Του Γιώργου Κουβίδη*
10 Σεπτέμβρη 2014, 5 και 45 το πρωί.
Η είδηση, λιτή όσο δεν γίνεται, αναπαράχθηκε ταχύτατα στο σύνολο των ΜΜΕ.
Η εκτενέστερη δημοσίευση που βρήκαμε έγραφε:
«Δύο νεκροί σε τροχαίο στο Μαρούσι
Τη ζωή τους έχασαν δύο νεαροί 20 ετών, σε τροχαίο που σημειώθηκε στις 5.45 τα ξημερώματα στη λεωφόρο Κηφισίας, στη συμβολή με την οδό Πεντέλης στο ύψος του Αμαρουσίου.
Η μηχανή ανατράπηκε -για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο- με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό των δύο νεαρών.
Για τις συνθήκες και τα αίτια του δυστυχήματος η Τροχαία Κηφισιάς διενεργεί προανάκριση».
Άλλες δημοσιεύσεις είχαν αφαιρέσει κάποια «περιττά» στοιχεία και ήταν ακόμα μικρότερες. Ο δημοσιογραφικός «χωροχρόνος», όπως συνηθίζουν να λένε, είναι αμείλικτος.
Υπάρχουν τόσες σημαντικές ειδήσεις που «πρέπει» να προβληθούν, που οι διαχειριστές των ΜΜΕ, δημόσιων και ιδιωτικών, εντύπων και ηλεκτρονικών, προοδευτικών και συντηρητικών, οφείλουν να κάνουν τη δική τους οικονομία. Επιπλέον υπάρχουν τόσα σημαντικά ζητήματα για τα οποία οι πάσης φύσεως εκλεγμένοι και διορισμένοι, «οι αρχές της πατρίδας» που λένε, θα κάνουν τις δηλώσεις τους και σήμερα που θα «πρέπει» να προβληθούν, ανάλογα και αναλογικά. Και μέσα σ’ αυτές τις δηλώσεις, σκέψεις, προτάσεις, τις αγωνίες και τους προβληματισμούς για τη σωτηρία της πατρίδας, ο θάνατος δυο εικοσάχρονων δεν χωράει… Να μη βαρύνουμε και την ατμόσφαιρα.
Εξάλλου η πατρίδα είναι κάτι το ιστορικό, οι άνθρωποι περαστικοί είμαστε. Μόνο ανιστόρητοι ή διεστραμμένοι εγκέφαλοι θα ταύτιζαν τη σωτηρία της χώρας μ’ αυτήν των κατοίκων της.
Εξήντα τέσσερις λέξεις για δυο ζωές.
Τριάντα δύο λέξεις για τον καθένα.
Κάτι λιγότερο από μιάμιση λέξη για κάθε χρόνο της ζωής τους.
Δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσουμε τέτοιους «υπολογισμούς». Έτσι κι αλλιώς, η ζωή ανήκε σ’ αυτούς, η οδύνη ανήκει στις οικογένειες και τους φίλους/ες.
Κι ο θάνατος;
Είχαμε συνηθίσει στις αναλύσεις πως αυτός ανήκει στα ΜΜΕ. Αλλά φαίνεται πως οι αναλυτές έκαναν λάθος. Τουλάχιστον όσον αφορά τον θάνατο από τροχαίο. Εδώ επικρατεί ο σεβασμός, η σιωπή και αν είναι δυνατόν ακόμα και η πλήρης αποσιώπηση της είδησης. Οποία διακριτικότης…
Ας μη μιλάμε, λοιπόν, γι’ αυτό.
Τι κι αν τα τροχαία αποτελούν εδώ και χρόνια την πρώτη αιτία θανάτου της νεολαίας.
Τι κι αν τα τροχαία αποτελούσαν, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τη 10η αιτία θανάτου το 2000 (για όλες τις ηλικίες), την 8η αιτία το 2010 και θα αποτελούν την 5η αιτία θανάτου στο τέλος της δεκαετίας του είκοσι.
Τι κι αν οι 1.300.000 θάνατοι τον χρόνο που θα αυξηθούν σε 2.400.000.
Τι κι αν η αύξηση αυτή θα αφορά κατά 85% τις φτωχές και υπό ανάπτυξη χώρες (πρόβλεψη ΠΟΥ).
Τι κι αν στο κυκλοφοριακό δίκτυο παράγεται, εκτός από τον θάνατο, και η αναπηρία, με τον αριθμό των αναπήρων στα ίδια επίπεδα με τον αριθμό των θανόντων.
Τι κι αν η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη σε θανάτους και τραυματισμούς από τροχαία.
Εμείς δεν θα μιλάμε γι’ αυτά.
Είναι πολύ πιο σημαντικό να συζητήσουμε για το πώς θα επιβιώσουν τα ΕΝΦΙΑ όντα, αυτά τα «συνήθη υποζύγια», όπως τα ονομάζει η γλώσσα της νέας εποχής, τα όντα που θα μπορούν να πληρώνουν τον ΕΝΦΙΑ από το πώς θα προστατεύσουμε τα έμβια όντα και ανάμεσα σ’ αυτά και τον άνθρωπο.
* Γιατρός, πρόεδρος του Συλλόγου «SOS Τροχαία Εγκλήματα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου