Έφυγε από τη ζωή ένας από τους σημαντικούς ανθρώπους αυτής της χώρας, ο Νίκος Βουλγαρόπουλος. Γεννημένος το 1959, τετραπληγικός από το 1983, μετά από τροχαίο, ήταν ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στην ανατροπή της κατεστημένης εικόνας για την αναπηρία ενεργοποιώντας πλήθος ανθρώπων. Με πίστη στις απόψεις του θεμελιωμένες σε επιστημονικές βάσεις αλλά και σε προσωπικές και κοινωνικές αξίες προσπάθησε για χρόνια να διαμορφώσει συλλογικότητες που επέδρασαν καταλυτικά στην αλλαγή της ατομικής στάσης πολλών ανθρώπων με αναπηρία και στον «παραδοσιακό» τρόπο και χώρο διεκδίκησης. Καρπός αυτών των προσπαθειών του ανάμεσα σε άλλα το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και ο δικτυακός τόπος disabled.gr.
Χαρισματικός και μετριόφρων, πρόβαλε πάντα τη συλλογική λειτουργία και δράση αρνούμενος να αποδεχτεί το ρόλο του «ηγέτη» πιστεύοντας πως η συλλογική λειτουργία και δράση, και όχι «φωτισμένοι πρωτοπόροι» θ αλλάξουν τα πράγματα.
Αντίο Νίκο… Θα σε θυμόμαστε πάντα: στις εκπομπές σου στο ράδιο -Ουτοπία της Θεσσαλονίκης στα τέλη του ΄80, στις εκδηλώσεις και στα φεστιβάλ στην παραλία της Θεσσαλονίκης την ίδια περίοδο, στον πεζόδρομο της Αιόλου το Φλεβάρη 2014 για την ανάκτηση του δημόσιου χώρου και σε τόσα άλλα.
Ο Νίκος με τα δικά του λόγια:
«Υπήρξα τυχερός. Προέρχομαι από μια σχετικά εύπορη οικογένεια και γι΄ αυτό οι γονείς μου είχαν κάποια χρήματα, αλλά και τη διάθεση να τα ξοδέψουν ή να τα επενδύσουν για τη δική μου αποκατάσταση.
Από την αρχή νοσηλεύτηκα στο Stoke Mandeville Hospital της Αγγλίας το οποίο θεωρείται και είναι ένα από τα καλύτερα κέντρα αποκατάστασης για κακώσεις νωτιαίου μυελού στον κόσμο.
Η αποκατάσταση όσο καλή και ήταν, δεν ήταν αρκετή. Εδώ είναι Ελλάδα, Μπαλκάνια. Οτιδήποτε ωραίο καταστρέφεται, κατατροπώνεται, συνθλίβεται και εξουδετερώνεται.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει χώρος για αναπήρους. Κανείς δεν θέλει τους αναπήρους. Εάν τους θέλανε, θα είχαν φτιάξει κέντρα αποκατάστασης και δεν θα εξανάγκαζαν τους έλληνες να μεταναστεύουν αμέσως μετά την απόκτηση της παράλυσής τους.
Υπήρξα τυχερός και είχα την ανοχή του οικογενειακού και κοινωνικού μου κύκλου. Υπήρξα ακόμη πιο τυχερός επειδή είχα και την υποστήριξη του κύκλου μου. Γι΄ αυτό μπόρεσα να προετοιμαστώ και να αντιμετωπίσω την απειλητική εισβολή της δικής μου προσωπικής αναπηρίας.
Οργανώθηκα, έμαθα την αναπηρία μου, προσπάθησα να βρω τρόπους για να υπερβώ τις ανικανότητές μου, προσπάθησα να ανασυγκροτήσω τη ζωή μου, τον εαυτό μου, και την προσωπικότητά μου. Προσπάθησα, αλλά δεν έγιναν πολλά πράγματα.
Το μόνο που κατάφερα είναι να μην με αντιμετωπίζουν (πάντα) ως άτομο με ειδικές ανάγκες. Τίποτα άλλο όμως δεν μπόρεσα να κάνω στη ζωή μου.
Ίσως κάποιοι θεωρούν πως έχω κάνει πολλά. Πραγματικά, έχω συνδέσει το όνομά μου με κάποιες από τις καινοτομίες στον τομέα της αποκατάστασης και της αναπηρίας. Όμως ποτέ δεν κατόρθωσα να κάνω αυτό το τόσο απλό που το κάνει οποιοσδήποτε έλληνας: δεν κατόρθωσα να εργασθώ και αυτή η εργασία να αποδίδει χρήματα. Δεν κατόρθωσα να επιτύχω επαγγελματικά και επιχειρηματικά, με την οικονομική έννοια του όρου «επιτυχία», σύμφωνα με την οποία τα χρήματα είναι ένδειξη επιτυχίας.
Ίσως να έχω επιτύχει σε κάποιες καινοτομίες, αλλά στην ουσία έχω αποτύχει στο να δημιουργήσω της συνθήκες και τους όρους της δικής μου προσωπικής επιβίωσης.
Έχω δοκιμάσει τα πάντα: έχω δοκιμάσει την τεχνολογία, την υποστήριξη από εκπαιδευμένους νοσηλευτές, την χρήση εξειδικευμένων τεχνολογικών εφαρμογών αποκατάστασης, τη ρητορική της αναπηρίας, την παρέμβαση στα ΜΜΕ και στους φορείς, τη συμμετοχή σε προγράμματα αποκατάστασης, τη συναναστροφή με τους κορυφαίους επαγγελματίες στην αποκατάσταση και για αυτό με βεβαιότητα μπορώ να ισχυριστώ ορισμένες αλήθειες που αφορούν τη ζωή κάτω από συνθήκες αναπηρίας και αυτά που την υπονομεύουν.
Αυτό που με βεβαιότητα μπορώ να ισχυριστώ είναι ότι πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει η συνταγή για μια επιτυχημένη αναπηρία. Παντού σε όλο τον κόσμο πρώτα δημιουργείται η νομοθεσία και ύστερα δημιουργούνται οι φορείς που προκύπτουν από τη νομοθεσία. Με απλά λόγια: δεν ξέρω τι πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας για να επιτύχει στη ζωή του. Γνωρίζω όμως τι πρέπει να αποφύγει να κάνει γιατί εάν τα κάνει τότε θα αποτύχει στη ζωή του.
Με ποιο απλά λόγια, θα φροντίσω να σας δώσω ορισμένες συμβουλές.
•Εάν ζείτε κάτω από συνθήκες σοβαρής αναπηρίας και εάν οι επιπλοκές τις αναπηρίας σας είναι περιοριστικές και σας αιφνιδιάζουν, τότε ανεπιφύλακτα σας συμβουλεύω ΜΗΝ ΕΡΓΑΣΤΕΙΤΕ. Για όλους εμάς που ζούμε κάτω από συνθήκες σοβαρής αναπηρίας Η ΕΡΓΑΣΙΑ μπορεί να καταλήξει σε ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Αρκεί μια μικρή ουρολοίμωξη ή μια διαταραχή των μηχανισμών της θερμορύθμισης ή μια γρίπη ή ένα κάταγμα για να αποσυρθείτε από την εργασία. Όταν εσείς αποσύρεστε τα λειτουργικά έξοδα τρέχουν και εύκολα μπορείτε να καταλήξετε στην οικονομική καταστροφή. Για αυτό μην εργαστείτε. Ακόμη και αν σκέφτεστε να γίνετε δημόσιος υπάλληλος σκεφτείτε τις συνέπειες της εργασίας κάτω από συνθήκες καύσωνα ή παγετού. Είναι δύσκολα.
•Εάν ζείτε κάτω από συνθήκες μιας λιγότερο σοβαρής αναπηρίας τότε πριν αποφασίσετε να εργαστείτε εξετάστε τα υπέρ και τα κατά της εργασίας σας. Εάν δεν πρόκειται να υπερβείτε κατά πολύ τις υλικές αντοχές του παράλυτου μέρους του σώματός σας, τότε εργαστείτε. Εάν όμως η κόπωση εξαιτίας της εργασίας πρόκειται να υπερβεί τα όρια της ανοχής, τότε μην εργαστείτε.
•Εάν ζείτε κάτω από συνθήκες μιας ανεκτής αναπηρίας λ.χ. χαμηλής παραπληγίας ή εγκεφαλικής παραπληγίας τότε εργαστείτε και φροντίστε να επικρατήσετε με ηγετικούς όρους στο χώρο της εργασίας σας. Μην ξεχνάτε πως κάθε ένας από εμάς που χρησιμοποιεί αναπηρικό κάθισμα είναι πρεσβευτής της αναπηρίας όλων των ελλήνων με αναπηρίες. Το κάθε λάθος που θα κάνει επιβαρύνει όλους τους ανθρώπους με αναπηρίες επειδή ο κόσμος ποτέ δεν λέει «έκανε λάθος ο ανάπηρος». Ο κόσμος γενικεύει το σφάλμα του κάθε μεμονωμένου αναπήρου και λέει «έτσι είναι οι ανάπηροι».
Για αυτό πριν εργαστείτε ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΊΤΕ. Ανασυγκροτείστε τον εαυτό σας. Γίνετε ωραίες και ωραίοι. Χρησιμοποιείτε εύχρηστα, λειτουργικά, εργονομικά και κυρίως κομψά βοηθήματα αποκατάστασης. Τα βοηθήματα αποκατάστασης και τα αναπηρικά καθίσματα να τα μεταχειρίζεστε ως την προέκταση του σώματός σας. Να μην παραλείπετε τη φροντίδα του παράλυτου μέρους του σώματος. Να ντύνεστε με κομψά ρούχα. Να συναναστρέφεστε κομψούς ανθρώπους. Να αποκτήσετε αυτο-εκτίμηση. Να λατρεύετε την εργασία σας. Να γίνετε εργασιομανείς. Να αποκτήσετε αξιόλογα ενδιαφέροντα που να μην συγκρούονται ούτε με την εργασία σας, αλλά ούτε και με την κανονικότητά σας.
Όλοι εμείς που ζούμε κάτω από συνθήκες αναπηρίας δεν έχουμε παρά μόνο μια επιλογή: να εντυπωσιάσουμε με το παρουσιαστικό μας και με την αρτιότητά μας. Έχουμε και μια δεύτερη επιλογή: να κάνουμε αυτό που κάνουν και τα άλλα άτομα με ειδικές ανάγκες και να αποτύχουμε.
Χρησιμοποιείστε την τεχνολογία στις πιο ακραίες εκδοχές της. Δεν έχει σημασία για το εάν είστε έτοιμοι. Εάν δεν είσαστε ακόμη έτοιμοι να χρησιμοποιήσετε την τεχνολογία αποκατάστασης, γίνετε έτοιμοι, έχετε λίγο καιρό να προετοιμαστείτε ΑΛΛΑ ΚΑΝΤΕ ΤΟ. Να μην ξεχνάτε πως κάθε μέρα που περνά με ανενέργεια είναι μια μέρα χαμένη από τη ζωή σας.
Η αναπηρία είναι πράγματι μια δύσκολη συνθήκη ζωής. Δεν είναι όμως τόσο δύσκολη που να εμποδίσει αυτή καθεαυτή τη ζωή. Τόσο το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ όσο και κάποιες άλλες οργανώσεις αναπήρων μπορούν να σας βοηθήσουν για να ζήσετε. Όμως ούτε το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ ούτε οι άλλες οργανώσεις μπορούν να ζήσουν για εσάς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου