Του ΣΠΥΡΟΥ ΤΣΑΚΙΡΗ
- Τη μια μέρα ήταν εκεί μπροστά μου, μαζί μου. Την άλλη δεν υπήρχε...
Ο Paull Wenham-Clarke ήταν μόλις δεκαεπτά χρόνων όταν ένας φίλος του, οδηγώντας, έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα. Ο γνωστός φωτογράφος τα θυμάται όλα αυτά για άλλη μια φορά. Μου τα λέει το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, λίγο πριν αρχίσει την ομιλία του στο Μουσείο Μπενάκη ως καλεσμένος της Οργάνωσης You Are What U Do - Κώστας Κουβίδης.
«Δεν πήγα στην κηδεία του, γιατί μέσα στην οδύνη της απώλειας κανείς δεν με ειδοποίησε πως ο φίλος μου είχε σκοτωθεί. Ο καιρός περνούσε και είχα αφήσει πίσω μου εκείνα τα χρόνια της εφηβείας και της "τρέλας". Εργαζόμουν ως φωτογράφος, στον τομέα της διαφήμισης, προσπαθώντας να δουλεύω και να μαζεύω χρήματα.
Μάρτυρας
Μια μέρα, πηγαίνοντας στη δουλειά μου, έγινα μάρτυρας ενός σκληρού τροχαίου με έναν μοτοσικλετιστή. Για πολλές νύχτες εκείνες οι εικόνες μπερδεύονταν με τις εικόνες από το τροχαίο του φίλου μου κι ας μην τις είχα δει ποτέ. Τότε ήταν που τα παράτησα όλα και ξεκίνησα να δουλεύω ένα project που θέμα του είχε την απώλεια με αφορμή τους θανάτους από τα τροχαία».
Ο Paull Wenham-Clarke στέκει απέναντί μου και με ήρεμη φωνή προσπαθεί να μου εξηγήσει γιατί ένας καταξιωμένος και με πολλές διακρίσεις φωτογράφος παρατάει τη σίγουρη καριέρα και καταπιάνεται με ένα τόσο επώδυνο θέμα.
Η έντονα βρετανική προφορά του και η ηρεμία στη φωνή του δεν καταφέρνουν να κρύψουν τη συγκίνησή του όσο μιλάει για το project «Οταν οι ζωές συντρίβονται».
* «Αρχισα να πηγαίνω σε συναντήσεις ανθρώπων που είχαν χάσει κάποιο δικό τους σε τροχαίο. Επρεπε πρώτα απ' όλα να μάθω και ο μόνος τρόπος ήταν να προσεγγίσω αυτούς τους ανθρώπους. Στη χώρα μου κανείς δεν θέλει να μιλάει για αυτές τις απώλειες ανθρώπινων ζωών. Ακόμα και η κυβέρνηση τούς αντιμετωπίζει σαν αριθμούς.
Στην αρχή κανείς δεν ήθελε να συμμετάσχει. Η εσωστρέφεια ήταν φοβερή. Εγώ πήγαινα λοιπόν στις συναντήσεις, άκουγα, παρακολουθούσα και στο τέλος έπαιρνα το λόγο και εξηγούσα υπομονετικά τι ήθελα να κάνω και γιατί. Κάποια στιγμή οι πρώτες οικογένειες με δέχτηκαν και μου επέτρεψαν να τις φωτογραφήσω. Από κει και μετά τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα.
Εως τη στιγμή που το project έπρεπε να παρουσιαστεί. Για πολύ καιρό καμία γκαλερί δεν δεχόταν να παρουσιάσει αυτή τη δουλειά. Η συνήθης δικαιολογία ήταν πως οι εικόνες που έδειχνα ήταν η δική μου άποψη και όχι η θέση ή η άποψη κάποιου επίσημου φορέα ή κάποιας οργάνωσης.
Πολλές φορές με προβλημάτισε αν θα ενταχθεί στην εικόνα η βία που περιείχε κάθε περιστατικό. Και φυσικά ήταν αδύνατον να φωτογραφίσω τα πραγματικά θύματα του τροχαίου και μετά να πάω στους συγγενείς.
Συνεργάστηκα με κάποιους ανθρώπους σε κέντρα άμεσης επέμβασης (Πυροσβεστική και ασθενοφόρα) και χρησιμοποιώντας τις γνώσεις μου γύρω από τη σκηνοθετημένη φωτογραφία, προσπάθησα να δώσω μια αληθοφάνεια στο υλικό. Σκοπός μου ήταν να μπορέσω να αφυπνίσω τους ανθρώπους. Να δουν πως τα τροχαία μπορούν να μειωθούν, ακόμα και να εξαλειφθούν...
Ο Paull συνέχισε να μιλάει με επισκέπτες της έκθεσης και εγώ πήρα το δρόμο για την Πειραιώς. Μπροστά μου ένας οδηγός κάνει αναστροφή στο κενό της νησίδας, έχοντας το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο κινητό... Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα λένε τροχαία ατυχήματα και όχι τροχαία εγκλήματα...
- Τη μια μέρα ήταν εκεί μπροστά μου, μαζί μου. Την άλλη δεν υπήρχε...
Ο Paull Wenham-Clarke ήταν μόλις δεκαεπτά χρόνων όταν ένας φίλος του, οδηγώντας, έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα. Ο γνωστός φωτογράφος τα θυμάται όλα αυτά για άλλη μια φορά. Μου τα λέει το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, λίγο πριν αρχίσει την ομιλία του στο Μουσείο Μπενάκη ως καλεσμένος της Οργάνωσης You Are What U Do - Κώστας Κουβίδης.
«Δεν πήγα στην κηδεία του, γιατί μέσα στην οδύνη της απώλειας κανείς δεν με ειδοποίησε πως ο φίλος μου είχε σκοτωθεί. Ο καιρός περνούσε και είχα αφήσει πίσω μου εκείνα τα χρόνια της εφηβείας και της "τρέλας". Εργαζόμουν ως φωτογράφος, στον τομέα της διαφήμισης, προσπαθώντας να δουλεύω και να μαζεύω χρήματα.
Μάρτυρας
Μια μέρα, πηγαίνοντας στη δουλειά μου, έγινα μάρτυρας ενός σκληρού τροχαίου με έναν μοτοσικλετιστή. Για πολλές νύχτες εκείνες οι εικόνες μπερδεύονταν με τις εικόνες από το τροχαίο του φίλου μου κι ας μην τις είχα δει ποτέ. Τότε ήταν που τα παράτησα όλα και ξεκίνησα να δουλεύω ένα project που θέμα του είχε την απώλεια με αφορμή τους θανάτους από τα τροχαία».
Ο Paull Wenham-Clarke στέκει απέναντί μου και με ήρεμη φωνή προσπαθεί να μου εξηγήσει γιατί ένας καταξιωμένος και με πολλές διακρίσεις φωτογράφος παρατάει τη σίγουρη καριέρα και καταπιάνεται με ένα τόσο επώδυνο θέμα.
Η έντονα βρετανική προφορά του και η ηρεμία στη φωνή του δεν καταφέρνουν να κρύψουν τη συγκίνησή του όσο μιλάει για το project «Οταν οι ζωές συντρίβονται».
* «Αρχισα να πηγαίνω σε συναντήσεις ανθρώπων που είχαν χάσει κάποιο δικό τους σε τροχαίο. Επρεπε πρώτα απ' όλα να μάθω και ο μόνος τρόπος ήταν να προσεγγίσω αυτούς τους ανθρώπους. Στη χώρα μου κανείς δεν θέλει να μιλάει για αυτές τις απώλειες ανθρώπινων ζωών. Ακόμα και η κυβέρνηση τούς αντιμετωπίζει σαν αριθμούς.
Στην αρχή κανείς δεν ήθελε να συμμετάσχει. Η εσωστρέφεια ήταν φοβερή. Εγώ πήγαινα λοιπόν στις συναντήσεις, άκουγα, παρακολουθούσα και στο τέλος έπαιρνα το λόγο και εξηγούσα υπομονετικά τι ήθελα να κάνω και γιατί. Κάποια στιγμή οι πρώτες οικογένειες με δέχτηκαν και μου επέτρεψαν να τις φωτογραφήσω. Από κει και μετά τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα.
Εως τη στιγμή που το project έπρεπε να παρουσιαστεί. Για πολύ καιρό καμία γκαλερί δεν δεχόταν να παρουσιάσει αυτή τη δουλειά. Η συνήθης δικαιολογία ήταν πως οι εικόνες που έδειχνα ήταν η δική μου άποψη και όχι η θέση ή η άποψη κάποιου επίσημου φορέα ή κάποιας οργάνωσης.
Πολλές φορές με προβλημάτισε αν θα ενταχθεί στην εικόνα η βία που περιείχε κάθε περιστατικό. Και φυσικά ήταν αδύνατον να φωτογραφίσω τα πραγματικά θύματα του τροχαίου και μετά να πάω στους συγγενείς.
Συνεργάστηκα με κάποιους ανθρώπους σε κέντρα άμεσης επέμβασης (Πυροσβεστική και ασθενοφόρα) και χρησιμοποιώντας τις γνώσεις μου γύρω από τη σκηνοθετημένη φωτογραφία, προσπάθησα να δώσω μια αληθοφάνεια στο υλικό. Σκοπός μου ήταν να μπορέσω να αφυπνίσω τους ανθρώπους. Να δουν πως τα τροχαία μπορούν να μειωθούν, ακόμα και να εξαλειφθούν...
Ο Paull συνέχισε να μιλάει με επισκέπτες της έκθεσης και εγώ πήρα το δρόμο για την Πειραιώς. Μπροστά μου ένας οδηγός κάνει αναστροφή στο κενό της νησίδας, έχοντας το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο κινητό... Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα λένε τροχαία ατυχήματα και όχι τροχαία εγκλήματα...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 22-11-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου