Αμυντική Οδήγηση το ζητούμενο σήμερα

Αμυντική Οδήγηση το ζητούμενο σήμερα.

Defensive Driving, ή, των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν!






Ως "Αμυντική Οδήγηση" ορίζουμε το σύνολο των συμπεριφορών που επιτρέπουν στον οδηγό να προβλέπει, να αναγνωρίζει και να λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να αποφύγει με ασφάλεια τους ενδεχόμενους οδικούς κινδύνους.
Από αυτόν τον ορισμό γίνεται προφανής η ανάγκη για περισσότερους "Αμυντικούς οδηγούς" στο σήμερα . Αυτός που οδηγεί αμυντικά, προσαρμόζει τον τρόπο με τον οποίο κινείται το όχημα του, με γνώμονα πάντα την αποφυγή ατυχήματος στις εκάστοτε συνθήκες κίνησης που αντιμετωπίζει, και σε αντίθεση με την "Επιθετική" οδήγηση που χαρακτηρίζει το μέσο Έλληνα οδηγό...

Προσπαθώντας να ορίσουμε και την προαναφερθείσα "Επιθετική Οδήγηση", θα λέγαμε πως είναι η οδήγηση, κατά την οποία ο οδηγός αντιμετωπίζει τις συνθήκες κίνησης, που επικρατούν, ως εμπόδιο στην απρόσκοπτη σχεδιασμένη πορεία του, εμπόδιο το οποίο πρέπει να αποφύγει με κάθε μέσον, αναλώνοντας τις υποτιθέμενες "δεξιότητες" του σε ριψοκίνδυνες οδηγητικές αποφάσεις και ελιγμούς .
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις δυο προσεγγίσεις, θα παρουσιάσουμε ένα τυχαίο σενάριο που συχνά συναντούμε στην οδηγητική μας καθημερινότητα:
Κινούμαστε σε έναν δρόμο με μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση. Ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο βγάζει, μαζί με το φλας, και την «μούρη» του αυτοκινήτου, κλείνοντας την μισή λωρίδα, στον δρόμο μπροστά μας.
Αμυντική οδηγητική προσέγγιση:
Ο οδηγός, έχοντας προβλέψει ότι σε αυτόν τον δρόμο υπάρχει το ενδεχόμενο να εκκινήσει ένα σταθμευμένο όχημα, κινείται με ταχύτητα που θα του επιτρέψει να φρενάρει χωρίς να τρομοκρατήσει τον οδηγό που τον ακολουθεί (Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις του από τον καθρέπτη). Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγονται και τα 2 ατυχήματα: την πρόσκρουση του οχήματός του στο μπροστινό εκκινούμενο όχημα ή την πρόσκρουση του από πίσω οχήματος στο όχημά του.
Επιθετική οδηγητική προσέγγιση:
Ο οδηγός έχοντας προβλέψει ότι σε αυτόν τον δρόμο υπάρχει το ενδεχόμενο να εκκινήσει ένα σταθμευμένο όχημα , ακολουθεί ένα «δοκιμασμένο» σενάριο αποφυγής (εμείς θα το χαρακτηρίζαμε σενάριο από ταινία τρόμου), βγαίνοντας στην αντίθετη λωρίδα, χωρίς να χρειαστεί να ανακόψει καθόλου ταχύτητα. Φυσικά με αυτό τον ελιγμό δημιουργούνται πολλαπλοί και ασύμμετροι κίνδυνοι (από το μηχανάκι που τον προσπερνάει εκείνη την στιγμή, τον πεζό που θέλει να διασχίσει κάθετα τον δρόμο, μέχρι και το αυτοκίνητο που θα βγει από στενό στο αντίθετο ρεύμα μη κοιτώντας προς την κατεύθυνση που θα έρχεται αυτός, γιατί είναι αντίθετα…) .
Από το παραπάνω παράδειγμα κατανοούμε τα προφανή οφέλη του να οδηγείς αμυντικά, αντιλαμβανόμαστε ωστόσο, πως η αμυντική οδήγηση χρειάζεται γνώση, δεξιότητα, πρόβλεψη και διάθεση να μοιραστείς τον δρόμο, και όλα αυτά με βασικό στόχο την αποφυγή των ατυχημάτων.
Τι σημαίνει όμως ατύχημα. Η δική μας θεώρηση των πραγμάτων μας οδηγεί στο ακραίο συμπέρασμα πως η χρήση του όρου «Ατύχημα» είναι και η ίδια ατυχής! Ατύχημα σημαίνει κάτι το αναπόφευκτο, το μοιραίο. Όμως στη φύση των ατυχών καταστάσεων που συνήθως περιγράφει, και στις οποίες σχεδόν πάντα μπορούν να εντοπιστούν και να μετρηθούν παράγοντες σφάλματος, ταιριάζει περισσότερο ο χαρακτηρισμός «σύγκρουση». Η σύγκρουση έχει μια αιτία (συνήθως ανθρώπινο σφάλμα) και ως εκ τούτου, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι σε μεγάλο βαθμό αποφευκτή.
Και σε αυτό το «αποφευκτό» θα σταθούμε, προκειμένου να τονίσουμε τη σημασία της ανάπτυξης ενός αμυντικού στυλ οδήγησης από τα πρώτα «βήματα» του εκπαιδευόμενου οδηγού, διότι ένας αμυντικός οδηγός:
είναι λιγότερο πιθανό να προκαλέσει μια σύγκρουση, ειδικά αν έχει εκπαιδευτεί σε αυτό, και
είναι σε θέση να προβλέπει ή να εντοπίζει τις συγκρούσεις που κάποιος άλλος μπορεί να προκαλέσει, και να τις αποφεύγει.
Παράλληλα όμως με την αμυντική οδηγητική προσέγγιση, της αρχική εκπαίδευσης, πρέπει η αμυντική οδήγηση να γίνει υπόθεση όλων, όσων εμπλέκονται με τον οποιονδήποτε τρόπο στην Κοινωνία της Κυκλοφορίας. Η αμυντική οδήγηση και η αντιμετώπιση της επιθετικότητας, που είναι κυρίαρχη σήμερα στους δρόμους, πρέπει να αποτελούν το αντικείμενο συνεχούς οδηγητικής εκπαίδευσης, περιοδικά, για όλους τους οδηγούς.
Συμπερασματικά,
η "οξύτητα" ενός οδηγού είναι εφικτή και ΕΙΝΑΙ απαραίτητη. Δεν αποτελεί συμπεριφορά ενός δειλού-άπειρου οδηγού, ούτε αποδίδεται σε κάποιο κληρονομικό χάρισμα, στο DNA μας, ή στην Τύχη. Η δυνατότητα του να "αφουγκραζόμαστε" το περιβάλλον μας, να προβλέπουμε, να αποφεύγουμε και να αποτρέπουμε, είναι απαραίτητο εργαλείο στην οδηγητική μας καθημερινότητα. Η Αμυντική Οδήγηση σώζει ζωές, τη δική μας και των γύρω μας, και, ευτυχώς για εμάς… μαθαίνεται!