To δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι πως η πιθανότητα θανάτου στο οδικό δίκτυο για όσους κυκλοφορούν στο ευρωπαικό οδικό δίκτυο (με οποιαδήποτε ιδιότητα: πεζού, ποδηλάτη, οδηγού ή επιβάτη μηχανοκίνητου κλπ) διαφέρει σημαντικά από χώρα σε χώρα. Ενώ υπάρχει μια ομάδα χωρών με λιγότερους από 30 νεκρούς ανα εκατομμύριο κατοίκων την ίδια στιγμή μια άλλη ομάδα χωρών  έχει από από 81 έως 100 νεκρούς ανά εκατομμύριο. Θάταν κωμικό, αν δεν ήταν τραγικό να προσπαθεί κανείις να εξαγάγει «ένα ευρωπαικό μέσο όρο» στο θάνατο όταν η ανισότητα είναι χαώδης. Ιδεολογήματα τέτοιου τύπου που διακινούνται από τις επίσημες αρχές τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν βοήθησαν κανέναν να νιώσει και να κυκλοφορεί  ασφαλέστερα στο οδικό δίκτυο πχ της Ρουμανίας ή της Ελλάδας ούτε να νιώσει ανασφαλής κυκλοφορώντας στη Σουηδία ή τη Μ. Βρετανία. Αν πιστέψουμε τα στοιχεία που έχουν κατατεθεί από τις ίδιες τις χώρες, το 2016 η πιθανότητα θανάτου στο οδικό δίκτυο στην Ελλάδα ήταν τριπλάσια από την Νορβηγία, την Ελβετία τη Σουηδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ στην Ρουμανία και την Βουλγαρία η πιθανότητα ήταν τετραπλάσια.

Η ανισότητα αυτή ήταν εμφανής και στον απολογισμό της δεκαετίας 2001 – 2020 και φαίνεται να παραμένει αμετάβλητη ή με πολύ μικρές διαφοροποιήσεις. Σε ενα γενικό επίπεδο θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει πως στην Ευρωπαική ήπειρο, την ασφαλέστερη απο άποψη οδικής ασφάλειας ήπειρο στον κόσμο, η πιθανότητα θανάτου στο οδικό δίκτυο αυξάνει όσο χαμηλότερο είναι το εισόδημα της χώρας. Τα αποτελέσματα αυτά επιβεβαιώνουν τις διαπιστώσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, εδώ και μια δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον πως οι χώρες μέσου και χαμηλού εισοδήματος παρότι αναλογικά κατέχουν μικρότερο αριθμό μηχανοκίνητων οχημάτων έχουν συντριπτικά μεγαλύτερο αριθμό τροχαίων συγκρούσεων τραυματισμό και θανάτων σε σχέση με τις υψηλού εισοδήματος χώρες.
Σημειώνουμε εδώ ότι τα στοιχεία αποστέλλονται από τις στατιστικές υπηρεσίες κάθε χώρας με βάση τα δεδομένα των αστυνομικών αρχών και όχι των υπηρεσιών Υγείας. Καθως επίσης πως στις χώρες της Ευρωπαικής Ενωσης κάθε θύμα τροχαίου που επιβιώνει τριάντα ημέρες μετά το συμβάν και πεθαίνει στη συνέχεια δεν καταγράφεται ως θύμα τροχαίου…
Υπάρχει “Ευρωπαική πολιτική για την Οδική Ασφάλεια”;
Τα αποτελέσματα που καταγράφηκαν το 2016, εκτος απο προάγγελος αποτυχίας σε σχέση με τους στόχους που έχουν τεθεί είναι ενδεικτικά του τι σημαίνει η υποτιθέμενη ευρωπαικη στρατηγική για την οδικη ασφάλεια.
Το 2016 οι χώρες της Ευρωπαικής Ενωσης παραμένουν (με έξι χρόνια καθυστέρηση) στον στόχο που είχε τεθεί για το 2010: Να μειωθεί ο αριθμός των νεκρών από τροχαίες συγκρούσεις κατά 50% σε σχέση με το 2001.

Αν κανείς έπαιρνε στα σοβαρά τους στόχους που τέθηκαν και δεν ακροβατούσε με στατιστικές αλχημίες θα έβλεπε με την πρώτη ματιά πως οι 55.052 νεκροί του 2001 αν είχαν υποδιπλασιαστεί το 2010 θα γινόταν 27.546. Και αν σαν βάση εκκίνησης της δεκαετίας 2011-2020 χρησιμοποιούνταν τα αποτελέσματα αυτής της “ποθητής” τάσης μείωσης κατά 50% για τη δεύτερη δεκαετία αυτό θα σήμαινε οτι θα φτάναμε σε ενα επίπεδο με λιγότερους απο 13.000 θανάτους απο τροχαία το 2020.. Η σταθεροποίηση στο επίπεδο των 25 -26.00 θανάτων τα τέσσερα τελευταία χρόνια (2013: 26.025, 2014: 26,020, 2015: 26.190, 2016: 25.671) δείχνει καθαρά πως οπως εξελίσσονται τα πράγματα φαντάζει αδιανόητο (εκτός και αν έχουμε κάποια εκρηκτική μακρόχρονη αύξηση των τιμών των καυσίμων) ο αριθμός να κατέβει κάτω απο τις 20.000 το 2020. Ακόμα και αν δεχτούμε τις στατιστικές μεθοδεύσεις που ακολουθεί η Ευρωπαική Επιτροπή η αποτυχία είναι παταγώδης. Πέρνωντας ως βάση τους αναφερόμενους 30.804 νεκρούς του 2011 ο στόχος 50% σήμαινε περίπου 15.000.
Η αριθμητική του θανάτου
Σύμφωνα με τα ανακοινωθέντα στοιχεία την τελευταία εξαετία (2011-2016) σαν αποτέλεσμα κάθε μορφής τροχαίων συγκρούσεων στις χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης έχασαν την ζωή τους τουλάχιστον 136.967  άνθρωποι. Για να έχουμε μια ισοδύναμη, αλλά πολυ πιο δυνατή εικόνα, αυτό σημαίνει πως στο διάστημα αυτο εξαφανίστηκε ο πληθυσμός μια πόλης όπως η Λαρισα, η Στάρα Ζαγορά, η Οξφόρδη, το Ινγκολσταντ, η Φότζια, η Λιμόζ,  ή το Ααλμποργκ.
Για την ιδια περίοδο ο αριθμός των σοβαρά τραυματιών με αυξημένη πθανότητα μόνιμης αναπηρίας εκτιμάται στους   547.868, όσος περίπου ο πληθυσμός μια πόλης όπως ο Πειραιάς, το Ρότερνταμ, η Γλασκώβη, το Πόζναν, το Ελσίνκι, η Μάλαγα, το Βίλνιους, η Βρέμη, ή η Λισαβόνα,
Αυτά είναι τα αποτελεέσματα της άρνησης της Ευρωπαικής Επιτροπής να υιοθετήση την πολιτική «Οραμα Μηδέν» για το σύνολο της Ευρώπης. Είναι τα αποτελέσματα της άρνησης της υιοθέτησης μιας κοινης πολιτικής όσον αφορά στους παράγοντες κινδύνου που αποδεδειγμενα αυξάνουν την πιθανότητα εμπλοκής σε τροχαία σύγκρουση. Η κάθε χώρα μπορει να έχειτα ορια ταχύτητας και τα όρια συγκεντρωσης αλκοόλ στο αιμα των οδηγών που αυτή θέλει. Να τιμωρεί τον φόνο από τροχαίο και να αποτιμά την ανθρώπινη ζωή, την ζωή των θυμάτων.
Για να είμαστε δίκαιοι ωστόσοι ένα κοινό πανευρωπαικό κεκτημένο: Το τροχαίο τραύμα δεν είναι ζήτημα Δημόσιας Υγείας. Η πρόληψη του δεν αφορά τα υπουργεία Υγείας αλλα τα υπουργεία…Μεταφορών.
Ευχές για τη μείωση των τροχαίων και αγώνας για την αύξηση των πωλήσεων αυτοκινήτων: Ο ευρωπαικός δρόμος για την οδική ασφάλεια.
Ας ετοιμαστούμε για τον «νέο» στόχο της μείωσης κατά 50% των θανάτων την δεκαετία 2021-2030. Σιγά σιγά σε μερικές δεκαετίες ή και αιώνες θα συμπέσουμε με το όραμα Μηδέν.
Πηγή: https://sostegr.wordpress.com