Όταν ο πατέρας μου έχει να μού ανακοινώσει μία δυσάρεστη είδηση αλλάζει ο τόνος της φωνής του. Είναι κάπως επιφυλακτικός και περισσότερο τρυφερός από ό,τι συνήθως
Τότε, μου κόβονται τα πόδια γιατί καταλαβαίνω ότι πρόκειται να ακούσω κάτι πολύ πολύ άσχημο.
Έτσι έγινε και πέρσι όταν χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπε πως δύο παιδιά με τα οποία είχα μεγαλώσει στην ίδια πολυκατοικία, δεν ήταν πια μαζί μας...Ήταν μαζί σε ένα αυτοκίνητο με δύο φίλους τους και άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, όχι πολύ μακριά από το σπίτι τους.
Μετά τα δάκρυα ήρθε η αγανάκτηση, η απορία, η θλίψη αλλά και αγωνία για το πόσες φορές θα ακούσω αυτή την επιφυλακτική φωνή του πατέρα μου ή κάποιου δικού μου που θα μου ανακοινώνει έτσι ψυχρά και από το τηλέφωνο πως κάποιος δεν είναι πια μαζί μας.
Δεν έχω μεγαλύτερο ταμπού από το θάνατο. Ο θάνατος με παγώνει, με ακυρώνει, με κάνει να παρανοώ πως επειδή ένας άνθρωπος έφυγε θα φύγουν όλοι. "Μα αυτή είναι η πραγματικότητα. Ό,τι και να κάνεις κάποια στιγμή όλοι θα φύγουμε, αλλά η ζωή συνεχίζεται". Έτσι μου λέει ο πατέρας μου κάθε φορά που βλέπει πως αντιδρώ στο θάνατο.
Tα 4 αυτά παιδιά που χάθηκαν σε τροχαίο στην τρυφερή ηλικία των 20 ετών με έκαναν να αναρωτιέμαι αν τελικά μπορούμε να κάνουμε κάτι κι εμείς, εμείς που "μένουμε πίσω" να ζούμε με το κενό που άφησαν οι αγαπημένοι μας άνθρωποι...
Κάθε χρόνο, 1.300.000 στον κόσμο, πάνω από 2.000 στην Ελλάδα, 6 άνθρωποι κάθε μέρα χάνουν την ζωή τους στην άσφαλτο. Άδικα, βίαια, τραγικά, όπως μαρτυρά και η "πρωτοβουλία να σταματήσουμε τα τροχαία εγκλήματα" που τίμησε χτες την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων.
Εμείς, τι μπορούμε να κάνουμε;Άραγε, παίρνουμε πάντα τα απαραίτητα μέτρα; Οδηγούμε πάντα νηφάλιοι; Φοράμε ΠΑΝΤΑ ζώνη και κράνος; Για ΟΛΕΣ τις αποστάσεις; Τηρούμε τον ΚΟΚ; Σεβόμαστε αρκετά τη ζωή μας και τη ζωή των συνεπιβατών μας;
Το κράτος, άραγε, κάνει ό,τι μπορεί για να προστατεύσει τους πολίτες;Έχει κοιτάξει ποτέ κανείς στη Μεσογείων, για παράδειγμα, πως τα φανάρια κρύβονται από τους φουντωμένους θάμνους και τις παράνομες ταμπέλες; Έχει φροντίσει ποτέ κανείς για την σωστή οδηγική παιδεία; Η Τροχαία δεν θα έπρεπε να νοιάζεται μόνο για τα ραντάρ και τα αλκοτέστ. Οι δρόμοι δεν θα έπρεπε να είναι γεμάτοι κακοτεχνίες. Οι νόμοι θα έπρεπε να είναι πιο αυστηροί. Και να τηρούνται.
Σήμερα το βράδι, γίνεται μία συναυλία στη μνήμη των παιδιών του Χολαργού που χάθηκαν σε τροχαία ατυχήματα, και θα μιλήσει ο Ιαβέρης για την Ασφαλή Οδήγηση ενώ μετά θα εμφανιστούν πολλοί καλλιτέχνες όπως ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Μπάμπης Στόκας.
Ενώ έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που τόσο άδικα, βίαια και τραγικά χάθηκαν αυτά τα παιδιά, και παρότι τους "ρίχνω" μία δεκαετία σε χρόνια και άρα θα έπρεπε σε ωριμότητα και ψυχραμία, δεν ξέρω αν έχω το στομάχι και την αντοχή να παραβρεθώ σε ένα τέτοιο γεγονός....
Όμως από πέρσι που έλαβα αυτό το τηλεφώνημα από τον πατέρα μου έχω δώσει όρκο πως κάθε μέρα θα είμαι όλο και πιο προσεκτική στο δρόμο, θα είμαι πάντα νηφάλια στις κινήσεις μου, θα δίνω προτεραιότητα σε αυτούς που βιάζονται πιο πολύ από μένα, σε αυτούς που έχουν προφανώς άγνοια φόβου, και φυσικά θα δίνω προτεραιότητα στη ζωή μου, και στη ζωή των ανθρώπων που αγαπώ. Και θα εύχομαι κάθε μέρα να αργήσει πολύ το επόμενο τηλεφώνημα που θα μου μαυρίσει τηνψυχή.
Την επόμενη φορά που θα δεις τον φίλο σου να οδηγεί ενώ έχει πιεί, να μιλά στο κινητό και να μην κοιτά μπροστά του, να έχει το παιδάκι του να χοροπηδά στο πίσω κάθισμα και όχι δεμένο στο ειδικό καρεκλάκι με ασφάλεια...βάλτου μία φωνή, θύμισέ του πως η ζωή είναι πολύτιμη.
Έτσι έγινε και πέρσι όταν χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπε πως δύο παιδιά με τα οποία είχα μεγαλώσει στην ίδια πολυκατοικία, δεν ήταν πια μαζί μας...Ήταν μαζί σε ένα αυτοκίνητο με δύο φίλους τους και άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, όχι πολύ μακριά από το σπίτι τους.
Μετά τα δάκρυα ήρθε η αγανάκτηση, η απορία, η θλίψη αλλά και αγωνία για το πόσες φορές θα ακούσω αυτή την επιφυλακτική φωνή του πατέρα μου ή κάποιου δικού μου που θα μου ανακοινώνει έτσι ψυχρά και από το τηλέφωνο πως κάποιος δεν είναι πια μαζί μας.
Δεν έχω μεγαλύτερο ταμπού από το θάνατο. Ο θάνατος με παγώνει, με ακυρώνει, με κάνει να παρανοώ πως επειδή ένας άνθρωπος έφυγε θα φύγουν όλοι. "Μα αυτή είναι η πραγματικότητα. Ό,τι και να κάνεις κάποια στιγμή όλοι θα φύγουμε, αλλά η ζωή συνεχίζεται". Έτσι μου λέει ο πατέρας μου κάθε φορά που βλέπει πως αντιδρώ στο θάνατο.
Tα 4 αυτά παιδιά που χάθηκαν σε τροχαίο στην τρυφερή ηλικία των 20 ετών με έκαναν να αναρωτιέμαι αν τελικά μπορούμε να κάνουμε κάτι κι εμείς, εμείς που "μένουμε πίσω" να ζούμε με το κενό που άφησαν οι αγαπημένοι μας άνθρωποι...
Κάθε χρόνο, 1.300.000 στον κόσμο, πάνω από 2.000 στην Ελλάδα, 6 άνθρωποι κάθε μέρα χάνουν την ζωή τους στην άσφαλτο. Άδικα, βίαια, τραγικά, όπως μαρτυρά και η "πρωτοβουλία να σταματήσουμε τα τροχαία εγκλήματα" που τίμησε χτες την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων.
Εμείς, τι μπορούμε να κάνουμε;Άραγε, παίρνουμε πάντα τα απαραίτητα μέτρα; Οδηγούμε πάντα νηφάλιοι; Φοράμε ΠΑΝΤΑ ζώνη και κράνος; Για ΟΛΕΣ τις αποστάσεις; Τηρούμε τον ΚΟΚ; Σεβόμαστε αρκετά τη ζωή μας και τη ζωή των συνεπιβατών μας;
Το κράτος, άραγε, κάνει ό,τι μπορεί για να προστατεύσει τους πολίτες;Έχει κοιτάξει ποτέ κανείς στη Μεσογείων, για παράδειγμα, πως τα φανάρια κρύβονται από τους φουντωμένους θάμνους και τις παράνομες ταμπέλες; Έχει φροντίσει ποτέ κανείς για την σωστή οδηγική παιδεία; Η Τροχαία δεν θα έπρεπε να νοιάζεται μόνο για τα ραντάρ και τα αλκοτέστ. Οι δρόμοι δεν θα έπρεπε να είναι γεμάτοι κακοτεχνίες. Οι νόμοι θα έπρεπε να είναι πιο αυστηροί. Και να τηρούνται.
Σήμερα το βράδι, γίνεται μία συναυλία στη μνήμη των παιδιών του Χολαργού που χάθηκαν σε τροχαία ατυχήματα, και θα μιλήσει ο Ιαβέρης για την Ασφαλή Οδήγηση ενώ μετά θα εμφανιστούν πολλοί καλλιτέχνες όπως ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Μπάμπης Στόκας.
Ενώ έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που τόσο άδικα, βίαια και τραγικά χάθηκαν αυτά τα παιδιά, και παρότι τους "ρίχνω" μία δεκαετία σε χρόνια και άρα θα έπρεπε σε ωριμότητα και ψυχραμία, δεν ξέρω αν έχω το στομάχι και την αντοχή να παραβρεθώ σε ένα τέτοιο γεγονός....
Όμως από πέρσι που έλαβα αυτό το τηλεφώνημα από τον πατέρα μου έχω δώσει όρκο πως κάθε μέρα θα είμαι όλο και πιο προσεκτική στο δρόμο, θα είμαι πάντα νηφάλια στις κινήσεις μου, θα δίνω προτεραιότητα σε αυτούς που βιάζονται πιο πολύ από μένα, σε αυτούς που έχουν προφανώς άγνοια φόβου, και φυσικά θα δίνω προτεραιότητα στη ζωή μου, και στη ζωή των ανθρώπων που αγαπώ. Και θα εύχομαι κάθε μέρα να αργήσει πολύ το επόμενο τηλεφώνημα που θα μου μαυρίσει τηνψυχή.
Την επόμενη φορά που θα δεις τον φίλο σου να οδηγεί ενώ έχει πιεί, να μιλά στο κινητό και να μην κοιτά μπροστά του, να έχει το παιδάκι του να χοροπηδά στο πίσω κάθισμα και όχι δεμένο στο ειδικό καρεκλάκι με ασφάλεια...βάλτου μία φωνή, θύμισέ του πως η ζωή είναι πολύτιμη.
Πηγή: myself
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου