Ποιοί στ’ αλήθεια είμαστε; Πώς προσδιορίζουμε τον εαυτό μας μετά την απώλεια; Την απώλεια ενός αγαπημένου μας, την απώλεια ενός κομματιού του εαυτού μας, την απώλεια των δεδομένων μας. Είμαστε οι ίδιοι με πριν; Είμαστε κάτι άλλο; Είμαστε κάτι τελειώς διαφορετικό; Είμαστε μίγμα και των δύο; Σίγουρα ως άνθρωποι είμαστε ο συνδυασμός γονιδίων και εμπειριών. Πώς όμως να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο ειδικά μετά από κάποιες δραματικές εμπειρίες; O Willian Butler Yeats έχει θέσει το θέμα εξαιρετικά:
Μ’ όποιον κι αν μιλήσεις που έχει υποστεί τροχαίο με σοβαρό τραυματισμό στη ζωή του, άσχετα με το γεγονός εάν κατάφερε να επανέρθει πλήρως μετά ή αν επέζησε με κάποια αναπηρία ή άλλα προβλήματα υγείας που είτε είναι εμφανή στους άλλους είτε απλά ταλαιπωρούν τον ίδιο, ένα έχει να σου πει. Η ζωή του είναι πια χωρισμένη σε δυο κομμάτια. Η ζωή πριν …και η ζωή μετά.
Η ζωή κομματιάζεται στο πριν , το ανέμελο πριν… που υπάρχουν όνειρα, ελπίδα, ικανότητες, μια δομημένη ζωή παρά τα όποια καθημερινά μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα. Στο πριν ο άνθρωπος είναι γερός, έχει τα χέρια, τα πόδια, την ομιλία του, στέκεται, περπατά, τρέχει, αθλείται, σπουδάζει, εργάζεται, παίζει μουσική, έχει ανέμελες παρέες, όνειρα, έρωτες… δημιουργεί και αφήνει καθημερινά το χνάρι του.
Στο μετά -και μιλάμε για κλάσματα δευτερολέπτου μετά από το… πριν- ο άνθρωπος είναι διασωληνωμένος, μόνος στην παγερή αίθουσα μιας εντατικής, τα συχνότερά του ραντεβού είναι με τους χειρουργούς, μήνες στα νοσοκομεία, σε κέντρα αποκατάστασης αν είναι τυχερός. Κι όταν αυτό το μαρτύριο τελειώσει, έχει ν’ αντιμετωπίσει το “νέο” του εαυτό με ουλές, σημάδια, ακρωτηριασμούς τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή του. Αν επιζήσει πρέπει να επανεκπαιδευτεί να μιλά, να χρησιμοποιεί τα χέρια ή τα πόδια του ή ότι έμεινε απ’ αυτά, ίσως να πρέπει να προσαρμοστεί σε μια νέα ζωή σε αμαξίδιο, να μάθει ν’ αντιμετωπίζει τα περίεργα βλέμματα, τα συγκαταβατικά χαμόγελα ή ακόμα και τα σχόλια όλων εμάς των “αρτιμελών”.
Μια τέτοια ιστορία περιγράφει και ο Joshua Prager δημοσιογράφος στη Wall Street Journal. Η ιστορία που περιγράφει είναι η δική του ιστορία, η ιστορία της ζωής του. Στις 16 Μαϊου του 1990 – μια ημερομηνία που αυτός δε θα ξεχάσει ποτέ- σε μια επίσκεψή του στο Ισραήλ, παρολίγο να χάσει τη ζωή του, όταν ένα φορτηγό φορτωμένο με 4 τόνους πλακάκια, παρρέκλινε της πορείας του σε μια στροφή κι έπεσε πάνω στην πίσω αριστερή γωνία του λεωφορείου που ήταν επιβάτης ο Joshua. Ήταν τότε 19 χρονών, αθλητής, φιλόδοξος φοιτητής της ιατρικής, ένιωθε πως ήταν δυνατός και πως η ζωή ήταν μπροστά του. Το τροχαίο αυτό, ήταν η αιτία που μεταμόρφωσε τη ζωή του Joshua μέσα σε μια στιγμή, στη ζωή πριν και… μετά το τροχαίο.
Ο Joshua ημιπληγικός πια έπρεπε να μάθει απ’ την αρχή…σα να ξαναγεννήθηκε μια δεύτερη φορά…να αναπνέει μόνος του, να κάθεται, να στέκεται και να περπατάει. Κι όλα αυτά έχοντας τη μια πλευρά του σώματός του σε απόλυτη δυσλειτουργία. Το σώμα του ήταν πια κάθετα χωρισμένο στα δυο. Παρά τις όποιες δυσκολίες συνέχισε τις σπουδές του…αν και τ’ όνειρό του να γίνει γιατρός, είχε πια χαθεί. Κι όταν τελείωσε τις σπουδές του ξαναγύρισε στην Ιερουσαλήμ, στον τόπο του εγκλήματος, ψάχνοντας τις λεπτομέρειες, τις πληροφορίες και τους συνεπιβάτες τους λεωφορείου, τις συνθήκες της σύγκρουσης και εν τέλει τον άνθρωπο που ήταν υπαίτιος για το πριν και το μετά της ζωής του. Βλέποντας φωτογραφίες από τη σκηνή του τροχαίου εγκλήματος -μιας και τέτοιο ήταν αφού θα μπορούσε κάλλιστα ν’ αποφευχθεί- έπρεπε πρώτα να θρηνήσει για το χαμένο μισό εαυτό του και μετά αναπόφευκτα να νιώσει θυμό για τον Αbed τον οδηγό, που ενώ μπορούσε να αποφύγει τη σύγκρουση βάση της μαρτυρίας του δεν το έπραξε. Ο συγκεκριμένος οδηγός – έμαθε ο Joshua- είχε ήδη “βεβαρυμένο” οδηγικό βίο, καθώς έως την ηλικία των 25 είχε 27 παραβάσεις του ΚΟΚ. Μιλάμε για παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, υπερβολική ταχύτητα, κυκλοφορία στο αντίθετο ρεύμα και εντέλει αδύναμια ελέγχου του φορτηγού που οδηγούσε και το οποίο συγκρούστηκε με το λεωφορείο που επέβαινε ο Joshua.
Ο Joshua κατάφερε να βάλει στην άκρη το θυμό του. Συνέχισε τη ζωή του, έγινε σπουδαίος δημοσιογράφος…κι όμως όλες του οι ιστορίες, όλα του τα θέματα -όπως ένας φίλος του του επισήμανε – είχαν να κάνουν κυρίως με ανθρώπους που είχαν ένα κομβικό σημείο στη ζωή τους, ένα πριν και …μετά. Κι όταν το συνειδητοποίησε αυτό ο Joshua, μετά από 20 χρόνια ξαναγύρισε στον τόπο του εγκλήματος. Κι αυτή τη φορά προσπάθησε και βρήκε τον υπαίτιο του τροχαίου. Τον επισκέφθηκε, μίλησε μαζί του …
Και το εντυπωσιακότερο όλων είναι οτι ο οδηγός είχε μια πλήρως διαστρεβλωμένη άποψη για το συμβάν. Δεν είχε μπει καν στον κόπο να μάθει τι είχε προκαλέσει, σε ποιούς, σε πόσους. Είχε μια εμμονή με τον εαυτό του. Τις 27 παραβάσεις που είχε πραγματοποιήσει ως τη μέρα του τραγικού τροχαίου τις είχε σχεδόν ξεχάσει και το μόνο που θυμόταν ήταν ότι μια φορά ξεπέρασε το όριο των 40 χλμ , οδηγώντας με 60χλμ/ωρα. Ναι, οι 27 παραβάσεις έγιναν γι’ αυτόν μία και μοναδική. Γι’ αυτόν η ζωή του άλλαξε μετά το τροχαίο, καθώς έγινε πιο άσχημος… έχασε και κάποια δόντια!!!
Κάνω μια παρένθεση εδώ για να σας θυμίσω την ταινία “Another Earth“ με την πρωταγωνίστρια της οποίας ουδεμία σχέση έχει ο Abed.
Κι αν νομίζετε ότι ο Abed σταμάτησε στα παραπάνω…κάνετε λάθος!
Σύμφωνα με την πεποίθησή του έφταιγε ο οδηγός του λεωφορείου για το τροχαίο, καθώς τον έκλεισε και δεν τον άφησε να περάσει. Και φανταστείτε ότι υπήρξε και καταδικαστική απόφαση για τον ίδιο, που τον οδήγησε 6 μήνες στη φυλακή και 10 χρόνια χωρίς επαγγελματικό δίπλωμα. Κι όμως όλα αυτά γι’ αυτόν δεν υπήρχαν…τα είχε απωθήσει. Και είχε σχεδόν μετατρέψει τον εαυτό του από θύτη σε θύμα! Μάλιστα σ’ ένα κρεσέντο “αυτοκριτικής” ή αυτολύπησης καλύτερα, είπε πως ο Θεός του έστειλε το τροχαίο για να τον συνετίσει καθώς σα νέος ήταν αμαρτωλός. Είναι η ίδια λογική που συχνά εξοργίζει και τους συγγενείς θυμάτων τροχαίων…αυτό το θέλημα Θεού! Σύμφωνα με τον Abed – τον οδηγό του φορτηγού- ο Θεός αποφάσισε πως ήταν πιο σημαντικό ένας άνθρωπος να χάσει τη ζωή του σε κείνο το τροχαίο και άλλοι δυο να σπάσουν το λαιμό τους, ο ένας με εγκεφαλικές κακώσεις, ο άλλος να μείνει ημιπληγικός …κι όλα αυτά για να επιστρέψει ο Abed στο δρόμο του Θεού!
Τελικά παρόλο που ο Joshua είχε επιστρέψει για να βρει τον Abed και να δει αν έχει τύψεις για το κακό που προκάλεσε, δεν μπήκε στον κόπο να τον κάνει να νιώσει άσχημα, να τον κάνει να νιώσει τύψεις. Συνειδητοποίησε πως ο Abed ήταν, όχι ένας κακός άνθρωπος – ούτε βέβαια ένας καλός- ήταν απλά ένας άνθρωπος περιορισμένης αντίληψης. Ένας άνθρωπος που δεν έχει καμιά συναίσθηση του τι σημαίνει να έχεις στα χέρια σου ένα φονικό όπλο των 4+ τόνων, που δε συνειδητοποιεί τον κίνδυνο όταν παραβιάζει ερυθρό σηματοδότη ή STOP, όταν ξεπερνά τα όρια ταχύτητας, όταν κάνει παράνομη προσπέραση, όταν αδιαφορεί για τον ΚΟΚ…
Κι ο Joshua συνέχισε το δρόμο του, με τη βοήθεια του μπαστουνιού του και κατάφερε μάλιστα να γράψει κι ένα βιβλίο για την εμπειρία του αυτή, για το πριν και το …μετά, πληκτρολογώντας ένα ολόκληρο βιβλίο μ’ ένα και μόνο δάχτυλο. Half-Life ο τίτλος του…
Μ’ όποιον κι αν μιλήσεις που έχει υποστεί τροχαίο με σοβαρό τραυματισμό στη ζωή του, άσχετα με το γεγονός εάν κατάφερε να επανέρθει πλήρως μετά ή αν επέζησε με κάποια αναπηρία ή άλλα προβλήματα υγείας που είτε είναι εμφανή στους άλλους είτε απλά ταλαιπωρούν τον ίδιο, ένα έχει να σου πει. Η ζωή του είναι πια χωρισμένη σε δυο κομμάτια. Η ζωή πριν …και η ζωή μετά.
Η ζωή κομματιάζεται στο πριν , το ανέμελο πριν… που υπάρχουν όνειρα, ελπίδα, ικανότητες, μια δομημένη ζωή παρά τα όποια καθημερινά μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα. Στο πριν ο άνθρωπος είναι γερός, έχει τα χέρια, τα πόδια, την ομιλία του, στέκεται, περπατά, τρέχει, αθλείται, σπουδάζει, εργάζεται, παίζει μουσική, έχει ανέμελες παρέες, όνειρα, έρωτες… δημιουργεί και αφήνει καθημερινά το χνάρι του.
Στο μετά -και μιλάμε για κλάσματα δευτερολέπτου μετά από το… πριν- ο άνθρωπος είναι διασωληνωμένος, μόνος στην παγερή αίθουσα μιας εντατικής, τα συχνότερά του ραντεβού είναι με τους χειρουργούς, μήνες στα νοσοκομεία, σε κέντρα αποκατάστασης αν είναι τυχερός. Κι όταν αυτό το μαρτύριο τελειώσει, έχει ν’ αντιμετωπίσει το “νέο” του εαυτό με ουλές, σημάδια, ακρωτηριασμούς τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή του. Αν επιζήσει πρέπει να επανεκπαιδευτεί να μιλά, να χρησιμοποιεί τα χέρια ή τα πόδια του ή ότι έμεινε απ’ αυτά, ίσως να πρέπει να προσαρμοστεί σε μια νέα ζωή σε αμαξίδιο, να μάθει ν’ αντιμετωπίζει τα περίεργα βλέμματα, τα συγκαταβατικά χαμόγελα ή ακόμα και τα σχόλια όλων εμάς των “αρτιμελών”.
Μια τέτοια ιστορία περιγράφει και ο Joshua Prager δημοσιογράφος στη Wall Street Journal. Η ιστορία που περιγράφει είναι η δική του ιστορία, η ιστορία της ζωής του. Στις 16 Μαϊου του 1990 – μια ημερομηνία που αυτός δε θα ξεχάσει ποτέ- σε μια επίσκεψή του στο Ισραήλ, παρολίγο να χάσει τη ζωή του, όταν ένα φορτηγό φορτωμένο με 4 τόνους πλακάκια, παρρέκλινε της πορείας του σε μια στροφή κι έπεσε πάνω στην πίσω αριστερή γωνία του λεωφορείου που ήταν επιβάτης ο Joshua. Ήταν τότε 19 χρονών, αθλητής, φιλόδοξος φοιτητής της ιατρικής, ένιωθε πως ήταν δυνατός και πως η ζωή ήταν μπροστά του. Το τροχαίο αυτό, ήταν η αιτία που μεταμόρφωσε τη ζωή του Joshua μέσα σε μια στιγμή, στη ζωή πριν και… μετά το τροχαίο.
Ο Joshua ημιπληγικός πια έπρεπε να μάθει απ’ την αρχή…σα να ξαναγεννήθηκε μια δεύτερη φορά…να αναπνέει μόνος του, να κάθεται, να στέκεται και να περπατάει. Κι όλα αυτά έχοντας τη μια πλευρά του σώματός του σε απόλυτη δυσλειτουργία. Το σώμα του ήταν πια κάθετα χωρισμένο στα δυο. Παρά τις όποιες δυσκολίες συνέχισε τις σπουδές του…αν και τ’ όνειρό του να γίνει γιατρός, είχε πια χαθεί. Κι όταν τελείωσε τις σπουδές του ξαναγύρισε στην Ιερουσαλήμ, στον τόπο του εγκλήματος, ψάχνοντας τις λεπτομέρειες, τις πληροφορίες και τους συνεπιβάτες τους λεωφορείου, τις συνθήκες της σύγκρουσης και εν τέλει τον άνθρωπο που ήταν υπαίτιος για το πριν και το μετά της ζωής του. Βλέποντας φωτογραφίες από τη σκηνή του τροχαίου εγκλήματος -μιας και τέτοιο ήταν αφού θα μπορούσε κάλλιστα ν’ αποφευχθεί- έπρεπε πρώτα να θρηνήσει για το χαμένο μισό εαυτό του και μετά αναπόφευκτα να νιώσει θυμό για τον Αbed τον οδηγό, που ενώ μπορούσε να αποφύγει τη σύγκρουση βάση της μαρτυρίας του δεν το έπραξε. Ο συγκεκριμένος οδηγός – έμαθε ο Joshua- είχε ήδη “βεβαρυμένο” οδηγικό βίο, καθώς έως την ηλικία των 25 είχε 27 παραβάσεις του ΚΟΚ. Μιλάμε για παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, υπερβολική ταχύτητα, κυκλοφορία στο αντίθετο ρεύμα και εντέλει αδύναμια ελέγχου του φορτηγού που οδηγούσε και το οποίο συγκρούστηκε με το λεωφορείο που επέβαινε ο Joshua.
Ο Joshua κατάφερε να βάλει στην άκρη το θυμό του. Συνέχισε τη ζωή του, έγινε σπουδαίος δημοσιογράφος…κι όμως όλες του οι ιστορίες, όλα του τα θέματα -όπως ένας φίλος του του επισήμανε – είχαν να κάνουν κυρίως με ανθρώπους που είχαν ένα κομβικό σημείο στη ζωή τους, ένα πριν και …μετά. Κι όταν το συνειδητοποίησε αυτό ο Joshua, μετά από 20 χρόνια ξαναγύρισε στον τόπο του εγκλήματος. Κι αυτή τη φορά προσπάθησε και βρήκε τον υπαίτιο του τροχαίου. Τον επισκέφθηκε, μίλησε μαζί του …
Και το εντυπωσιακότερο όλων είναι οτι ο οδηγός είχε μια πλήρως διαστρεβλωμένη άποψη για το συμβάν. Δεν είχε μπει καν στον κόπο να μάθει τι είχε προκαλέσει, σε ποιούς, σε πόσους. Είχε μια εμμονή με τον εαυτό του. Τις 27 παραβάσεις που είχε πραγματοποιήσει ως τη μέρα του τραγικού τροχαίου τις είχε σχεδόν ξεχάσει και το μόνο που θυμόταν ήταν ότι μια φορά ξεπέρασε το όριο των 40 χλμ , οδηγώντας με 60χλμ/ωρα. Ναι, οι 27 παραβάσεις έγιναν γι’ αυτόν μία και μοναδική. Γι’ αυτόν η ζωή του άλλαξε μετά το τροχαίο, καθώς έγινε πιο άσχημος… έχασε και κάποια δόντια!!!
Κάνω μια παρένθεση εδώ για να σας θυμίσω την ταινία “Another Earth“ με την πρωταγωνίστρια της οποίας ουδεμία σχέση έχει ο Abed.
Κι αν νομίζετε ότι ο Abed σταμάτησε στα παραπάνω…κάνετε λάθος!
Σύμφωνα με την πεποίθησή του έφταιγε ο οδηγός του λεωφορείου για το τροχαίο, καθώς τον έκλεισε και δεν τον άφησε να περάσει. Και φανταστείτε ότι υπήρξε και καταδικαστική απόφαση για τον ίδιο, που τον οδήγησε 6 μήνες στη φυλακή και 10 χρόνια χωρίς επαγγελματικό δίπλωμα. Κι όμως όλα αυτά γι’ αυτόν δεν υπήρχαν…τα είχε απωθήσει. Και είχε σχεδόν μετατρέψει τον εαυτό του από θύτη σε θύμα! Μάλιστα σ’ ένα κρεσέντο “αυτοκριτικής” ή αυτολύπησης καλύτερα, είπε πως ο Θεός του έστειλε το τροχαίο για να τον συνετίσει καθώς σα νέος ήταν αμαρτωλός. Είναι η ίδια λογική που συχνά εξοργίζει και τους συγγενείς θυμάτων τροχαίων…αυτό το θέλημα Θεού! Σύμφωνα με τον Abed – τον οδηγό του φορτηγού- ο Θεός αποφάσισε πως ήταν πιο σημαντικό ένας άνθρωπος να χάσει τη ζωή του σε κείνο το τροχαίο και άλλοι δυο να σπάσουν το λαιμό τους, ο ένας με εγκεφαλικές κακώσεις, ο άλλος να μείνει ημιπληγικός …κι όλα αυτά για να επιστρέψει ο Abed στο δρόμο του Θεού!
Τελικά παρόλο που ο Joshua είχε επιστρέψει για να βρει τον Abed και να δει αν έχει τύψεις για το κακό που προκάλεσε, δεν μπήκε στον κόπο να τον κάνει να νιώσει άσχημα, να τον κάνει να νιώσει τύψεις. Συνειδητοποίησε πως ο Abed ήταν, όχι ένας κακός άνθρωπος – ούτε βέβαια ένας καλός- ήταν απλά ένας άνθρωπος περιορισμένης αντίληψης. Ένας άνθρωπος που δεν έχει καμιά συναίσθηση του τι σημαίνει να έχεις στα χέρια σου ένα φονικό όπλο των 4+ τόνων, που δε συνειδητοποιεί τον κίνδυνο όταν παραβιάζει ερυθρό σηματοδότη ή STOP, όταν ξεπερνά τα όρια ταχύτητας, όταν κάνει παράνομη προσπέραση, όταν αδιαφορεί για τον ΚΟΚ…
Κι ο Joshua συνέχισε το δρόμο του, με τη βοήθεια του μπαστουνιού του και κατάφερε μάλιστα να γράψει κι ένα βιβλίο για την εμπειρία του αυτή, για το πριν και το …μετά, πληκτρολογώντας ένα ολόκληρο βιβλίο μ’ ένα και μόνο δάχτυλο. Half-Life ο τίτλος του…
Χριστιάνα Βλαχάκη
Ποιοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου