Από την Άννα,
μητέρα του Βαγγέλη Ντουντουνάκη 15 χρονών, από τα Χανιά που χάθηκε στις 8/11/2005 όταν μεταφέροντας με το μηχανάκι τον αδερφό του χτυπήθηκε από οδηγό μικρού φορτηγού που έστριψε μέσα στο αντίθετο ρεύμα.
Aμέτρητοι οι θυμοί, ατέλειωτες οι πίκρες.
Παντού σκόνη, τα μάτια δε βλέπουν καθαρά.
΄Εσβησε η καρδιά και ακούστηκε ο θόρυβος του θανάτου.
Του θανάτου σου.
Μόνο πίκρα υπάρχει, πόνος βαθύς και νοσταλγία.
Πόνος, που άλλοτε γίνεται γλυκός και σε κάνει να χαμογελάς, αλλά, δεν παύει να είναι πάντα πόνος.
Πόνος που σε τρελαίνει και σε αναγκάζει να δαγκώνεις όπως το ετοιμοθάνατο σκυλί.
΄Οτι ζήσαμε, δικό μας για πάντα.
Κανένας δεν μπορεί να το αγγίξει και κανένας δεν μπορεί να μας το πάρει. Μοναδικό μας.
Μη ζητάς ποτέ κανείς να το καταλάβει, αφού κι εμείς δεν μπορούμε και τρομάζουμε.
Περνάει ο καιρός, κυλούν οι μέρες και δεν ξεχνιέται τίποτα, παρά θεριεύει.
Οι εικόνες, οι φωνές, τα τραγούδια, οι αγκαλιές, τα γέλια, η αγάπη, ζουν μέσα μας, χορεύουν στο ρυθμό τους, με κρατούν κι εμένα ζωντανή στο πείσμα τους.
Με νίκησαν.
Αποδείχτηκα λίγη και μικρή μπροστά στη δύναμή τους.
Τι ήταν αυτό το μαγικό που μοιραστήκαμε οι δυό μας παιδί μου, που το μυαλό και η λογική φαντάζουν ανάξια μπροστά του.
Δε χρειάζεται να αναρωτιέσαι αν ακόμα σ΄αγαπώ. Δεν είναι στο χέρι μου πια αυτό που νιώθω για σένα, είναι ένα δέντρο αυτόνομο, με δική του ζωή που μεγαλώνει, φουντώνει κι ανθίζει και ούτε τσεκούρι το πιάνει, ούτε φάρμακο κακό. Δεν μπορώ πια να το κόψω, δεν μπορώ να το σταματήσω.
Ήταν τόσο καλός ο σπόρος, που φύτρωσε στο χώμα της ψυχής μου, που το δέντρο αυτό δε γίνεται να μαραθεί, ούτε να πεθάνει. Είναι αποφασισμένο να μεγαλώσει μέσα μου, μέχρι να με γεμίσει ολόκληρη μέχρι να φτάσω να σε συναντήσω γλυκό μου, πρώτο μου παιδί, στο υπόσχομαι.
10 Αυγούστου 2014
Solitude- Greg M. Foster
Πηγή: soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου