Παράσυρση Πεζού - Θάνατος Ενάγοντος 7 μήνες μεταγενέστερα του τραυματισμού του απότοκος του ατυχήματος Ψυχική Οδύνη Συγγενών

Σύμφωνα με τη ληξιαρχική πράξη θανάτου, αιτία του επελθόντος θανάτου - μετά 7μηνο εκ του τραυματισμού του παθόντος  - ήταν “καρδιοαναπνευστική παύση, σηπτική κατάσταση, άγρυπνο κώμα και κρανιοεγκεφαλική κάκωση”, που είναι απότοκα του ενδίκου ατυχήματος. Με βάση την προπεριγραφόμενη κατάσταση της υγείας του και την εν γένει εξέλιξη αυτής, κατά το χρονικό διάστημα των επτά (7) περίπου μηνών που έζησε, είχε επίγνωση της προκληθείσης από το ατύχημα βλάβης της υγείας του και ήταν ικανός να δέχεται τις επιδράσεις του εσωτερικού περιβάλλοντος.

 Η δικαστική συμπαραστάτρια σύζυγός του  80χρονου παθόντα άσκησε αγωγή, όταν ο ίδιος ήταν ήδη εν ζωή,  κατά των υπόχρεων σε αποζημίωσή του, με την οποία εζήτησε, πέραν των άλλων, χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης και αποζημίωση εξ ΑΚ 931. Μετά το θάνατο του παθόντα οι συγγενείς του άσκησαν αγωγή κατά των υπόχρεων σε αποζημίωσή του, με την οποία εζήτησαν, πέραν των άλλων κονδυλίων και χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης τους, εξαιτίας του θανάτου του παραπάνω συγγενούς τους.

 Απορριπτέος κρίθηκε ως νόμω αβάσιμος  ο ισχυρισμός της εναγομένης ασφαλιστικής εταιρείας ότι οι πιο πάνω αξιώσεις του αποβιώσαντος δεν κληρονομούνται, εφόσον οι κληρονόμοι του θανόντος είναι παραλλήλως και μέλη της οικογένειας τούτου, που δικαιούνται και χρηματικής ικανοποιήσεως λόγω ψυχικής οδύνης.  Αντιθέτως πρόκειται για αυτοτελείς και διαφορετικές αξιώσεις, καθόσον η μεν αξίωση για ψυχική οδύνη (ΑΚ 932 εδ. γ’ ΑΚ), ασκείται εξ ιδίου δικαίου και γεννάται πρωτογενώς στο πρόσωπο των μελών της οικογενείας του, ανεξαρτήτως της ιδιότητος τούτων ως κληρονόμων του θανόντος, οι δε αξιώσεις της χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης του άρθρου 932 εδ. α’ και β’ ΑΚ και της ειδικής εκ του άρθρου 931 ΑΚ αξιώσεως, που ασκήθηκαν από τον θανόντα, αποτελεί περιουσιακό στοιχείο της κληρονομιαίας περιουσίας του τελευταίου και νομίμως περιέρχεται στους κληρονόμους του. Το συμπτωματικό δε γεγονός της ιδιότητος των κληρονόμων και ως μελών της οικογένειας του θανόντος στερείται εννόμου σημασίας

  Η παρούσα απόφαση επιδικάσθηκαν στον ανωτέρω παθόντα,  πέραν των άλλων κονδύλων, εξαιτίας της ανωτέρω βλάβης της υγείας του, ποσό 20.000 ευρώ, για Ηθική του Βλάβη και ποσό 5.000 ευρώ για αποζημίωση επί μονίμου αναπηρίας εξ ΑΚ 931. Τα ποσά αυτά επιδικάστηκαν στους νόμιμους κληρονόμους του κατά τα ποσοστά της κληρονομικής μερίδας τους, πέραν της ψυχικής οδύνης που τους επιδικάστηκε ατομικά για το θάνατο του ανωτέρω κληρονομούμενου συγγενούς τους.

Ψυχική Οδύνη

 Επιδικάσθηκαν :

 40.000 ευρώ στην σύζυγο, (εκ δευτέρου γάμου)

 Ανά 30.000 ευρώ σε καθένα από τα δύο ανήλικα τέκνα (εκ δευτέρου γάμου)

 5.000 ευρώ για καθένα από τους λοιπούς εξ αγχιστείας συγγενείς του (πεθερός και πεθερά).

Σύγκρουση Ομορρόπως Κινουμένων

κατ΄ ανεπιτυχές προσπέρασμα 

σε συνέχεια Εκτροπή στο αντίθετο ρεύμα και

πρόσκρουση επί σταθμευμένων με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό πεζού επί πεζοδρομίου

Αποκλειστική υπαιτιότητα του οδηγού οχήματος που  καθ΄ον χρόνο επιχειρούσε προσπέρασμα ομορρόπως κινουμένου οχήματος, παραβιάζοντας διπλή διαχωριστική γραμμή, προσέκρουσε επ΄αυτού, με αποτέλεσμα την εκτροπή αμφοτέρων των οχημάτων. Το όχημα που επιχείρησε την προσπέραση εκτράπηκε στο αντίθετο ρεύμα, καταλήγοντας να προσκρούσει επί κανονικώς σταθμευμένων οχημάτων που παρέσυραν στη συνέχεια πεζό ιστάμενο όπισθεν ενός εξ αυτών, τραυματίζοντας αυτόν σοβαρά.

Υποχρέωση Κίνησης στο άκρο δεξιό του

οδοστρώματος - ΚΟΚ 16 παρ.1 (2)

Κρίθηκε ότι ο οδηγός του οχήματος που κινείτο στο μέσον του οδοστρώματος και προς τα αριστερά δεν ευθύνεται καθότι, το πλάτος του ρεύματος πορείας του ήταν 4,70 μέτρα και στο δεξιό άκρο του υπήρχαν σταθμευμένα οχήματα, αλλά και συσσωρευμένα ύδατα  και από τις δύο πλευρές, με αποτέλεσμα, εν τοις πράγμασι, το οδόστρωμα να περιορίζεται προς το κέντρο. Επιπρόσθετα, επειδή η περιοχή ήταν κατοικημένη,  με κατά τόπους ανύπαρκτο πεζοδρόμιο, ήταν  πιθανή η κίνηση πεζών ακόμη και στο οδόστρωμα. Επομένως, λαμβανομένου υπόψη και του άρθρου 12 §1 του Ν. 2696/1999 που απαιτεί από τους οδηγούς να μην εκθέτουν σε κίνδυνο τους παρόδιους και τις περιουσίες τούτων, δεν μπορεί να γίνει λόγος για παράβαση εκ μέρους του πιο πάνω οδηγού του άρθρου 16 § 1 Ν. 2696/1999.

Απόφ.Μον.Εφ.Αθ...............

Πηγή: www.esd.gr