Το Μάτι Αττικής κάηκε, μαζί με ψυχές και περιουσίες.
Κι εμείς, αφού παρακολουθήσαμε αδυνατώντας να πιστέψουμε το αδιανόητο, συγκλονιστήκαμε και αγανακτήσαμε.
Αγανακτήσαμε για τις αυθαιρεσίες αυτών που χτίζουν μεσ' στο δάσος.
Για τους αρμόδιους που έχουν περικόψει προσωπικό κι εξοπλισμό από την πυροσβεστική.
Για τους υπεύθυνους που έδωσαν ρεύμα και νερό στ' αυθαίρετα που έφραζαν το δρόμο σ' αυτούς που αναζητούσαν απελπισμένα διέξοδο διαφυγής.
Για την ασχετοσύνη των αρμοδίων που φύτεψαν πεύκα σε αντιπυρικές ζώνες.
Για το δήμο που δεν είχε σχέδιο, κρουνούς, οτιδήποτε.
κτλ, κτλ.
Έχουμε δίκιο.
Η τραγωδία είναι πολύ μεγάλη για να τη χωρέσει το μυαλό του ανθρώπου.
Είναι λογικό μέσα σ' αυτή την παραζάλη να ψάχνουμε μια απάντηση, μια αιτία, κάποιον να δείξουμε με το δάχτυλο.
Και παραβλέπουμε πως εμείς ήμασταν συνυπεύθυνοι.
Εμείς, που φυτέψαμε το αυθαιρετούλι μας κάπου που δεν έπρεπε.
Εμείς, που όταν βλέπαμε άλλων αυθαιρεσίες γυρίζαμε από την άλλη συνένοχα.
Εμείς, που όταν βλέπαμε τα λάθη και τις παραλείψεις των υπευθύνων δε λέγαμε τίποτα και μετά τους ξαναψηφίζαμε.
Κάθε μέρα γύρω μας συμβαίνει το ίδιο.
Βλέπουμε καθημερινά το βιασμό της ζωής μας και της ζωής των συνανθρώπων μας αλλά επιλέγουμε να προσπεράσουμε.
Βλέπουμε το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο και τον παππού με το μπαστούνι στο δρόμο, αλλά προσπερνάμε.
Βλέπουμε τα υλικά από το μαγαζί που ανακαινίζεται και τη μαμά με το καρότσι να περνάει από το δρόμο, με το μωρό δίπλα στα μηχανάκια, αλλά αδιαφορούμε.
Βλέπουμε, τέλος, το μηχανάκι παρκαρισμένο πάνω στη ράμπα και τον ανάπηρο συμπολίτη μας να αγωνίζεται να βρει δρόμο να περάσει αλλά έχουμε να προλάβουμε άλλα, πιο σημαντικά.
Κι επειδή είμαστε βιαστικοί και πολυάσχολοι, θ' αφήσουμε το αμάξι ή το μηχανάκι ακριβώς πάνω σ' αυτό το πεζοδρόμιο, αυτή τη διάβαση, τη στροφή, τη ράμπα, γιατί μόνο εκεί βρήκαμε και, τέλος πάντων, "πού να τρέχω τώρα να ψάχνω..."
Άλλωστε, θα λείψω μόνο δυο λεπτά.
Τώρα αν στα δυο λεπτά που θα πίνω τον καφέ μου ή θα ψωνίζω αμέριμνα χρειαστεί κάποιος να περάσει, δε με απασχολεί.
Ας περιμένει.
Όμως, μην τολμήσει και μου κλείσει το δρόμο όταν θα περνάω οδηγώντας - α, όλα κι όλα.
Κι έτσι οι πόλεις μας έχουν γίνει ένα άθροισμα τροχαίων που συμβαίνουν τόσο συχνά που ούτε στα ψιλά των εφημερίδων δεν περνάνε πια.
Κι άλλα ακόμη περιμένουν να συμβούν κάθε μέρα, παντού.
Αλλά δε μας συγκινεί.
Έχουμε ήδη ξεχάσει τα δυο παιδιά που μας συγκλόνισαν πέρυσι όταν χάθηκαν στα Κουνουπιδιανά γιατί δεν υπήρχε πεζοδρόμιο.
Κι αν τύχει και ξανασυμβεί (που θα ξανασυμβεί δυστυχώς, είναι θέμα χρόνου) θα μείνουμε ξανά συγκλονισμένοι και θα δείχνουμε με το δάχτυλο όποιον θεωρούμε υπεύθυνο - οποιονδήποτε φυσικά, εκτός από τον εαυτό μας.
Αγανακτήσαμε για τις αυθαιρεσίες αυτών που χτίζουν μεσ' στο δάσος.
Για τους αρμόδιους που έχουν περικόψει προσωπικό κι εξοπλισμό από την πυροσβεστική.
Για τους υπεύθυνους που έδωσαν ρεύμα και νερό στ' αυθαίρετα που έφραζαν το δρόμο σ' αυτούς που αναζητούσαν απελπισμένα διέξοδο διαφυγής.
Για την ασχετοσύνη των αρμοδίων που φύτεψαν πεύκα σε αντιπυρικές ζώνες.
Για το δήμο που δεν είχε σχέδιο, κρουνούς, οτιδήποτε.
κτλ, κτλ.
Έχουμε δίκιο.
Η τραγωδία είναι πολύ μεγάλη για να τη χωρέσει το μυαλό του ανθρώπου.
Είναι λογικό μέσα σ' αυτή την παραζάλη να ψάχνουμε μια απάντηση, μια αιτία, κάποιον να δείξουμε με το δάχτυλο.
Και παραβλέπουμε πως εμείς ήμασταν συνυπεύθυνοι.
Εμείς, που φυτέψαμε το αυθαιρετούλι μας κάπου που δεν έπρεπε.
Εμείς, που όταν βλέπαμε άλλων αυθαιρεσίες γυρίζαμε από την άλλη συνένοχα.
Εμείς, που όταν βλέπαμε τα λάθη και τις παραλείψεις των υπευθύνων δε λέγαμε τίποτα και μετά τους ξαναψηφίζαμε.
Κάθε μέρα γύρω μας συμβαίνει το ίδιο.
Βλέπουμε καθημερινά το βιασμό της ζωής μας και της ζωής των συνανθρώπων μας αλλά επιλέγουμε να προσπεράσουμε.
Βλέπουμε το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο και τον παππού με το μπαστούνι στο δρόμο, αλλά προσπερνάμε.
Βλέπουμε τα υλικά από το μαγαζί που ανακαινίζεται και τη μαμά με το καρότσι να περνάει από το δρόμο, με το μωρό δίπλα στα μηχανάκια, αλλά αδιαφορούμε.
Βλέπουμε, τέλος, το μηχανάκι παρκαρισμένο πάνω στη ράμπα και τον ανάπηρο συμπολίτη μας να αγωνίζεται να βρει δρόμο να περάσει αλλά έχουμε να προλάβουμε άλλα, πιο σημαντικά.
Κι επειδή είμαστε βιαστικοί και πολυάσχολοι, θ' αφήσουμε το αμάξι ή το μηχανάκι ακριβώς πάνω σ' αυτό το πεζοδρόμιο, αυτή τη διάβαση, τη στροφή, τη ράμπα, γιατί μόνο εκεί βρήκαμε και, τέλος πάντων, "πού να τρέχω τώρα να ψάχνω..."
Άλλωστε, θα λείψω μόνο δυο λεπτά.
Τώρα αν στα δυο λεπτά που θα πίνω τον καφέ μου ή θα ψωνίζω αμέριμνα χρειαστεί κάποιος να περάσει, δε με απασχολεί.
Ας περιμένει.
Όμως, μην τολμήσει και μου κλείσει το δρόμο όταν θα περνάω οδηγώντας - α, όλα κι όλα.
Κι έτσι οι πόλεις μας έχουν γίνει ένα άθροισμα τροχαίων που συμβαίνουν τόσο συχνά που ούτε στα ψιλά των εφημερίδων δεν περνάνε πια.
Κι άλλα ακόμη περιμένουν να συμβούν κάθε μέρα, παντού.
Αλλά δε μας συγκινεί.
Έχουμε ήδη ξεχάσει τα δυο παιδιά που μας συγκλόνισαν πέρυσι όταν χάθηκαν στα Κουνουπιδιανά γιατί δεν υπήρχε πεζοδρόμιο.
Κι αν τύχει και ξανασυμβεί (που θα ξανασυμβεί δυστυχώς, είναι θέμα χρόνου) θα μείνουμε ξανά συγκλονισμένοι και θα δείχνουμε με το δάχτυλο όποιον θεωρούμε υπεύθυνο - οποιονδήποτε φυσικά, εκτός από τον εαυτό μας.
https://mamastodromo.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου