http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=jTqmJFbcJgE
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=sSxM8hMQh_I#!
Εξτρεμισμός
Τ’ αυτοκίνητα τρώνε τους επιβάτες
στο σιδερένιο τους στομάχι
χωνεύονται κομμένα κεφάλια τσακισμένα μέλη
όνειρα που βλαστημούν τον ουρανό
οι επιβάτες τρώνε τ’ αυτοκίνητ
στα δόντια τους σφηνώνονται στραβωμένα
εξαρτήματα κλάξον ρόδες τιμόνια
που οδηγούν στον ουρανό
τ’ αυτοκίνητα τρώνε τους επιβάτες
οι επιβάτες τρώνε τ’ αυτοκίνητα
πεινάει κι ο Μαύρος Αίλουρος
και τα τρώει όλα ουρανό αυτοκίνητα επιβάτες
με τα φτυάρια οι εργολάβοι κορμιά
και σίδερα στο αχόρταγο στόμα του χώνουν
Στάθης Κουτσούνης,Τρύγος αιμάτων, 1991
Σε τέσσερις τροχούς.
Σε μια πλάκα βήματα
από κάτω κενό,
παρακάτω άλλη και πάλι κενό
(εκεί που θέλανε
ν’ απλωθούνε τα κλαδιά
να πετάξουν τα φτερά
να λιαστούνε οι στάλες)
Σε δυο χέρια πλαστικό
μακράς να σε κρατήσει
διαρκείας άνοστο
(για τις ώρες των μικρών σκιών
που τότες δεν τις λέγαν τα ρολόγια
που απ’ τα φανάρια και τα βαρέλια στα κελάρια
που ευωδιάζανε οι κάματοι)
Σε δυο τόνους σίδερα
ακινησίας πανοπλία
σε δρόμους
χωρίς παπαρούνες
αναλώσιμες ανάσες
κι ένα σημάδι στο παρμπρίζ
ο χορός της πεταλούδας
Κίνηση είναι η ζωή που χάνεται. Γιώργος Πρίμπας
Γαρύφαλλα στην άσφαλτο
Φυτρώσανε γαρύφαλλα στην άσφαλτο.
Φρένο απότομο. Μην τα πατήσει.
Βγήκε στο δρόμο βιαστικός.
Στην Εθνική, στην Αττική, στη λεωφόρο Πλάνης.
Στάθηκε όρθιος μπροστά στην ουτοπία
με το σακάκι του αυτόνομη σημαία
να διασώσει λίγο άρωμα ελπίδας.
Ισοπεδώνει όνειρα ο δρόμος
στο διάβα του πεθαίνουν τα λουλούδια.
Έσβησε σαν μικρό παιδί, διαφανής
σχεδόν ανάερος, με μια σπασμένη φράση
«αυτό το τέλος μου αρκεί», ή κάτι συναφές.
Ατάραχος, μέσα σε τόση κίνηση.
Αλώβητος, μέσα σε τόση λάβα.
Χάρης Μελιτάς
Περπατούσα αφηρημένη: Στίχοι: Ελένη Βιτάλη
Περπατούσα αφηρημένη
και δεν είδα το φανάρι.
Είδα μόνο, τρομαγμένη,
ένα Honda να φρενάρει.
«Πρόσεξε θα σκοτωθείς!»
μου φωνάζει ο οδηγός.
«Και τι έγινε που ζεις;»
λέει μέσα μου ο Θεός.
Κι έμεινα αφηρημένη
να κοιτάζω το φανάρι
να μου λέει: « ζωή σημαίνει:
ένα Honda που φρενάρει.»
Γιατί βιάζεται ο Χάρος
να με πάρει στο ταξίδι
αφού ακόμα μπουσουλάω
και δεν πρόφτασα παιχνίδι;
Μα ο ξένος οδηγός,
και τα άψυχα του φρένα,
δεν μπορώ να το πιστέψω
πως νοιαστήκανε για μένα.
Απ’ τα μάτια μου μπροστά
βιαστικοί διαβάτες τρέχουν.
Δεν μου ρίχνουν μια ματιά
σοβαρή δουλειά θα έχουν.
Μα τους αγαπάω όλους,
τι κι αν φαίνονται σαν ξένοι,
αφού όλους τους διαβάτες
μια λεπτή κλωστή μας δένει.
Τ’ αυτοκίνητα τρώνε τους επιβάτες
στο σιδερένιο τους στομάχι
χωνεύονται κομμένα κεφάλια τσακισμένα μέλη
όνειρα που βλαστημούν τον ουρανό
οι επιβάτες τρώνε τ’ αυτοκίνητ
στα δόντια τους σφηνώνονται στραβωμένα
εξαρτήματα κλάξον ρόδες τιμόνια
που οδηγούν στον ουρανό
τ’ αυτοκίνητα τρώνε τους επιβάτες
οι επιβάτες τρώνε τ’ αυτοκίνητα
πεινάει κι ο Μαύρος Αίλουρος
και τα τρώει όλα ουρανό αυτοκίνητα επιβάτες
με τα φτυάρια οι εργολάβοι κορμιά
και σίδερα στο αχόρταγο στόμα του χώνουν
Στάθης Κουτσούνης,Τρύγος αιμάτων, 1991
Σε τέσσερις τροχούς.
Σε μια πλάκα βήματα
από κάτω κενό,
παρακάτω άλλη και πάλι κενό
(εκεί που θέλανε
ν’ απλωθούνε τα κλαδιά
να πετάξουν τα φτερά
να λιαστούνε οι στάλες)
Σε δυο χέρια πλαστικό
μακράς να σε κρατήσει
διαρκείας άνοστο
(για τις ώρες των μικρών σκιών
που τότες δεν τις λέγαν τα ρολόγια
που απ’ τα φανάρια και τα βαρέλια στα κελάρια
που ευωδιάζανε οι κάματοι)
Σε δυο τόνους σίδερα
ακινησίας πανοπλία
σε δρόμους
χωρίς παπαρούνες
αναλώσιμες ανάσες
κι ένα σημάδι στο παρμπρίζ
ο χορός της πεταλούδας
Κίνηση είναι η ζωή που χάνεται. Γιώργος Πρίμπας
Γαρύφαλλα στην άσφαλτο
Φυτρώσανε γαρύφαλλα στην άσφαλτο.
Φρένο απότομο. Μην τα πατήσει.
Βγήκε στο δρόμο βιαστικός.
Στην Εθνική, στην Αττική, στη λεωφόρο Πλάνης.
Στάθηκε όρθιος μπροστά στην ουτοπία
με το σακάκι του αυτόνομη σημαία
να διασώσει λίγο άρωμα ελπίδας.
Ισοπεδώνει όνειρα ο δρόμος
στο διάβα του πεθαίνουν τα λουλούδια.
Έσβησε σαν μικρό παιδί, διαφανής
σχεδόν ανάερος, με μια σπασμένη φράση
«αυτό το τέλος μου αρκεί», ή κάτι συναφές.
Ατάραχος, μέσα σε τόση κίνηση.
Αλώβητος, μέσα σε τόση λάβα.
Χάρης Μελιτάς
Περπατούσα αφηρημένη: Στίχοι: Ελένη Βιτάλη
Περπατούσα αφηρημένη
και δεν είδα το φανάρι.
Είδα μόνο, τρομαγμένη,
ένα Honda να φρενάρει.
«Πρόσεξε θα σκοτωθείς!»
μου φωνάζει ο οδηγός.
«Και τι έγινε που ζεις;»
λέει μέσα μου ο Θεός.
Κι έμεινα αφηρημένη
να κοιτάζω το φανάρι
να μου λέει: « ζωή σημαίνει:
ένα Honda που φρενάρει.»
Γιατί βιάζεται ο Χάρος
να με πάρει στο ταξίδι
αφού ακόμα μπουσουλάω
και δεν πρόφτασα παιχνίδι;
Μα ο ξένος οδηγός,
και τα άψυχα του φρένα,
δεν μπορώ να το πιστέψω
πως νοιαστήκανε για μένα.
Απ’ τα μάτια μου μπροστά
βιαστικοί διαβάτες τρέχουν.
Δεν μου ρίχνουν μια ματιά
σοβαρή δουλειά θα έχουν.
Μα τους αγαπάω όλους,
τι κι αν φαίνονται σαν ξένοι,
αφού όλους τους διαβάτες
μια λεπτή κλωστή μας δένει.
Mercedes Benz, by Janis Joplin
Oh lord won’t you buy me a Mercedes Benz.
My friends all drive Porsches, I must make amends.
Worked hard all my lifetime, no help from my friends.
So oh lord won’t you buy me a Mercedes Benz
Oh lord won’t you buy me a color TV.
Dialing for dollars is trying to find me.
I wait for delivery each day until 3.
So oh lord won’t you buy me a color TV.
Oh lord won’t you buy me a night on the town.
I’m counting on you lord, please don’t let me down.
Prove that you love me and buy the next round.
Oh lord won’t you buy me a night on the town.
Oh lord won’t you buy me a Mercedes Benz
My friends all drive Porsches, I must make amends.
Worked hard all my lifetime, no help from my friends.
So oh lord won’t you buy me a Mercedes Benz
http://sostegr.wordpress.com/2011/12/31/%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου