο χώρο στην συγκεκριμένη Πόλη.
Θα κλείσω με ένα ποίημα του φίλου και συμπολίτη μας Δημήτρη Περοδασκαλάκη.
ΘΗΣΕΩΣ PARKING
Στου Χάνδακα την πόλη σταθερά
μια πινακίδα με βέλος δείχνει
σε ντόπιους και επισκέπτες μες στο κέντρο:
ΘΗΣΕΩΣ PARKING
Δεν έφυγε ο Θησέας τελικά
υπογείου γκαράζ ιδιοκτήτης.
Είναι ο Μινώταυρος που πήγε στην Αθήνα-
Έτσι το θέλει κάποιος ποιητής.
* ο Λευτέρης Μιχελάκης είναι Εκπαιδευτής Οδήγησης και μέλος του Δ.Σ. του SOS Τροχαία Εγκλήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου